∆ Now it’s your turn little one [Swallowpaw/verwonden 2]

_{Opgetogen kwam Swallowpaw het kamp binnen. Ze had in haar eentje een eekhoorn gevangen, en ja, daar was ze heel trots op. Met opgeheven kin paradeerde ze de open plek op, en stond een paar tellen later weer stil. Claw had iedereen opgeroepen, en met een nieuwsgierige blik keek ze naar de menigte. Wie zou nu weer de klos zijn? Langzaam liep ze naar de menigte, om ergens achter te gaan zitten. "Swallowpaw waar ben je?" hoorde ze de akelige stem van Claw zeggen. Het klonk kalm, te kalm. Met een iet wat bezorgde frons, keek ze de kater aan. Er hing iets boven haar hoofd. Er zou iets met haar gebeuren. Voor wat? O ja, ze had Claw woedend gemaakt. Langzaam liep ze naar de twee koppen groter kater toe, hem uitdagend aanstarende. "Wat moet je nú weer van me?" Ze keek hem koeltjes aan. Ze wist dat ze verwond zou raken, maar Swallowpaw zou koste wat koste proberen Claw ook een wond te bezorgen waar hij herinneringen aan zou overhouden. Gewoon een souvenirtje uit Thunderclan. Leuk toch? Die gedachte kalmeerde Swallowpaw nog meer, en wat losjes stond ze daar, klaar voor de aanval. Het boeide haar allemaal niet meer. "Moet Klauwtje zielige poezen straffen?" sprak ze dus zoetjes. Een grote mond? Ja zeker. De zwarte poes had bijna altijd een woord paraat. Dat maakte haar waarschijnlijk ook zo irritant.}

_{Zielig? Zielig? Hij was zelf zielig! Swallowpaws nagels schoten zich uit haar hulzen van frustratie. Ze was helemaal niet zielig. Jammer genoeg maakte Claw haar nog bozer toen ze haar commandeerde haar eekhoorn weg te leggen. Eerst was ze van plan om koppig te blijven en haar prooi in haar bek te houden, maar een deel in haar hersenen zorgde ervoor dat ze toch gehoorzaam naar de prooistapel liep, en haar eekhoorn neerlegde. Langzaam liep ze terug, gespannen naar de reusachtige kater kijkende. Zijn nagels waren ook uit z'n hulzen geschoten, en zenuwachtig trok de zwarte Apprentice met haar oren. Claw had inderdaad grote klauwen, dus die naam klopte, jammer genoeg. Onverwachts sprong de zwarte leider op haar af, en drukte haar op de grond. Met een kreet van schrik probeerde ze onder het gewicht vandaan te komen maar haar tegenstander was veel te zwaar. Het lucht werd uit haar longen geperst en Swallowpaw piepte zachtjes. Dit had ze niet zien aankomen, want ze was gefacineerd geraakt door de klauwen van de zwarte kater. Nu voelde ze diezelfde klauwen zich boren in haar rug,en dat deed natuurlijk pijn. "Ga... Er... Af.." kreunde ze met gebrek van lucht. Hopelijk zou hij van haar af gaan zodat ze niet zou stikken, of Claw was echt van plan te vermoorden. En dat plan stond haar helemaal niet aan.}

De zwarte kater was weer eens bij Thunderclan gaan kijken. Nog altijd moest hij de vieze blikken negeren. Kittens die hij kende waren er die inmiddels apprentice waren. Zodra ze ook maar aan hem zaten kregen ze een harde klap, zonder twijfel. Met een zucht kwam hij binnen en zag eigenlijk gelijk zijn mentor die weer eens met dezelfde blik rondliep. Meestal liep hij weg nu, maar hij wou weten wie het ging worden deze keer. “Swallowpaw waar ben je?”, klonk er ineens en de afwezige blik van de kater werd ineens scherp. Hij had het gezegd tegen haar. Ze moest zich gedeisd houden, maar dat was overduidelijk niet gelukt. Met wat snellere passen ging ook hij op zoek naar haar, maar hij was te laat. Ze trok haar grote bek al open. Cole kon niks doen. Dan zou hij als een verrader gezien worden. Al wou hij wel weten of het niet te erg zou zijn. Als Claw, maar niet erger ging doen omdat hij hier zou zijn. Dan was hij weer weg namelijk. Hij kon nog net zien hoe er een grote streep over haar hele flank werd gezet voordat hij weg keek. Hij wou dit niet zien, maar misschien had ze hierna hulp nodig. Al wou hij niet terug naar zijn moeder, zijn zusjes betekenden toch wel iets voor hem.

