Seeking the light at the end of the tunnel

Laat op de avond had de kater besloten om nog snel even te gaan jagen. Het viel hem op dat die Bloodclanners zich steeds meer op hun gemak begonnen te voelen en het feit dat zij het voedsel opaten dat bedoelt was voor Thunderclan, irriteerde hem mateloos. Zijn rood met witte vacht had een spookachtige glans gekregen door het licht van de maan dat neersloeg op de aarde. Zijn helderblauwe ogen vernauwden zich en zodra hij de bekende geur van muis rook, dook hij richting de grond. Geluidloos bewoog hij zich voort, stap voor stap tot hij het kleine lichaampje in zicht kreeg. Er verscheen nu al een tevreden grijns op zijn gelaat, waarna hij zich afzette en naar het prooidier toesprong. Met een simpele beet wist hij diens leven te ontnemen en hing het lijfje in de kortste keren slap in zijn bek. Pas toen merkte hij de aanwezigheid van een andere kat op.

Briarlight eerst!

Haar ogen flitsten door het woud. Alert voor welke bedreiging dan ook. Het mocht ThunderClangebied zijn, maar het was donker en duister voorspelde niet goeds. Vandaar dat de witte kattin schuw voort liep. Haar pasjes klonken zacht, maar vanbinnen klopte haar hart snel tegen haar borstkas aan. Sinds die BloodClanners het gebied, soort van, hadden overgenomen voelde de kattin zich niet eens veilig in haar eigen Clan. Laat staan in de nacht. Plots klonk er een geluid, luid geritsel en pootstappen. De ThunderClanpoes stond meteen in vechthouding. Ze kroop in de struiken, richting de bron van het geluid. Zo kon ze nog net onderduiken als het een bedreiging was. Haar goudambere ogen gericht op een rode pels, maar de geur kondigde aan dat het gelukkig een ThunderClanner was. Meteen stond Briar op, alsof er niets gebeurt was. "Jeetje, Zealspark." Ze ze terwijl ze naar hem toe liep. "Ik dacht dat je iets anders was."

De kater keek op bij het horen van zijn naam. Algauw verscheen Briarlight, de witte krijger, in zijn zichtveld en ontspande Zealspark zijn spieren weer. Hij verwachtte niet dat zij hem zou aanvallen, tenminste, dat hoopte hij toch. Het kon altijd zijn dat sommige Thunderclanners zodanig beangstigd werden door Bloodclan dat ze niet meer wisten wat goed of fout was. Gelukkig was dit niet zo'n geval en verscheen er een kleine glimlach op zijn gelaat bij het horen van haar woorden. "Hetzelfde kan ik van jou zeggen." klonk hij, vriendelijk maar toch serieus. Je wist maar nooit of zo'n malle bloedzuiger het in zijn kop had gehaald om de krijgers van Thunderclan lastig te vallen. Ze waren tot alles toe in staat en Zealspark wist dit dan ook als één van de beste.

Haar ogen waren gericht op zijn vangst terwijl de kater terug sprak. "Hetzelfde kan ik van jou zeggen." Meteen werd ze uit haar gedachten gerukt en keek ze de rode tabby weer aan. Waarna ze dus ook mee glimlachte. Om de een of andere reden waren glimlachen van anderen besmettelijk voor haar. Ze kon ook niet zo lang sirieus blijven. "Ik kan niet geloven dat jij nog kan vangen in zulke strenge Leafbare, in de nacht dan ook." mauwde ze verrast tegen de tijd dat ze weer naar de dode muis keek. "De Clan zou het wel nodig hebben, aangezien BloodClan veel te veel van de prooihoop profiteren terwijl zij het minst nodig hebben." Bij de laatste woorden klonk haar stem kil. En daar was verder geen uitleg voor nodig.

