Seeking the light at the end of the tunnel

Hij liet een warme glimlach zien bij het horen van Briarlight's opmerking over Firepaw. Hijzelf was er ook overtuigd van. Het enige probleem was dat hij een ondraaglijk gevoel had om de rode poes te beschermen. En Zealspark wist ook dat de apprentice dit alles behalve graag had. Nu ze nog leerling was, was het eerder normaal dat hij haar in veiligheid wou houden, maar zodra ze krijger werd zou hij dit niet meer kunnen doen. Dan zou hij een andere manier moeten vinden. Het kwam dan ook vooral omdat ze zoveel leek op zijn vader, Firestar, die hij had zien sterven vlak voor zijn ogen. Misschien was dat de reden dat hij dit beschermingsgevoel had? Omdat hij het beeld van zijn stervende vader niet nog een keer wou herbeleven? De rode krijger schudde zijn kop en keek de andere weer rustig aan. De grap over de regen zorgde ervoor dat hij automatisch naar de lucht keek, waar inderdaad een dikke stapel wolken het licht van de maan blokkeerde. "Ohnee," miauwde hij, met een overdreven klank van ontevredenheid. "Ja, inderdaad. We kunnen maar beter opschieten. Ik wil niet met een nat pak gaan slapen."

Bij iedere stap leek ze zwaarder te worden. Ze kon nog met een gaap onderdrukken en haar oren wiebelden slap iedere kant op. Haar ogen volgden dat van Zealspark die naar de donkere wolken keek. Het voorspeelde inderdaad niets goeds. "Ohnee," klonk het overdreven. Haar staart zwiepte heen en weer van ongerustheid. Ze wou het liefst snel haar nest in gaan kruipen, maar als ze nat was zou dat niet lukken. Dan zou ze nog de hele nacht door moeten brengen om haar vacht droog te krijgen. "Ja, inderdaad. We kunnen maar beter opschieten. Ik wil niet met een nat pak gaan slapen." Hij had gelijk, het was een heel gedoe om droog te worden. "Ik denk dat niemand dat wilt." grinnikte ze. Het was waarschijnlijk wel zo. Welk dier wou nou nat slapen? Dat klonk best wel onprettig voor de witte kattin. Ze zuchtte en hief haar kop op voordat ze haar passen veranderde in een draf. "Wie het eerste in kamp is!" riep ze hem na met een uitdagende fonkeling in haar ogen. Het was saai geworden als je alleen maar praat. En dan waren ze toch al warmgelopen als ze eenmaal in kamp aankwamen. Twee vliegen in één klap dus.

De kater keek de witte poes geschrokken na toen ze er plots vandoor stoof. Hoorde die niet super moe te zijn? Nog steeds even verbaasd knipperde hij met zijn blauwe ogen om nadien de achtervolging in te zetten. Zo snel als hij kon zette hij zich af om nadien zijn pootkussens steeds sneller met de grond in contact te laten komen. De koude wind speelde met zijn pluizige vacht en rolde als dobbelstenen over zijn ruggengraat. "Ik haal je wel in!" riep hij, zowel vastberaden als geamuseerd. Zijn staart wapperde achter hem aan, ondertussen zich al steeds dichter bij Briarlight bevindende.

Ze grinnikte bij het zien van zijn reactie. Hij was er toch niet echt in getrapt of wel? De kattin had meer conditie dan het leek. Ze liet zich niet zomaar tegenhouden. Bovendien was dit ook als training meegetelt. "Ik haal je wel in!" riep de kater een paar staartlengtes achter haar. "Dat zullen we wel is zien." daagde ze hem uit. Haar gouden ogen richtten zich weer op het pad voor haar. Het grind onder haar poten liet een knarsend geluid horen en het geluid van een paar krekels verbroken de stilte. Voor ze het wist had hij haar al bijna ingehaald en zette de witte poes meer tempo in haar poten. Ze kon nog net haar prooi tussen haar kaken geklemt houden. Nog een paar vossenlengtes...