A hard life ~XX~

Takarashi liep boos door het bos. Hij dacht aan alles wat hij had opgegeven en voelde zich schuldig tegenover Goldenmoon en Thudnerfur. "Waarom zou ik ooit hier heen zijn gekomen. Goldenmoon ziet me niet eens staan." Gromde Takarashi in zichzelf. Hij wist niet wat hij voelde voor Goldenmoon, ze was speciaal, maar waarom wist hij niet. Hij gaf om haar, heel erg zelfs. Takarashi zuchtte en keek rond. Hij was verdwaalt. "Is daar iemand?" Riep Takarashi zacht. Hij hoorde een licht getrouw en zette zijn vacht op. Hij gromde en liep naar achteren. Hij sprong weg toen hij nog een grauw hoorde en zette het op een lopen.

Hij rende door tot hij nog dieper in het bos kwam. Hij hoorde vreemde geluiden en trok zijn nagels uit. "Wie is daar, kom uit je verstop plek. Laat zien wie je bent." Schreeuwde Takarashi beverig. Hij zag ogen in het duister en legde zijn oren plat.

(Only Escada und Goldenmoon)

Soepel stapte een knappe poes door het lange gras. Haar ogen zo leeg als het maar kon, maar toch zo doods als altijd. Ze had die dag weer genoten van haar leven, haar leven als monster. Hoewel ze er nooit zpijt van had, had ze ook nooit ht gevoel alsof ze haar leven anders wilde. Ze genoot van het gevoel wanneer leven een van haar slachtoffers verliet. Maar dat deed er niet toe, ze had alweer een nieuw slachtoffer in het oog. Ze had hem al een tijdje zachtjes gevolgd. Het was een zwart-witte kater, die blijkbaar niet erg veel ervaring had met het leven in het wild. "Waarom zou ik ooit hier heen zijn gekomen. Goldenmoon ziet me niet eens staan." Hoorde ze hem mompelen en een gemene grijns ontstond zoals altijd op haar snuit. Ze wist nu al hoe ze hem te pakken zou kunnen krijgen, dit ging te makkelijk worden. "Is daar iemand?" Riep de kater zacht, hij was dus verdwaad. Maar ze was nog niet van plan zichzelf te tonen aan hem. Snel en geruisloos klom Escada in de dichtsbijzijnde boom en sprong zachtjes van tak naar tak verder. Vanaf daarboven kon ze zien dat de kater zijn vacht opzette, gromde en naar achteren liep. Ze hoorde een straatkat grauwen, die pakte ze wel als ze met de andere kater op de grond had afgerekend. Ze zag dat de zwartwitte kater na de grom, het op een lopen zette. Even zuchtte ze en zette via de takken de achtervolging in. Even trok er opnieuw een grijns over haar snuit en ze zette zich zo af dat de bladeren begonnen te ritselen. Het spel zou nu bijna beginnen. Ze merkte dat de kater op een open plek bleef staan, het werd tijd. "Wie is daar, kom uit je verstop plek. Laat zien wie je bent." Schreeuwde de kater beverig, maar toch bleef Escada nog even zitten waar ze zat. De kater ontmoette haar ogen en legde zijn oren plat. Nu sprong de knappe poes naar beneden en keek de kater aan. '' Ben je soms bang voor een klein poesje als ik?'' Vroeg ze onschuldig, en keek hem ook zo aan. Het spel was nu officieel begonnen..

