Fearless || Birthtopic

Tomboy; noun. An energetic, sometimes boisterous girl whose behavior and pursuits are considered more typical of boys than of girls.

Alles veranderde. Alles was vreemd. Het kopte niet meer, het was niet zoals het altijd geweest was. Er was meer ruimte dan eerst, en er was een soort trekkend gevoel aan het kleine poesje. Ze vocht er niet tegen; nee, ze wist niet eens hoe dat moest. Ze verliet de vertrouwde ruimte, kwam in een nieuwe waar ze niet zo opgepropt zat. Toch wilde ze terug. Rosekit. Het eerste ding dat ze hoorde, was Rosekit. Een hoge piep verliet haar bek toen het vliesje van haar bekje afgelikt werd. Ze werd richting een warm iets gebracht, wat haar meteen stil maakte. Dat was veel beter dan die koude bodem. Haar instinct nam het over en ze begon met haar neusje in de buik van het warme ding te zoeken naar een vorm van voeding. Ze had het nodig om te overleven. Ze kon niets vinden. Toen, na een tijdje prikken en zoeken in het warme ding, vond ze een tepel. Ze begon te zuigen en melk kwam in haar bekje. Na twee slokken zat ze al vol, en nestelde ze zich tegen het warme ding aan. Het voelde goed. Het ding werd wel steeds kouder. Klagelijk piepte ze. Wat was dit? Het moest warm blijven. Ze begon te rillen. Ze had warmte nodig. Wat nu?

Haar kop schoot omhoog toen ze een soort plof hoorde in de nursery en meteen richtte ze haar aandacht erop- Butter lag daar hopeloos op de grond en Futuresong wist zeker dat haar hart in een zwart gat viel. De poes keek even naar haar eigen kittens, toen weer naar haar vriendin en legde Butterkit en Breakingkit wat beter in het nest neer waarna ze er zelf uit sprong en zich op Butter stortte. Angst was zeker aanwezig in haar lichaam, maar het was meer verwarring. Ze was aan het bevallen, maar niemand wist dat ze zwanger was? Of... Zij in ieder geval niet?  Ze zag er zwak uit en dat deed haar pijn, wat moest ze nu in Starclans naam doen? Ze glimlachte toen de eerste kit tevoorschijn kwam, en gelijk waren haar slechte gedachtes weg- het beestje zag er gezond uit. Robinkit. Kort daarna nog een gezonde kit- Rosekit. Future keek bezorgd naar haar leider toen de stem schoor was en gelijk was angst er weer. Een paar seconden was ze in shock maar toen ze zei dat ze moest helpen ging haar moederinstinct gelijk in actie. Butter verslapte en gelijk wist de poes wat er aan de hand was- ze had zojuist haar eerste leven verloren terwijl ze vier nieuwe op de wereld had gebracht. Future likte de laatste kitten schoon en kwam er pas iets later achter dat er vlies op haar mondje zat, vol schrik haalde ze deze zo spoedig mogelijk weg. Ze pakte haar beet en legde haar in haar nest, wat ze vervolgens ook met de drie andere deed. Voorzichtig ging ze erin leggen en schoof ze tegen haar buik, maar kon het toen toch echt niet laten. Ze wou sterk blijven voor de nieuwe levens maar tranen bleven rollen. De pijn die ze op dit moment voelde was onbeschrijfelijk, het leven uit een van de meest dierbare katten in je leven gezogen zien te worden was misschien wel het verschrikkelijkste wat ze had meegemaakt. Tuurlijk was haar moeders dood verschrikkelijk maar het niet zien gebeuren hielp toch. De poes likte nog laatste stukjes van de kittens af en borg haar kop weg in het nest, niemand willen kunnen zien en nergens aan willen denken. Alles in haar leven leek fout te gaan laatst.

Tot nu toe was alles voor de ongeboren kit vlekkeloos verlopen. Hij had het ruimste plekje bemachtigd, en de anderen die bij hem waren wisten al goed wie er de baas was. Alleen werd het de laatste tijd een beetje krap, en dat stond hem eigenlijk niet aan, maar toch hoe krapper het werd hoe meer hij voelde. De ruimte werd soms ingedrukt, en vaak schommelden ze fijn heen en weer. Dat vond hij dus eigenlijk niet erg, maar wat er nu gebeurde vond hij wel degelijk erg. Hij had namelijk de oude vertrouwde ruimte verlaten, en waar de kit nu beland was kon geen goede plek zijn. Het was hier koud en vochtig, maar toen voelde hij de warme tong van zijn moeder over zijn lijfje gaan, en wist dat alles in orde was. "Robinkit." Hoorde hij vaag, en blijkbaar was dat nu zijn naam. Robin. Waar hij nu tegenaan gedrukt werd was nat en bezweet, maar het was ook een bron van warmte, en Robin besloot dat hij daarbij in de buurt moest blijven. Instinctief vond hij de tepel, en begon gulzig te drinken. Van de anderen die bij hem kwamen trok hij zich weinig aan, en alles was goed zolang hij maar bij de warmte bleef. Even was ook alles goed, maar de warmte verslapte, en koelde af. Dit was niet de bedoeling, en toen hij ook nog eens opgetild werd was Robin er helemaal klaar mee. Vandaag gebeurde niets zoals hij dat wilde. De kit werd weer bij nieuwe warmte neergelegd, en het was er nog zachter en warmer, maar toch miste hij zijn oude, en Robin begon klaaglijk te piepen.

