It hurts instead |Swiftpaw first|

Briarpaw

Word: 271 || Tags: Swiftpaw

Die stomme Bloodclanners, ze waren vreselijk. Elke dag wakker worden met de vreselijke geur van die katten en dan nog eens onder hun vreselijke gezag leven. Het zou niet lang meer duren of ze moesten voor eeuwig in het kamp wegrotten. En waar was die Silverstar eigenlijk? Het was duidelijk dat hij was ontvoerd door Claw, maar naar waar? En leefde hij nog wel? Ze zat zo vol vragen dat ze bijna ontplofte. Briarpaw liep door het territorium, op zoek naar prooi, die bijna op was omdat die stinkerds al hun eten opaten. Ze zuchtte, ze liep hier al van iets na zonsopkomst en het was al bijna zonhoog, zonder dat ze prooi had geroken. Althans, geen verse geuren. Het bos begon ook al te ruiken naar die vreselijke Bloodclanners, wat dus ook al geen pretje was. En al zeker niet als je diep moest inademen om een klein vleugje muis of konijn te proeven. En het werd steeds erger, erger en erger en erger. Plots hoorde ze gescharrel, en ja hoor, een magere eekhoorn zat tegen de stam van een bijna kale boom op een eikel te knabbelen. Hebbes. Ze zakte door haar knieën en keek geconcentreerd naar het beestje, dat nog niets doorhad. Voorzichtig zette ze een pas naar voor, en nog één. Ze bleef even stilstaan en wiebelde zachtjes met haar poep. De eekhoorn was nu nog maar één staartlengte weg. Met een sprong kwam Briarpaw de struiken uit en landde met haar voorpoten perfect rond het diertje. Ze doodde het en wierp een dankbare blik naar de hemel. Ze zuchtte blij, eindelijk nog eens een deftige maaltijd.

Sheet door Cricket van Kickstart

Vanuit een boom keek Swiftpaw naar beneden. Het leven was oneerlijk, maar ze probeerde ervan te genieten. Het ging lastiger dan ze verwacht had. Ze voelde zich hier niet meer op haar plek nu de BloodClanners er waren om hen te leiden. Het ging hen namelijk niet zo goed af. Met een zucht volgde ze een andere apprentice, Briarpaw, jonger dan haar. De ander ving een eekhoorn, waarna ze omhoog keek. Swift keek terug. Blijkbaar was Briarpaw nogal blij met haar eekhoorn. Die kon nog genieten van haar leven blijkbaar. Met een nette sprong belandde ze op de grond vanuit de hoge tak van de boom. "Goed gevangen." complimenteerde ze de ander op een rustige toon.

De dode eekhoorn hing slap in haar poten toen ze een eerste hap nam. "Goed gevangen." Briarpaw schrok, blijkbaar had iemand gezien hoe ze het beestje had gevangen. Ze keek omhoog en zag Swiftpaw voor haar staan. "Hoi Swiftpaw," glimlachte ze geforceerd. Dat was tegenwoordig zo moeilijk, eens echt, oprecht glimlachen. Door die Claw die hun het leven zuur maakte. Het was vreselijk om daar mee te leven. Ze terroriseerden hun clan met hun stank en strenge gezag. Ze gingen rechtstreeks tegen de wetten van Starclan in, maar daar zou Starclan hen wel voor terugpakken. Het kon gewoon niet anders, Claw die met zijn hele gevolg de wetten van Starclan volledig negeerde en Starclan zou er niets aan doen. Dat zou niet gebeuren. Maar waarom duurde het dan zolang voor ze iets deden? Er waren al gewonden gevallen, en een dode, Nightwish. De herinnering was vreselijk. Het was zo laf van Zira geweest dat ze net één van de zwaksten had genomen om te vermoorden. Ze walgde met heel haar hart van die poes, die vuile clanverraadster.

Onderwerp: Re: It hurts instead |Swiftpaw first|