Er sprong een kleine maar knappe kat uit een boom en keek hem licht aan. '' Ben je soms bang voor een klein poesje als ik?'' Hoorde Takarashi een Ontschuldige stem zeggen. Takarashi keek om naar een mooie poes net een paar manen ouder als hij was. "Ik ben voor niemand bang, fijn dat je het vraagt." Takarashi keek schuin naar de poes. Ze keek hem onschuldig aan. Takarashi zuchtte hoorbaar. "Ik ben blij dat ik jou ben tegen gekomen inplaats van iemand anders." Mauwde Takarashi zacht maar hoorbaar. Hij keek de poes aan. Ze leek onschuldig maar iets aan haar voelde niet goed. "Wie ben jij trouwens? Mijn naam is Takarashi." hij likte even snel over zijn vacht en keek daarna de poes aan. Hij trok zijn klauwen weer in en ging rustig zitten. Hij legde voorzichtig zijn staart om zijn poten en keek vriendelijk de poes aan. "Weet jij toevallig de weg naar het Rogue gebied?" Vroeg Takarashi vriendelijk.

Zodra ze had gesproken keek de kater naar haar, een onschuldige glimlach toonde zich op haar lippen. Ze wist het! Ze had hem nu al te pakken. "Ik ben voor niemand bang, fijn dat je het vraagt." De kater keek haar schuin aan en zuchtte "Ik ben blij dat ik jou ben tegen gekomen inplaats van iemand anders." zei de kater zacht maar hoorbaar voor haar. Even draaide ze haar kop schuin. ''Wie wilde je dan niet tegenkomen?'' Vroeg ze liefjes en ging langzaam zitten en sloeg haar staart om haar poten. Ze keek hem vragend aan en het puntje van haar staart tikte tegen de grond. "Wie ben jij trouwens? Mijn naam is Takarashi." de kater likte even zijn vacht en Escada keek even om zich heen. '' Aangenaam, mijn naam is Essy,'' zei ze zachtjes en keek hem aan. Ze was niet van plan hem haar echte naam te gaan geven, nee haar plan was heel anders. "Weet jij toevallig de weg naar het Rogue gebied?" vroeg de kater vriendelijk, hij trapte erin. Langzaam knikte ze en keek opnieuw om zich heen, net alsof ze zich niet helemaal op haar gemak voelde hier. '' Ja dat weet ik gelukkig wel, ik leef wat langer in het wild.'' Ze keek hem weer vragend aan. '' Waar kom jij vandaan, ik ben ooit bij tweebenen weggelopen.'' Mauwde ze zacht, dit was haar dekmantel voor haar naam. Ze stond soepel op en zwaaide met haar staart. '' Kom dan, ik leid je wel.'' Zei ze heel erg vriendelijk en begon al half te lopen richting een andere kant van het bos. De kant waar zij haar 'begraafplaats' had. Dat was meestal de plek waar ze de lijken van haar slachtoffers dumpte. Even keek ze om en keek hem vragend aan. '' Kom je nog?'' Vroeg ze iets ongeduldiger, net alsof ze zo snel mogelijk uit dit gebied weg wilde. Hoewel het een andere reden had, kon het haar niks schelen. Als hij nu met haar zou meekomen dan was het gewoon perfect. Dan had ze gewoon gewonnen. Maar ze mocht zichzelf nu nog niet laten schieten, ze moest wachten. Geduld. Geduld was het codewoord voor dit moment.