_{Helaas ging Claw niet van haar af, wat haar eventjes heel prikkelbaar maakte. Maar helaas was de zwarte kater sneller, en voelde Swallowpaw de klauw van Claw tergend langzaam in haar schouder zakken. Het deed pijn, en niet een beetje. Maar Swallowpaw hield het nog. Ze wou niet dat ze het zou uitschreeuwen, en vooral niet voor publiek. Door haar tranen heen zag ze daar tussen de menigte haar broertje en moeder staan. Het ergste was dat ze toekeken. Niks deden. In haar binnenste brak iets. Was ze niet genoeg voor ze? Echter werd ze hard gewekt in haar gedachtes door de pijn die van haar schouder naar haar buik ging, en later naar haar achterpoot. Een kreet kwam uit haar keelgat, en ze kneep haar ogen dicht. Ze voelde het bloed uit haar lichaam stromen. Toen Claw van haar afging, merkte ze pas dat ze aan het hijgen was. "Kijk, ik ben al van je af." Boos keek ze de leider aan, maar ze voelde zich zo slap. Onhandig stond ze overeind, en keek uitdagend Claw aan. Ze sprong, en met haar goede schouder beukte ze tegen de leider aan, in de hoop die z'n evenwicht te laten verliezen. Dat was het minste wat ze kon doen.}

Helaas had haar stormram-actie geen enkel effect. Claw zat daar nog, kalmpjes naar haar te kijken. Gefrustreerd keek ze de leider aan. Ze lag, niet de kracht hebbende om weer te kunnen op te staan. Ze zag heus wel dat haar moeder als haar broertje naar haar zaten te kijken, en ze merkte niet veel van ze. “Waarom verzet je je tegen mij Swallowpaw terwijl jouw eigen moeder niet eens genoeg aandacht voor je heeft om mij van jou af te krijgen?” Hij had een punt. Swallowpaw keek naar Lightleaf, en al weer stroomden er tranen in haar ogen. Ze zei niks, geen antwoord wetende op de vraag van de zwarte kater. “Jij bent niet belangrijk voor haar. Bij mij zal je al de aandacht krijgen die je verdient kijk maar naar Cole, daar heeft je moeder wel aandacht voor.” Nu keek de zwarte poes naar de kater, en schatte hem in. Moest ze hem vertrouwen? Of was hij alleen maar aan het proberen haar aan zijn kant te krijgen? Een scheut van pijn deed haar weer denken aan de wond die Claw haar gegeven had, en dit keer keek ze fel naar de leider. "Je hebt mijn vertrouwen al verbruikt, door mij te verwonden. Ik zal jou nooit zien als mijn leider, Claw." sprak ze duidelijk verstaanbaar. Op dat moment merkte ze dat een vacht langs de hare streek. De bruine tabby vacht van haar moeder was naast haar en Swallowpaw kreeg een brok in haar keel. Had ze echt zonet gedacht dat haar moeder geen aandacht aan haar schonk? 'Dankje Swallow, om hier te zijn, net als je broers en zussen.' hoorde ze de stem van Lightleaf. Wacht, waarom zei ze dat? Ze zag Lightleaf naar Claw kijken. Opeens rinkelde een alarmbelletje in haar hoofd. Was haar moeder nou echt van plan haar leven te geven voor Cole, Blur en zij? "Mam! Nee niet doen!" gilde ze, voor dat er überhaupt iets gebeurde. Hopelijk was ze maar aan het ijlen, en gebeurde dit niet.

