It's time for your first lesson. [&BRIARPAW]

Thornflame voelde opwinding door zich gaan. Meteen toen hij opstond voelde hij dat het een goede dag ging worden. Hij was misschien een beetje nerveus, maar hoopte dat dat snel zou verdwijnen vanaf het moment dat ze met hun training zouden beginnen. Zijn eerste angst was dat zijn Apprentice zijn les die hij vandaag had voorbereid helemaal niet leuk ging vinden. Hij was namelijk van plan om eerst het territorium te verkennen, de Apprentice kennis te laten maken met de verschillende geuren en dan pas over te gaan naar jacht- en vechttechnieken, hoewel hij nog niet direct wist welke van de twee hij als prioriteit ging stellen. Het was belangrijk dat zijn Apprentice kon jagen, zeker voor de komende tijd van het jaar, maar het was ook zeer belangrijk dat hij zichzelf kon verdedigen. Niet dat hij direct een nieuwe aanval zou verwachten, maar hij was de vorige nog niet vergeten. Maar goed, daar had hij nog tijd genoeg voor om dat voor te bereiden. Het belangrijkste was nu dat de Apprentice zijn territorium zou leren kennen en dat hij een onderscheid kon maken tussen de vier Clans. Nou ja, vijf eigenlijk, maar Thornflame weigerde om die vieze Clan te tellen als een échte Clan. Hij snoof even terwijl hij zijn Den verliet en naar de Apprentice’s Den stapte. Hij hoorde verschillende slapende geluiden weerklinken en blies goed zijn adem uit zodat hij zijn zenuwen onder controle kon krijgen. ‘Briarpaw,’ sprak hij met een lage stem zodat de Apprentice hem zeker zou verstaan. ‘Maak je klaar. Dan ontmoet ik je aan de kampingang.’ En nu hopen dat zijn Apprentice wakker was, want Thornflame had helemaal geen idee hoe Briarpaw eruitzag aangezien hij eerst een andere Apprentice toegewezen had gekregen. Hij draaide zich met een ruk om en liep vervolgens naar de kampingang toe, hopend dat hij deze les goed genoeg had voorbereid dat Briarpaw er iets aan zou hebben.

Briarpaw sliep vredig in de apprentice den, eindelijk zou ze haar training verderzetten. ‘Briarpaw,' klonk aan de ingang. ‘Maak je klaar. Dan ontmoet ik je aan de kampingang.’ Ze keek even naar de andere apprentices, die nog sliepen, en ging naar de ingang van het kamp, daar stond een jonge kater op hem te wachten, dat moest vast Thornflame zijn, dacht ze. "Thornflame?", vroeg ze enthousiast, niet meer zo versuft als voorheen. Ze liep het kamp uit en keek naar haar nieuwe mentor, ze had al een tijdje moeten wachten op een nieuwe mentor, en ze kon niet wachten om weer eens echte vechttips te krijgen en niet meer moeten zien hoe alle anderen van haar leeftijd al zo goed vochten.

