Well.. Hello there (XX)

Onder de stralen van de zon stapte een klein gestalte door het gras. Het was een poes van netaan een jaar oud. Maar haar passen leken op een ervaren en krachtige kat. Ervaren was ze zeker, als het ging om het doden van alles en iedereen. Ze genoot ervan, de geur van het bloed en de doodskreten van haar slachtoffers. Even stond de jonge poes stil en lichtte haar blik op naar de lucht en snoof de geur op. Ze rook van alles, maar ook de geur van een kat, meerdere katten. Maar de geiren waren zwak dus ze waren niet meer in de buurt. Teleurgesteld liet ze haar blik naar haar omgeving glijden, dit was niet haar dag zoals ze gepland had. Langzaam ging de jonge poes zitten en gaf een lik over haar schouder. Er was geen spoor te zien van de moordenaar die ze was. Als je nu naar haar zou kijken zou je zeggen dat ze geen vlieg kwaad zou doen. Je zou niet beter weten. En zelden wist iemand beter, nouja als ze het wisten leefden ze toch niet zo lang meer om het na te kunnen vertellen. Een van haar zeldzame glimlachjes trok om haar witte snuitje en ze snorde zelfverzekerd. Niemand was haar ooit ontsnapt. Niemand kan uit de klauwen van de dood ontsnappen.
Verveeld stond de jonge poes op en liep zachtjes maar alert verder. Iets in haar vertelde dat er iemand in de buurt was, het kwam op haar af. Althans dat was wat haar intuitie haar zei. En uit ervaring wist ze dat ze op haar intuitie zou kunnen vertrouwen, het had altijd gelijk. Geruisloos stapte de jonge poes verder door het gras, nu nog alerter dan het moment daarvoor. Boven haar hoofd floot een vogeltje en even blies de jonge poes kwaad. Dat beest zou ze later nog wel een keer grijpen, maar haar aandacht was nu getrokken door een onbekende geur. Het was de overduidelijke geur van een poes. Een pos zonder Clan, want ze rook geen van de andere Clangeuren. Clans! Konden ze niks beters verzinnen? Langzaam stopte de poes met lopen en draaide zich al even langzaam om. Haar ogen werden steeds killer en stilletjes sloeg ze haar klauwen uit, klaar om toe te slaan. '' Als je jezelf nu toont zal ik je laten leven,'' sprak de poes kil en keek rond. Ze wist bijna zeker dat de kat haar niet serieus zou nemen, dat deed niemand. Langzaam ging de poes weer zitten en wachtte geduldig op de reactie van de onbekende poes.

-Redeye Only Please-

'' Als je jezelf nu toont zal ik je laten leven,'' Riep een onbekende kat kil uit. Redeye's gezicht vertrok bij het horen van die leugen. Ze wist dat de kat loog. Redeye kon het voelen aan alles. Sommige katten hadden gezegd dat ze aura's kon zien. Maar dat geloofde Redeye niet. "Ik moet iemand, die zo onschuldig er uit ziet, geloven op haar woord?" Siste de diepzwarte poes zonder haar plek te verraden. "Ik voel dat je liegt. Dat hoef je voor mij niet te verschuilen." Mauwde Redeye lichtelijk en kwam omhoog uit haar beschutting. De wind streek licht door haar zwarte vacht terwijl de diep gele middagzon haar vacht in een vreemd licht zette. Haar ogen straalde bloed rood en gevaarlijk naar de poes. "Jij... Waarom voel jij zo vreemd aan?" Redeye wist niets anders te zeggen, deze kat voelde anders dan katten die ze kon. Anders dan de angst die de normale kat had bij haar. Anders dan de bloeddorst die ze bij katten had gevoeld die haar aan hadden gevallen. Ze voelde bij deze poes bloeddorst maar nog meer. Er school veel meer achter deze kat dan alleen bloeddorst. Het voelde vreemd, maar tegelijk vertrouwd. "Waar kom jij vandaan? Wat is je naam? Waarom snap ik jou niet?" De laatste vraag voelde meer als een vraag naar haarzelf. Waarom snapte ze deze poes niet? Ze ging zitten en sloeg haar staart netjes om haar poten. Alsof deze kat helemaal geen bedreiging voor haar vormde. Wat in Redeye's hoofd absoluut wel het geval was.

