Dangerous. [&SHYPAW]

Het had geregend de vorige dag en dat was echt wel te merken. Thornpaw deed zijn uiterste best om de plassen die verspreid lagen over het territorium te ontwijken, maar toch stapte hij er soms met zijn poten in. Dan ging er een rilling door hem heen en wilde hij het liefste zijn poot drooglikken, maar hij wilde ook weer geen watje zijn en stapte daarom dus gewoon door. Zijn zwart-witte pels kleefde aan hem omwille van het feit dat hij best wel veel gerend had door het territorium heen. Hij had ondertussen geprobeerd om een prooi te vangen en het was hem gelukt om een kleine muis te vangen. Vervolgens had hij zijn uiterste best gedaan om niet aan de verleiding te weerstaan om het ding direct op te eten. Hij wist dat dat tegen de Code inging en hij wilde geen straf krijgen. Wie weet kreeg hij binnenkort een mentor toegewezen en zou Silverstar zich bedenken omdat hij de Code alsmaar bleef overtreden. Hij kon het dan ook niet helpen, want soms was zijn nieuwsgierigheid groter dan zijn gezond verstand. En hoewel hij aan zichzelf beloofde dat hij niet al te veel naar het andere territorium zou kijken, was dat na dat gedoe met Hushpaw toch weer gebeurd en had hij iemand anders van de RiverClan ontmoet. Hij schudde zijn kopje en merkte dat hij ondertussen op een gedeelte van een territorium was dat hij niet herkende. Hij spitste zijn oortjes, maar kon geen prooi horen die zich in de nabije omgeving bevond. Wel zag hij een hoop rotsen voor zich en meende hij iets te zien kruipen. In de veronderstelling dat het een prooi was, boog hij zich voorover en wilde op de rots springen. Hij siste echter van zijn schrik en zijn vacht schoot overeind toen het ding plotseling naar voren schoot. Meestal ging prooi juist van hem weg! Snel sprong hij naar achteren waardoor hij wel voorkomen werd dat hij gebeten werd door de prooi, maar niet dat hij van de helling afzakte en naar beneden viel met een kreet.

Hij was met een harde klap terechtgekomen op de grond. Het werd even zwart voor zijn ogen en de lucht werd voor één paar seconden uit zijn longen gedrukt. Hij kuchte en hoestte hard terwijl hij weer op adem probeerde te komen en ademde de zuurstof dankbaar in. Zijn bleekgroene ogen richtten zich op de helling waar hij vanaf gevallen was. Hij kon niet geloven dat hij zo stom had kunnen zijn. Aan de andere kant prees hij zichzelf ook in de hemel omdat hij niet gebeten was door die slang, want dan had hij meer problemen gehad. Hoewel… was dat wel zo? Voorzichtig zijnde kwam de jonge Apprentice overeind. Hij bewoog voorzichtig zijn spieren en klemde zijn kaken op elkaar toen hij de pijn in zijn schouder voelde. Was het gekneusd? Hij had geen idee, maar lang kon hij hier niet blijven. Er was immers een slang bovenaan de helling en het zou vast niet lang duren tot deze zijn maaltijd kwam opzoeken. Net toen hij wilde opstaan, rook hij de scherpe geur van ThunderClan. Dat wilde zeggen dat er nog iemand anders hier was. Het duurde niet lang voordat hij een zeer mager uitziend katje tevoorschijn zag komen. ‘Hé!’ bracht hij waarschuwend uit. ‘Niet te dicht bij de bovenkant van die helling komen. Daar zit een slang.’ Moeizaam kwam hij overeind terwijl hij haar nauwlettend in de gaten bleef houden. Hij hoopte dat ze geen rare bewegingen zou maken, want anders zou de slang ook naar haar bijten. Hij wist uiteindelijk overeind te gaan staan en bewoog voorzichtig zijn schouder. Het deed pijn, maar het was dragelijk. Dat toonde aan dat het in elk geval niet gebroken was en hij draaide zijn kopje weer naar het poesje. ‘Laten we hier weggaan. Veel te gevaarlijk,’ siste hij haar toe.