Eventjes, echt, twee tellen was ze uit het kamp geslopen om zichzelf een momentje rust te gunnen. Ze werkte bijna dag en nacht nu ze de rol van Whisperwind ook nog eens op zich had moeten nemen. De Medicine Cat was herstellende maar nog niet sterk genoeg om haar werk weer te gaan doen, dus Honeypaw stond er alleen voor binnen Riverclan om gewonden te verzorgen, katten te helpen en vooral, bevallingen in te leiden. En dat laatste was een probleem. Ze was net weer het kamp binnen gelopen toen ze meteen opgeroepen werd naar de Nursery, Butterstar was aan het bevallen. Meteen schoot ze licht in paniek, maar wist zichzelf te kalmeren. Ze moest wel heerlijk aan zichzelf toegeven dat ze geen fan was van bevallingen, er kon zo veel mis gaan en ze voelde zich nog steeds niet helemaal zeker. "Ik kom er zo snel mogelijk aan, eerst wat kruiden halen," zei ze streng tegen de kat die haar was komen halen, die knikte en weer terug rende naar de Nursery. Direct haalde Honeypaw diep adem en rende naar haar den toe. Ze hoopte maar dat ze nog genoeg kruiden had om Butterstar te kunnen helpen. Haar blauwe ogen gleden over de plekken waar al haar kruiden lagen en snel pikte ze datgene mee wat ze nodig had, voordat ze de den weer uit ging en onderweg nog een stok meepikte.

Eenzaam bij de Nursery merkte ze dat het druk was geworden en snel propte ze haar witte lichaampje ertussen. .. Om daar verstijft te blijven staan. Ze was te laat. Het gepiep van de kittens was te horen, die Futuresong uit voorzorg bij haar in haar nest had gelegd, maar haar leader lag levenloos in haar eigen nest. Paniek nam bezit van d'r en haar hoofd werd wazig. Haar ademhaling ging met horten en stoten en ze voelde hoe haar lichaam begon te trillen. Ze was te laat geweest, haar leader had een leven verloren omdat zíj niet op tijd was geweest om haar te helpen. Ze stond daar, verstijfd van angst. Het niet waardig zijnd om zichzelf Medicine Cat Apprentice te noemen. Wat moest ze nu?

Ze werd verplaatst, en dat beviel haar niets. Hetgeen wat ze als eerste geroken had, wat haar als eerste had aangeraakt en wat ze als eerste gehoord had deed niets meer, maar dat maakte niet uit. Ze wilde bij dát bijven en niet bij het ding dat haar nu weer weghaalde. Vervolgens klonken er overal stemmen en de kitten voelde zich er niet bij op haar gemak. Ze drukte zich tegen de warme vacht aan die haar opnieuw had opgepakt en weggehaald had van de eerste vacht, maar nu? Nu wilde ze gewoon rust, in plaats van zoveel stemmen en.. Wat was dat voor gevoel? Angst. Het was wat de kitten nu voelde. Ze rilde zachtjes, want hé, een vachtje had ze nog niet, en duwde zich nog verder in de vacht in hoeverre dat nog mogelijk was. Ze piepte hoog. Waar was vacht nummer één? Die kon haar beter warm houden.

De grote grijze kater stapte het kamp weer in met het stuk prooi dat slap uit zijn bek hing. Hij zou meteen weer naar buiten gaan om verder te gaan met jagen. Normaal had hij het prooi gewoon begraven en had hij het die avond naar het kamp gebracht maar ergens had hij nu een erge behoefde om zijn partner te zien. Ze was sterk en on zeker op zichzelf staan maar hij had het gevoel dat er iets fout was. Hij hoopte dat ze niet gewond was, hij had haar al sinds dat hij net wakker was geworden niet meer gezien. Ze was toen al weg geweest maar waarheen wist hij dan weer niet. Hij hoopte heilig dat haar niets overkomen was. Hij schudde zijn kop even, nee, ze was een sterke poes, wat ze ook deed ze kon het aan. Tot hij angst rook, pure angst en gaf voor het eerst sinds hij erin gestapt was een goede blik om zich heen het kamp rond. Katten waren in paniek. Hij hoorde hier en daar Butter's naam vallen. Wat was er aan de hand. Hij keek op naar de plek waar ze naar keken. De Nursery? Waarom zou ze daar zijn? Toch wendde hij zich erheen en stapte naar binnen.