Thornflame’s poten tintelden van nervositeit terwijl hij wachtte tot zijn Apprentice zich zou klaarmaken om te vertrekken. Hij had echt geen idee wat hij van deze les moest verwachten. Dit was allemaal zo nieuw voor hem en de onzekerheid drong zich aan hem op. Hij wilde echter niks laten merken daarvan en dus probeerde hij zijn uitdrukking zo emotieloos mogelijk te houden. Hij ging zitten zodat hij al een iets kalmere houding aannam, maar zijn oortjes wiebelden nerveus toen hij beweging hoorde uit de Den. Een jonge poes kwam uit de Den gelopen. Aangezien Thornflame daar net nog had staan praten, nam hij aan dat dat Briarpaw moest zijn. Ze leek iets ouder te zijn dan de gemiddelde Apprentice waardoor Thornflame vermoedde dat ook zij lang op haar mentor had moeten wachten. Hij was ook een maan of acht geweest tot hij eindelijk zijn mentor had gekregen, maar hij had het wel goed kunnen leren. Hij was blij met de vaardigheden die hij over had genomen van zijn mentor. Hij gaf een bevestigend knikje toen ze zijn naam uitsprak, blij zijnde met het feit dat ze in elk geval wist wie hij was. Dan viel die onhandige voorstelling ook weer weg. Hij was zo slecht in zichzelf voor te stellen dat het haast grappig was. Thornflame probeerde al de nervositeit uit zijn lijf te jagen terwijl hij bedacht wat hij ging zeggen. ‘Leuk om kennis met je te maken, Briarpaw,’ begon hij glimlachend. ‘Ik neem aan dat je vast staat te popelen om te beginnen, dus ik zal het kort houden.’ Hij grinnikte even. ‘Om rustig te beginnen, zullen we de actie vandaag er nog even uithouden. Niet getreurd, want je doorzettingsvermogen zal wel getraind worden,’ sprak hij glimlachend. ‘Vandaag ga ik je namelijk het territorium laten zien en neem ik je mee naar Fourtrees zodat we de verschillende Clangeuren leren kennen. Hoe klinkt dat?’ En nu maar hopen dat ze zijn ideetje niet zou afkeuren. Ondertussen begon hij al het kamp uit te lopen, met zijn staart wenkend dat ze hem mocht volgen.

‘Leuk om kennis met je te maken, Briarpaw. Ik neem aan dat je vast staat te popelen om te beginnen, dus ik zal het kort houden.’ De kater glimlachte even en grinnikte toen kort. De poes knikte. ‘Om rustig te beginnen, zullen we de actie vandaag er nog even uithouden. Niet getreurd, want je doorzettingsvermogen zal wel getraind worden. Vandaag ga ik je namelijk het territorium laten zien en neem ik je mee naar Fourtrees zodat we de verschillende Clangeuren leren kennen. Hoe klinkt dat?’ Briarpaw glimlachte respectvol terug en beantwoordde het toen: "Klinkt fantastisch." Ze had eigenlijk al die dingen al achter de rug, gedaan met Cedarflake, haar vorige mentor, maar de kater zag er zo zenuwachtig uit dat ze het niet voor hem wou verpesten, hij had er vast een hele tijd over zitten nadenken. De kater liep het kamp uit en wenkte haar, Briar liep achter hem aan, mooie herrinneringen aan haar eerste training met Cedar, die haar mosballen van Owltree had laten ruiken, het was beslist geen pretje.

Thornflame voelde zijn schouders wat ontspannen toen ze positief antwoordde op zijn vraag. Gelukkig! Niet dat het zo’n groot probleem was geweest als ze het niks had gevonden, want dan hadden ze ook iets anders kunnen doen. Maar hij ging nog steeds in de veronderstelling dat ze nog nooit een mentor had gehad, stond er ook niet bij stil dat het goed zou kunnen dat ze er wel een had gehad. Hij wilde haar eerst het plekje laten zien waar ze het voornaamste zouden zijn. Hij zette koers naar de Sandy Hollow, het gedeelte waar de Apprentice’s hun vechttechnieken trainden. Voor de jachttechnieken wilde hij wat dieper het bos in gaan, maar uit de buurt van Fourtrees zodat ze zou leren dat jagen in de buurt van Fourtrees verboden was. Ook wilde hij haar de duidelijke grenzen van de Clans laten zien, maar dat kwam later wel. Als hij haar eerst dit gedeelte al toonde, zou hij al een heel eind zijn. Hij grijnsde en keek haar over haar schouder aan waarna hij begon te rennen. Het waren nog maar een paar meters, maar hij wilde zien hoe lang ze het vol kon houden en hoe ver hij mocht gaan. De koude wind sloeg hard tegen zijn gezicht en bezorgden hem tranen in zijn ogen, maar ondanks de snijdende koude vond hij het heerlijk om te rennen door het woud. Zijn neusgaten vingen verschillende geuren op en even sloot hij zijn bleekgroene ogen. Maar niet voor lang, want anders zou hij in de zandkuil tuimelen en dat zou een hilarisch zicht geven voor zijn eerste dag. En dus opende hij zijn ogen om dat voorval te voorkomen. Met het puntje van zijn staart wees hij naar de Sandy Hollow. ‘Dit zal de plek zijn waar we het meeste tijd doorbrengen,’ sprak hij. Hij kon de vele pootafdrukken en klauwafdrukken in het zand zien, dus besloot hij om haar mening te vragen. ‘Als je zo naar deze kuil kijkt, kan je me dan vertellen waarom je hier het meeste tijd gaat spenderen? Zeg maar het doel van deze kuil?’ Hij keek haar afwachtend aan.

