Panic and Peace (Open)

Onderwerp: Panic and Peace (Open) vr 24 jul 2015 - 20:01

Zachtjes trippelde haar pootjes op de ondergrond van het kamp. Het was even wennen dat ze weer in de clan was. De ondergrond voelde prettiger aan onder haar pootjes, maar dat kon ook zijn doordat ze een hele poos enkel in de oude dassenburcht had gelegen. Het was daar redelijk koud op de grond, gelukkig was ze niet alleen geweest, enkel waren de ervaringen nog steeds heftig en onprettig. De herinneringen en de wonden op haar kopje waren het enige wat over was gebleven van die tijd.
Vaak werd de kitten midden in de nacht wakker en moést ze dan wel naar buiten toe. Ze voelde zich bedwelmd en angstig in de overvolle Nursery, waar veel katten lagen en sommige kittens ook nog opmerkingen maakten over haar geur. Natuurlijk rook ze niet meer precies hetzelfde dan voor haar onverwachte avontuurtje. Enkel had ze dit nooit gewild, ze had enkel Lizardkit het kamp in willen krijgen, nadat ze haar nichtje het kamp had zien verlaten. Ze had zeker niet verwacht dat er gevaarlijke en vervelende katten op de loer lagen. Cyber en Jeff. Beide katers, sterk en snel. Ze hadden geen kans gehad, zelfs niet toen Abysspaw hun probeerde te beschermen.

Nu was ze naar een rusteloze slaap weer wakker geworden, haar kopje deed zeer, en de omgeving beangstigde haar. Het was donker, net zoals het in de dassenburcht was geweest. Het was dus zeker niet haar favoriete plek op dit moment. Bang dat er katten zouden opmerken dat ze onrustig was, was ze dus maar op haar tenen naar buiten geslopen. Nu stond ze dus in het kamp, de pijn in haar kopje enkel heftiger doordat ze zo snel uit de Nursery was gekropen, en haar poten nerveus knedend in de grond. Was Whitelion in de buurt? Of zou ze kijken of Sparrowfeather in de buurt was?

Toch bedacht de kitten zich snel, aangezien ze dichter bij de Leaders den was dan bij de Medicine Cats den en zich licht in haar kopje voelde, dat ze beter die kant op kon gaan. Haar poten droegen haar langzaam richting de den, terwijl ze vermoeid ervoor ging liggen. Haar ogen schoten verder open zodra ze een druppel bloed op een van haar poten zag, wat er op wees dat een van haar wonden weer open was gegaan. Een geschrokken piep slaakte ze dan ook uit.

Everstar was toevallig wakker toen er weer eens een kitten haar den binnenkwam. Of nu ja, toevallig... ze sliep sinds Lionroars verraad niet geweldig en werd vaak genoeg midden in de nacht wakker uit nare dromen, als ze al in slaap kwam. Deze kitten kwam niet alleen, maar werd gevolgd door de geur van bloed. Het was Oceankit en een van haar wonden was weer opengegaan. "Geen paniek", zei Everstar zacht. Het was niet heel goed te zien, maar er leek niet veel bloed te zijn. Everstar overwoog om Sparrowfeather wakker te maken, maar het zag er niet ernstig uit. Waarschijnlijk zou het bloeden vanzelf weer stoppen als Oceankit een tijdje stilzat. Everstar waste het bloed van Oceankits pootje. "Kon je niet slapen?" vroeg ze daarna zacht. Als het een andere kitten was geweest, had ze die meteen weer teruggestuurd naar de nursery, maar Oceankit kon ze niet wegsturen. Ze vroeg zich alleen af waarom de kitten haar den binnengekomen was in plaats van Sparrowfeather of Whitelion op te zoeken. Elk van hen zou een bange kitten beter kunnen troosten dan zij.