- GnaGna lang leve de actrice Essie -

Goldenmoon volgede nog steeds het geur spoor van takarashi. Het was alsof hij steeds maar verder en verder liep. Maar wel geheel bijna juist. Want zijn geur spoor leide naar rogue gebied. Maar ze zou voor de zekerheid hem wel even blijven volgen. Weer een kleine wind stak op en bracht twee geuren mee. Takarashi en nog een andere guer die ze niet echt kon plaatsen. Maar het waren zachte geuren, dus ze waren nog wat verder. "TAKARASHI!" riep ze uit. Ze hoopte dat hij haar gehoord zou hebben. Ze versnelde haar pas, want ze was er niet 100% gerust in. Ze riep hem nog eens toen de guer sterker was. Nu was ze zelfs al aan het rennen. Maar zijn geur spoor was nog steeds zwak. Ookal was hij nu echt in of naar het rogue gebied. Ze wou haar toch sorry zeggen tegen hem. Want eigenlijk was dit ook haar schuld. ALs zei er niet was geweest was dit niet gebeurt. Maar zo ging het altijd. Weer riep ze zijn naam, ze had zelfs het gevoel alsof het begon te regenen. Zo hard dat ze zou in zakken. Maar het was niet aan heet regenen. Ze voelde zich gewoon zo. Wat was er aan de hand, kon iemand iets vertellen. Wat voelde ze zo hard in zich. (Liefde) dat wist ze ook. Maar ze wou het gewoon niet toegeven. Omdat ze ging verschuurt worden in twee. Haar trouw aan haar clan, en de liefde voor hem. Maar wat als ze moest kiezen tussen de twee. Wat zou ze dan gaan kiezen. Haar clan of Takarashi? Dat was waar iedereen het zo moeilijkk mee had. Nu voelde ze het nog niet. Maar ze wist zeker dat dat nog ging komen. Ook werd het geur spoor sterker. "Takarashi!" Schreewde ze gewoon uit. "Het spijt me" fluisterde ze er bij.

"Wie ben jij trouwens? Mijn naam is Takarashi." Hij likte even snel over zijn vacht en keek daarna de poes aan. Hij trok zijn klauwen weer in en ging rustig zitten. Hij legde voorzichtig zijn staart om zijn poten en keek vriendelijk de poes aan. ' Aangenaam, mijn naam is Essy,'' zei ze zachtjes en keek hem aan. Essy, dat was toch geen naam voor een Clankat? Dus dan moest ze niet zo gemeen zijn! "Weet jij toevallig de weg naar het Rogue gebied?" Vroeg Takarashi vriendelijk. '' Ja dat weet ik gelukkig wel, ik leef wat langer in het wild.'' Ze keek hem weer vragend aan. '' Waar kom jij vandaan, ik ben ooit bij tweebenen weggelopen.'' Mauwde ze zacht. 'Ik ook!' Zei hij, Takarashi was blij dat hij iemand had gevonden net zoals hij. Ze stond soepel op en zwaaide met haar staart. '' Kom dan, ik leid je wel.'' Zei ze heel erg vriendelijk en begon al half te lopen richting een andere kant van het bos. Takarashi stond op en deed juist een stap, toen hij heel ergens ver zijn naam hoorde. Hij spitste zijn oren en hoorde nog niet onverstaanbaars. Even keek Essy om en keek hem vragend aan. '' Kom je nog?'' Vroeg ze iets ongeduldiger, net alsof ze zo snel mogelijk uit dit gebied weg wilde. Hij staarde Essy even aan, en keek toen weer achterom. 'Ik dacht dat ik iets hoorde...' Fluisterde hij zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen haar. Takarashi draaide zich om en deed besluiteloos een stap.

Na al dat schreeuwen en roepen was haar stem bijna helemaal weg. Maar ze bleef het geurspoor volgen. Ze moest Takarashi gewoon zien. Ze moest zeggen dat het haar speet. Ze liep dus door en door. Haar poten begonnen pijn te doen. Hoe kon zo'n poesie^poes zo ver gaan lopen. Maar hij had ook minder gedaan die dag dan zij. Ze liep sneller toen de geur spoor nog sterker werd. Ze hoorde ook opeens een gemene lach. Ze had die lach al eens gehoord. oen ze klein was, maar waar. Van de ousten die een verhaal vertelden. Ja van ene Es.. Esca. Ze dacht diep na. Escada Ja zo noemde de kat. Maar dat was toch alleen maa een verhaaltje. Ze was er altijd bang voor geweest toen. Maar nu niet meer. Het was maar één kat. Nu rook ze ook een andere geur. De gour van Blacksoul zo'n beetje. Maar dan anders. Goldenmoon sloop voorzich tig de struiken in. Daar zag ze Takarashi en nog een andere kat die hem vals aan keek. ''Dit duurt me dus te lang!'' Siste de poes naar Takarashi. Ze viel hem aan, goldenmoon werd woedend maar bleef zitten. 'Je mag je woede nooit zomaar loslaten.' Dat had haar mentor altijd gezecht. Gelukig liet de poes hem snel los. ''Dit was zo makkelijk, je bent zo makkelijk te overtuigen.'' Daar had de poes wel een punt. ''En nu is het Game Over! Ik win, zoals altijd.'' Goldenmpoon schoot uit de struiken. "Ja dat dacht ik niet." Zei ze voor dat ze de poes raakte. Ze beet in de buik van de poes. Toen de open lag. Die truk had ze geleerd van een zwerfkat. Zij wist hoveel zeer dat deed. Ook haf ze een klap met haar poot tegen het gezicht. Toen sprong ze van de kat en ging voor Takarashi staan. "En ik die dacht dat Takarashi zwak was. Maar jij bent veel zwaker." Zei ze vals. "Je had maar beter moeten op letten."

