I can’t handle myself anymore…

Zijn blik was strak op de Medicine cat’s den gericht. Hij wist dat hij het niet moest doen, dat hij het niet kon maken. Hij was de hele dag opzoek geweest, maar hij had dit keer het plantje niet kunnen vinden. Nou was hij bang voor de nacht die langzaam zijn intrede aan het doen was. Het werd schemerig en de zon zakte steeds lager achter de bomenrij in de verte. Hij had papaverzaadjes nodig anders werd hij gek. Hij zou nooit kunnen slapen zonder de slaperige werking van de zaadjes. Dus deed hij iets wat eerder niet eens bij hem opgekomen zou zijn. Hij stond op en sloop naar de den van Whisperwind en Honeypaw. Zijn twee beste vriendinnen, die hij echt niet kwijt wilde maar het enige wat er op dat moment toe deed waren de papaverzaadjes. Hij glipte de den in en keek om hem heen. Meteen viel zijn blik op Panthergrowl en hij bleef even verstijfd staan, maar toen zag hij dat de andere kater sliep. Dus nam hij de gok en liep naar de plek waar alle kruiden lagen. Hij wist precies de volgende omdat hij Honeypaw wel eens geholpen had met de kruiden recht leggen. Snel pakte hij wat zaadjes in zijn bek en draaide zich weer om, om snel de Medicine cat’s den weer uit te glippen.

[Alleen Panthergrowl]

Panthergrowl was net in slaap gevallen. Hij sliep veel de laatste tijd; hij had zichzelf nogal erg verwond met het gevecht tegen de dassen en was nog steeds aan het herstellen aan de wonden op zijn rug. De diepe sneeën die eerst in zijn zij gezeten hadden waren nu zo goed als dicht, en een korstje sierde deze littekens. Maar de grote hap vel die uit zijn rug genomen was die heelde minder goed en het was dus belangrijk dat Panther het liet rusten. Dat was nogal een opgave, aangezien de grote kater helemaal niet hield van tegen zijn wil in steeds maar moeten blijven zitten. Daarom sliep hij veel, dan merkte hij tenminste niet hoe sáái het was in het kamp. Maar hij sliep niet voor lang. Een soort gestommel dat hij niet kon plaatsen maakte hem wakker en meteen was hij alert. Zijn kop schoot overeind en hij keek knipperend om zich heen. Het duurde even voordat zijn ogen aan het donker wenden maar een felle vacht stak hiertegen af. "Creamyfrost?" miauwde Panthergrowl een beetje hees toen hij naar de witte kat keek. Wat deed die nou hier?

Hij schrok zich wild toen er opeens een stem achter hem klonk. Hij bleef als aan de grond genageld staan en slikte bijna de zaadjes door. Hij kon er nog net voor zorgen dat hij er niet in zou stikken en stopte ze onder zijn tong. Een bibberige zucht verliet zijn keel terwijl hij zich langzaam naar Panthergrowl omdraaide, waarom was nou juist hij wakker geworden? “Ik ehm, ik kon niet slapen.” Mompelde hij zo goed en zo kwaad als het ging met de zaadjes onder zijn tong. Hij kon ze natuurlijk gewoon doorslikken, maar hij had er meer meegenomen dan dat hij nodig had zodat hij ook wat papaverzaadjes in zijn nest kon verstopten voor later. Als hij die nou ook doorslikte had hij niets meer. De blik in zijn lichtblauwe ogen gleed naar zijn voorpoten terwijl zijn schouders een fractie zakten. Had hij weer, Starclan strafte meteen. Natuurlijk deden ze dat, dit was stelen en toen langzaam tot hem doordrong wat hij had gedaan gingen zijn oren verslagen hangen.

