The smell of blood. [&VITANI]

Grenzen patrouilleren was één van zijn favoriete bezigheden geworden. Niet alleen omdat hij iets nuttigs deed voor zijn Clan, maar ook omdat hij onderweg prooi tegenkwam en zijn jachttechnieken daardoor kon verbeteren. En dat was ook wel nodig, want hij had immers het goede voorbeeld te geven aan zijn Apprentice die hij van Silverstar had toegewezen gekregen. Hij wilde zijn belofte om het katertje op een goede manier technieken aan te leren aanhouden. Hij schudde zijn kopje. Hij kwam in de buurt van gevaarlijke grenzen en moest zijn kopje er nu echt wel even bijhouden zodat hij zeker niet over zijn eigen grens zou gaan. Als hij per ongeluk bij de ShadowClan terechtkwam, had hij best wel een probleem. Hij was immers een jonge Warrior en wilde zeker niet dat zijn titel van hem afgenomen zou worden. Zijn neusje snuffelde in de lucht en zijn oortjes spitsten zich terwijl hij probeerde te luisteren naar de verschillende geluiden van het woud. Hij kon nu niet direct iets opmerken dat hij echt alarmerend vond, maar toch bleef hij behoedzaam in de verte turen. Zijn lichaam verstijfde zich toen hij plotseling de sterke geur van bloed rook. Hij probeerde zichzelf een houding te geven door kalm te blijven, maar zijn hart klopte in zijn keel. Dit was niet zomaar een bloedgeur. Dit was de geur waar velen hem over hadden verteld. En het was dezelfde geur die hij had geroken toen zijn vader teruggekomen was nadat Thornflame had geconstateerd dat zijn moeder dood was. Plotseling begon hij aan zijn eigen te twijfelen. Was het wel zijn vader geweest die zijn moeder vermoord had? Hij had de kater er altijd voor beschuldigd, ook al had hij dat nooit hardop tegen iemand anders gezegd. Thornflame schudde zijn kop. Het was nu niet de tijd. Nu moest hij zich concentreren. ‘Wie is daar?’ vroeg hij met een kalme stem.

Het was niet duidelijk te zeggen of de kat die hij tegenhield echt in hun territorium was gestapt of niet. Thornflame kon de kat dan ook niet goed zien tot ze ineens in zijn zichtveld stapte. Het feit dat ze in zijn territorium was, alarmeerde hem lichtelijk. Het feit dat ze een vreemde geur bij zich droeg die hij niet kon linken aan de andere drie Clans, alarmeerde hem nog meer. Hij opende zijn bek en probeerde een Clan te ruiken, maar dat lukte niet. Er hing een erg vreemde geur rond haar. Hij zou bijna denken dat ze een Rogue was, maar onder die geur kon hij nog een andere ruiken. Eentje die naar… bloed rook? Hij schudde zijn hoofd verward. Nee, dat was vast omdat hij aan zijn vader had gedacht en dat hij het zich zo levendig had ingebeeld dat hij dacht dat ze naar bloed rook, maar dat dat niet zo was. Het feit bleef toch dat het dan wel een Rogue moest zijn en dat ze hier zonder toestemming in zijn gebied stond. Hij vond het vreemd dat ze hem op een onhandige manier begroette, alsof ze niet goed wist wat ze moest doen. Hij had verwacht dat ze vijandig zou reageren en hem zou aanvallen. Hij liet kort zijn blik over haar glijden. Het was een cyperse poes met felrode ogen. Ze was niet veel ouder dan hem, misschien een maan of twee. Als ze zouden vechten, zouden ze waarschijnlijk gelijken van elkaar zijn. Het was echter niet meteen Thornflame’s intentie om te vechten, maar hij wilde haar wel van zijn territorium hebben omdat hij gewoon niet kon toelaten dat ze hier rondliep en eventueel prooi van hun stal. ‘Sorry, maar ik moet je vriendelijk verzoeken om dit terrein te verlaten,’ sprak hij tegen haar. Hij deed zijn uiterste best om het niet al te streng of gejaagd te laten klinken, eerder op een manier alsof hij haar gewoon een mededeling wilde geven. Hoewel het voor iedereen hoorbaar was dat er een dwingende klank was in zijn stem. ‘Dit gebied behoort namelijk toe tot de ThunderClan en we kunnen het niet permitteren dat er katten zijn die van onze prooi leven. Je kan beter op je eigen territorium gaan jagen,’ lichtte hij toe terwijl hij een paar stappen naar haar deed.

Het was de eerste keer dat hij iemand rook van een andere Clan dan de WindClan, RiverClan, ThunderClan en ShadowClan. Natuurlijk was hij nog niet heel erg bekend met alle geuren, maar hij had al wel door dat het niet van een Clan was waar hij blij mee moest zijn. De bloedgeur had hij namelijk niet verzonnen. Zelfs toen de gedachte wegsijpelde uit zijn kopje omdat hij meer bezig was met haar te waarschuwen dan met zijn eigen gedachten, dwaalde de geur van bloed nog rond en drong zich tot diep in zijn neusgaten. Dit was een kat van die akelige Clan waar hij in het kamp als Apprentice al over had gehoord. Ook was het dezelfde geur waar zijn vader naar rook nadat hij terug was gekomen om hem te melden dat zijn moeder was gestorven. Het bracht grote twijfels bij Thornflame. Eerst had hij altijd gedacht dat zijn vader zijn moeder had gedood, maar wie weet had zijn vader wel gevochten voor zijn leven tegen één van de katten van deze Clan, maar was hij zijn partner alsnog verloren. Misschien moest hij maar eens gaan polsen bij zijn vader, maar eerst moest hij zich richten op deze kat. Hij snoof toen hij haar antwoord hoorde. ‘Dat is nog altijd te dichtbij,’ gromde hij. Hij had geen behoefte om vriendelijk te doen tegen een kat van een Clan die scherp naar bloed rook. Bloed betekende meestal problemen en dat zou met deze Clan niets anders zijn. Bovendien logen de verhalen in de Clan er niet om: het was een gevaarlijke boel hier. Thornflame deed nog een stap naar voren en drong zijn ogen in die van de poes. Ze stonden nu met hun gezichten dicht tegen elkaar aan, zijn poten nog voor de grens van zijn Clan en haar poten voor de grens van zijn territorium. ‘Net voor de grens is niet goed genoeg,’ siste hij tegen haar. ‘Je moet verder weg gaan staan.’ De dreiging flikkerde in zijn ogen.