De witte poes begon net zoals hem te glimlachen en ergens stelde dit hem gerust. Het was fijn  om te weten dat niet iedere Thunderclanner volledig verzuurd was door Bloodclan. Hij moest wel toegeven dat het steeds moeilijker werd om het positieve in hoofd te blijven houden, maar op de een of de andere manier lukte hem dit. Zealspark keek op bij haar woorden en greens. "Ik neem aan dat dat een compliment is?" grinnikte hij, zelf er ook bewust van zijnde dat dit niet iets was wat iedere krijger kon. Dat was het énige goede wat de komst van Bloodclan met zich mee had gebracht: Zijn skills werden iedere dag weer op de proef gesteld en dat zorgde ervoor dat hij er steeds beter in werd. Zijn spieren waren verdubbeld van kracht en zijn jaagtechnieken waren tot in de details verfijnd. Álles om ervoor te zorgen dat de Clan veilig bleef. Dat ze genoeg eten hadden en dat er geen Thunderclanner meer onterecht aangevallen werd. Het was ondertussen al wel bekend dat Zealspark niet bang was om zich in de strijd te gooien als iemand van zijn Clan gevaar opliep. Een instemmende brom verliet zijn keel. "Zal ik het zeggen hoe het moet? Zo moeilijk is het niet hoor." vroeg hij op een redelijk nieuwsgierige maar toch vriendelijke manier. Het kon nooit kwaad om je eigen vaardigheden over te brengen op een ander. Hijzelf zou ook geen nee zeggen als iemand dit aan hem had gevraagd.

De witte poes plofte neer op de grond en sloeg haar staart om haar middel heen. Het was een hele chaos geworden sinds BloodClan overgenomen had. En nogsteeds baande het haar zorgen nog meer Clangenoten te verliezen. "Ik neem aan dat dat een compliment is?" grinnikte de rode tabby. Briar knikte "Ik zie er ook niet veel op in om je te ontmoedigen." miauwde ze simpelweg. Een glimlach nogsteeds op haar gezicht geplakt. Ondanks dat ze zeer loyaal aan de Clan was, kreeg de kattin het gevoel dat ze niet genoeg deed. Jagen deed ze niet meer zo vaak aangezien ze meestal door het kamp wandelde in de hoop dat háár Clan ongedeerd bleef. Daar had ze wel van gefaald. Sterker nog, twee Clangenoten waren al dood. Wat haar een zwaar schuldgevoel bezorgde. En ze zou het niet verassend vinden als er meerderen kwamen. Toch bleef ze deed haar best doen. Het zal ooit wel stoppen. En als het aan haar lag nog snel ook. "Zal ik het zeggen hoe het moet? Zo moeilijk is het niet hoor." stelde hij voor. Haar van de treurige gedachtes reddend. Ze knikte "Sure, wat moet ik doen?" Ze mocht wel een Warrior zijn, maar je was nooit te oud om te leren.

De kater haalde zijn brede schouders op toen ze haar eerste zin had gemiauwd maar wist nadien toch een kleine glimlach tevoorschijn te toveren bij haar instemming. De vraag wat ze moest doen rinkelde als belletjes in zijn oren. Hij dacht terug aan zijn trainingen met Silverstar, en degene die hij nu aan Firepaw gaf. Zealspark schraapte even zijn keel en wierp zijn helderblauwe ogen nadien op Briarlight. "Aangezien je sowieso al minder goed kunt zien vanwege de donkerte is het belangrijk om je oren en neus véél beter te gebruiken dan overdag." begon hij, waarna hij een stap opzij nam en even met zijn neus naar zijn vangst wees. "Je zult het prooidier niet meteen zien, dus bij de minste geurherkenning van prooi duik je al naar de grond. Je volgt de geur en probeert door diens geluiden te horen na te gaan waar het prooidier zich bevind. En eens je daar achter bent gekomen is het gewoon nog afwachten tot het juiste moment." miauwde hij rustig. Eigenlijk was het best simpel, men moest gewoon leren hun zintuigen beter te gebruiken.

Jeetje, ze leek wel op een Apprentice. Toch voelde de kattin geen schaamte. Het was niet dat extra training verboden was. "Aangezien je sowieso al minder goed kunt zien vanwege de donkerte is het belangrijk om je oren en neus véél beter te gebruiken dan overdag." Ja, dat was haar wel duidelijk gemaakt. De witte poes was geen kei in het zien in het donker. Laatst was ze nog net niet tegen een boom aangebotst. "Je zult het prooidier niet meteen zien, dus bij de minste geurherkenning van prooi duik je al naar de grond. Je volgt de geur en probeert door diens geluiden te horen na te gaan waar het prooidier zich bevind. En eens je daar achter bent gekomen is het gewoon nog afwachten tot het juiste moment." Briarlight probeerde alle details en informatie in haar hoofd op te slaan. Wat maar half lukte. Het was beter gezegd dan gedaan. Automatisch stak ze haar snuit in de lucht en opende haar kaken een beetje om wat meer ruimte te hebben voor meerdere geuren. Nou, de kater had wel gelijk. Want al snel kwam er een zwakke geur van waterrat haar richting op geblazen. Oké, het opsoren van de prooi was een makkie geweest, altijd een makkie geweest. En zo zou het bij haar ook blijven. Het enige obstakel was het vangen van het dier. Ze mocht misschien lenig en goed ter been zijn, echter was jagen in de avond niet éen van haar favoriete bezigheden.