Onderwerp: Re: Panic and Peace (Open) wo 2 sep 2015 - 15:19

"Geen paniek," klonk er onmiddelijk op zachte toon, zodra ze op een niet zo'n subtiele manier de den in was gestrompelt. De kitten keek met haar zachte oceaankleurige ogen naar de kattin die voor haar stond. Haar langharige vacht was lichtelijk verward en haar ogen stonden vermoeid maar helder. Blijkbaar was haar leider wakker geweest, en de kitten keek haar dan ook opgelucht aan. Ze had niemand hun rust willen ontnemen, in de Nursery in elk geval. Niets was vervelender dan een paar nijdige Moederkatten en vermoeide jonge kittens. Zodra de leider het beetje bloed van haar poot af likte ontspande de kitten iets. "Kon je niet slapen?" Vroeg de rode kattin verder. Oceankit knikte langzaam, waarna ze iets dichter tegen de rode kattin aan kroop. Ze mistte Abysspaw, zij was de enige die ze tijdens hun "ervaring" had vertrouwd. Een oudere kattin die het zou begrijpen. "Everstar, de andere kittens in de Nursery stellen de hele tijd vragen over mijn geur." Er hing nog een lichte Rogue geur aan haar vachtje, ze was er dan ook een behoorlijke tijd geweest. "En, Tigerkit en Raptorkit probeerden te pesten enkel mijn nichtje Tigerkit.. Probeerde de andere Tigerkit aan te pakken. Ik wil geen ruzie veroorzaken Everstar. En de Nursery is zo donker.." De kitten sloot haar ogen langzaam terwijl ze haar neus voorzichtig in Everstars vacht drukte. "Ik wou helemaal niet weg, ik wou Lizardkit terug het kamp in krijgen toen Cyber en Jeff er aan kwamen. Abysspaw kon niks tegen ze doen en wou mij beschermen.." vervolgde de kitten fluisterend en mistroostig. "Ik mis haar Everstar. Ze is waarschijnlijk nog steeds bij hun. Jeff leek meer het hulpje van Cyber..en de dassenburcht was waar wij zaten. Cyber was er volgens mij niet altijd maar dan was Jeff er wel. En hij was raar..minder eng als Cyber maar nog steeds raar. Ze komen toch niet terug?" De kitten sloeg gefrustreerd met haar staartje terwijl ze alles onhandig en rusteloos vertelde. "Volgend mij was Jeff een gestreepte kat en Cyber is zwart-wit. Whitelion was de andere kant op dan hun jaagterritorium. Vandaar dat ik hem vond. Ik wil hem niet nog bezorgder maken over mij. Hij is mijn broer en ok al verbergd hij zijn emoties vaak. Hij is bezorgd." De kitten zuchtte diep. "Sorry dat ik je daarvoor wakker maak midden in de nacht Everstar." Murmelde de kitten vermoeid.

Onderwerp: Re: Panic and Peace (Open) do 17 sep 2015 - 9:57

Er volgde een heel verhaal over de nursery. Everstar wist niet wat ze eraan kon doen, behalve gewoon luisteren. Ze hoopte dat dat genoeg zou zijn. Ze kon wel met Tigerkit en Raptorkit gaan praten, maar misschien was dat meer een zaak voor de queens om te regelen. Oceankit begon te praten over Cyber en Jeff, namen die Everstar ook al van Lizardkit gehoord had. Het stukje over Abysspaw verschilde wel een beetje van dat van Lizard. "Ze is gewoon meegekomen", had de zwart-witte kitten gezegd. Het had Everstar wat verbaasd. Volgens Oceankit had de apprentice hen wel degelijk willen beschermen. Had ze misschien gedacht dat de kitten veiliger zouden zijn als zij meeging om hen in de gaten te houden? Everstar zou de reden alleen van Abysspaw zelf kunnen horen. "We gaan haar terughalen, hoor je me, Oceankit? Ze hoeft niet lang meer daar te zijn. We gaan haar terughalen en we gaan ervoor zorgen dat Cyber en Jeff nooit meer een poot naar WindClan uit zullen steken", miauwde Everstar. Oceankit begon te ontvoerders te beschrijven. Daarna begon ze over Whitelion. Dat ze wist dat hij bezorgd om haar was. Everstar moest even glimlachen. Niet zo lang geleden was Oceankit nog bang geweest voor haar grote halfbroer, maar Whitelion had het goed gemaakt en nu vertrouwde de kitten hem weer volledig. Everstar was daar blij mee. Familiebanden waren belangrijk. "Sorry dat ik je daarvoor wakker maak midden in de nacht Everstar", murmelde Oceankit. "Geeft niet", mompelde Everstar. Ze was toch al wakker geweest toen Oceankit aankwam. "Je klinkt moe. Wil je dat ik je terugbreng naar de nursery?" Ze had eigenlijk liever niet dat de kitten in haar den in slaap zou vallen, al zou ze haar wel laten blijven als ze echt niet terug naar de nursery wilde. Ze overwoog ook nog even om haar naar Whitelion te brengen, maar ze wist niet of dat zo'n goed idee was, een kitten in de warriors den.