''Echt waar?'' Vroeg ze verbaasd,''Wauw we hebben wel wat gemeen,'' Vervolgde ze en bekeek hem even onderzoekend. ''Ik dacht dat ik iets hoorde...'' Fluisterde hij, waarschijnlijk meer tegen zichzelf dan tegen haar maar ze keek hem strak aan. Takaraschi schrok van haar boosaardige blik. Ze zag hem besluitloos een stap doen en toen siste ze. ''Dit duurt me dus te lang!'' Snauwde ze en liep op hem af. Ze ging voor hem staan en keek hem recht aan. Een dodelijke grijns verscheen op haar snuit en ze begon kil te lachen. Hij deinste achteruit, weg van die poes. Dit was geen huiskat geweest! Zonder ook maar een woord te zeggen schoot ze naar voren en boorde haar klauwen in zijn rug en trok hem om. ''Dit was zo makkelijk, je bent zo makkelijk te overtuigen.'' Sprak ze kil en ging even zitten. Takaraschi trappelde hulpeloos, maar zijn poten haalde niets uit. Hij had nooit leren vechten, en deze gestoorde poes haalde haar klauwen steeds over zijn vacht. Hij dacht dat het gedaan met hem was. Opnieuw vulde het geluid van haar kille lach het bos. ''En nu is het Game Over! Ik win, zoals altijd.'' Het bloed stroode in zijn ogen, en hij zag niets, maar hij hoorde een iemand de struiken uit stuifen. De druk op zijn buik verdween, en vacht zag hij een gevlekte vacht. Goldenmoon! Ja dat dacht ik niet." Zei ze voor dat ze de poes raakte. Hij probeerde overeind te krabbelen, als Goldenmoon hem had gezocht, was ze dan niet meer boos op hem? Toen sprong ze van de kat en ging voor Takarashi staan. "En ik die dacht dat Takarashi zwak was. Maar jij bent veel zwaker." Zei ze vals. "Je had maar beter moeten op letten." Miauwde ze fel. Zijn ogen gloeiden van trots om haar. Hij wist niet hoe Essie zou reageren, maar hij vermoedde dat ze Goldenmoon zou aanvallen. 'Goldenmoon, nee! Ze gaat je aanvallen!' Miauwde hij. Hij wou niet dat door hem haar, iets overkwam! Al was dit dan ook een bewijs dat haar raad over Wilde katten niet klopte, ze mocht niet gewond raken, hoezeer ze zich schuldig voelde als hem iets overkwam! Dan mocht ze hem beter laten doodgaan!

