I don't need any help!

Onderwerp: I don't need any help! do 11 aug 2011 - 20:18

Met manke en zwaar vermoeide passen strompelde een klein gestalte het bos uit, haar ontmoeting met die vervelende kater en die ThunderClanpoes was niet afgelopen zoals ze had gehoopt. De wond op haar buik bloedde nog altijd hevig en de pijn werd bijna ondragelijk. Waarom had die ThunderClanpoes zich met haar zaken bemoeit? Ze liet haar fijne kop zakken en strompelde nu over het gras. Een zachte klaagkreet verliet haar keel en ze zakte half door haar poten. Ze zette haar tanden op elkaar, dit mocht niet gebeuren! Zij was Escada, ze gaf niet op. Dat deed ze nooit! Met al haar inspanning duwde ze zich weer overeind en strompelde weg naar de schaduw van een omgezakte boom. Hij zag er raar uit, hij was niet ver boven de grond geknakt en was omgezakt. Nu was er een kleine ruimte onder de stam, net goed genoeg voor haar. Daar zou ze, hopelijk niet opvallen. Zodra ze bij de stam was aangekomen, was de ruimte groter dan dat ze had ingeschat. Niet dat het haar wat uitmaakte, hier zou ze blijven. Langzaam legde ze haar kleine lijf neer en krulde zich huiverend op. Langzaam sloot ze haar ogen en zakte weg. Haar bewustzijn zakte naar een laag pitje.

Naast een jong zwart katertje liep een klein gestreept poesje, haar lach vulde het bos. Een jonge kittenlach, alsof er niks aan de hand was. Het poesje was de kleinste van de hele familie. Haar vrolijke kittensprongetjes toonde haar onschuldigheid. Niemand die wist wat dit jonge poesje later zou worden. Langzaam liepen de twee kittens terug naar hun ouders, twee lachende koppies toonde de liefde binnen de familie. Broer en zus, zo broederlijk naast elkaar lopend, alsof het niet kapot kon.

Het beeld vervaagde en ineens zag je een zes maanden oud poesje. Niet zo heel erg grot maar met een bloeddorstige blik in haar ogen. De rechterpoot van de poes geheven, bloed ervanaf druppelend, klaar om de genadeslag uit te delen. Haar boot schoot naar beneden en trok de keel van een zwarte kater onder haar helemaal open. Zonder op het bloed te letten bleef ze met haar klauwen de keel van het katertje openhalen. De broederlijke liefde die de poes gedeeld had was verdwenen. Het had plaats gemaakt voor moordlust, haat en woede.

-Chikita Only!

Chikita wandelde rustig door het bos zoals altijd. Dat was het leukste wat ze te doen had. toen zag ze een langharige moorlustige poes liggen. Dat moest Escada zijn! In het kamp hadden de warriors verhalen over die bloeddorstig en moordlustige krijger verteld. Kita ging voor de moordlustige poes zitten en boog haar kleine rode kopje. Heel lang zat ze daar al te wachten maar het ging haar vervelen. Toen zag ze een hoge eik. Ze sprong heel hoog nadat een kleine grijns haar mond verliet. Ze keek uit over een.. POESIEPOES! "Daar gaan we een geintje mee uithalen!" Miauwde ze en ze grijnsde gemeen. Ze poesiepoes droeg een helder blauwe halsband. Chikita sprong met allemacht uit de boom en landde boven op de poesiepoes. Ze drukte hem tegenn de grond en begon zijn flanken te bwerken. Je kon merken dat het een poesiepoes was. Hij vocht echt als een zak. Hij gaf een flinke krab op Chikita's flank. Toen werd ze boos en zette haar vlijmscherpe tandjes in zijn nek. De poesiepoes was iets van vijf manen oud. Toen bereken Chikita's tandjes de slag ader. De poesie poes had zijn laatste adem uitgeblazen. Ze sleepte het dode dier mee naar Escada. [b]"Escada, ik bewijs hiermee dat ik het waardig ben door u getraint te mogen worden. Zou u mij willen vereren door mij tot net zo een groot krijger als u bent te trainen?" Miauwde ze plechtig aan de grote krijgskat.

In slow-motion daalde de klauw van het poesje en trok de keel van het katertje open, bloed verspreidde zich snel. Maar in de zwarte vacht van het katertje was het nauwlijks zichtbaar, langzaam druppelde het bloed van de klauw van het jonge poesje af. Ieder die haar ooit had gekend had dit nooit in haar kunnen zien. Maar al gauw genoeg zouden ze dat allemaal kunnen zien. Nu was het voor haar tijd om te vertrekken. Maar ooit zou ze hier terugkeren, om af te maken wat ze ooit was begonnen. Langzaam lichtte het poesje haar voorpoot en begon hem langzaam schoon te maken. Langzaam viel een laatste druppel bloed naar beneden en spatte uiteen tegen de grond...

Opeens schoten Escada's gele ogen open en ze keek om zich heen, in de verte zag ze een klein katje op zich aflopen. Haar oren schoten naar achteren, plat in haar nek. Ze probeerde zichzelf overeind te duwen maar de pijn die door haar lijf trok deed haar sidderend weer terugzakken naar de grond. Een lage grauw ontsnapte uit haar keel, ze had geen gezelschap nodig. Haar ogen vielen op datgene dat het kleine katje meesleepte, wat het een lijk? Ze zag dat het poesje bij haar bleef staan en ze keek naar het lijk. ]"Escada, ik bewijs hiermee dat ik het waardig ben door u getraint te mogen worden. Zou u mij willen vereren door mij tot net zo een groot krijger als u bent te trainen?" Mauwde het jonge poesje plechtig tegen haar. Escada kon het niet laten om even te snuiven. ''Je doet me een groter plezier door me hier te laten sterven,'' mauwde ze kil en keek het poesje aan. Ze liet haar ogen over het lijfje van de poes glijden, onderzoekend en kijkend naar een foutje. ''En waarom denk je dat je het aankan om door mijn training heen te komen?'' Haar stem bleef kil maar haar kaken en lijf waren strak gespannen van de pijn van haar wonden.

Onderwerp: Re: I don't need any help!