Thornflame begon te rennen, dus deed zij zijn voorbeeld na, het voelde heerlijk om nog eens achter haar mentor aan te crossen. ‘Dit zal de plek zijn waar we het meeste tijd doorbrengen.’ Briarpaw knikte enthousiast, ze wou de kuil binnenstormen en meevechten met de anderen. . ‘Als je zo naar deze kuil kijkt, kan je me dan vertellen waarom je hier het meeste tijd gaat spenderen? Zeg maar het doel van deze kuil?’, vroeg de kater haar. Aha, een test. "Het is de oefenkuil van de apprentices, hier worden de vechttrainingen gegeven," miauwde ze trots. Ze keek naar de ingang, haar poten trillend van opwinding, zouden ze echt hierbinnen gaan? Het leek een droom voor haar. "Zullen we anders al meteen beginnen?", vroeg ze, de poes hoopte van wel, ze wou de andere apprentices binnen enkele weken versteld doen staan van haar vechtkunsten.

Thornflame wiebelde geamuseerd met zijn oortjes toen hij haar aankeek en het antwoord hoorde. Eerst voelde hij zich verbaasd, maar daarna begonnen zijn ogen trots te glimmen en gaf hij een knikje naar haar. Ze kon het antwoord maar op drie manieren weten: één van de Apprentice’s had haar hierover verteld, ze had heel erg logisch nagedacht en goed naar de afdrukken gekeken of ze was hier al eens eerder geweest met een andere mentor. Twijfel schoot door zijn binnenste terwijl hij aan de laatste optie dacht. Nu hij er zo over nadacht was ze al ouder dan zes manen. Toen hij een Apprentice was, had hij Firepaw ontmoet en zij was ook van een oudere leeftijd geweest, maar had voordien een andere mentor gehad. Bovendien werd bij een Ceremonie altijd direct een mentor benoemd voor een Apprentice, het was altijd zo geweest en niet anders. Kon het zijn dat deze Apprentice al iemand voor hem had gehad? Briarpaw’s vraag en haar enthousiaste houding daarbij bracht hem uit zijn evenwicht. Hij kon bijna geen ‘nee’ zeggen tegen haar. Haar ogen leken hem haast smekend aan te kijken en het liefste wilde Thornflame testen wat haar capaciteiten waren. Maar hij wilde ook nog een jachttraining met haar doorlopen zodat ze prooi kon vangen voor de Clan, want dat was op dit moment misschien nog wel belangrijker dan dat vechten. Hij moest prioriteiten stellen en snel een beetje. ‘Maar hoe kan ik je nu laten vechten als je misschien niet weet wie je tegenstander is?’ vroeg hij lachend. ‘Briarpaw,’ ging hij vervolgens verder en deze keer klonk zijn stem ernstig. ‘Heb je voor mij nog een mentor gehad? En zo ja, wat heeft hij jou tot nu toe allemaal geleerd? Want als je heel het territorium al kent en je kan de geuren van de andere Clans onderscheiden, lijkt het me zinloos als we daar vandaag verder op door hameren. Hoewel ik het geen onnodige luxe vind als het nog eens allemaal opgefrist wordt,’ liet hij er gauw op volgen.