De Kat had haar ook een klap geheven. Maar dat was nog niet zo erg. Een liteken zou dat zeker niet worden. ''Moet je nou toch zien!'' Zei de poes. ''Het miezerige katertje is trots op een arrogante Clankat!'' Een grom kwam op in haar keel. Ze schudde haar kop. Weer een gevecht, maar littekens dat wou z niet. Gelukig dat ze een krijd kende dat. Dat zo veel mogelijk kon voorkomen. Maar nu moest ze daar niet aan denken. 'Goldenmoon, nee! Ze gaat je aanvallen!'’ Schreeuwde takarashi naar haar. Maar ze lette er niet op. ''Zo, Goldenmoon. Je zal vast wel eens eerder van me hebben gehoord nietwaar? Je bent een ThunderClankat, en ik heb er daar genoeg van afgeslacht.'' Ze draaide met haar ogen. Een grijns kwam op de poes haar gezicht. ''Ik zal vast wel in de verhalen van jullie Elders voorkomen,'' Ging de poes verder. Het was dus duidelijk Escada. De poes sprong naar haar toe en haalde haar flank open. Maar daarna stapte de poes achteruit. Goldenmoon verzette de pijn. Je kon niets zien in haar ogen. ''Nou komop je zal toch wel ooit van me hebben gehoord,'' Siste de kat. ''En vertel eens, waarom riskeer je je leven voor zo'n miezerige kat als hij? Hij is het niet waard, een Kittypet die denkt dat hij kan leven als Rogue. Wat lachwekkend!'' Goldenmoon keek even naar Takarashi. maar haar blik ging al hou weer naar de poes. Ze ging zitten en ontspande haar, spieren. even lekte ze haar wonden en begon te spreken. "Ik heb zeker over jou gehoord Escada!" Sprak ze op een nutrale toon. "De elders vertellen inder daad over je." Ging ze verder. "Je hebt gelijk waarom zou ik mijn leven voor hem riskeren. Het is niet dat hij het waard is." Ze lachte eens. "Hij is een zwakeling en het is lachwekend daar heb je gelijk in." Ze keek in de ogen van de poes. "Maar als er iemand hem vermoord dan ben ik het wel." Nog geen seconde daar na vloog ze recht op Escada (of zo dacht ze dat ze noemt) af. Net voor haar ging ze op zei en sprong in haar zei. Weer beed ze dicht bij de buik en haalde uit naar het gezicht. Toen sprong ze van haar af en wachte een seconde of 5. Toen ging ze weer recht op de poes af. Maar deze keer ging ze niet op zei. De ze keer proberde ze uit te halen naar de nek. Toen ging ze weer achter uit en ging weer zitten. Met een verdedeging, dat ze had geleerd. "ik ben niet zomaar een kat." Siste ze.