De houding van Creamyfrost zag er nou niet geweldig uit. Ondanks dat Panther nogal slaperig was kon hij zien hoe de witte kater verstarde toen hij zijn naam uitsprak. “Ik ehm, ik kon niet slapen.” murmelde de andere warrior en langzaam kwam Panthergrowl overeind. "Ik wel, totdat je mijn nachtrust verstoorde." miauwde hij droogjes op en ging zitten, waarna hij de ander onderzoekend aankeek met zijn gele ogen. "Als je niet kan slapen, waarom kom je dan hierheen? Ik denk niet dat je voor mij kwam." merkte hij toen op en doelde met zijn laatste opmerking op het feit dat Creamy het niet zo op hem had, aangezien hij zijn petekind had beledigd of iets in die richting. En bovendien wilde Panthergrowl wel is zien hoe onschuldig deze warrior voor hem echt was.

Van zijn vijandigheid naar Panthergrowl was niets meer over. Hij zag er verslagen en moe uit, dat was eerder bij hem gebeurd. Toen hadden Bravesoul, Whisperwind en Honeypaw hem er doorheen gesleept. Dus hij kon zeggen dat hij op zoek was naar Whisperwind en Honeypaw, maar dan zou hij liegen. Hij kon niet liegen want dan had iedereen hem meteen door, omdat hij goudeerlijk was. Zelf in deze staat kon hij het niet over zijn hart krijgen. Hij probeerde antwoorden te geven die klopten, maar waarbij hij niet hoefde te zeggen wat hij daar werkelijk deed, maar natuurlijk vroeg Panthergrowl daar naar. “Sorry.” Mompelde hij nog steeds met zijn blik op zijn voorpoten gericht toen de andere kater zei dat hij zijn nachtrust verstoord had. “Ik… Ik had papaverzaadjes nodig.” Fluisterde hij bijna onhoorbaar. Een ander antwoord had hij er niet op. Hij had de zaadjes nodig dus had hij ze gepakt, zo simpel was het.

Het antwoord duurde lang. Er was duidelijk iets aan de hand, en Panther wilde nu weten wat. Vragend keek hij de oh zo onschuldige warrior aan, en merkte toen op dat deze zijn wangen iets dikker waren dan normaal. Had hij wat in zijn bek? Wat wilde hij hier vandaan halen? Panthergrowl had geen idee. “Sorry.” miauwde Creamyfrost aan en een wenkbrauw van de grijze warrior ging omhoog. Waarvoor precies? “Ik… Ik had papaverzaadjes nodig.” fluisterde de witte kater toen en Panther fronste. Papaverzaadjes? Maar die kreeg hij toch helemaal niet? Toen snapte hij het. "Je steelt ze?" miauwde hij ongelovig en schudde zijn kop. "Teveel papaverzaadjes zijn niet goed voor je, en trouwens, als je ze echt nodig had dan zouden Whisperwind of Honeypaw ze wel aan je geven." miauwde hij en hij keek naar Creamyfrost. Dit was niet oké.

Traag en met een hangende kop draaide hij zich terug naar de kruiden en legde de papaverzaadjes weer op de juiste plek neer. “Ik…Ik wilde het niet.” Mauwde hij onzeker. Hij zat gewoon vreselijk met zichzelf in de knoop en dat was nou duidelijk zichtbaar. Hij deed ook geen moeite meer om het te verbergen. Het was overduidelijk dat hij iets wilde doen wat niet klopte, waarmee hij misschien zelfs wel de woede van Starclan op zijn hals haalde. Hij slikte en durfde Panthergrowl niet meer aan te kijken. “Ik kon geen nieuwe vinden. Ik.. Ik wil geen nachtmerries meer. Ik wil goed kunnen slapen.” Zenuwachtig zwiepte hij zijn staart heen en weer terwijl hij zijn blik strak op zijn voorpoten gericht hield. “Het spijt me. Wil je het niet tegen ze zeggen?” Nou keek hij de andere kater wel weer aan met een bijna smekende blik in zijn doffe lichtblauwe ogen.