Thornflame lachte eventjes, maar werd toen plots ernstig. ‘Briarpaw,’ vroeg hij, ‘heb je voor mij nog een mentor gehad? En zo ja, wat heeft hij jou tot nu toe allemaal geleerd? Want als je heel het territorium al kent en je kan de geuren van de andere Clans onderscheiden, lijkt het me zinloos als we daar vandaag verder op door hameren. Hoewel ik het geen onnodige luxe vind als het nog eens allemaal opgefrist wordt.’ De kattin keek verbaasd naar haar mentor, hoe wist die zo plots dat ze al een mentor had gehad? "Ja, ik heb al een mentor gehad, maar nog maar een paar trainingen achter de rug," miauwde ze. "Ik ken al alle Clangeuren en -grenzen," vervolgde ze naar de grond starend. Ze hoopte dat ze nu niet de katers volledige planning overhoop had gehaald. Ze vond dat het niet echt meer opgefrist zou moeten worden, tenslotte liep ze al dagen wat rond in het bos en patrouilleerde ze langs de grenzen.

Thornflame grinnikte toen hij de verbaasde blik van Briarpaw zag en wist gewoon dat hij het juist had. Dat vond hij wel redelijk jammer, maar het was logisch als je zag wat voor leeftijd Briarpaw had. En hij had het zelf ook wel kunnen inbeelden omdat Silverstar geen enkele Apprentice zonder mentor liet zitten wanneer ze hun Apprentice-naam kregen. Maar nu moest hij wel iets anders gaan bedenken, want anders was heel dit uitje voor niets geweest. Vechten zou hij voor later willen laten, eerst wilde hij zien wat voor jachttechnieken ze had geleerd. ‘Ik ben onder de indruk,’ grijnsde hij naar haar, maar dat was meer om aan te tonen dat hij het niet erg vond dan dat hij dat echt was. Hij wilde haar gewoon geen slecht gevoel geven omdat zijn planning nu min of meer overhoop was gehaald. Hij draaide zijn kopje en keek twijfelend even naar de Sandy Hollow, maar schudde vervolgens zijn kopje. ‘Wel, als je dat al niet meer nodig hebt, kunnen we beter naar een onderdeel overgaan dat je nog niet onder de knie hebt,’ sprak hij opgewekt tegen haar. Hij versperde haar het zicht op de Sandy Hollow door voor haar te gaan staan en lachte. ‘We zullen het vechten voor een volgende keer houden,’ beloofde hij haar. ‘Als deze les goed gaat natuurlijk,’ liet hij er haastig op volgen. ‘Want buiten jezelf kunnen verdedigen, zal het deze komende periode heel handig zijn als je weet hoe je prooi moet vangen. Het begint winter te worden en de prooi wordt schaars, dus ik vind dat dat nu net iets meer prioriteit heeft dan vechten. Hoewel we dat onderdeel ook snel zullen zien, hoor,’ sprak hij. ‘Wat ken je allemaal van jachttechnieken?’ Hij wachtte nieuwsgierig af op wat ze zou gaan zeggen.

Haar nieuwe mentor glimlachte geforceerd, vond Briarpaw. Ze vond het wel zielig dat die zo zijn best had gedaan en zij had dat allemaal verpest. Ze glimlachte terug. ‘Wat ken je allemaal van jachttechnieken?’, mauwde hij tenslotte. Ze dacht even na, het was al zo lang geleden dat ze een echte training had meegedaan. "Euhm...", miauwde de poes, "Ik heb de houding al geleerd." Ze keek even rond zich en proefde met haar mond de geuren van het bos, op zoek naar prooigeur. "En ook hoe je een prooi moest vangen," vervolgde ze toen, nou ja, ze wist alles al, maar je kan nooit te veel oefenen. Toch bleef ze er bescheiden over, misschien waren er nog wel dingen die ze moest weten over jagen, niet alleen de houding kennen, of het bespringen van de prooi, of de Starclan ervoor bedanken, er was vast nog een heleboel om te leren. "Dus..." miauwde de rode poes trippelend op der poten, "Waar gaan we heen?"

