Old moss

Nutteloos. Zo voelde ik me al dagen. Het enige vervelender dan de verveeldheid en de frustraties was dat gevoel dat ik niets waard was, niets betekende voor de clan. Ik zuchtte, en keek rond vanaf het plekje inde hoek van het kamp dat een beetje mijn vaste plek aan het worden was. Ik zag een Warrior het kamp binnenlopen met 2 spreeuwen in zijn bek. Een stukje verderop waren een paar kittens vrolijk aan het spelen in de sneeuw. Ooit was ik ook zo geweest. Het enige was dat ik me daar nu niets meer van kon herinneren. Ik schudde even kort met mijn kopje. Niet zo wegkwijnen in het zelfmedelijden! Als ik me nutteloos voelde, dan moest ik daar misschien verandering in brengen, en iets gaan doen. Ik sprong soepel overeind, en keek even om me heen. Iets verderop zag ik een jonge Apprentice met mos sjouwen. Zijn gelaat stond zuur, en ik besloot op hem af te stappen. Ik glipte achter hem aan de Elders den in, en kuchte even voorzichtig om zijn aandacht te trekken. 'Kan ik misschien helpen?' Mauwde ik.

Verbaasd keek Holleypaw om na het horen van een kuchje, hij keek recht in de ogen van een warrior. Gek, zowat alle namen van zijn clangenoten kende hij wel, maar deze kater herkende hij niet eens. Toen de warrior hem hulp aanbood, trok hij zijn wenkbrauwen op. "Uuh ja sure." Maakte hij een grapje ofzo? Wie wilde een onbekende nou helpen met nesten verschonen? Maar de warrior leek het toch echt te menen en eigenlijk kon hij de hulp wel gebruiken. "Ja graag zelfs trouwens, sorry, ik heb een beetje een slechte bui." Zijn boze blik op de mosballetjes maakte vrij duidelijk waardoor. Een beetje ongemakkelijk pakte hij een aantal bolletjes en stapte naar het volgende nest. "Beetje gek en sorry, maar hoe kan het dat ik u eigenlijk nog nooit heb gezien? ... Het kan ook aan mij liggen hoor, ben niet zo goed met namen." hij keek de kater zonder schaamte recht aan en stak zijn oortjes vragen naar voren.

De jonge kater leek een tikkeltje verbaasd toen ik mijn hulp aanbood. Hij trok zijn wenkbrauw een tikkeltje sceptisch op, en gaf een beetje half antwoord. Even speelde ik met de gedachte om weg te gaan. Graag of niet he, en de nesten van de Elders verschonen zag er niet uit als het leukste klusje ooit, meer als een soort straf. Maar goed, ik was hier nu aan begonnen, en zou het doen ook. "Ja graag zelfs trouwens, sorry, ik heb een beetje een slechte bui." Herstelde de Apprentice zich. Ik grijnsde stilletjes, en volgde zijn zure blik naar de mosballetjes. Ik kon me voorstellen dat hij baalde van dit klusje waarmee hij alleen nog zeker de rest van de middag mee bezig zou zijn. De kater ging verder met zijn werk, en ik deed hetzelfde. Ik probeerde niet te laten merken dat ik geen idee had van hoe dit moest, aangezien ik me dat niet kon herinneren. Ik had even geen zin om het hele geheugenverlies-gedoe uit te leggen. "Beetje gek en sorry, maar hoe kan het dat ik u eigenlijk nog nooit heb gezien? ... Het kan ook aan mij liggen hoor, ben niet zo goed met namen." Ik aarzelde even. Moest ik de waarheid vertellen? 'Ik.. ben niet zo'n opvallend typje.' Loog ik tenslotte. Het kwam natuurlijk doordat ik een tijdje weg geweest was. Hoelang wist ik zelf ook niet, maar wat ik wel wist was dat ik de kleinzoon was van de overleden leader en het neefje van de huidige deputy. Niet zo onopvallend dus, maar goed. Zoals ik al zei: ik had geen zin om alles weer uit te leggen.

Zijn blik dwaalde langzaam een beetje af en richtte zich op een groepje elders. Het zag eruit alsof ze zich wel vermaakte, gelukkig maar. Holly had altijd een beetje medelijden met oude katten. Het leek hem zelf vreselijk om oud te worden en dat alles langzaam steeds moeilijk wordt. Zijn spieren en gewrichten zouden minder worden en zijn vacht steeds doffer, maar niet alleen dat, ook zijn gehoor, zicht en geheugen zouden achteruit gaan. Echt een naar idee. De grote apprentice drukte zijn lippen op elkaar terwijl hij zijn zachtjes schudde.
"Ik.. ben niet zo'n opvallend typje." antwoordde de kater toen eindelijk. Het klonk nou niet heel geloofwaardig maar oke, prima, kon toch? Beter ging hij er niet verder op in en hield hij hem te vriend, dat scheelde immers een hoop werk. "Oh naja mijn excuses dan, ik ben Hollypaw, aangenaam, wat is uw naam?"

De kater leek een tikkeltje afgeleid, en ik volgde zijn blik naar een groepje Elders die zaten te kletsen. Het zag er niet eens zo verschrikkelijk uit, maar ik zelf zou voor geen goud een Elder willen zijn. Ik verveelde me nu al en ik zat hier pas een paar dagen, en deze oude katten, wie weet hoe lang zij hier al zaten. Ik wist dat ik vrij dicht bij het Elderschap had gezeten. Als ik nog erger gewond was geweest toen Blackpaw me binnen had gebracht, of helemaal niets meer had geweten over hoe je moet leven dan.. Nou, gelukkig was dit niet het geval.
Ik zuchtte, en focuste me weer op de mosballetjes. "Oh naja mijn excuses dan, ik ben Hollypaw, aangenaam, wat is uw naam?" Mauwde de apprentice, die dus Hollypaw heette. Hij klonk niet super overtuigd, maar hij vroeg ook niet verder. "Emberspark." Antwoordde ik simpel, terwijl mijn blik gericht bleef op het nest waarmee ik bezig was. "Dus, Hollypaw, vertel mee eens waarom je met dit klusje bent opgezadeld." Vervolgde ik, om het onderwerp even van "mij" af te halen.