"Ik moet iemand, die zo onschuldig er uit ziet, geloven op haar woord?" sprak een stem uit het niets en de jonge poes stootte een kille honende lach uit. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en zocht de onbekede kat. Ze was hier in de buurt, ze wist het zeker. '' Ben jij nou echt zo idioot als al die anderen?'' Sprak ze geamuseerd en keek nog steeds rond. Dit was precies waar ze op gehoopt had, weer iemand die haar berechtte op haar uiterlijk. "Ik voel dat je liegt. Dat hoef je voor mij niet te verschuilen." Sprak de kat weer en kwam nu overeind. Ze bekeek haar eens goed, ze was gitzwart en had rode ogen. Ze was overduidelijk ouder dan dat ze zelf was. '' Oh werkelijk, denk jij dat ik lieg?'' Vroeg ze onschuldig en toonde een kille grijns en stond soepel op. De manier waarop de poes haar aankeek beviel haar niet. ze keek, ja hoe zei je dat, gevaarlijk. Niet dat ze er wat van zou aantrekken, ze was niet bang voor wie dan ook. "Jij... Waarom voel jij zo vreemd aan?" Vroeg de zwarte poes. Zelf rolde ze met haar ogen en keek haar strak aan. '' Misschien omdat ik niet en zoals alle anderen?'' Siste ze de poes kil toe en gaf een lik over haar voorpoot. Ze was dit soort opmerkingen niet gewend. Meestal kwamen er ook van die vragen. Wie ben jij, waarom doe je dit? En al die andere domme vragen. Ze kon zich er niet erger aan irriteren. "Waar kom jij vandaan? Wat is je naam? Waarom snap ik jou niet?" Vervolgde de zwarte poes en ze zuchtte even geirriteerd. Waarom moest dat kreng zoveel vragen stellen? '' Waar ik vandaan kom doet er niet toe, en meestal krijgen mijn slachtoffers mijn naam niet te weten. Maar omdat je toch niet ver zal komen zal ik het je vertellen. Ik ben Escada, soms ook bekend als de Levende dood.'' Ze wierp een blik op de zwarte poes. Eigenlijk verwachtte ze nu angst te zien in de ogen van de poes. Het was maar zelden dat ze haar naam openbaar maakte aan een onbekende. '' En niemand zal mij begrijpen. Dat is onmogelijk.'' Zei ze ten slotte en zwaaide opnieuw met haar staart. ze wist wat ze deed, en vanwege het formaat van de poes zou ze haar snelheid moeten gebruiken. Dat was een voordeel van niet al te groot zijn. '' Je lijkt niet bang zoals alle anderen,'' sprak ze toen en fronste even. Ze keek de poes nog altijd aan, iets aa haar facineerde de jongere poes. Zelden was er iemand die niet bang voor haar was. '' Vertel eens, wat gaat er in jou om?'' Vroeg ze toen, haar toon werd niet vriendelijker maar ook niet gemener. Afwachtend op antwoord gaf Escada een lik over haar schouder.

