It's time for your first lesson. [&BRIARPAW]

Thornflame was eigenlijk best wel blij dat Briarpaw dit deel nog niet onder controle had. Hij wist dat het vals was om als mentor zoiets te denken over zijn Apprentice, maar een gedeelte van zijn training voor vandaag was al weggevallen omdat ze zoveel wist. Net toen hij dacht dat hij haar qua jachttechnieken niks meer kon bijleren, had hij dan toch iets gevonden dat hij haar kon aanleren. Hij wist dat hij nog ongeveer vier manen had om haar fatsoenlijke vechttechnieken te leren en als ze zo’n vooruitgang boekten, zou het wel eens goed kunnen dat ze eerder klaar zou zijn om Warrior te worden dan dat eigenlijk zou moeten. Maar goed, liet hij niet al te veel op de zaken vooruit lopen. Want ondanks dat ze vooruitgang boekte, had ze nog best veel te leren. Hij draaide zijn kopje naar Briarpaw om te kijken of ze de geur al bepaald had, maar dat leek niet het geval te zijn. Hij besloot haar te helpen door zijn bekje te openen en de geuren in zich op te nemen. Hij rook een vleugje geur van een lijster. Het was lastig te bepalen waar hij zich precies bevond en Thornflame draaide zijn kopje. Hij gaf een knikje toen hij doorhad waar de lijster was. ‘Daar,’ sprak hij zacht tegen haar en hij wees met zijn staartpunt naar een bepaalde richting. Als ze goed zag, kon ze zien dat de lijster vlakbij de stam van een boom stond. ‘Ga hem maar vangen,’ fluisterde hij haar vervolgens toe. Stil zijn ging nogal een opgave worden met al die harde bladeren die onder hun poten lagen, maar hij was er vrij zeker van dat ze het er wel goed vanaf zou brengen.

Thornflame wees naar een boom en ja hoor, bijna tegen de stam zat een kleine lijster met haar snavel tussen de bladeren te scharrelen."Ga hem maar vangen," fluisterde hij stilletjes. Briarpaw knikte en zakte door haar knieën. Voorzichtig sloop ze naar voren, terwijl ze erop lette dat haar poten niet op takken knapten of op verdorde bladeren. Ze liep nog even verder en... liet toen een tak knappen. De lijster keek verschrikt om zich heen en Briar zag haar haar vleugels spreiden. Sluipen had toch geen zin meer dus spurtte ze eropaf. De vogel was nog niet zo hoog gekomen dus ving Briar haar makkelijk, alleen was ze een klein detail vergeten. De boom. Met een smak botste ze in de lucht tegen de stam en viel naar beneden. Nog steeds liggend beet ze het dier dood en wierp een dankbare en gepijnigde blik naar de hemel. Toen ze opstond met de dode lijster tussen haar tanden voelde de kattin haar poten trillen. Ze vloekte; "Inw Swarcwlans naamw." Ze schudde de takken en bladeren uit haar vacht en begroef de lijster onder het zand. Ze zouden hem later wel komen ophalen.

sorry dit is heeeel laat

Thornflame ging op zijn gemakje zitten. Dat hij ging zitten wilde echter daarom niet zeggen dat hij minder oplettend was. Geconcentreerd zijnde volgde hij de bewegingen van Briarpaw. Hij merkte dat ze een goede houding had. Ze verdeelde het gewicht mooi over haar poten. En zodra hij dat gedacht had, hoorde hij een tak knappen. Met een spijtige blik keek hij naar haar, maar hij grijnsde breed toen ze de lijster alsnog ving. Die grijns verloor zich echter toen hij zag dat ze zich daarbij verwondde. ‘Briarpaw!’ mauwde hij geschrokken. Zijn poten kwamen snel in beweging en niet veel later stond hij naast de trillende Apprentice. Hij zag tot zijn verbazing dat ze de lijster wel gewoon gedood had. Misschien een schrikreactie? Het maakte nu niet zo veel meer uit. Als ze de lijster niet gevangen had, had hij dat ook begrepen. Hij gaf haar een bezorgde lik over haar oor. ‘Gaat alles goed?’ vroeg hij aan haar. ‘Dat was nogal een klap.’ Zorgelijk keek hij de jonge Apprentice aan. Hij kon zich herinneren dat hij ook ooit zo eens tegen een boom was geklapt toen hij achter een prooi aanjoeg. Hij wist dus hoe pijnlijk het kon zijn. En dus kon hij het zich ook goed voorstellen als Briarpaw nu even genoeg had van het trainen. ‘Maar hé, je hebt hem wel gevangen. Op die geknapte tak na was het heel goed wat je deed,’ snorde hij. Hij keek naar de hemel en probeerde in te schatten hoeveel tijd ze nog hadden. Ze waren al een aardig poosje bezig en hij had eigenlijk al wel zijn conclusies getrokken van wat ze allemaal kon. Als die tak niet geknapt was onder haar poten, zou ze de lijster zonder zichzelf verwond te hebben kunnen vangen. ‘Misschien moeten we maar een pauze inlassen,’ opperde hij haar. ‘Dan kun jij even bekomen.’