Goldenmoon! Ja dat dacht ik niet." Zei ze voor dat ze de poes raakte. Hij probeerde overeind te krabbelen, als Goldenmoon hem had gezocht, was ze dan niet meer boos op hem? Toen sprong ze van de kat en ging voor Takarashi staan. "En ik die dacht dat Takarashi zwak was. Maar jij bent veel zwaker." Zei ze vals. "Je had maar beter moeten op letten." Miauwde ze fel. Zijn ogen gloeiden van trots om haar. Hij wist niet hoe Essie zou reageren, maar hij vermoedde dat ze Goldenmoon zou aanvallen. 'Goldenmoon, nee! Ze gaat je aanvallen!' Miauwde hij. Hij wou niet dat door hem haar, iets overkwam! Al was dit dan ook een bewijs dat haar raad over Wilde katten niet klopte, ze mocht niet gewond raken, hoezeer ze zich schuldig voelde als hem iets overkwam! Dan mocht ze hem beter laten doodgaan! ''Zo, Goldenmoon. Je zal vast wel eens eerder van me hebben gehoord nietwaar? Je bent een ThunderClankat, en ik heb er daar genoeg van afgeslacht.'' Takaraschi keek bang naar de vreemde kat, Essie, maar dat was waarschijnlijk niet haar echte naam! 'Ik zal vast wel in de verhalen van jullie Elders voorkomen,'' Ging de poes verder. De poes sprong naar haar toe en haalde haar flank open. Maar daarna stapte de poes achteruit. 'Nou komop je zal toch wel ooit van me hebben gehoord,'' Siste de kat. ''En vertel eens, waarom riskeer je je leven voor zo'n miezerige kat als hij? Hij is het niet waard, een Kittypet die denkt dat hij kan leven als Rogue. Wat lachwekkend!'' Takaraschi gromde boos, hij kon misschien niet vechten, maar hij was geen kittypet! Goldenmoon keek hem even aan, Ze ging zitten en ontspande haar, spieren. even lekte ze haar wonden en begon te spreken. "Ik heb zeker over jou gehoord Escada!" Sprak ze op een nutrale toon. "De elders vertellen inder daad over je." Ging ze verder. "Je hebt gelijk waarom zou ik mijn leven voor hem riskeren. Het is niet dat hij het waard is." Ze lachte eens. "Hij is een zwakeling en het is lachwekend daar heb je gelijk in." Ze keek in de ogen van de poes. "Maar als er iemand hem vermoord dan ben ik het wel." Nog geen seconde daar na vloog ze recht op die poes die ze Escada had genoemd af. Takaraschi zag het met bange ogen aan, als er iets met Goldenmoon was gebeurt, dan...! Weer beed ze dicht bij de buik en haalde uit naar het gezicht. Toen sprong ze van haar af en wachte een seconde of 5. Toen ging ze weer recht op de poes af. Maar deze keer ging ze niet op zei. De ze keer proberde ze uit te halen naar de nek. "ik ben niet zomaar een kat." Siste ze. Takaraschi keek met nieuw respect en angst naar Goldenmoon, ze was verbazing wekkend goed! En ze had hem niets gedaan, en toch had hij zo tegen haar geschreeuwd, Takaraschi werd overspoeld met schuldgevoel. Nu was ze voor hem aan het vechten tegen een wildvreemde gestoorde kat! Hij wou iets doen, maar hij kon niets! Waarom wou je jezelf ook zo bewijzen! Takarschi kon alleen maar hopen dat het gevecht goed zou aflopen.

"Ik heb zeker over jou gehoord Escada!" Sprak ze op een nutrale toon. "De elders vertellen inder daad over je." Ging ze verder. "Je hebt gelijk waarom zou ik mijn leven voor hem riskeren. Het is niet dat hij het waard is." Ze lachte eens. "Hij is een zwakeling en het is lachwekend daar heb je gelijk in." Ze keek in de ogen van de poes. "Maar als er iemand hem vermoord dan ben ik het wel." Nog geen seconde daar na vloog ze recht op Escada (of zo dacht ze dat ze noemt) af. Net voor haar ging ze op zei en sprong in haar zei. Weer beed ze dicht bij de buik en haalde uit naar het gezicht. Toen sprong ze van haar af en wachte een seconde of 5. Toen ging ze weer recht op de poes af. Maar deze keer ging ze niet op zei. De ze keer proberde ze uit te halen naar de nek. Toen ging ze weer achter uit en ging weer zitten. Met een verdedeging, dat ze had geleerd. "ik ben niet zomaar een kat." Siste ze. Escada had een paar keer in haar voor poot gebeten. Hert deed zeer ze kon er nauwlijks op leunen. ''Ik dan wel wil je zeggen?'' Was haar antwoord. In haar stem was alleen haat en kilte te horen. De poes liep op haar af. Door de onverwachte reactie, viel ze naar achteren. Ze voelde hoe Escada haar tanden in haar schouder boorde. Maar toen voelde ze nieks meer. Ze stond half wankel op haar drie poten. ''Geloof me, de volgende keer lopen jullie hier niet levend vandaan.'' Hoorde ze de poes nog zeggen. het was wat wazig haar beeld voor de ogen. Ze zag wel dat de kat keek naar Takarashi. ''En jij vooral, jij ontsnapt me geen tweede keer,'' snauwde Escada en draaide zich om en verdween in het bos. Goldenmoon ging maar even liggen en sloot haar ogen. Gelukig was dat voorbij.