De kater merkte op dat ze niet goed wist wat te doen nadat ze de geur van waterrat had geroken. "Van welke richting komt de geur?" fluisterde hij zachtjes, om te voorkomen dat het prooidier hen zou horen. Ergens was hij blij dat ze zich hier niet druk om maakte, aangezien zelfs krijgers af en toe nog eens iets bij konden leren. Hijzelf ook. Zo wist hij dat hij in een gevecht vaker met een bepaalde tactiek moest vechten dan puur alleen op zijn kracht te rekenen. Het moest niet uitgesproken worden, Zealspark was sterk. Dat viel aan zijn gestalte alleen al af te lezen. De spieren sierden zijn lichaam, en het feit dat hij groter was dan de gemiddelde Thunderclanner speelde ook nog een grote rol. Dit betekende echter wel dat het jagen hem niet altijd even goed afging, daarom dus ook de extra trainingen die hij zichzelf gaf. In de nacht jagen had er nu eenmaal voor gezorgd dat hij zijn zintuigen beter ging gebruiken.

"Van welke richting komt de geur?" vroeg hij zachtjes. Ja, dat was overduidelijk richting de linkerkant. Met haar staart wees ze waar de geur het sterkst was. "Ik denk dat we bij het Westen veel meer kans zullen hebben." fluisterde ze mee. Haar ogen keken in de zijne, wachtend op zijn instemming. Ze hield er niet echt van om zich weer als een apprentice te gedragen of behandelt worden als éen. Maar het kon niet anders, het was al eenmaal moeilijk om iets te leren terwijl je zelf de baas wou spelen. Dat was ongezellig en oneerlijk. En daar hield de kattin niet van. Haar blik gleed omhoog naar de grote sterren. Aangezien ze bijna nooit 's nachts buiten kwam was het een soort ontdekking voor haar. Al was dit niet de eerste keer dat ze sterren zag. Maar op zo'n heldere nacht had ze ze nog nooit zo groot gezien. Het was een indrukwekkende natuurverschijnseling. Oftewel; StarClan. Dat dacht iedereen tenminste. Waaronder zij ook.

De kater keek in de richting die ze had aangewezen met haar staart en knikte even bevestigend, als teken dat hij 't wist. Nadien maakte hij aanstalten dat ze naar daar zouden gaan. "Je weet niet waar hij zit, dus is het belangrijk dat je al direct sluipt. Zoals overdag mag het prooidier je niet zien of ruiken." miauwde hij zachtjes, haar even aankijkende met zijn helderblauwe ogen. Tot nu toe deed Briarlight het goed, maar haar complimenteren zou hij pas doen na afloop. Voor 't zelfde geld kreeg ze teveel zelfvertrouwen en dat kon er wel eens voor zorgen dat de jacht hierdoor volledig mislukte. Iedere kat had een andere manier van aanpakken nodig als het op trainen aankwam.

Ze onderdrukte een gaap terwijl ze naar de kater luisterde. Ze merkte algauw dat het jagen geen echt succes zal kunnen gaan worden. Misschien zou het het haar nog net lukken. Daar hield ze nog hoop in. "Je weet niet waar hij zit, dus is het belangrijk dat je al direct sluipt. Zoals overdag mag het prooidier je niet zien of ruiken." legde hij uit. Kijk, dat was iets wat ontbrak aan haar trainingen als apprentice. Iets wat alle fouten zou kunnen gaan opknappen. Ze knikte en vocht tegen haar oogleden die dreigden elk moment dicht te vallen. Echter won haar wil om wat te vangen voor de Clan. Meteen kroop ze in jachthouding en liep zachtjes richting de prooi. Haar goudgekleurde ogen waren gevuld met vermoeidheid, maar toch gemengt met uitdaging. Meteen sprong ze kaarsrecht richting de waterrat. Haar klauwen in de buik van het beestje stekend. Nogal lomp beet ze het in zijn schouder. Wat een kreet bij het beestje opleverde. De kattin legde haar oren op haar nek bij het schelle geluid. Algauw stopte het en de fonkeling in de ogen van haar prooi vaagde weg. Lanzaam pakte ze het beestje op. "Ik denk niet dat we na dat gekrijs kans hebben op meer prooi. Aangezien het beestje al hard genoeg geschreeuwd heeft om alle prooi van hier tot Fourtrees te waarschuwen." ze keek hem aan met een sukkelige glimlach. Oops?