Thornflame moest eerlijk toegeven dat hij zich in het begin best vervelend had gevoeld toen ze zei dat ze alles wat hij haar vandaag wilde leren al geleerd had van haar vorige mentor, maar nu zag hij dat meer als een voordeel. Ze was al op een iets oudere leeftijd dan de gemiddelde Apprentice die met de training begon en daarom was het redelijk belangrijk dat ze al een voorsprong had op de rest. Hij zette zich dus over zijn eigen gevoelens heen en probeerde zich te concentreren op de dingen die ze nog nodig had en die ze nog niet kende. Hij knikte kort toen ze een korte uitleg gaf van wat ze al kon. In tegenstelling tot de Clangeuren herkennen, vond hij dat hij dit deze keer wel moest testen. Als ze immers overgingen naar de vechttechnieken, wilde hij wel dat ze de jachttechniek volledig beheerste. Wat ook goed zou uitkomen voor haar laatste test. Die test had hij ook gehad bij zijn mentor en was vermoeiend geweest, maar had hem wel over dat laatste randje geduwd om van Apprentice naar Young Warrior te gaan. Thornflame knikte naar Briarpaw en draaide zich om. ‘Naar een plek waar normaal gezien veel prooi is zodat ik kan zien wat je al kunt,’ sprak hij tegen haar waarna hij weer begon te rennen. Deze keer liet hij er geen gras over groeien en liet hij zijn poten flink werk verrichten om vooruit te komen. Hij besloot om haar mee te nemen naar de Tallpines, een plek waar geregeld prooi te vinden was. De bomen zouden hun genoeg beschutting geven en zouden haar reukzin flink op de proef stellen. Het duurde niet lang tot hij zijn plek bereikte en hij stopte en wachtte netjes tot Briarpaw er was. Dankzij de koude, die snel op zijn ademhaling sloeg, had hij het gevoel dat hij meer uitgeput was dan anders. ‘Goed,’ sprak hij. ‘Laat me maar zien wat je kunt. Probeer prooi te lokaliseren en besluip hem vervolgens zodat je hem kunt vangen. En denk eraan dat prooi schaars is, dus vergeet niet de StarClan te bedanken.’ Hij knipoogde naar haar en wachtte vervolgens tot ze zou beginnen.

Samen liepen ze verder naar de plek die Thornflame had voorzien. "Goed. Laat me maar zien wat je kunt. Probeer prooi te lokaliseren en besluip hem vervolgens zodat je hem kunt vangen. En denk eraan dat prooi schaars is, dus vergeet niet de StarClan te bedanken," knipoogde hij naar haar. Ze waren bij Tallpines. Vol verwachting proefde Briarpaw de lucht met haar mond, ze rook veel planten en bomen, maar geen prooi. Rustig wandelde ze verder, en proefde de lucht opnieuw, de geur van een muis kwam in haar mond. Plots zag de apprentice een klein, mager muisje rondscharrelen tussen de dorre bladeren. Voorzichtig zakte ze door haar poten en sloop geruisloos op het beest af, als dit maar niet misging zoals bij Salmon, dan zou haar mentor haar een totale mislukkeling vinden en zou ze eerst perfect moeten kunnen jagen voor ze haar vechttraining zou beginnen. Muisstil sloop nog dichter naar haar prooi toe en maakte een snelle sprong en landde met de muis precies tussen haar poten. Met een snelle beet doodde ze de muis en grijnsde; "Ziezo." Waarna ze stilletjes Starclan bedankte. Grijnzend draaide de jonge poes zich om naar haar mentor. "Wat nu?"

Geamuseerd zijnde keek Thornflame toe hoe Briarpaw de prooi besloop. Hij hield daarbij haar houding in de gaten en zag dat daar eigenlijk niet veel op aan te merken was. Misschien dat ze een beetje wiebelde en moeite leek te hebben met het verdelen van haar gewicht over vier poten, maar dat kon hij natuurlijk mis hebben omdat het aardig koud was. Het was dan ook niet abnormaal dat hijzelf ook aan het rillen was, want het was redelijk vroeg. Hij was dan ook zo zenuwachtig geweest dat hij de training direct had willen beginnen. Het leek er echter op dat ze ook het prooijagen voor het grootste gedeelte onder controle had, maar dit ging natuurlijk nog over een kleine muis. Misschien moest hij binnenkort naar een prooi gaan zoeken die wat meer oplettend was. Hij wist dat ze dolgraag aan de vechttraining wilde beginnen, maar hij wilde eerst zien of ze ook moeilijkere prooien kon vangen. ‘Dat was heel mooi gedaan,’ prees hij haar en je kon de trotse glans in zijn ogen zien. Hij had niet verwacht dat ze echt al zo goed was, anders had hij natuurlijk ook een heel andere les georganiseerd. ‘Maar heb je ook al eens gejaagd op lijsters?’ vroeg hij nieuwsgierig. ‘Het probleem daarbij is dat als je niet snel genoeg reageert, ze gaan vliegen. En dan is het een kwestie van omhoog kunnen springen,’ zei hij. Hij wist uit ervaring dat dat soms lelijk kon tegenvallen. Met nadruk op vallen. Hij had namelijk in het begin dat opvangen met zijn achterpoten niet onder controle gehad en was dan ook dikwijls uitgegleden waardoor hij haast zijn nek brak toen hij op de grond belandde. Hij kon zich nog inbeelden hoe verschrikkelijk het voelde om de lucht even uit zijn longen geperst te voelen worden. Hij hield zichzelf voor dat ze volgende les zeker met de vechttraining zouden beginnen.