'' Waar ik vandaan kom doet er niet toe, en meestal krijgen mijn slachtoffers mijn naam niet te weten. Maar omdat je toch niet ver zal komen zal ik het je vertellen. Ik ben Escada, soms ook bekend als de Levende dood. En niemand zal mij begrijpen. Dat is onmogelijk." Redeye zuchtte licht. "De levende dood? Dat valt nog wel mee." Mauwde Redeye luchtig. De andere kat leek haar op te merken en zei. "Je lijkt niet bang zoals alle anderen, Vertel eens, wat gaat er in jou om?'' Redeye glimlachte licht. "Nee ik ben niet bang, waar zou ik bang voor moeten zijn. Natuurlijk, jij kan me zo vermoorden. Maar je doet dat niet, Dat voel ik." Redeye gaapte en begon nonchalant haar poot af te likken. "Ik ben Redeye trouwens, en wat je ook zegt, ja die naam heb ik vanwege mijn ogen." Ze gromde licht bij de gedachte. Alle katten die ze ooit tegen was gekomen hadden daar naar gevraagd. "Noem me maar Sparta als je wilt, ik heb het niet zo op mijn oude naam." Ze gromde. Ze wist nog goed hoe ze de naam Redpaw had gedragen vlak voor ze wegrende om haar eigen leven te leiden. "Nogsteeds voel jij zo vreemd. Wat is er mis met mij?" Opnieuw stelde ze de laatste vraag aan zichzelf. Ze had altijd precies geweten wat er in een kat omging, maar nu, nu voelde ze zich vreemd zonder haar gave zoals het ooit was genoemd.

De onbekende zwarte poes zuchtte na haar woorden. Onmiddelijk legde scada haar oren in haar nek. Hoe durfde ze zich zo tegenover haar op te stellen? Ze zou doodsbang moeten zijn voor haar! "De levende dood? Dat valt nog wel mee." Merkte de zwarte poes luchtig op en opnieuw vernauwde Escada's ogen. '' Wacht maar tot je ziet waar ik toe in staat ben.'' Siste ze de poes weer toe. Iets in de houding van de poes maakte haar weer kwaad. ''Dan zul je beseffen dat het erger zal zijn dan jouw ergste nachtmerrie,'' vervolgde ze. Ze zwaaide iets kwader met haar pluizige staart. De zwarte poes gaf alweer antwoord op haar vraag. "Nee ik ben niet bang, waar zou ik bang voor moeten zijn. Natuurlijk, jij kan me zo vermoorden. Maar je doet dat niet, Dat voel ik." De poes gaapte en begon nonchalant haar poot te likken. Onbewust moest Escada weer snuiven. '' Je hebt wel weer veel lef nietwaar?'' Siste ze de poes toe. Ze begreep deze poes niet, ze zou haar met liefde afmaken, ze was haar toch veel te brutaal. '' Geef me een goede reden om jou niet af te maken,'' sprak ze weer en legde nu haar staart om haar voorpoten. ''Ik ben Redeye trouwens, en wat je ook zegt, ja die naam heb ik vanwege mijn ogen. Noem me maar Sparta als je wilt, ik heb het niet zo op mijn oude naam." Escada keek haar strak aan. '' Ben je bang om herkend te worden door andere, oude kennisen?'' Ze lachte even honend, dat was dus waarom zij iedereen had afgeslacht. Ze keek de poes aan en gaf toen even een lik over haar schouder. '' Kijk dat is dan ook de reden dat er niemand is die mij kent,'' sprak ze koeltjes. '' Ik heb ze gewoon allemaal afgeslacht.'' Bij haar laatste woorden kon ze het niet laten en een zelfvoldane grijns trok om haar snuit, waardoor haar witte vlijmscherpe tanden zichbaar werden. "Nogsteeds voel jij zo vreemd. Wat is er mis met mij?" Opnieuw kon ze het niet laten om te lachen. Haar lach klonk hol, alsof er ech geen emotie meer in zat. Dit was natuurlijk ook zo. '' Er is van alles mis met jou,'' begon Escada hatelijk. '' Maar dat zal je zelf niet zien. Maar als je het wil kan ik je uit je ellende helpen hoor, graag zelfs.'' Ze grijnsde opnieuw. eigenlijk was ze inderdaad niet echt van plan wat te doen, deze Redeye facineerde haar. Maar wat zou zij daarvan moeten weten, ze wist niks over haar. Het viel haar op dat ze nu al meer gesproken had met deze poes dan met al haar slachhtoffers bij elkaar.

