Don't break the rules

De rode poes was vroeg in de ochtend uit haar nest gekropen. Ze moest op tijd zijn voor een keertje. Ja, zijzelf was nou eenmaal ook niet de beste in op tijd komen, maar ze moest in ieder geval een beetje een goede invloed hebben op dit jongere ding. Over het algemeen hield ze niet van jongere katten en ze probeerde ze altijd te ontlopen. Nu had ze echter een apprentice gekregen en haar apprentice moest een goede warrior worden. Ze hadden vroeg afgesproken vroeg in de ochtend bij de poort van het kamp. Vixen wist niet precies wat Sagepaw al wist, dus ze wou dat eerst weten, voordat ze iets ging doen wat ze al kon. De rode poes ging op haar nette manier bij de uitgang van het kamp zitten. Staart over haar poten en rechte rug terwijl ze wachtte op de apprentice. Ze was zeker niet van plan om hier bij het kamp te blijven. Later zouden ze het territorium in gaan.

De poes trok zichzelf uit de Apprentices Den, met moeite. Ze was niet bepaald goed in vroeg opstaan, maar ze had nu met Vixencry afgesproken, dus ze moest wel. Ze had zich als eerst uitvoerig uitgerekt en wist toen eindelijk naar buiten te treden, waar ze de rode poes al bij de uitgang zag staan wachten. Op een drafje liep de grijze tabby op haar mentor af, behoorlijk nieuwsgierig naar haar training. Ze had er wel veel zin in, ze had interessante dingen gehoord over Vixencry en wilde natuurlijk weten of ze waar waren. Dat zou ze volledig zelf uit moeten zoeken. "Hallo," groette ze haar mentor met een glimlach. "Wat gaan we vandaag doen?"

Een grijze poes kwam in haar richting lopen en aangezien ze haar al eerder had gezien wist ze dat dit 'de' poes was. Ze begroette haar met een glimlach. Zij begroette haar met een net knikje. Toen kwam de vraag die te verwachten was. Wat ze vandaag zouden gaan doen. Die vraag kon ze ook aan haar stellen, want het was niet alsof ze iets had bedacht zo. Er waren dingen die ze moest kunnen en die ze moest weten. Daar zouden ze langs gaan vandaag. "Wat we gaan doen ligt aan jou", zei ze terwijl ze haar gele ogen streng op haar had staan. De rode poes besloot wel op te staan en ze draaide zich naar de uitgang. Haar ogen gingen kort naar de uitgang als een soort seintje dat ze moest meelopen. "Wat weet mevrouw al?" Nu kwam er wel een glimlach op haar gezicht, want haar bang maken was nou ook weer niet de manier. Op een heel langzaam tempo liep ze steeds verder weg van het kamp. Ze zou een kant kiezen als de poes wat woorden had gezegd.

Sagepaw ontving een net knikje en ging voor de rosse kattin zitten, in dezelfde houding en ze sloeg haar staart over haar poten heen. Eén paar gele ogen staarde haar streng aan, maar Sagepaw was niet heel bang. Ergens had ze het gevoel dat ze het wel met Vixencry zou kunnen gaan vinden, maar wie wist of dat waar zou zijn? Wat ze zouden gaan doen, lag aan haar. Ook wel begrijpelijk, Sagepaw had al flink wat geleerd en het zou zonde zijn om alles wat ze al kon te gaan herhalen. De poes ging staan en liep naar de uitgang, en Sagepaw volgde haar voorbeeld. Ze lette op de wijze waarop Vixencry zich bewoog en probeerde het na te doen. Ze werd uit haar concentratie gehaald door de stem van haar mentor, die vroeg wat ze al wist. "Ik kan al jagen, ik ken de basis van het vechten en ik heb geleerd om te zwemmen," antwoordde ze. Ze was al redelijk op weg, haar enige zwakte was het vechten, gewoon omdat ze dat nog niet genoeg geoefend had.  