Er was een korte stilte toen ze alles vertelde, waarna Everstar pas reageerde. "We gaan haar terughalen, hoor je me, Oceankit? Ze hoeft niet lang meer daar te zijn. We gaan haar terughalen en we gaan ervoor zorgen dat Cyber en Jeff nooit meer een poot naar WindClan uit zullen steken", miauwde Everstar. Toen ze verder dingen vertelde en haar excuus had gemaakt, kreeg ze een vriendelijke reactie. "Geeft niet", mompelde Everstar. Waarna de kitten dankbaar naar haar keek, en iets ontspande. "Je klinkt moe. Wil je dat ik je terugbreng naar de nursery?" Vroeg de leider, waarna de kitten onrustig met haar kopje schudde, ze wou duidelijk niet terug. 'Nee, ik wil ze niet wakker maken. Nursery is te donker,' bracht de kitten vermoeid er tegen in. Haar blauwe ogen vielen zo nu en dan dicht, maar ze deed haar best wakker te blijven. Haar ogen vielen langzaam dicht, waarna ze haar kopje omhoog gooide, ze moest en zou wakker blijven. Ze wou niet respectloos over komen naar Everstar.

'Nee, ik wil ze niet wakker maken. Nursery is te donker,' mompelde Oceankit. Ze klonk alsof ze ieder moment om kon vallen van vermoeidheid. Wat nu? Everstar keek een beetje hulpeloos in het rond, alsof uit een van de hoekjes van haar den een oplossing tevoorschijn zou springen. De kitten deed intussen haar best om wakker te blijven, maar het was wel duidelijk dat het haar moeite kostte. Everstar had er nog bewondering voor de het kleintje niet gewoon omgevallen was, zoals kittens dat zo vaak deden. Maar goed, lang kon ze vast niet meer wakker blijven. Misschien kon ze haar naar Sparrowfeather brengen? Nee, toch maar niet, de medicine cat kon zijn slaap goed gebruiken. De warriors den was gewoon geen handige plek voor een kitten en ze kon haar ook moeilijk bij de apprentices of de elders droppen. Dan bleef er dus nog één den over: de hare. Everstar zuchtte. "Goed, blijf dan maar hier", gaf ze toe. "Maar morgen slaap je weer in de nursery", voegde ze daar nog semi-streng aan toe. Mijn den is geen kittenhotel. Morgen zou Oceankit weer gewoon in de nursery slapen, donker of niet. Everstar zag angst als iets wat je onder ogen moest zien. De nare ervaringen van de kitten mochten niet uitgroeien tot een soort fobie voor het donker, ze zou er overheen moeten komen. Dan moest je soms gewoon streng zijn.

OOC: Sorry dat je zo lang moest wachten.