' Ben je bang om herkend te worden door andere, oude kennisen? Kijk dat is dan ook de reden dat er niemand is die mij kent, Ik heb ze gewoon allemaal afgeslacht.'' Sprak de kat koeltjes. Redeye gromde licht. "Misschien dat een haatvol leven jouw manier van leven is, Maar dat is zeker niet die van mij. Al heb ik haat en verdriet genoeg in mijn leven." Sprak Redeye zacht maar doordringend. Haar gedachtes schoten terug naar haar zus in de Shadowclan en ze gromde. '' Er is van alles mis met jou, Maar dat zal je zelf niet zien. Maar als je het wil kan ik je uit je ellende helpen hoor, graag zelfs.'' Sprak de kat opnieuw hatelijk maar geamuseerd. "Als je me wil vermoorden, sluit je dan maar aan achterin het rijtje. Er zijn al genoeg katten die mij dood willen hebben voor wat ik gedaan heb, en voor wat ik nog zal doen met ze." Ze keek de kat vals aan. Ze dacht aan elke kat die ze met alles wat ze ooit had gedaan had veraden. Haar gedachtes bleven hangen bij haar zusje. Ooit hadden hun samen gespeeld. Haar zusje had toen gezegd dat ze altijd bij elkaar zouden zijn. Redeye lachte half bij de gedachte van hoe het nu ging tussen haar zusje en haar. Haar zus zou haar vermoorden als die de kans kreeg. Ze richtte zich opnieuw op Escada en glimlachte half. "Bovendien, vind jij mij veelste interessant om mij te vermoorden. " Siste de zwarte poes lachend. Ze begon deze poes door te krijgen.

Ze had het altijd leuk gevonden om anderen uit te dagen met hatelijke opmerkingen, maar dit was veel leuker. "Misschien dat een haatvol leven jouw manier van leven is, Maar dat is zeker niet die van mij. Al heb ik haat en verdriet genoeg in mijn leven." Zei de zwarte poes zacht. Nu kon ze zich echt niet meer bedwingen en barstte in het lachen uit. '' Kom op zeg, de makkelijkste manier om te zorgen dat je geen ellende hebt is om voortijdig iedereen af te maken die die ellende kan veroorzaken.'' Sprak ze statig en lachte eigenlijk nog en beetje. Wat was er mis met deze poes? Waarom zou het haar wat kunnen schelen hoe ellendig haar leven was. "Als je me wil vermoorden, sluit je dan maar aan achterin het rijtje. Er zijn al genoeg katten die mij dood willen hebben voor wat ik gedaan heb, en voor wat ik nog zal doen met ze." Zei de zwarte poes en keek haar vals aan. Waarom zou ze achteraan sluiten? Ze was hier nu toch, dus waarom kon ze het nu niet doen? Er was hier niemand die haar tegen zou houden. Ze keek de poes strak aan. '' Maar waarom zou ik achteraan de rij sluiten? Ik dring liever voor,'' zei ze gemeen en zonder iets van de poes aan te trekken ging ze verder met haar voorpoot. Even dacht ze aan haar familie, ze had altijd met ze meegedaan, maar na de dood van haar zusje toen ze zes maanden was veranderde ze zwaar. Ze had haar zus dan wel zelf vermoord, maar niemand wist het. Ze was een geboren leugenaar, iedereen geloofde het toen ze vertelde dat een zwerfkat haar had aangevallen en gedood. Een grijns ontstond op haar gezicht toen zeterugdacht aan de angst die in de ogen van haar zusje had gestaan. "Bovendien, vind jij mij veelste interessant om mij te vermoorden. " Siste de zwarte poes lachend. Dit bracht Escada weer terug met haar gedachtes. '' Voorlopig misschien,'' antwoordde ze kil en keek de poes recht aan. Ze was geirriteerd dat deze poes haar uit haar luke gedachtes had gehaald. Ze snoof even en keek de poes nog altijd aan