Ze kon al aardig wat dingen, maar ze hadden twee moons of iets meer om alles af te maken. Oké dit ging haar lukken. Nog voordat ze een plek uitkoos om heen te gaan wou ze één ding weten. Haar gele ogen gingen weer naar de blauwe van de apprentice. "En wat informatie over ons territorium en de clans betreft? Ken je dat allemaal al?" Waarschijnlijk was dat haar eerste training al gebeurt, maar misschien wou ze nog een kijkje nemen bij dingen. Zo niet, dan zouden ze beginnen met vechten of jagen, want Vixen vond die dingen allebei geweldig om te doen.

Het lag op het puntje van haar tong: Sage wilde zo graag meer vechttrainingen hebben. Sinds haar oefengevecht met Rainpaw en de Bloodclanner die haar had aangevallen, was ze er achter gekomen hoe hard ze die trainingen eigenlijk nodig had. Wat haar betrof had ze alles geleerd wat er viel te weten over jagen, zwemmen en het gebied waar ze in woonde, nu moest ze alleen nog kunnen vechten. "En wat informatie over ons territorium en de clans betreft? Ken je dat allemaal al?" vroeg de rossige poes. Sage knikte op de vraag van haar mentor. "Ik ben alleen nog behoorlijk slecht in het vechten," gaf de grijze tabby toe. Ze schaamde zich er ergens voor dat ze het nog niet kon, ze wilde namelijk wel één van de besten zijn. Ze wilde een Warrior worden waar iedereen trots op was, maar dat ging moeilijk als ze niet kon vechten.

"Ik ben alleen nog behoorlijk slecht in het vechten," zei de poes en dat maakte Vixen alleen maar blij. Een soort grijns kwam op haar gezicht. Haar ogen gingen naar het kamp, die nu echt heel klein was geworden. De rode poes ging stilstaan en stapte wat weg van Sagepaw. "Vechten hé?", zei ze met een grijns op haar gezicht. "Nou Sagepaw. Vertel mij eens welke plekken van een kat het zwakst zijn." Hopelijk zou ze snappen wat ze bedoelde en hopelijk zou ze het weten. Haar rode staart ging geamuseerd heen en weer terwijl ze de grijze poes best streng aankeek. Vixen hield wel van dit onderwerp en dat liet ze ook best duidelijk merken.

{ kort sorry

Sage trok even verbaasd met haar oren, de rosse poes voor haar leek zowaar blij te zijn toen Sage zelf toegaf dat het vechten haar nog moeilijk afging. Of het een kleinerende lach was, wist ze niet zeker. Misschien had Vixencry wel gewoon zin in een vechttraining, of ze vond haar gewoon een zielig stuk vreten. Hoe dan ook, met een heldere geest bleef de jonge kattin achter haar mentrix aanlopen. Ze zette zichzelf altijd 100% in voor de trainingen, en daar zou ze ook geen rare gedachten tussen laten komen. De trainingen waren haar momenten om uit te kunnen blinken. De grijze tabby hield halt toen de rosse poes stopte. Vixencry vroeg haar meteen wat de zwakste plekken waren van een kat. Sage dacht na, en uiteindelijk had ze voor zichzelf het meest logische antwoord in haar kop uitgewerkt. "De buik, nek en keel," antwoordde ze rustig, maar van binnen was ze nog redelijk zenuwachtig. Ze wist het niet zeker, want ze had nooit echt een vechttraining gehad. Ze wilde Vixencry graag onder de indruk brengen.

"De buik, nek en keel," antwoordde ze rustig en Vixen knikte op haar antwoord. "Precies, maar vergeet je gezicht niet." Haar poten gingen uit elkaar. Klaar om een klap op te vangen als dat nodig was. Dit deed haar denken aan haar training vroeger. Alleen was zijzelf een wat brutalere poes bij die trainingen, maar haar mentor kon dat wel aan. Haar mentor was streng geweest, net zoals haar vader. Haar moeder was van de girly dingen en dat kon je ook nog wel zien in Vixen en haar zus Gemstone. Niet dat Vixen zich veel aantrok van haar moeder. Ze was er nu toch niet meer. De rode poes schudde die gedachtes uit haar hoofd. "Val aan zou ik zeggen", zei ze toen met een grijns op haar gezicht.