Ze wou Everstar niet lastig vallen, zeker niet zelfs. Ze wou gewoon 'normaal' zijn, niet na hoeven te denken over alle gevaren die er waren. Als zij later kittens zou krijgen, zou ze dit vast blijven herinneren. De pijn die de Rogues haar hadden aangedaan, en haar pogingen tot ontspanning. In het begin, voordat ze van het territorium vertrokken, had ze een van de Rogues een flinke beet bezorgd, toch was ze nooit sterk genoeg geweest om zichzelf te kunnen beschermen. Ze was te klein, te jong, te fragiel. Ze wou hem nooit meer tegenkomen. Niet zolang ze zichzelf niet kon beschermen, haar blauwe ogen richtte ze stilletjes weer naar de leider. Waarna ze haar kopje liet hangen, ze voelde zich ergens wel schuldig over het feit dat ze Everstar nu met haar probleem stoorde. De leidster zuchtte even, voordat ze op haar opmerking reageerde. 'Goed, blijf dan maar hier,' klonk de stem van de oranje leider, waarna de kitten haar oortjes voorzichtig bewoog. Ze reageerde niet zoals een kitten normaal zou doen, energiek en trots. Nee, ze was er niet trots op, ze wou de leider niet tot last zijn. Een beetje nadenkend, en stilletjes keek ze Everstar aan. 'Maar morgen slaap je weer in de nursery,' voegde de leidster er semi-streng aan toe, waardoor de kitten haar met blauwe en eerlijke ogen aankeek. Ze knikte meteen, waarna ze zich voorzichtig opkrulde, maar nog niet omviel in een diepe slaap. Ze drukte haar neusje voorzichtig in Everstars vacht. 'Everstar? Cyber werd boos toen ik hem in zijn poot beet.' Murmelde ze slaperig, wat wel verklaarde waarom de kitten er zwakker was aangekomen dan haar nichtje. Ze was stiekem bang dat de kater nog steeds boos op haar was, ze wist dan ook niet hoe het zou gaan als ze een Apprentice werd. Haar oortjes wiebelde ze even. 'Hij is vast nog steeds boos,' murmelde ze zachtjes. Waarna ze zachtjes met haar neus snoof, waarna ze zich tegen de rode kattin opkrulde en zacht zuchtte. De warmte van de leider kalmeerde haar ietsjes.

Oceankit knikte meteen ten teken dat ze het begrepen had en krulde zich toen op naast Everstar. Het voelde vreemd, zo'n warm lichaam naast zich. Everstar was eraan gewend geraakt om niet meer tussen andere katten te slapen en 's nachts enkel mos tegen zich aan te voelen. Ze was geen gezelschapskat, maar ze merkte dat ze de warmte wel prettig vond. Ze dacht even dat Oceankit al in slaap gevallen was, maar toen roerde de kitten zich weer en zei met slaperige stem: 'Everstar? Cyber werd boos toen ik hem in zijn poot beet.' Everstar glimlachte. 'Hij is vast nog steeds boos', murmelde Oceankit. "Laat hem maar boos zijn", zei Everstar. "Als hij ooit probeert je terug te bijten, zal de hele clan hem tegenhouden." Zoals we hem de vorige keer tegen hebben gehouden? zei een zeurend stemmetje in haar hoofd. Ze sloot even haar ogen. Nee, dit zouden ze niet meer laten gebeuren. En Abysspaw zouden ze ook terugkrijgen. En ze zouden Cyber en Jeff en alle andere katten daarbuiten laten voelen dat ze zoiets nooit meer moesten proberen. Ze opende haar ogen weer en keek even naar Oceankit. Ze had andere katten kittens wel eens troostende likjes zien geven, maar ze bewoog zich niet. Uiteindelijk krulde ze zich ook maar op. Misschien zouden de nachtmerries wegblijven nu er een andere kat in de buurt was.

Everstar leek te glimlachen zodra de kitten slaperig gemurmeld had. 'Laat hem maar boos zijn,' zei de leidster toen ook, waardoor de kitten heel even haar kopje hief. 'Zolang jij niet boos bent. Ik houd niet zo van boze katten,' besloot de kitten knikkend. Dan was een boze Cyber niet zo erg. 'Als hij ooit probeert je terug te bijten, zal de hele clan hem tegenhouden.' De kitten gaf de oranje kattin voorzichtig een kopje voordat ze haar kopje weer neerlegde. 'Maar hij moet niet onderschat worden, hij is sterk gebouwd en niet heel erg jong.' Vertelde de kitten zachtjes, het gevoel hebbende dat de kater niet zomaar op zou geven. Ondanks dat waren er wel twee kittens bij hem ontsnapt en dat had zijn eergevoel vast wat aangetast. De oranje leider had haar ogen even gesloten gehad, en opende die weer. Voordat de leider zich ook weer opkrulde sloeg de kitten haar staart om zich heen. 'Dankje Everstar. Je bent een goede leidster.' En dat zei de kitten niet omdat de kattin haar had geholpen en gekalmeerd. Maar omdat de leider zich niet uit wraakgevoelens liet leiden en een kalme georganiseerde indruk maakte. Waarna de kitten haar ogen ook sloot en diep in ademde. Haar kopje verschoof een klein beetje waardoor het tegen de vacht van de leidster drukte. Ze bleef verder stil liggen totdat ze in slaap viel.
Een zwart-witte kitten keek woest naar Abysspaw, haar oogjes koppig op de leerling gericht. Terwijl ze verder weg dook in het donkere hol. Terwijl de leerling haar probeerde aan te spreken, kwam Oceankit zo snel mogelijk op haar af, op zoek naar een geruststelling en bescherming. Met een vriendelijk likje werd ze begroet waarna ze naar buiten werd gebracht. De zon was al bijna onder gegaan en Cyber was buiten aan het snauwen tegen Abysspaw, over haar gezondheid. De kitten had toen een beetje koorts gehad door haar hoofdwond. Abyss gaf haar wat van haar prooi voordat ze haar beschermend gerust stelde. Zodra ze in slaap viel werd ze hardhandig door een andere zwart-witte kat gewekt, haar ogen waren geschrokken geopend. Waarna Abyss en Cyber verder waren gaan snauwen.
Haar ogen schoten open en ze gaapte zachtjes waarna ze haar blauwe blik op Everstar richtte. Haar ademhaling was wat versneld, maar kalmeerde al snel. Daarbij was ze erg alert op haar bewegingen en gedrag. Ze wou Everstar trots maken, dus moest ze haar best doen dapper te zijn. Haar kopje liet ze vermoeid liggen, door haar onrustige droom was die wond weer iets open gegaan, het warme bloed drupte in Everstars nest, alleen dit keer had de kitten niets door.