_{Panther keek de andere kater fronsend na toen deze de zaadjes weer op de goede plek teruglegde. Die zat er echt flink doorheen, aan de hangende kop en staart te zien. “Ik…Ik wilde het niet.” miauwde Creamyfrost toen. Vragend keek de grijze kater naar zijn clangenoot, wachtend op een toelichting. Hij zocht naar oogcontact maar Creamy had zijn ogen naar de grond geslagen. Een klein beetje medeleven borrelde in Panthergrowl op. “Ik kon geen nieuwe vinden. Ik.. Ik wil geen nachtmerries meer. Ik wil goed kunnen slapen.” ging de witte kater verder en verrast gingen de gele ogen van de warrior iets verder open. Nachtmerries? Wat bedoelde hij daarmee? “Het spijt me. Wil je het niet tegen ze zeggen?” smekende blauwe ogen keken hem aan en hij knikte. "Ik zal niks zeggen, maar als je het nog een keer probeert, dan wel." waarschuwde hij met een strenge blik op de iets jongere kater. "Wat voor nachtmerries heb je dan?" vervolgde hij, zijn stem wat milder nu.}

“Dankjewel.” Vervolgde hij zachtjes toen Panthergrowl aangaf dat hij het niet zou vertellen. “Het was een domme actie het zal niet nog een keer gebeuren.” Beloofde hij de andere kater en beloftes kwam hij altijd na. Hij ging zitten toen Panthergrowl vroeg wat voor nachtmerries hij had. Eigenlijk wilde hij het er niet over hebben, maar hij was de warrior een verklaring verschuldigd. “Vaak is het mijn moeder die schreeuwt maar niet bij ons kan komen en dan bijt een das mijn keel door. Of het zijn de kittens van Bravesoul die zoek raken of dood gaan. Het komt er altijd op neer dat ik niet goed genoeg ben om het voorkomen.” Zijn stem was steeds meer in volume gedaald en zijn ogen werden vochtig. Snel richtte hij zijn blik op zijn voorpoten. “Ik wil ze niet meer Panthergrowl.” Fluisterde hij.

_{Creamy vertelde hem dat het niet nog een keer zou gebeuren. Dat was mooi, want anders zou Panther hem verraden en dan was zijn tante waarschijnlijk niet meer zo dol op hem. Vervolgens vroeg de grote, grijze kater wat voor nachtmerries Creamyfrost dan wel niet had. Deze wist een gedetailleerde beschrijving te geven wat aanduidde dat hij er nogal veel last van had. Toen de ander ook nog tranen in zijn ogen kreeg slikte Panthergrowl ongemakkelijk. Ja. “Ik wil ze niet meer Panthergrowl.” fluisterde de jonge warrior en hij knikte. "Ja, snap ik.." mompelde hij. "Nooit aan gedacht dat de nachtmerries misschien juist van de papaverzaadjes komen?" merkte hij toen op met een opgetrokken wenkbrauw. Dat hoorde je toch wel vaker, katten die gingen hallucineren over dromen of zo omdat ze teveel medicatie kregen? Tja, hij had er nul verstand van, maar het leek hem best een logische reden.}

Heel voorzichtig keek hij weer op toen Panthergrowl weer tegen hem begon te praten en hij schudde meteen zijn kop. “Nee de zaadjes helpen juist.” Zei hij resoluut want daar was hij echt heilig van overtuigd. Nee, het kon niet dat het juist door de papaverzaadjes kwam. Daarvoor had hij ze ook gehad, dat ze als hij ze had steeds heftiger werden vergat hij voor het gemak maar even. “Weet je.” Vervolgde hij opeens. “Misschien ben je toch wel aardig.” Een waterig glimlachje vormde zich om zijn lippen. Al begreep hij nog steeds niet waarom de andere kater zo raar tegen zijn peetkitten deed. Dat was het gene wat hem dwars zat bij Panthergrowl, want verder leek de warrior wel aardig.

Onderwerp: Re: I can’t handle myself anymore…