En toen gebeurde er iets wat hij had kunnen verwachten. Lightleaf, zijn moeder, sprong bovenop zijn mentor. De kleinere zwarte kater schoot overeind en nam verschillende stappen in hun richting. Hij was van plan om naar Claw toe te gaan en te zeggen dat hij moest stoppen toen zijn ogen die van z'n moeder vonden. Zijn blik was niet warm of uitnodigt. Nee bang eigenlijk. Haar stem was raar en hij wist niet wat hij moest verwachten. Was ze boos of blij? Een korte stilte viel waarbij zij elkaar aankeken. Hij stond daar, verstijfd. Niet-wetend wat hij moest doen. Viel hij aan dan kreeg hij straf op dezelfde manier als Swallow of erger dan werd hij bij de rogues gegooid. Kort ging zijn blik naar de kras die hij nog voor Sand had gekregen. Het was nog zichtbaar en kleiner dan die van Swallow die inmiddels op haar lijf geprent zat. De woorden die Claw tegen zijn zusje zei lieten hem slecht voelen. Alsof hij zijn familie had verlaten voor dit. Het was niet vrijwillig gegaan en toen hij gekozen had om te blijven was er geen weg meer terug. Nu zaten zijn vrienden hier, Hazelkit -al was die boos op hem- en Sandkit als voorbeelden. Probeerde hij Swallow nou naar hun kant te krijgen? De hele familie? Cole bedacht zich hoe dat alles makkelijker zou maken. Moeder kon samen zijn met de onbekende vader -als die nu nog leefde- en hij was met zijn familie samen. Tja of het was dat hij naar Thunderclan terug ging en constant met bodyguards moest lopen, maar of Silverstar hem terug zou laten -als hij ooit terug kwam- wist hij ook niet. Dan was alles perfect bedacht hij, maar dan was hij zijn mentor en vrienden kwijt in bloodclan, en die zou hij nooit meer te zien krijgen. Die zouden de opdracht krijgen om hem te vermoorden. Zijn blik gleed naar Claw. "Stop", zei hij op een rustige toon. Meer kreeg hij er niet uit. Hij wou niet ontrouw klinken bij beide partijen, maar dit kon hij niet laten gebeuren. "Mam", zei hij om ook haar aandacht te krijgen. Het woord gaf hem rillingen over zijn lijf. Het klonk raar in zijn mond.

Swallowpaw keek met grote ogen naar haar broer en moeder. En naar Claw natuurlijk, maar die hoorde niet bij de familie, duh. Het was één groot schouwspel. Zij, gewond op de grond, haar moeder vlak tegenover Claw, en Cole die het probeerde op te houden. Opeens ging het plots een iets te verkeerde kant op. “Nog één woord van jullie beiden en ik bijt die mooie keel wel door. Waarom begrijpt nou niemand eens dat je gewoon je bek moet houden?” sprak de zwarte leider furieus. Swallowpaw kende hem natuurlijk niet, maar dat hij op dit moment gevaarlijk was wist ze wel. Normaal had Claw immers een emotieloze toon. En nu furieus. Ze zag hoe hij Lightleaf achteruit dwong. Ze zag dat Lightleaf haar mond opende en ze zei iets onbegrijpelijks. Na dat moment wist Swallowpaw dat het uit de hand zou lopen. Dat er nu écht iets heel fouts stond te gebeuren. De jonge apprentice opende haar bek, en er kwam alleen een jammer kreet uit. Ze kon niks anders. Alles draaide, en Swallowpaw jammerde nog een keer. Wat gebeurde er? Zwarte vlekken dansten voor haar ogen. Dit ging ook voor haar de verkeerde kant op. Het laatste wat ze zich nog kon herinneren voor ze flauw viel was helse paniek.

note: Swallowpaw heeft een paniekaanval en is daardoor flauw gevallen ;3