'Zolang jij niet boos bent. Ik houd niet zo van boze katten,' zei Oceankit. Oh, Everstar was zeker boos. ze was woedend. Maar dar hoefde Oceankit niets van te merken, want natuurlijk was die boosheid niet op haar gericht, maar op die twee vuile rogues. 'Maar hij moet niet onderschat worden, hij is sterk gebouwd en niet heel erg jong', miauwde de kitten. "Dan is het maar goed dat ik ook niet onderschat moet worden", zei Everstar. Oceankit leek gerustgesteld en krulde zich op. 'Dankje Everstar. Je bent een goede leidster', zei ze nog slaperig, waarna haar blauwe oogjes zich sloten. De leidster zweeg en vroeg zich af of de kitten gelijk had. Welke goede leider werd verraden door haar eigen deputy zonder iets te merken? Welke goede leider liet rogues kittens uit het kamp stelen? Ze zuchtte. Oceankit sliep, te horen aan haar langzame, regelmatige ademhaling. Het duurde langer voor ook Everstar in slaap wegzonk. Ze sliep van nature niet diep en haar dromen waren onrustig. Toen ze echter wakker werd, kwam dat niet door een nachtmerrie, maar door een scherpe, metalige geur. Ze keek geschrokken op. Waar kwam die geur van bloed vandaan? Het duurde even voor ze zich weer herinnerde dat Oceankit naast haar lag. De kitten zag er rustig uit, maar Everstar zag dat een van haar wonden weer opengegaan was. Het bloedde niet ernstig en ze dacht dat ze het misschien maar beter zo kon laten. Als ze het bloed weg likte, zou de wond daardoor verder open kunnen gaan. Het zou snel genoeg vanzelf weer stoppen.

Everstar leek niet boos te zijn dat de kitten haar had gestoord, waarschijnlijk had ze niets fout gedaan. Daarbij voelde de kitten zich verantwoordelijk, omdat de Rogues hún pijn hadden gedaan. Zeker toen ze tegenstribbelde. 'Dan is het maar goed dat ik ook niet onderschat moet worden,' zei de Leider waarna de kitten slaperig knikte. Ze was met een reden leider, dus zou ze er vast wel wat aan kunnen doen. Daarbij was haar broer de opvolger en hij was waarschijnlijk woest op Cyber voor het verwonden van zijn zusje en dochter. Het bloeden naar het slapen viel de kitten nauwelijks op al voelde ze wel een doffe pijn in haar kopje. Zodra ze haar blauwe kijkers op Everstar richtte had ze door dat die ook wakker was. Haar oortjes wiebelde ze voorzichtig, voordat ze haar kop in de vacht van haar leider drukte. Ze rook bloed em fronsde even vermoeid waarna ze een blik op het mos richtte en slaperig gaapte.

Onderwerp: Re: Panic and Peace (Open)