Vixen knikte, en Sage hoopte vurig dat het een knik was die haar vertelde dat ze het bij het rechte eind had, en niet zo'n 'nice try, idiot'-knik.  De rode kattin vertelde haar om het gezicht niet te vergeten en Sage kon zich wel voor haar kop slaan. Natuurlijk, het gezicht. Hoe kon ze dat nou vergeten? Ze liet het zich echter niet neerhalen door de fout die ze had gemaakt. Ze wilde er van leren en er vooral niet van balen. Met haar blauwe ogen staarde ze naar Vixencry, die overduidelijk een defensieve houding aannam. Sage snoof even, hier begon haar echte vechttraining. Nu moest ze haar best gaan doen, wilde ze een goed Warrior worden. "Val aan zou ik zeggen," zei haar mentrix toen met een grijns op haar gezicht. Sage keek naar de poes die zich al schrap had gezet: nu was het verstandiger om haar vanuit een andere hoek aan te vallen, Vixencry had zich nu namelijk al opgesteld om een klap van voren op te vangen. Dus in plaats van op haar geringe kracht terug te vallen, gebruikte Sage haar instinct en haar snelheid. De poes zette een vlotte pas in om zich met een boog om Vixen heen te bewegen en vervolgens op haar flanken af te duiken, om daar potentiële schade te kunnen doen.  

Haar aanval op de flank van Vixencry was behoorlijk succesvol: het was een verassing geweest voor de rosse poes, al had deze haar tackle met gemak op kunnen vangen. Sage mocht dan snel en behoorlijk intelligent zijn, sterk was ze niet. Krachttraining was misschien wel iets dat ze vaker moest doen, al zou ze nooit zo sterk worden als de meeste andere katten. Ze had er het postuur dan ook niet echt voor, al was niets onmogelijk in haar ogen, als je het werk maar wilde doen. Vixencry ging weer staan en zei dat het nog een keer moest. Nu zou ze het element van verassing kwijt zijn, helaas. "We stoppen niet tot ik een paar krassen heb," zei de rode poes streng, en Sage knikte standvastig. Dan zou ze doorwerken tot Vixen een paar krassen had. Sage zette zich schrap en liet de zwakke plekken van een kat weer in haar kop galmen. Buik, nek, gezicht en keel. Deze keer nam Sage een minder grote omloop en probeerde met een afzet haar klauwen in de schouders van Vixencry te zetten, om zo met haar tanden toegang te kunnen krijgen tot de halsslagader van de poes.  

De poes sprong op haar. Goede zet. Zoals waarschijnlijk haar bedoeling was geweest ze kreeg even toegang tot haar hals, maar dat was even. De rode poes schoot achteruit en met haar voorpoten ging ze op haar leerling staan om haar te forceren om afstand van haar flank te doen. Bloed kwam uit haar flank. Of ze haar hals had weten te raken was nog een raadsel. De adrenaline moest eerst weg. "Prima", zei ze met nog altijd de strenge blik in haar ogen. "Ga door. Probeer een andere zwakke plek" Dit deed haar denken aan haar trainingen. Waar ze duizenden keren aan de kant werd gegooid door haar mentor tot ze eindelijk een keer een kras op haar kreeg. Toen pas mocht ze stoppen. Dan was ze doodmoe. De dag daarna gebeurde hetzelfde. De dag daarna hetzelfde. Tot het niet meer genoeg tijd vulde.

{ Verschrikkelijk laat en kort sorry. Zal wat sneller reageren vanaf nu.

Er vormde zich een grijns rond de lippen van Sage, voor even had ze perfecte toegang tot de hals van de rosse poes. Maar daar liet haar mentor het natuurlijk niet bij, en even later werd ze met man en macht van haar tegenstander afgeduwd. Vixencry was vele malen sterker dan Sage, dus moest de grijze tabby wel afstand doen. Ze hield haar blauwe ogen op de flank van Vixencry gericht, en tot haar genoegen zat er een wond. Klein, maar het bloedde wel. Vixencry beval haar nogmaals aan te vallen en Sage voelde haar hart nog steeds keihard bonken. Die vechttrainingen waren wel intensief, zeg. Maar het was in ieder geval de perfecte manier om verschillende technieken uit te proberen. Sage zou nu voor een aanval van voren gaan: de poten van Vixencry zou ze moeten proberen te ontwijken, wat de techniek nogal lastig maakte. Maar als het lukte, had ze wel direct de keel van haar vijand in het bereik. In goede hoop snelde Sage dus recht op Vixencry af, proberend om de aanvallen van de poes te ontwijken en zo naar haar keel te komen. Iets wat waarschijnlijk moeilijker zou gaan dan ze verwacht had.