Ze was trots toen haar mentor haar feliciteerde, het was tenslotte een grote flater geweest hoe ze tegen die boom was aangebotst. Maar goed, het kon haar niet zoveel schelen, ze had de lijster en dat was goed. "Misschien moeten we maar een pauze inlassen, dan kun jij even bekomen," opperde Thornflame. Dat was goed, ze trilde nog steeds een beetje. "Oké," mauwde ze, "maar kunnen we ondertussen niet best de gevangen prooien gaan halen en naar het kamp brengen?" Dat leek haar het beste, want anders moesten ze het straks nog doen en het was vreselijk saai. Dan konden ze het beter meteen doen aangezien zij toch even niet in staat was zich deftig te concentreren.

Eerlijk gezegd had Thornflame verwacht dat ze er tegenin zou gaan. Ze was zo’n enthousiaste leerlinge en hij zou het niet verbazingwekkend hebben gevonden als haar koppigheid het had overwonnen van haar gezond verstand. En dus was hij toch even lichtelijk verbaasd toen ze met zijn plan instemde. Dat wilde zeggen dat die klap haar toch wel even verdoofd had. Dat was iets waar hij zich zorgen om kon maken, maar het leek erop dat ze het gewoon nog even niet vertrouwde. Het leek er in elk geval niet op dat ze elk moment kon flauwvallen, dus besloot hij om er verder niks van te zeggen. Hij gaf een knikje. ‘Goed idee,’ sprak hij tegen haar. Hij had ook geen idee of ze het kamp zouden verlaten nadat ze de prooi hadden teruggebracht, maar dat zou hij niet tegen haar zeggen. Hij wilde eerst kijken hoe het met haar ging. Hij had zijn conclusies uit deze les toch al wel getrokken. Het was duidelijk dat ze voordien een goede training had gehad in het jagen. Dan zouden ze beter verder kunnen gaan met de vechttechnieken, want dat vergde natuurlijk nog al wel wat training. Het zou ook voor hem interessant worden, want hij had geen idee wat haar sterke punten waren in een gevecht. Hij wist van andere katten van zijn Clan dat hun leerlingen soms met de gekste acties aan konden zetten om goed te vechten. Hij was benieuwd wat Briarpaw voor hem in petto had. ‘Weet je,’ sprak hij tegen haar terwijl hij een prooi opraapte om mee te nemen. ‘Ik denk dat we volgende les al maar eens moeten beginnen met die vechttechnieken. En het liefst zo snel mogelijk. Waarschijnlijk deze week nog.’ Het klonk plagerig en hij gaf haar een knipoogje.

Thornflame stemde in met haar idee en ze begonnen te wandelen om hun gevangen prooi te gaan halen. "Ik denk dat we volgende les al maar eens moeten beginnen met die vechttechnieken. En het liefst zo snel mogelijk. Waarschijnlijk deze week nog," miauwde hij. Ze grijnsde breed. Yes! Eindelijk. "Goed idee," mauwde ze luchtig, maar vanbinnen maakte haar hart wel tienduizend salto's. Ze had er al enorm veel zin in, eindelijk zou ze beginnen met haar vechttraining. Oké, om eerlijk te zijn, tweede vechttraining, maar die was al zooo lang geleden. Ze trippelde verder en toen ze het kamp terug inkwamen om de prooi neer te leggen besefte ze hoe moe ze eigenlijk was. Briar knikte kort naar haar mentor en liep naar de apprentice' den. Ze ging liggen in haar nest en viel in slaap met de gedachte aan haar volgende trainnig. Niet wetend dat binnen enkele dagen Bloodclan de clan zou overnemen en haar leven vreselijk zou maken.

-topic uit