DONT TELL ME TO CALM DOWN. I AM CALM.

Stampend liep hij ijsberend over het kamp, grommend en fronsend. Wat moest hij nu? Hoe kon hij in hemelsnaam verder met het leven? Zijn kitten. Zijn eigen vlees en bloed. Was weg. Ontvóerd nog wel. Als hij nou gewoon tijd had genomen naar Hazel te luisteren toen hij huilde en niet zo gefocust was op het vechten voor zijn clan. Misschien kon hij dan Sandkit helpen. Een harde grom verliet zijn mond toen hij over het lieve gezichtje van zijn kitten dacht. Silverstar- en nu zelfs zij?

-Open, voor iedereen die zin heeft in een pissed-off Glow >3

Traantjes stroomden over Snowkits wangen. Waar was Sand nou? Het was niet leuk meer. Sand moest gewoon weer tevoorschijn komen. Ze stapte de Nursery uit, zoekend naar het vachtje van haar zus. Waar was zij in Starclans name? Ze was gewoon weg, foetsie, verdwenen. Wie ze wel zag was Glowstick, papa, en niet erg vrolijk. Eigenlijk heel erg boos. Ze strompelde naar de oranje kater toe, en keek hem met betraande oogjes aan. "P-pap? W-waar is S-s-sand?" snikte ze, hopend op troostende woordjes van haar vader, dat Sandkit terug zou komen.

Gelijk stond hij stil en verzachtte hij toen hij de stem van zijn dochtertje hoorde, en zijn hart sloeg een slag over bij het zien van haar betraande oogjes. De oranje kater ademde diep in en stapte op haar af waarna hij zijn neus kort op de hare drukte. "Sand is even met Silverstar. Ze komt zo snel mogelijk weer terug." Glimlachte hij. Het was niet volledig gelogen... Toch? Of waren ze wel slim genoeg hun leider ergens anders te verbergen?

Toen Snowkit naar de woorden van Glowstick luisterde, keek ze met een frons naar haar pootjes. Dat wou ze niet horen. Ze wou weten waar haar zus nu was en wannèèr ze terug kwam. Niet dat Sandkit met Silverstar was; dat boeide haar niet. "Maar waar is Sandkit dan? En waarom is ze weg?" huilde ze, terwijl ze zich tegen haar vaders poot aandrukte.

Het deed hem pijn. Zoveel. Hij wilde het niet zien. Hij had nooit zijn kinderen willen zien huilen, hij wilde vreugde en... Blijdschap. Dit had helemaal nooit mogen gebeuren! Starclan, waarom als alles net goed leuk te gaan met hem moest het weer omgegooid werden? "Het gaat erom dat ze veilig is, Snowkit. Begrijp dat, alsjeblieft." Niet meer. Hij wilde niet meer.

_{"Het gaat erom dat ze veilig is, Snowkit. Begrijp dat,alsjeblieft" Met waterige oogjes keek ze omhoog, hààr papa aankijkende, en knikte. "Ja, papa," miauwde ze braaf. Na dat gezegd te hebben begroef ze haar gezichtje in zijn lange vacht, en snikte nogmaals. "Ik vind je zo lief pap." Snowkit wist heel zeker dat Glowstick Sandkit weer terug zou halen, want ja, natuurlijk was dat zo. Hij was immers de allergrootste Warrior aller tijden, toch?}

Het deed hem pijn om zijn dochtertje zo te zien maar hij moest nu sterk blijven, de sterke krijgen wezen en degene die haar zou aanmoedigen, beschermen. "Jij bent veel liever." Zei hij warm, en ook gemeend. Zijn kittens, die liefste wezentjes van allemaal.

Een maand te laat ;x

_{Nog steeds tegen haar vader aangedrukt, bekwam ze een beetje van de verdriet. Glowstick hield Sandkit vast gauw weer terug. Want hij was zo sterk. Want hij was papa. Háár papa. En die van Hazelkit, Heronkit, Sandkit en Redkit. Maar bovenal de hare. Toen ze hoorde dat ze nog liever was dan papa schudde ze haar kopje. Daar was Snowkit er niet mee eens. Glowstick was het liefst. "Nee, jij bent het aller, aller, aller, aller, allerliefst!" miauwde ze daarom trots dat ze dat vond. Wat was ze toch weer lief bezig, maar niet liever dan papa. Want papa was het liefst.}

Hij glimlachte en schudde met zijn hoofd. Hij was niet lief, meer een lafaard, een idioot. Iemand die zichzelf misschien niet eens al zoon van Firestar mocht zien. Getraind door Firestar. Als vader. Nu hij eeen tijd anders begon te denken over zichzelf sloeg alles dubbel zo hard terug. "Dat is niet waar en dat weet je." Fluisterde hij en grinnikte. Hij vond het eigenlijk geen tijd om te lachen maar de beste manier om verdriet te doven is met geluk.

_{Wat haar vader zei deed haar vragend opkijken. Hoezo was hij niet de liefste? En hoezo moest zij dat nou persé weten. "Jamaar, als ík jou nou de liefste vind dan mag dat, toch?" miauwde ze, op kijkend naar Glowstick. Ze was al wat groter geworden, maar ze was nog steeds zeker twee koppen kleiner dan haar vader. "Ik bedoel, ik mag toch mijn mening zeggen, of bepaald Starclan alles over ons?" Ze bedoelde het allemaal goed, en ze vond dat haar papa de stoerste, coolste en beste van de clan was. Op Hazel na dan. Want die is ook heel cool. Maar zij was Snowdrop, en hij Hazeldrop. Zeg nou, wat was cooler dan dezelfde naam als de deputy?
- Sorry voor mijn laatheid!}

Onderwerp: Re: DONT TELL ME TO CALM DOWN. I AM CALM.