Dangerous. [&SHYPAW]

Thornpaw schudde verwoed de druppels weg die in zijn ogen vielen. Als hij iets irritant vond, dan was het wel de regen. Ook sneeuw vond hij niet leuk. Het gaf de omgeving wel een prachtig soort licht, maar het was niet leuk om aan je poten te voelen als je rondliep. Het was koud, nat en je had veel kans op uitglijden waardoor je een prooi opschrikte en wegjoeg. En dan moest je dat maar eens gaan uitleggen aan je Clan. Nee, hij zou proberen om de beste sneeuwjager ooit te worden. Hij grinnikte al bij het idee en richtte zijn bleekgroene kijkers op Shypaw toen deze opeens iets begon te zeggen. Hij draaide zijn kopje rond en fronste even, maar voelde geen paniek in zijn borstkas oprijzen zoals nu bij haar waarschijnlijk het geval zou zijn. Hij wist dat ze nu wat te haastig keken en dat ze daarom de details misten. En ja hoor, een eindje verderop zag hij de ingang van het kamp. Het was redelijk god verscholen omdat een paar bladeren naar beneden waren gevallen, maar het was nog wel duidelijk te zien dat het de ingang van een kamp was. En dus stootte hij Shypaw aan met zijn flank. ‘Daarheen,’ suste hij. ‘Je raakte in paniek en keek daarom niet goed. De ingang van het kamp is daar.’ Hij stak zijn staart in de lucht ten teken dat ze die moest volgen en begon vervolgens naar de ingang van het kamp te wandelen. De geuren van de katten en de Nursery werden steeds sterker en dus wist Thornpaw dat ze goed bezig waren. Hij ging langzaam het kamp binnen en keek of niemand op hun lette. Vervolgens wenkte hij Shypaw. ‘Laten we maar direct naar onze Den gaan,’ zei hij. ‘Het begint al redelijk donker te worden.’

De poes zei misschien niets, maar aan haar handelingen kon hij zien dat ze instemde met het plan. Ze ging namelijk direct naar de Den toe. Thornpaw draaide zich om om nog wat prooi voor hun te gaan halen, want ze had al heel de middag niets gegeten net zoals hem. Hij pakte twee muizen bij hun staartjes van de prooistapel en draaide zich weer om naar de Den. Hij liet een paar rumoerige Apprentice’s voor en stapte ook de Den binnen. Teleurgesteld keek hij naar Shypaw die in slaap gevallen leek te zijn. Hij keek een beetje somber naar de muisjes die hij voor zich had neergelegd, maar besloot uiteindelijk om één van de muisjes te geven aan een verlegen kattin die hongerig op een afstandje naar de muizen keek. De andere nam hij voor zichzelf en terwijl hij zijn vacht tegen die van Shypaw nestelde zodat ze het niet koud zou krijgen vannacht, begon hij van de muis te eten. De heerlijke geur van muis vulde algauw zijn neus en zijn smaakpapillen reageerden direct op de verrukkelijke smaak. Hij was echt wel blij dat hij terug in het kamp was en niet meer bij die slangen. En hij was blij omdat hij een nieuw vriend had gemaakt. Hij likte de laatste resten van de muis weg, liet zijn kopje op de grond zakken en viel vervolgens, net zoals Shypaw, in een diepe slaap.