Eenmaal in de Nursery drukte hij zich tussen de katten door. De angst hier was om te snijden maar het kreeg geen grip op zijn lichaam, teminste nu nog niet. Hij hoorde het gepiep van pas geboren kittens en spitste zijn oren verbaast. Het gepiep, Butterstar, de Nursery. Langzaam kwamen de puzzelstukjes op zijn plek te liggen en zijn kop schoot meteen op naar het gepiep. De grijze, zwart witte en flame-point kittens lagen er te piepen. Meteen wist hij dat het niet anders kon dan dat dit zijn kittens waren, van hem en Butter. Maar hoe kon dit dit was niet de bedoeling, hij wilde nog geen kittens, ze had niet lang geleden dat gevecht gehad, was ze zwanger toen ze dat had. En waarom was zij niet degene die bij de kittens lag maar Futuresong. Waarom voedde zij ze, hield zij ze warm. Waar was Butterstar, waarom was de angst hier zo groot. Hij had nog niet lang naar de kittens kunnen kijken voor alle vragen in zich opkwamen die hij zichzelf maar kon vragen. Meteen keek hij om zich heen om uiteindelijk zijn partner stil op de grond te zien liggen, haar lichaam slap en haar ogen gesloten. Zijn kop werd in een second stil getrokken en voelde zijn poten slap worden. Ze was dood, Butter had haar eerste leven verloren. Meteen schoot hij op haar af, met elke stap verder door zijn poten zakkend gezien zijn poten aanvoelde als pudding. Uiteindelijk viel hij neer zijn kop sterk tegen die van zijn partner aan geduwd. 'Butter' mompelde hij zacht, liefdevol. Hij wist niet of ze hem kon horen, hij wist wel dat ze zo wer terug zou komen en toch greep de angst zijn lichaam vast en klemde zich om zijn hart. Waarom moest dit gebeuren, hier was geen reden voor. Waarom deed Starclan hun dit aan, hij wilde nog helemaal geen kittens. 'Butter come back' mompelde hij zijn kop nog in haar nek gedrukt. Hij keek niet op naar de kittens, hij wilde ze niet zien, door hun was ze een leven verloren. Of was het zijn schuld omdat hij haar naar de dassen had laten gaan. Of okmdat hij haar net niet gezocht had, misschien had hij haar kunnen helpen. Hij begroef zijn kop dichter tegen de flame point aan en likte haar vacht zacht.

Ze moest iets gaan doen, ze mocht hier niet blijven staan. Nu moest ze laten zien dat ze goed genoeg was om een Medicine Cat Apprentice was, maar ze kon het niet. Het aanblik van haar leader die er levenloos bij lag, ondanks dat ze wist dat ze weer terug zou komen, had iets in haar hoofd verdoofd. Het was dan ook de Deputy, Futuresong, die een poging deed om haar weer bij bewustzijn te krijgen. Net zoals dat ze daarna Creamyfrost's stem hoorde. Ze schudde voorzichtig haar kopje en beet op dr lip. "J-je hebt gelijk, i-ik moet de k-kittens nakijken," miauwde ze stotterend, terwijl ze zichzelf in de richting van de kittens duwde. Ze strompelde in de richting van Futuresong, terwijl ze met haar kopje zo dicht mogelijk in de buurt van de kittens probeerde te komen. "Zijn dit ze allemaal?" vroeg ze zachtjes, terwijl ze een voor een de kittens controleerde op warmte en goede ademhaling. "Er is niets mis met de kittens," miauwde ze daarna zachtjes, opgelucht. Dat was alvast een zorg minder.
Haar oortjes draaide zich naar achter toen ze de stem van haar leader hoorde en ze draaide haar kopje naar de flame point kattin. Meteen toen ze merkte dat Butterstar probeerde op te staan, schoot ze in de richting van haar leader en dwong haar met een zachte hand terug te gaan liggen. "Even blijven liggen, Butterstar. Laat me je eerst even goed controleren," zei ze, iets dwingender. Ze moest snel haar zekerheid terug zien te krijgen, want nu kon ze nooit streng genoeg zijn, de striktheid die een Medicine Cat nodig had om tegen een patiënt in te gaan...

De Deputy fronste toen de meeste kittens klagelijk piepte, ze snapte het natuurlijk wel maar er was iets... Honey schoot naar haar toe om de kleintjes te controleren en opgelucht glimlachte ze toen ze hoorde dat ze gezond waren. Future kneep haar ogen dicht op elkaar toen ze Secretvoice hoorde, het deed pijn op een of andere ma- Haar ogen schoten weer wijd open toen ze Butters stem hoorde en als ze niet beter wist had ze zich op haar gestort en haar neus in haar vacht geduwd maar dat kon op het moment niet. Moest ze de kittens naar haar brengen? Hoe wist zij nou weer wat ze moest doen, ze was toch geen Medicine cat?

Ze voelde zich heel erg bekeken. Er werd aan haar gesnuffeld, en ze werd overal geïnspecteerd. Het gaf haar geen fijn gevoel maar de vacht waar ze nu tegenaan lag begon steeds beter zijn werk te doen. Het hield haar warm en ze voelde zich veilig. Ze snoof de geur in, de geur die zich in programmeerde als 'mama' in haar kleine koppie. Ze wist helemaal niet dat de kattin waar ze nu bij lag niet haar echte mama was. Het kleine grijze poesje rolde zichzelf op en drukte tevreden haar kleine neus tegen haar buik. Zo lag ze prima. Met een zucht sloot ze haar ogen en viel ze in slaap.