"Dat was heel mooi gedaan," mauwde haar mentor, "Maar heb je ook al eens gejaagd op lijsters? Het probleem daarbij is dat als je niet snel genoeg reageert, ze gaan vliegen. En dan is het een kwestie van omhoog kunnen springen." Ze grimaste, lijsters kon de poes zich goed herinneren, en het vallen ook, dus zei ze maar dat ze nog nooit op lijsters had gejaagd. "Maar dan moeten we er wel ééntje vinden," mauwde ze vervolgens, vele prooien hielden zich bijna de hele dag verstopt in holletjes, nu het kouder begon te worden, en lijsters waren dus moeilijk te vinden. Maar dat liet ze aan haar mentor over, weten waar de meeste dieren van die soort zich bevonden. Ze proefde de lucht in de hoop iets te proeven, maar tevergeefs, alle geuren waren zeker een dag oud, of van de muis die onder haar poten lag, die ze dan begroef onder zand om hem later weer op te gaan halen.

Thornflame voelde zich lichtelijk opgelucht toen hij geen bevestiging kreeg toen hij het gedeelte over de lijsters vroeg. Het was niet dat hij per se lesstof probeerde te vinden voor zijn training, maar het zou hem wel eens handig uitkomen als hij haar iets kon leren over iets dat ze nog niet wist. Hij wilde de vechttraining eigenlijk voor volgende week houden, maar had bijna geen keus meer gezien als ze hier ook nog eens bevestigend op had geantwoord. Hij kon haar natuurlijk leren zwemmen, maar dan zou ze zich afvragen van wie hij dat geleerd had en verraadde hij zichzelf. Zwemmen was namelijk iets typisch aan de RiverClan en hij was niet van plan om haar dat enthousiast te laten meedelen aan haar Clangenoten. Nee, dan werd het dus de lijster en vechttraining. Hij ging maar niet laten zien wat hij van de RiverClan had geleerd. Hij draaide zijn kopje naar Briarpaw toe en gaf een knikje. ‘Voor nu zie ik er inderdaad nog geen,’ stelde hij vast. ‘Maar misschien dat we een eindje verderop er wel vinden? Als we stil over de grond sluipen, moet er vroeg of laat toch wel eentje tevoorschijn komen.’ Hij was vrij zeker van zijn zaak en dat liet hij ook merken aan zijn stem. En dus draaide hij zich om, wenkte haar met zijn staart en ging laag tegen de grond hangen zodat hij zo min mogelijk geluid maakte terwijl hij door het bos sloop en zowel zijn gehoor als zijn reuk op de lijster concentreerde. Voor nu rook hij nog niks, maar hij wist dat die beestjes moeizaam te vangen waren en dat ze ook nog eens ontzettend moeilijk op te merken waren. Bij een bepaald punt stopte hij met sluipen en draaide hij zich naar Briarpaw toe. ‘Oké, welke geuren ruik je?’ fluisterde hij. Hij rook een vage geur van Briarpaw’s net gevangen muis, een scherpe bosgeur en diep onder die twee geuren verscholen, jawel hoor, de geur van een lijster!