Thornpaw wilde aanstalten maken om weg te gaan, maar werd tegengehouden door de opmerking van de poes. Even bleef hij stilstaan en keek hij haar zwijgend aan. Aan de ene kant was dat het domste idee wat hij ooit had gehoord, maar aan de andere kant bracht het ook wel de nieuwsgierigheid op om op haar idee in te gaan. Hij schudde direct zijn kopje. Nee. Als ze dat zouden doen, zouden er ongelukken gebeuren en dan waren ze dood. Het gif van een slang kon zich namelijk echt snel door hun kleine lijfjes verspreiden en hij wist niet goed of zijn lichaam het gif tegen zou kunnen gaan. ‘Nee,’ verbood hij haar dan ook, maar het poesje was al aan het proberen om naar boven te klimmen. ‘Ik rolde naar beneden omdat die slang mij aan probeerde te vallen.’ Hij keek haar waarschuwend aan. Ze had zich inmiddels voorgesteld als Shypaw, maar Thornpaw voelde niet de drang om zijn eigen naam tegen haar te zeggen als ze nog steeds dat belachelijke idee in haar kopje had zitten om die slang op te gaan zoeken. Hij had bovendien ook nog eens best veel pijn aan zijn schouder, dus hij zou haar niet eens kunnen beschermen of kunnen helpen als er iets gebeurde. Gelukkig tuimelde ze de helling af. Aan de ene kant vond Thornpaw dat haar verdiende loon, maar aan de andere kant voelde hij zich ook wel slecht voor het poesje. Ze was immers enkel nieuwsgierig. Zachtjes gaf hij haar een duwtje zodat ze weer naar beneden zou tuimelen. ‘Niet doen,’ sprak hij streng. ‘Die slang is echt gevaarlijk. We kunnen beter iets anders doen. Dadelijk gebeurt er iets en ik denk dat ik fysiek niet in staat ga zijn om je te helpen,’ sprak hij, een knikje gevend naar zijn schouder.

Thornpaw’s ogen dwaalden naar de poes af toen ze begon te protesteren en hij wilde zuchten, maar verstijfde toen hij haar woorden hoorde. Wat…? Hij keek haar verschrikt aan en wilde net concluderen dat ze het uitriep omdat ze boos op hem was toen hij de tranen in haar ogen zag. Was dit wel een grap? Als het er eentje was, was het een vrij misselijke. Leuk vond hij het namelijk niet. Hij schudde zijn hoofd toen ze zich verontschuldigde. Hij begreep er eigenlijk bar weinig van. Meende ze dit serieus of was ze nu met hem aan het lachen? Hij had wel eens gehoord van katten die op deze manier aandacht zochten, maar was zij zo eentje? Hij kon het zich bijna niet voorstellen kuchte ongemakkelijk terwijl hij zijn blik naar haar liet glijden. ‘Je maakt een grap,’ was het eerste wat hij vervolgens uit kon brengen. Hij schudde zijn kopje geërgerd, want het was anders overgekomen dan hij in eerste instantie bedoeld had. Nu leek het net alsof hij concludeerde dat ze zich aanstelde. Hij bedoelde dat nu ook weer niet zo, maar hij kon gewoon heel moeilijk geloven dat ze… echt dood zou gaan. Hij schudde zijn hoofd geërgerd toen ze haar opmerking maakte. Hij wilde zijn naam helemaal niet vertellen, hij wilde dit eerst fatsoenlijk besproken hebben. Voor een jonge leeftijd begreep hij vrij veel van de dood, maar dat kwam omdat hij zijn moeder een aantal manen geleden verloren was. ‘Nee,’ sprak hij boos. ‘Eerst wil ik weten waarom je dat daarnet opeens zei. Je zei dat je dood zou gaan in Leafbare. Wat bedoel je daarmee?’ Hij schudde zijn hoofd gefrustreerd en negeerde expres de harde regendruppels die naar beneden vielen en die binnen één minuut zijn pels doorweekte. Het maakte hem niet uit als hij verkouden zou worden, hij wilde eerst weten wat ze bedoelde met haar uitroep.