De kater merkte op dat Briarlight niet even wakker was als daarnet. Met moeite wist hij de grijns te onderdrukken, echter verscheen er algauw een doodserieuze uitdrukking op zijn gelaat. Uiteindelijk was dit iets wat zij ook op haar eigen apprentice kon overbrengen. En hoe beter de leerlingen getraind werden, hoe sterker de Clan werd. Eigenlijk moest de poes dit heel serieus nemen, maar goed. Zealspark was niet de kat die de sfeer zou verpesten door een stomme opmerking uit te spreken. Daarbij had ze hier vrijwillig voor ingestemd en moest hij al blij zijn dat ze dit wou doen. Maar tegelijkertijd was extra trainen niet slecht. Voor zowel de huidige krijgers en apprentice's van de Clan, als de toekomstige. Zijn blauwe blik focuste zich weer op de bewegingen van de jongere poes. Een tevreden glimlach sierde zijn knappe gelaat toen ze in staat was geweest het prooidier te vangen. Hij haalde zijn schouders op toen ze hem sukkelig aankeek. "Maakt niet uit, het belangrijkste is nu dat we extra eten hebben voor de Clan. Daarbij denk ik niet dat er nog veel katten aan het jagen zijn." sprak hij, nog steeds de glimlach op zijn gelaat behoudende. "Volgende keer gewoon sneller de nek doorbijten. Voor de rest deed je het perfect. Zeker dat dit de eerste keer is dat je in de nacht jaagt?" complimenteerde hij de sneeuwwitte poes.

Ze legde haar vangst neer voordat ze zich weer focuste op de rode tabby. "Maakt niet uit, het belangrijkste is nu dat we extra eten hebben voor de Clan. Daarbij denk ik niet dat er nog veel katten aan het jagen zijn." Nou, daar was ze niet zo echt mee eens. Een waterrat vulde niet veel. Maar het was beter dan niets. "Volgende keer gewoon sneller de nek doorbijten. Voor de rest deed je het perfect. Zeker dat dit de eerste keer is dat je in de nacht jaagt?" Vroeg hij complimenterend. Ze keek weg. De kattin was niet zo'n type die alles aannam. Het was... Bescheidenheid. "Nou, ik ben al een Warrior. Dus... Tja." miauwde ze terwijl ze met haar poten ongemakkelijk schuifelde. Echter kon ze dit keer een korte gaap niet onderdrukken. "Laten we teruggaan naar het kamp als je dat geen probleem vind, of course." stelde ze voor met neergeslagen ogen, geamusseerd om haar kleine vangst.

Een grijns was niet van zijn gelaat af te slaan toen hij de bescheidenheid van de poes opmerkte. Echter onderdrukte hij deze algauw toen Briarlight hem weer aankeek en maakte hij een knik met zijn kopje. "Nee, het is al laat." miauwde hij, zijn stem lichtjes geamuseerd terwijl hij aanstalten maakte om te vertrekken naar het kamp. Zijn blauwe blik ontmoette even die van haar. Hijzelf werkte de laatste tijd zo hard dat hij de vermoeidheid niet eens meer voelde zeuren aan zijn lichaam. Het vaak laat opblijven en vele jagen had ervoor gezorgd dat hij er immuun tegen was geworden. Alhoewel nam dit niet weg dat het steeds een grotere tol begon te eisen en ook al had hij er mentaal geen last van, fysiek werd het steeds moeilijker.

"Nee, het is al laat." miauwde de kater. De witte poes voelde zich weer losjes komen. Ze had helemaal geen zin om nog wat te lopen. Het was wel gezellig, maar ze kon echt niet meer aan. De kattin was niet zo lui, nee. Ze was eerder actief. Maar het was inderdaad erg laat en ze was niet zo gewend om in zulke late nachten nog actief te zijn. En al helemaal niet met BloodClanners in de buurt. Alles rondom het kamp rook naar bloed en verrot. "Bedankt, trouwens, dat je me wat belangerijks heb geleerd." snorde ze vriendelijk naar hem terwijl ze de waterrat oppakte en naast hem begon te lopen. Het leek wel alsof ze elk moment wou neerstorten zodat ze kon slapen. Precies op deze plek. Gevaarlijk of niet. Echter had ze niet voor niets het harde leven van een warrior geleerd. Om te overleven. Alleen of niet.

