Happy ever after? (Sparrowfeather)

Een goed begin van de dag was altijd wanneer de kitten een nacht door was gekomen zonder nachtmerries. Langzamerhand begon ze weer vrolijker en dus ook gezonder te worden. Natuurlijk had ze nog steeds soms haar momentjes, maar over het algemeen was ze weer bijna de oude. Behalve een ding, ze was niet meer op bezoek geweest bij Sparrowfeather, nadat ze gezond genoeg was om weer de Nursery in te trekken. Achteraf gezien wist de kitten dondersgoed dat ze rond die tijd, niet op haar best was geweest. Te afzijdig, en soms zelfs erg stil. Nu was ze niet perse een verlegen kitten, dus was ze ook niet bang zo nu en dan haar mond open te trekken. Haar ogen gleden langzaam langs de Medicine Cat den, voordat ze voor de ingang stil bleef staan. Ze had weinig van de ceremonie meegekregen waarin haar nichtje Medicine Cat apprentice was geworden. De leerlinge van Sparrowfeather. Haar oceaankleurige ogen stonden helder op de ingang gericht, afwachtend op het moment dat ze binnen kon stappen. In de tussentijd dat ze aangesterkt was, was ze ook nog uitgegroeid tot een grotere en stevigere kattin. Haar lichaamsbouw was voor een Windclanner best groot, al kon dat ook komen doordat ze langharig was, net zoals haar vader. Ze wist niet hoeveel ze op hem leek, behalve dan haar oogkleur en het beetje wit dat ze hier en daar in haar vacht had zitten. Ze wist eigenlijk niets over haar vader, en dat vond ze ook niet nodig. Ze had Whitelion, Icecloud en Sparrowfeather om haar bij te staan wanneer het nodig was. De laatste was vast wel in voor een bezoekje, met een korte schraap van haar keel, stapte de kitten dan ook de den binnen. Haar oortjes bewoog ze langzaam naar voren toe, zodra ze door het beetje daglicht de kater zag staan. Met enkele passen overbrugde ze de afstand tussen hem, en drukte ze haar kopje vrolijk in zijn vacht. Ondanks dat ze zo nu en dan nog duizelig was, was ze duidelijk in goede gezondheid. Haar ogen en vacht glansden, wat een teken van leven gaf. Haar oortjes bewogen levendig op haar kop, waardoor duidelijker werd dat ze alert was. Het enige waar ze lichtelijk tegenop zat was de Ceremonie, sinds ze deze maan ook een Apprentice zou worden. Ze was bang de ontvoerders in haar verdere leven nog tegen te komen. Al was ze al lang blij weer terug te zijn. Met een zacht snorrend geluid ging de kitten zitten. 'Hoi,' murmelde ze op een zachte, bijna onzekere toon. Die haar overviel, ze wist dat ze hem nog moest bedanken voor de vele keren dat ze hem had gestoord in de nacht. 'Bedankt, voor.. voor het zorgen voor mij, terwijl ik je de hele tijd wakker maakte,' bracht de kitten oprecht uit. Haar kopje hield ze schuin, waarna ze de bruin gestreepte kater aankeek.