Thornpaw had veel verwacht. Dat ze misschien een ziekte zou hebben en dat ze daardoor nog maar een paar manen te gaan had, dat ze misschien in een gevecht verzeild was geraakt en dat ze dat ging uitvechten in Leafbare en dan nog wel een paar andere rampscenario’s die meteen door zijn hoofd schoten. Maar hij had nooit verwacht dat zoiets onschuldigs als het feit dat een paar Clangenoten haar zo nodig moesten treiteren de reden zou zijn waarom ze dacht dat ze zou sterven in Leafbare. Het was duidelijk de grootste onzin die hij ooit had gehoord en hij schudde nogmaals gefrustreerd zijn kop, mede dankzij het feit dat een grote neusdruppel op zijn neusje kapot spatte en zijn ogen even doorweekte met water. Hij knipperde het water weg en ging dichter bij haar zitten toen hij zag dat ze rilde. ‘Dat is onzin,’ zei hij tegen haar, zijn stem verheffend om boven de regen uit te komen. ‘Ik durf te wedden dat er nog andere katten rondlopen die ook zo’n pels hebben zoals jij en die zichzelf prima kunnen redden in Leafbare,’ sprak hij zelfverzekerd tegen haar. Hij kon niet bepaald zeker zijn, want hij had nog niet eerder zo’n katje als haar gezien. Hij beet gefrustreerd op de binnenkant van zijn wangen toen ze haar verhaal verder aan hem uitlegde. Hij snapte niet waarom uiterlijk zo veel reacties kon uitlokken. Hij was ook niet moeders mooiste, maar moesten ze daarom bang van hem zijn? Hij schudde gefrustreerd zijn kopje. ‘Dat is niet waar,’ sprak hij troostend tegen haar. ‘Ik durf te wedden dat er veel katten zijn die je zouden missen. Als je dood zou gaan tenminste, want wat die andere katten tegen jouw zeggen is natuurlijk onzin. Je gaat niet dood in Leafbare. Katten zijn getraind om in elke weersomstandigheid te overleven,’ sprak hij zelfverzekerd tegen haar en zijn bleekgroene oogjes keken haar indringend aan, hopend dat hij haar kon overtuigen.

Thornpaw schudde gefrustreerd zijn kopje terwijl hij een reden zocht om haar te kalmeren, om haar gerust te stellen. Hij had geen idee wat hij moest zeggen, want alles wat hij bedacht leek te min te zijn om haar te kunnen kalmeren. Ze leek dankzij die stomme katten echt onder het idee te verkeren dat haar pels haar niet zou redden bij Leafbare en dat ze daardoor zou sterven. ‘Ik durf te wedden dat er nog katten van jouw soort zijn. Van mij lopen er ook wel een paar stuks rond,’ zei hij en hij deed een poging om humor door zijn stem te laten klinken, maar hij wist goed genoeg dat ze zo erg in haar eigen idee gezakt was dat het waarschijnlijk niet veel ging helpen, iets dat hij jammer vond. Hij had gehoopt dat het zo makkelijk was en dat hij haar in één keer had kunnen kalmeren, maar helaas was het een stuk moeilijker dan dat. ‘Iedereen is uniek,’ sprak hij kalm op haar woorden. ‘En je lijkt helemaal niet op een mislukte vis. Iedereen heeft zo zijn eigen specifieke uiterlijk. Jij dus ook.’ Hoewel hij had moeten lachen met haar benaming, had hij wijselijk besloten om dat niet te doen. Hij maakte zich wel lichtelijk zorgen over het feit dat ze aan het niezen was en besloot dat het tijd werd dat ze iets zouden zoeken zodat ze het warmer zou krijgen. Hij draaide zijn kopje om te kijken voor beschutting, maar zag niet echt veel. Als ze zo zouden blijven zitten, zouden ze verkouden raken en zou haar angst nog groter worden. Dat was iets dat hij wilde voorkomen. ‘Zullen we iets van beschutting zoeken? Je lijkt het echt koud te hebben,’ sprak hij zorgelijk tegen haar terwijl hij dichter tegen haar ging zitten zodat hij haar enigszins kon verwarmen met zijn pels.

