I wish flowers couldn 't grow

Een hoopje vacht lag onder een paar struiken bloemen water te geven. Met haar tranen, dan. En er waren ook geen bloemen, want Leaf-bare was begonnen. Ze huilde niet schokkerig, de tranen die uit haar ooghoeken rolden waren gewoon feiten. Een feit dat de Thunderclan nu Bloodclan was, een feit dat haar zoon en man hier rondliepen die haar misschien niet wouden zien. Wat ze had gehoord wat Claw had gedaan -Thunderclanners vermoorden- was waar. Na het nieuws wou ze even alleen zijn en dan begon ze na te denken, wat op meestal niet zo'n leuke resultaten liep. Dus lag Lightleaf hier, te spartelen in zelfmedelijden. Ze moest zich echt weer herpakken, maar de mantel van verdriet was beschermend, dan leek het alsof al het andere niet meer belangrijk was. Ze hielt zich nog stiller toen er iemand langs kwam. De pootjes bleven even staan. Lightleaf wou haar vacht schoonlikken, en doen alsof ze alle recht had om onder een stuik te zitten. De pootjes ging nog niet weg, dus wachtte ze maar tot ze zachtjes zouden voorbij trippelen.