De kater keek even opzij toen Briarlight hem bedankte en een kleine glimlach was hetgeen wat hij haar terugstuurde. "Ik leer anderen graag dingen bij, net zoals ik zelf ook graag nieuwe dingen leer." gaf hij toe terwijl hij haar nogmaals aankeek. "Gaat het nog? Je ziet er erg moe uit." Bezorgd haalde hij zijn wenkbrauwen op terwijl hij zijn lichte blauwe ogen op haar focuste. Het laatste wat hij wou was dat ze zich overwerkte, of in dit geval, oververmoeid geraakte. Ze zaten al met genoeg zieke en gewonde katten. Een zachte zucht verliet zijn bekje terwijl hij met zijn pootkussens keer na keer in contact kwam met de grond. Voor hem was het een routine geworden: Opstaan, jagen en pas zeer laat weer gaan slapen. Het putte hem uit, maar zolang de Clan veilig was, was het voor hem de moeite waard.

Ze sloot haar ogen voor eventjes, maar opende ze algauw bij het horen van de kater. "Ik leer anderen graag dingen bij, net zoals ik zelf ook graag nieuwe dingen leer." dat had hij wel duidelijk gemaakt. "Heb je een Apprentice?" vroeg ze meer interesseert. "Gaat het nog? Je ziet er erg moe uit." Alsof het een klap voor haar gezicht was keek ze op. "Ik? Euh..." ze wou niet als een nutteloze warrior gezien worden. "Ja", gaf ze toe met een zucht, kijkend naar haar poten. Ze zwiepte eventjes met haar staart voordat haar blik volledig op het paadje gericht was dat naar het kamp leidde. Ze kon niet wachten om in haar nest op te krullen en weer vollop met energie wakker te worden. Het was haar gewoonte. En ooit zullen ze die BloodClanners wegjagen, misschien zelfs voor altijd. Het was gewoon een kwestie van tijd.

Toen de poes hem vroeg of hij een apprentice had gingen zijn mondhoeken wat omhoog. Bijna meteen dacht hij aan de vurige, rosse poes die als twee druppels water op zijn vader Firestar leek. Het grappige was dan ook dat ze Firepaw heette. "Ja, Firepaw. Maar ze hoort eigenlijk al lang warrior te zijn.." Zijn stem had een donkere toon aangenomen bij zijn laatste woorden en even sloeg hij zijn blauwe blik neer op de grond. Pas toen Briarlight toegaf dat ze moe was, keek hij weer op. "Sorry.." miauwde hij met een schaapachtige lach op zijn gelaat, welke toch iets van schuldigheid vertoonde. Het was niet zijn bedoeling geweest om de poes uit te putten..

Haar goudambere ogen keken in de zijne terwijl de kater eerlijk haar vraag beantwoordde. "Ja, Firepaw. Maar ze hoort eigenlijk al lang warrior te zijn.." Het zou haar niet verrassen als het kwam door de BloodClan. Claw geloofde simpel niet in StarClan, en dat maakte de ceremonies moeilijker. "Ze wordt vast een geweldige warrior." miauwde ze vriendelijk. Nou, waarschijnlijk was Firepaw al een soort van warrior. Maar twijfelen aan anderen deed ze nooit als het om haar Clan ging. Meestal nooit dan. Complimenteren kon geen kwaad, en zo kon ze het ook terugkaatsen. "Sorry.." verontschuldigde hij zich opeens met een schaapachtige glimlach. Briarlight grinnikte "Het is al goed, ik heb tenminste wat geleerd. Althans, ik weet niet eens zeker of het wel jouw schuld was." Ze gaf hem een vriendschappelijke por. Wat meer te zachtjes aankwam. Ze was eenmaal een klein type. Haar ogen waren weer gericht op de lucht. Dat langzaamaan weer bedekt werd door een dikke stapel wolken. "Alweer een plensbui?" murmelde ze meer tegen zichzelf. "Laten we sneller gaan lopen voordat we doorweekt en al terug het kamp ingaan." Grapte ze, toch bedoelde ze het een beetje sirieus.