Thornpaw schudde lichtelijk geërgerd zijn kopje. Hij had gehoopt dat hij door de poes zou kunnen doordringen, maar dat leek niet het geval te zijn. Nee, haar onzekerheid leek juist meer en meer op te stapelen en hij vroeg zich af of dat soms zijn schuld was. Hij had haar alleen maar gerust proberen te stellen, maar dat leek niet bepaald te werken. Wie weet moest hij het anders aanpakken. Dat zou hij straks bezien, maar eerst moest ze wat beschutting gaan zoeken zodat haar pels niet te doorweekt raakte. Of haar huid, want hij wist niet eens of ze een pels had. Als hij haar verhaal mocht geloven, had ze helemaal geen pels. Maar dat geloofde hij niet, want elke kat had toch wel een soort van pels? Misschien viel het gewoon wat minder op. Nadat hij haar opmerking over monsters wijselijk had genegeerd, volgde hij haar mee de varens in. Gelukkig was de ruimte net groot genoeg voor hun tweeën, maar Thornpaw liet haar het meeste ruimte innemen omdat zij het ook het meeste nodig had. Hij drukte zijn lichaam tegen de hare aan zodat ze het in elk geval warm zou hebben en keek met samengeknepen ogen naar de vallende regen. ‘Ik vind je geen monster,’ zei hij plotseling tegen haar. Hij draaide zijn bleekgroene ogen naar haar. ‘En de katten die dat vinden zijn zelf monsters.’ Redelijk trots zijnde met het argument dat hij had gevonden stak hij zijn kopje lichtelijk trots in de lucht en grijnsde vervolgens. Toen pas besefte hij zich dat hij zich met heel dat gedoe van die slang en haar onzekerheid vergeten was voor te stellen. ‘Ik ben trouwens Thornpaw. Aangenaam kennis te maken,’ sprak hij vriendelijk tegen haar.

Thornpaw rolde met zijn ogen bij de opmerking van de poes, maar knikte wel ten teken dat ze gelijk had. Misschien had het iets te lang geduurd voor hij zichzelf voor stelde aan haar, maar hij vond zelf dat er andere belangrijke zaken waren geweest die ze eerst hadden moeten bespreken. Hij hoopte dat hij haar een geruststellend gevoel had gegeven. De winter zou streng zijn en er zouden veel katten zijn die ziek werden, maar het lag niet per se aan je pels of je de winter wel overleefde of niet. Als ze het ’s avonds koud had, kon ze altijd tegen een kat aankruipen wiens vacht warmer was dan de hare. Hij zou desnoods aanbieden dat ze bij hem mocht slapen. Zijn pels was redelijk warm en kon haar dan dus ook beschermen tegen de kou. Hij keek zorgelijk haar kant op toen hij haar woorden hoorde en schudde zijn kopje terwijl hij naar de regen keek. Ze konden hier niet langer blijven zitten. Ze hadden nood aan een warm hol. Bovendien begon het al lichtelijk donker te worden. Hij nam aan dat het over een paar uur pas avond was en dat dit juist de bewolking was, maar hij wilde geen risico’s nemen. ‘Zodra de ergste regen voorbij is, gaan we weer terug naar het kamp,’ beloofde hij haar. De regen kwam nu namelijk met bakken uit de hemel gevallen. Het leek hem geen goed idee om haar doorweekter te laten worden dan ze al was. Hij drukte zijn lichaam nog wat meer tegen haar aan om haar extra warmte te geven en draaide daarna haar kopje naar de hare. ‘Ik hoop wel dat ik je wat gerust heb kunnen stellen. Als je ’s nachts koud hebt, kun je ook nog altijd tegen iemand aankruipen,’ zei hij tegen haar. 'Dat is heus geen schande.'