Een aanval van voren werd ingezet. Niet een al te goede zet, behalve als ze een goed plan had. De eerste twee keer dat Vixen met haar poot uithaalde waren mis, maar de derde keer kon ze haar raken en daarbij opzij springen. Haar blik werd streng. "Van voren is een groot risico. Doe het alleen wanneer je een goed plan hebt." Het plan van Sage vond ze niet sterk genoeg om echt van voren aan te vallen. Nu ging Vixen klaarstaan. Poten uit elkaar en uit het niets sprong ze op Sage af. Verdedigen was ook een deel van de training. Heel veel hoefde ze nu niet te doen. Vixen probeerde enkel een niet zo diepe kras op haar flank te zetten. Het was haar eigen keuze over hoe ze het ging oplossen. In plaats van op de jongere poes springen rende ze langs haar en zodra ze zich weer omgedraaid had probeerde ze een kras op haar flank te zetten. Niet met al haar kracht nog natuurlijk. Het was de bedoeling dat ze aan de kant gegooid zou worden namelijk.

Sage had een risico genomen, en deze had niet bepaald zijn vruchten afgeworpen. Maar het maakte niet uit: ze was hier tenslotte om te leren, en ze kon het beter nu fout doen dan tijdens een echt gevecht. Vixencry wist haar aanval al snel te ontwijken, nadat ze ook nog een rake klap had uitgedeeld. Even was Sage van de wereld door de flinke klap tegen haar kop, maar ze herstelde zich weer vrij snel. "Van voren is een groot risico. Doe het alleen wanneer je een goed plan hebt," was het advies dat ze van haar mentor kreeg. Sage knikte, haar vorige pogingen waren een stuk beter gegaan. Voor ze echt doorhad wat er gebeurde, vloog de rossige gedaante op haar af. Gelukkig had Sage haar kleine vorm die voor haar werkte. Omdat ze niet volledig volgroeid was, was het voor haar nog redelijk makkelijk om in elkaar te duiken en weg te rollen voordat Vixencry echt goed grip op haar kon hebben. Toen Sage overeind wilde komen, siste ze. Een kleine wond was op haar flank gezet, veel pijn deed het niet, maar irritant was het zeker. Haar blauwe ogen focuste ze op haar mentor, die waarschijnlijk zo weer op haar afsprong.

Een klein krasje kwam op haar flank te staan, maar ze rolde prima weg. Met een rol rolde ze door op haar eigen poten en keek de jongere poes goed aan. Kort moest de poes zuchten om zichzelf in te houden, want Sage was immers aan het trainen en zij moest alleen advies geven. Al vond ze sparren altijd een geweldig iets om te doen. De ogen van de ander keken haar strak aan en Vixen had een kort moment van rust voordat ze nog een keertje op haar af ging. Dit zou de laatste keer zijn dat zij naar haar toe sprong. Want ze had geen zin in het meer verwonden van haar apprentice. Zou geen goed beeld geven. Na nog een keer te hebben uitgehaald naar de andere zij van de grijze poes (of ze het nou ontweek of niet) sprong de poes een eindje naar weg. Op haar nette manier ging ze zitten en sloeg haar staart om haar poten heen. "Stoppen of doorgaan?", vroeg ze met een best uitdagende glimlach. Zij mocht kiezen. Een verrassingsaanval was nu makkelijk te doen.