Redeye luisterde rustig naar de poes en kreeg een halve glimlach op haar gezicht. Ze wist wat de poes dacht en dat vond Escada zeker niet leuk. Ook al had Redeye het dier nog niet volledig door, ze wist wel dat Escada dat dacht. Ze keek opnieuw naar de poes toen die kill sprak. '' Voorlopig misschien.'' Redeye keek de poes kil terug. "Ik irriteer je he, nog nooit iemand gekend die compleet door je vermomming kan kijken?" Lachte Redeye vals. Op dit momenten hielt ze van haar gave zoals haar vorige clanleader had gezegd. Redeye rekte zich uit. En gaapte. Ze keek de kat schuin aan. Ze wist dat deze kat haar tot nu toe geen pijn zou doen. "Duss.. " Redeye keek naar Escada. "Wat o wat gaan we doen." Lachte Redeye half. Ze keek naar de poes en wachtte op haar antwoord.

(sorry ben echt heel inspiloos
maar ben te hyper voor posts XD)

Escada hield de zwarte poes strak in de gaten. Ze vond het echt zwaar irriterend, dat deze poes zich met haar durfde te bemoeien. Zonder een woord te zeggen legde ze haar staart om haar voorpoten en gaf een lik over haar witte borst. "Ik irriteer je he, nog nooit iemand gekend die compleet door je vermomming kan kijken?" De zwarte poes keek haar ook kil aan, probeerde ze nou haar te intimideren? De kille lach die ze erbij had gevoegd viel haar wel iets verkeerd. Mar hij was nog lang niet zo erg ls die van haar.'' Als je me zwaar irriteerde was je al door geweest.'' Sprak ze kil en boorde haar ogen diep in de rode van Redeye. '' En het is geen vermomming, er zit niks achter dit gelaat. Dit is wie ik ben, en nooit zal ik anders zijn.'' Siste ze de poes toe. zij hoefde ten minste niemand te vrezen, niemand zou haar achterna komen en haar wat aandoen. Of zelfs haar proberen te doden. Die gedachte alleen was al behoorlijk lachwekkend, maar ze hield zich in. Haar geduld begon nu een beetje op te raken. Even sloot ze haar ogen en kalmeerde zichzelf weer. Als ze zichzelf nu zou verliezen zou dat zeer slecht staan. "Duss.. " Zei de zwarte poes en keek haar aan. "Wat o wat gaan we doen." zei de zwarte poes half lachend. Wat dacht zij wel niet? '' Voor de duidelijkheid. WIJ gaan niks doen. Ik doe mijn dingen altijd ALLEEN.'' Snauwde ze de poes killetjes toe. Ze had geen vrienden en had ze niet nodig ook, en ze zou al helemaal niks gezellig gaan doen met een kat die haar alleen maar irriteerde.

Redeye had de kat bijna zover. Ze wist zeker dat de kat op het punt stond haar aan te vallen, en dat beviel Redeye wel. '' Voor de duidelijkheid. WIJ gaan niks doen. Ik doe mijn dingen altijd ALLEEN.'' Snauwde de kat haar toe. Redeye kreeg een valse lach over haar gezicht. Redeye had haar diep zwarte staart over haar poten gelegt terwijl ze met de kat had gepraat, en dat kwam nu goed uit. Voorzichtig sloeg ze haar klauwen uit. Zo min mogelijk geluid en beweging maken was belangrijk nu. Ze trok haar bovenlip op en lachte haar tanden bloot. "Ik weet zeker dat jij niet alles alleen doet. Jij vecht toch ook niet in je eentje?" Redeye klonk vals en spottend. Er was in een questi van een seconde veel veranderd in haar. Ze keek spottend naar de kat terwijl haar valse glimlach nog op haar gezicht stond. Ze wachtte nog op de reactie van de poes terwijl ze zeker weten begreep dat ze nu te ver was gegaan. Ze maakte zich klaar voor de aanval van de poes.