Haar neus was niet de enige die begon te lopen van dit weer. Hij likte de resten snot weg van zijn neus en rilde even bij de vieze smaak die hij daardoor in zijn mond kreeg. Hij had er een hekel aan als hij een loopneus had. Hij wist dat er veel ergere dingen waren om te hebben, maar een loopneus gaf altijd zo’n vieze smaak als je het weg wilde werken. Hij kon natuurlijk ook zijn neusje gewoon tegen de grond duwen en het afvegen aan de bladeren, maar dan had hij weer modder aan zijn neus hangen en dat gaf al een even gruwelijke smaak. Zijn bleekgroene ogen richtten zich naar Shypaw toen ze begon te praten. ‘Dan zijn die katten dom,’ zei hij nors. ‘En dan weten ze duidelijk niet met wie ze te maken hebben. Het helpt soms wel als je van je afbijt en laat zien wie je nu werkelijk bent. Dan piepen ze wel anders.’ De woede in zijn aderen zorgde ervoor dat hij het weer warm kreeg ondanks het koude klimaat. Wie dachten ze wel niet wie ze waren? Zomaar een kattin negeren die het koud had. Hij zou dat echt heel anders aanpakken. Maar wacht, hij was toch een Apprentice? Wat was hij dan dom aan het doen? ‘Je kan vannacht tegen mij aanliggen,’ snorde hij. ‘Ik vergat even dat we in hetzelfde hol lagen. Ik kende je voordien natuurlijk nog niet,’ zei hij lachend, maar hij voelde zich ook wel een beetje schuldig. Zag hij er dan uit als zo’n onbetrouwbare Apprentice? Hij hoopte van niet. Maar er lagen ook best veel Apprentice’s in dat hol, dus het kon goed zijn dat ze elkaar niet eens gezien hadden. Hij kon zich haar verschijning toch niet herinneren, maar hoe was dat dan ook mogelijk als er zoveel vachten langs hem lagen? ‘Ik denk dat het al vermindert,’ sprak hij en gaf hij een knikje naar de regen.

Het was een opluchting dat ze zijn voorstel niet afsloeg. Als ze hem echt niet betrouwbaar had gevonden, zou ze het heus wel gezegd hebben. Hoewel… haar naam was Shypaw als hij er zo over nadacht. Wie weet durfde ze wel niet te weigeren. Hij schudde zijn kopje. Nee, hij dacht hier echt weer veel te veel over na. Natuurlijk wilde ze wel bij hem liggen. En hij dacht verder niet meer over het onderwerp na, gaf een knikje en volgde haar mee uit hun schuilplaats. Het bleek toch een perfecte schuilplaats te zijn geweest, want hij had geen enkele regen op zijn kopje gevoeld. Hun pelzen waren echter doorweekt en vooral voor Shypaw moesten ze de weg terugvinden naar het kamp. Hij zag dat ze achter een slak aan het jagen was en rolde zijn ogen. Hij liep naar haar toe en gaf haar een zetje. ‘Kom op, we moeten je pels gaan drogen bij het kamp,’ sprak hij en hij kon niet laten om wat streng te klinken. ‘Achter slakken jagen heb je nog genoeg tijd voor je in je leven. Als je morgen met een verkoudheid kampt, is dat vervelender dan als je die slak niet meer achterna kunt jagen.’ Hij probeerde het op een rustige en vriendelijke manier te zeggen, maar kon niet laten dat het een beetje streng klonk. Dadelijk dacht ze nog dat hij haar mentor speelde of zo. Hij schudde zijn kopje voor de zoveelste keer vandaag om zijn gedachten te verdrijven, gaf haar nogmaals een zetje en deed toen een knikje naar het kamp. Ze waren er dichtbij in de buurt, want hij rook verschillende geuren. Die van de Nursery was het sterkste te ruiken.