We need a talk as adults

Zijn houding was ietwat gespannen terwijl hij de medicine cat's den inliep. Hij hield niet van deze den, het hield teveel herinneringen. Van vrolijke die bitter werden met de tijd, zoals toen hij hier was met Dinfur, toen ze te weten kwamen dat ze zwanger war - het was als een sprookje geweest in het begin, maar dan zonder het happy end waar iedereen altijd op hoopt. Hij had het ergens ook niet zo op medicine cats, al begreep hij natuurlijk hun nut: zonder hen was hij al lang dood geweest. Maar dat zijn eigen vlees en bloed er een zou worden, dat kon hij niet accepteren. zijn nageslacht moest en zou een sterke, trotse warrior worden, zoals hij - maar dan beter.

~Sparrowfeather only ^^

De stapels kruiden leken willekeurig neergelegd, maar hij wist dat er één of ander systeem in moest zitten. Hoe zouden ze anders hun kruiden terugvinden? In sommige situaties kwam het immers op de seconden aan, dat wist hij zelf maar al te goed. hoe vaak had hij door een wonde al niet op het randje van de dood gelegen? En toch was hij hier nog, met zijn 70 moons. Een van de oudere katten in zijn clan, verbazingwekkend genoeg. Ze stierven naar het schijnt vroeg. De kater keek om toen Sparrowfeather kwam opduiken om de hoek van zijn den, zijn groene ogen glinsterend in het schemerduister dat heerste in de den. Bij zijn vraag knikte Whitelion. "Ja, heb je even tijd? Ik moet met je spreken." Voor niet zo'n fan te zijn van Medicine cats en Sparrowfeather in het algemeen was hij tamelijk beleefd, maar dan opnieuw: dat moest hij wel. Hij had een reputatie op te bouwen, als hij het respect van zijn clangenoten na al zijn fouten terug wou verdienen.

De witte kater bleef even stil na de bevestiging van Sparrowfeather, nadenkend hoe hij het best kon beginnen. Hij moest beleefd blijven, sowieso, maar ook duidelijk aken dat hij niet echt tevreden was met de keuze van zijn dochter, zijn bloed, als medicine cat. Misschien was het ergens ook omdat hij de rol van die katten in de clan niet echt begreep, maar dat zou hij natuurlijk niet snel toegeven. Zijn verschillend gekleurde ogen keken Sparrowfeather aan toen hij begon. "Kan ik je vragen waarom je Lizardpaw gekozen hebt als je apprentice?", begon Whitelion voorzichtig. "Waarom nou net haar?" Natuurlijk had hij door zijn taken als deputy minder tijd om met zijn kits - en dat waren er veel, dat moest je toegeven - om te gaan, en misschien had hij wel iets helemaal gemist. Een roep om hulp, die zich nu zo uitte.