Opnieuw kreeg de poes een valse lach op haar gezicht. Dit was gewoon wat ze wilde! Dit mocht ze niet laten gebeuren, ze mocht niet flippen! Ze was zo ver gekomen in haar leven, ze mocht het niet laten verpesten door een of andere mafkees die zomaar op haar pad kwam. Terwijl de poes lachte schoten haar oren naar achteren, dit was precies de reden waarom ze nooit iemand om zich heen duldde. Ze was bang, bang dat iemand ooit voorbij haar buitenkant en voorbij het beest in haar hart zou kijken. Maar toch was diep in haar hart een klein deel dat wenste dat ze dit niet meer hoefde te doen, dit deel was zwak en kon ze gemakkelijk wegwerken. Maar toch, het bleef er. Niemand had haar ooit op deze manier blootgelegd, dat kon ze altijd voorkomen door anderen te doden.'' Ik weet zeker dat jij niet alles alleen doet. Jij vecht toch ook niet in je eentje?" Sprak Redeye spottend en onmiddelijk blies Escada kwaad. Wa was dat nu weer voor doms? '' Nee dat lijkt mij zeer logisch, dat zou er nogal raar uitzien nietwaar?'' Zei ze en probeerde zichzelf in bedwang te houden. Hoe kon deze poes zo onmogelijk zijn? Deze poes was zelfs zo onmogelijk dat Escada er zelf gek van werd. Maar dat kon ze niet laten gebeuren, ze zou niet zo diep zakken. Deze poes kon haar niet breken, dan kon niemand! Dus had ze geen keus meer, deze kat moest toch echt sterven voor haar gedrag. Haar zusje was al net zo erg tegen haar geweest, maar ze kon het toch niet meer over haar hart krijgen om ook haar te doden. Ze had het kunnen doen maar haar zus had zich bewezen tegenover haar. Dus voorlopig kon ze blijven leven, maar bij een volgende keer zou ze sterven. Maar dan zou ze voorbereid zijn, de vorige keer was het haar zus bijna gedood. Maar deze keer zou ze niet sterven. Even schudde ze met haar kop, dit was nu niet de tijd om daaraan te denken. Ze had belangrijkere zaken op dit moment. Snel ging staan en zette haar vacht op, zelfs door haar lange vacht heen kon je haar spieren zien zitten. Ze had daar hard voor getraind, ze had het nodig om nog te kunnen overleven. Het leuke bleef dat niemand haar spieren kon zien als ze gewoon zitten of als ze dat niet wilde. Ze richtte haar kille blik op de zwarte poes en spande haar spieren zo hard mogelijk aan. Snel sloeg ze haar klauwen uti en zette zich af, ze sprong zo dat het leek alsof ze recht op Redeye af zou springen. Maar dat was haar doel niet, met een grote sprong vloog ze over Redeye heen en haalde even met haar vlijmscherpe klauwen uit naar haar rug. Zodra haar poten de grond raakte zette ze zich opnieuw af en klemde haar klauwen vast op de rug van de zwarte poes en beet fel in haar nek. Ze had deze truc al vele malen eerder uitgevoerd, en elke keer was het succesvol. Met al haar kracht probeerde ze zich vast te blijven houden aan de rug van de zwarte poes.

De kat sprong gevaarlijk naar haar toe en Redeye sprong grommend terug. Dit was waar ze op gewacht had. De kat zou haar aanvallen. Ze zou laten zien wat ze kon. De kat haalde uit naar haar rug en ze voelde de vlijmscherpe nagels van Escada in zijn rug. Redeye sprong weg en beet vol in de kat haar zij. Ze gooide de poes van haar af en keek grommend naar de poes. Ze deinsde even achteruit en keek vals glimlachend naar de poes. "Heb ik je boos gemaakt?" Redeye glimlachte vals naar de kat en sprong nog een keer op het dier. Ze beet vol in het nekvel van de poes en smeet haar vol tegen een boom. Ze torende boven de poes uit en glimlachte vals. "Wat is er met je? Nooit gedacht dat ik je aankon." Redeye glimlachte opnieuw vals en trok haar bovenlip op. Wachtend op de reactie van de poes.