Thornflame stelde voor om een eindje verder te gaan, daar zouden hopelijk wel lijsters te vinden zijn. Briarpaw zag hoe hij de geuren inademde en wou net zijn voorbeeld volgen, toen hij vroeg welke geuren ze rook. Ze ademde in en liet de frisse lucht naar binnen stromen. "Hmmm..." mompelde ze, ze rook niet echt iets speciaal. Ze ademde nog eens in, en toen proefde ze een kleine geur van lijster. Maar hij was zo lastig te ruiken, dus het moest er wel een oude zijn, of helemaal met de wind naar hier zijn gekomen, dus voelde ze eens goed waar het briesje vandaan kwam. Ze wandelde in die richting, maar het was onwaarschijnlijk dat ze die vogel nog zouden zien. Briar snuffelde aan de lucht, de geur was weg. De wind had het dus niet meegebracht, het was een oude geur. Maar toen streek een lijster neer uit de bomen en bevond zich nietsvermoedend achter die struik. Vragend keek de poes haar mentor aan, moest zij die vogel besluipen, of ging hij het eerst voordoen, want ze had nog niet echt een theorie gekregen hoe je het dan wel zou doen.

Thornflame keek opzij toen hij na een minuut nog geen antwoord had gegeven, maar zag dat zijn Apprentice diep in gedachten was en wilde haar niet uit haar concentratie halen. En dus keek hij stilzwijgend voor zich uit. Ondanks dat hij een Young Warrior was, moest ook hij moeite doen om de positie van de lijster te bepalen. Hij rook wel een geur, maar het leek er niet op dat de lijster zich in de directe omgeving bevond. Zijn oren spitsten zich toen hij een geluid hoorde en met een ruk draaide hij zijn kopje om toen hij de lijster zag die verantwoordelijk was voor de geur. Hij spande zijn spieren aan, maar keek eerst naar Briarpaw om zeker te zijn dat ze geen aanstalten maakte om die lijster te vangen. Hij gaf een knikje ten teken dat hij het ging doen. Hij kon nu niet te veel praten, want in tegenstelling tot muizen waren lijsters veel alerter. Hij sloop zo laag tegen de grond dat zijn buik nog net niet over de grond sleepte. Hij spande zijn spieren aan en keek geconcentreerd naar de lijster. Hij zag dat het kopje schichtig naar opzij schoot en snel sprong hij met uitgestoken klauwen naar de lijster toe. De lijster hipte net op tijd weg en spreidde zijn vleugels om te vliegen. Thornflame maakte zich groot, sprong met zijn achterpoten in de lucht en ving de lijster nog net tussen zijn nagels voordat deze volledig weg kon vliegen. Hijgend drukte hij de lijster tegen de grond en maakte met een snelle beet een einde aan diens leven. Grijnzend keek hij opzij naar Briarpaw. ‘Was hij me toch bijna ontsnapt,’ lachte hij. ‘Zag je hoe snel hij reageerde?’ vroeg hij vervolgens. ‘Als je ziet dat hij wilt wegvliegen, moet je jezelf meteen van de grond helpen. Misschien vang je hem dan niet meer met je bek, maar wel met je klauwen,’ legde hij uit. Hij gooide het lijstertje voor haar neer. ‘Laten we er nog een zoeken,’ stelde hij voor.

Ze zag hoe haar mentor vrij soepel de lijster uit de lucht ving, zonder hardhandig te vallen. Hij legde uit hoe hij dat deed, en stelde vervolgens voor een nieuwe te gaan zoeken. Ze knikte en begroef de lijster die hij naar haar toe had gegooid, met een dankbare blik naar de hemel, waar Starclan joeg. Vervolgens haalde ze haar mentor snel in, en snoof onder het stappen de frisse geuren eens goed in, prooi stroomde haar neus binnen, maar dat was niet voor nu, eerst focussen op lijsters. Na toch nog een tijdje te hebben gewandeld rook ze het vleugje lijster. Briarpaw kon niet goed bepalen waar het dier zich bevond, dus keek ze vragend naar haar mentor, misschien kon hij het wel ruiken?

-flut + sorry voor de late post