Blind Date

Die ogen konden wel heel intens kijken, dat moest hij haar nageven, het was haast beangstigend. Gelukkig kon ze de blik die aangaf dat hij onder de indruk was niet zien. Natuurlijk zat er wat in haar verhaal, maar toch rolde de eeuwige optimist met zijn ogen. "Luister eens naar jezelf," Antwoordde hij, "Waarom al die dingen opnoemen alsof ze fout zijn? Heb je er nooit aan gedacht dat het een mogelijkheid is dat Starclan je een ander pad opstuurt?" Hij zuchtte eens, en liep om haar heen om recht voor de poes te gaan zitten. Dit was haast goed voor zijn cardio man.

Hoe durfde hij? Goede vraag, misschien durfde hij vanwege Thrush. Hij kon niet geloven dat zijn broer slechte of nutteloze dingen zou toestaan, zeker niet dit soort dingen. Al moest hij toegeven dat de poes een punt had. Hij wist niet hoe het was om je zicht kwijt te raken, en hij was misschien wat irritant bezig. Maar het zou haar ongetwijfeld helpen, ooit. Voor nu moet hij glimlachen om haar eerste woordkeuze, en schudde resoluut zijn hoofd. "Nope," Antwoordde hij. "Jij bent dan misschien wel blind, maar mijn broer is dood, die kan ik niet meer helpen, jou nog wel, en dus zit je met me opgescheept." Het was veilig om te zeggen, het was niet alsof Slate-san met veel katten sprak, dus het feit dat hij wanhopig compensatie zocht voor het feit dat hij Thrush niet geholpen had was bij haar vast een veilig geheim.

Het leek in ieder geval tot haar doorgedrongen te zijn dat ze met hem opgescheept zat, want hem er echt uitgooien probeerde de poes niet meer. Natuurlijk weigerde ze om ook maar een beetje normaal te kijken, maar daar zouden ze nog wel aan werken. Net als dat ze aan dat pessimisme gingen werken. De kater maakte 'tuhtuhtuh' geluidjes terwijl de poes haar pessimistische gedachten op een rijtje zette. "Ik snap dat je weer wilt kunnen zien, maar alleen Starclan kan dat voor je regelen dus daar moeten we niet op focussen," Antwoordde hij 'matter-of-fact'-achtig. "En je kan nog steeds de clan helpen! Het is slechts de manier waarop je het bekijkt," Hij glimlachte, maar bemerkte toen zijn fout. "Of in ons geval, ehm.. niet bekijkt," Zo subtiel, maar hij probeerde in ieder geval wel hard.

Kijk nu kwamen ze ergens! De poes was blijkbaar over het idee heengestapt dat hij weg moest, het zou haar toch niet gelukt zijn. In plaats daarvan werd hem nu een vraag gesteld, en natuurlijk was de vraag logisch. Tall wilde echter eerst dat ze wat at, en schudde dus zijn hoofd. "Eerst eten," Meldde hij dan ook. "Je ziet er niet gezond uit, terwijl alles begint met verzorging van jezelf, hoe kan je voor de clan zorgen als je jezelf niet op orde hebt?"

Hij had engelengeduld, serieus, de kater had niet het idee dat ieder die dit ooit te weten zou komen hem genoeg credit gaf, want dit was uitermate frustrerend. "Eerst. Eten." Herhaalde hij domweg, de muis weer naar haar toeschuivende, tegen haar poot aan zodat ze wist waar het beest was. Natuurlijk had hij een plan, hij was de kat met een plan, maar ze hoefde het nog niet te weten.

Hij wilde haast gaan schreeuwen, of de muis in haar mond duwen zodat ze stikte en dan zeggen dat het een ongelukje was. Iets vertelde de kater echter dat hij dat niet klaar kon spelen, en dus hield hij het bij heel diep zuchten, en duwde de muis nog wat stelliger naar de poes toe. "Eet." Herhaalde hij, nu wat korter. Zijn geduld was te merken in zijn stem, niet in zijn houding. Serieus, nog even en hij zou het beest in stukjes haar keel in duwen.

Dit was by far de meest koppige kat die hij ooit tegen was gekomen, nooit had hij het echt gemerkt want dit was ook zo ongeveer het meest lange gesprek wat ze ooit hadden gevoerd, maar ze had de titel verdient. Hij rolde eens met zijn ogen en knarste zijn tanden. "Maakt niet uit," Mauwde hij, duidelijk echt er niet om gevende, "Ik duw hem er wel weer in," Oke, onhandig dat ze zijn glimlach niet kon zijn, al was die niet al te lief. Ze had vast wel door dat het een grapje was, partially.

Oke, note. Ze had ook geen gevoel voor humor. De kater rolde met zijn ogen en duwde enkel de muis weer zover naar haar toe dat hij wederom haar poot raakte. Ze ging hem eten, no matte what. "Zorg er dan voor dat ik het niet hoef te doen," Antwoordde hij op haar onuitgesproken gedachten, en keek er niet echt impressed bij. Geduld? Op. Zin om hiermee door te gaan? Steeeds meer. Oke, misschien niet, maar hij had Thrush iets beloofd en hij zou zich hieraan houden. Bovendien bestond de kans nog steeds dat ze ooit dikke maatjes zouden worden.

Hij keek eens rond in de den, wanhopig op zoek naar iets om haar mee over te kunnen halen, maar toen hij zijn blik weer op haar richtte sprong de kater haast een gat in de lucht. Victory! Ze had een hap gehad. Hij ging zitten en bleef zo stil als een jager rond een hert, straks zou hij haar nog afschrikken. Dat moesten ze niet hebben, en dus bleef Tall zo stil mogelijk, zelfs ademen deed hij amper, wat hij niet lang vol ging houden om eerlijk te zijn.

Zijn mond viel bijna open toen de poes hem weer weg wilde hebben. Een diepe frons van onrecht verscheen op zijn gezicht en bijna wilde hij opstaan. "Natuurlijk niet," Antwoordde hij verontwaardigd, "Je hebt slechts één hap gehad, er ligt nog een bijna volledige muis, eet." Hij keek haar streng aan, pointless really, maar het hielp om wat extra geduld in hem op te brengen. Ze had in ieder geval een hap gehad, het was een begin.