En zoals Sage verwacht had, kwam haar mentrix weer op haar afgesprongen. Je kon veel over Vixencry zeggen, maar fel was ze zeker. Deze keer was de grijsbruine tabby echter voorbereid, en de aanval was dus een stuk makkelijker om te ontwijken dan de vorige. Dus dook ze weer soepel weg om de klauw van Vixencry te ontwijken, wat op zich prima ging. Ze moest het dan ook van haar snelheid hebben, veel meer had ze ook niet in een gevecht. En snelheid bracht je maar zo ver. Vixencry ging zitten, galant zoals ze altijd deed. Sage keek naar haar mentor, nog steeds niet zeker wetend of de rosse poes zo weer op haar af kwam vliegen. Sage's borstkas ging nog redelijk hard op en neer, maar toch zette de Apprentice haar kont ook op de grond. "Stoppen of doorgaan?" vroeg haar mentor vervolgens, en Sage wist wel welk antwoord de rode kattin wilde horen. Toch had ze nog een vraag die er op dit moment uit moest. "Vixencry, ik heb je advies nodig, denk ik," zei ze, op zachtere toon dan waarmee ze normaal sprak. Sage schraapte haar keel terwijl ze zich afvroeg of ze hier nou wel goed aan deed. "Is het verraad aan de Clan om met een rogue om te gaan?" Nu was het eruit, en ze kon het niet meer terugnemen, helaas.

Een normaal antwoord kreeg ze niet, maar ze vond dit ook wel interessant. "Daar ben ik voor." Nadat zij sprak knikte ze. Ging mevrouw om met rogue katten? De gele ogen van de poes gingen even naar de hemel. Niet-wetend wat ze moest zeggen. Zijzelf had vooral vrienden in Riverclan, maar zag soms wel katten van andere clans. Het was niet verraad in haar ogen. Ze kende de warrior code. "Je mag vriendschappen in andere clans hebben, Sagepaw." Dat gaf nog geen antwoord. "Zo lang je je clan maar boven alles zet. Anders wordt het wel als verraad gezien." Geen geliefde buiten de clan of te goede vrienden die je bij een gevecht dan levend zou houden. Vixen had geen last van beide. Geliefde was een clangenoot en al had ze vriendschappen buiten de clan, niet goed genoeg. Je moest bereid zijn iedereen te doden of pijn te doen uit een andere clan, wanneer nodig. Dit was een rogue dus daar waren nog wel andere dingen bij. "Rogues zijn over het algemeen niet te vertrouwen, dus pas alsjeblieft op", zei ze er nog achteraan. "Ik zie het niet als verraad, maar nog niet. Plaats een Rogue nooit boven je eigen clan", herhaalde ze nogmaals. Sagepaw moest dat gewoon duidelijk in haar kop hebben. De uitdruk lag op 'nog'. Rogues konden gevaarlijk zijn en ze had geen zin in een apprentice die zo naar het Rogue gebied werd gelokt en daar aangevallen door een grotere groep.

Vixencry leek zowaar geïnteresseerd in de onverwachte vraag die Sage haar had gesteld, en Sage wist niet zeker of dat een goed of slecht iets was. Maar goed, ze zou in ieder geval het advies krijgen waar ze om gevraagd had. Vixen vertelde dat ze vriendschappen mocht hebben in andere Clans, maar dat haar loyaliteit bij de Clan behoorde te liggen. Sage beet even op haar lip, dat was dus exact waar het probleem lag. Haar loyaliteit leek de laatste tijd behoorlijk te schommelen. Vooral na die streek van Butterstar. En ze had niet eens vrienden in de Clan, alleen maar erbuiten. Daarom voelde ze zich er ook zo dubbel over: de Clan bood haar niks en Roxy was haar beste vriendin. Sage's oren zakten in haar nek toen Vixen zei dat rogues niet te vertrouwen waren. Maar Roxy wel, dacht de grijsbruine tabby tegen zichzelf. Sage fronste op het volgende wat Vixencry zei. "Waarom heeft Butterstar dan zojuist een rogue in onze Clan gelaten?" zei ze verward, doelend op Luvon, of Criedwolves, of wat zijn naam nu ook was. Waarom had hij wel het recht de Clan in te komen? Waarom stond Butterstar boven de regels van de Clans?