(ben inspiloos in gevechten xD)

Redeye sprong weg van haar en beet vol in haar zij. Een kwaad gesis kwam omhoog uit haar keel en onmiddelijk sprong ze naar achteren. De zwarte poes keek vals glimlachend naar haar en onmddelijk legde Escada haar oren in haar nek. "Heb ik je boos gemaakt?" Vroeg de zwarte poes en Escada lachte, opnieuw een lach die tot diep in je hart zou dringen. '' Dat mocht je willen,'' mauwde ze kil en voelde een steek in haar zij waar de zwarte poes haar zojuist had gebeten. De wonden van het gvecht met Cheza begonnen ook al op te spelen. Even siste ze weer en zakte door haar poten. Deze keer was het de zwarte poes die haar aanviel, haar in haar nekvel greep en haar tegen een boom aangooide. De klap kwam hard aan en met moeite probeerde Escada weer overeind te komen. Hoewel de zwarte poes boven haar uit torende was ze niet bang. "Wat is er met je? Nooit gedacht dat ik je aankon." De zwarte poes lachte opnieuw vals en Escada ontblootte haar scherpe tanden. '' Je hebt gewoon geluk,'' siste ze de zwarte poes toen en haalde met haar voorpoot uit over de wang van Redeye. Meteen daarna spande ze de spieren van haar achterpoten aan en trapte Redeye van zich af. Langzaam stond ze weer op en keerde zich naar de zwart poes. '' Geluk dat mijn zus mij laatst tegen het lijf liep, anders had ik je met gemak aangekund.'' Sprak ze op een kille toon en zwaaide aggressief met haar puizige staart. Ze was niet van plan zich in te laten maken door deze kat. Snel zette ze zich af en sprong opnieuw op de zwarte kat en greep haar flank. Ze voelde hoe haar nagels de vel van het dier opentrokken en zodra ze van haar afsprong zag ze het bloed langzaam opwellen in de wond. Een hatelijke grijns verscheen om haar snuit terwijl ze een stap achteruit deed.

'' Je hebt gewoon geluk,'' siste ze en haalde met haar voorpoot uit over de wang van Redeye. Meteen daarna spande ze de spieren van haar achterpoten aan en trapte de zwarte poes van zich af. Langzaam stond Escada weer op en keerde zich naar de zwart poes. '' Geluk dat mijn zus mij laatst tegen het lijf liep, anders had ik je met gemak aangekund.'' Sprak ze op een kille toon en zwaaide aggressief met haar puizige staart. Snel zette ze zich af en sprong opnieuw op Redeye en greep haar flank. Ze voelde hoe haar nagels de vel van het dier opentrokken en zodra ze van haar afsprong zag ze het bloed langzaam opwellen in de wond. Met een hatelijke grijns stapte Escada een stap achteruit en Redeye keek haar even aan. Ze likte het bloed even weg van haar flank en keek Escada even aan. "Normaal is vechten geen oplossing voor mij, maar ik zal je wat laten zien!" Gromde ze en stormde op de poes af. Ze sprong met haar volle gewicht naar de kop van de poes. Kreeg de kop vast met haar poten en trok Escada mee op de grond. Met haar scherpe nagels scheurde ze de buik open die op dit moment onbeschermd was en zette daarna haar achterpoot op het zachte vel van Escada's buik en met haar voorpoot nog op de kop van de poes keek ze haar glimlachend aan. "Hou je nu op, of moet ik je echt als een klein kind gaan behandelen?" Klonken haar honende woorden terwijl ze haar nagels van haar achterpoot nog eens in de wond drukte die ze veroorzaakt had.