Ran out of time

De zon stond hoog aan de hemel, en vanuit haar nest kon de gestreepte poes nog net het kamp inkijken. Het leven daar ging gewoon door terwijl het einde voor haar nabij was. Het was vreemd hoe jouw leven gewoon verder kon gaan terwijl die van een ander instortte. Duskcloud had het al vaak meegemaakt. Hoe vaak had haar leven wel niet overhoop gelegen terwijl niemand doorhad wat ze meemaakte? Hoe vaak was alles wel niet ingestort terwijl alles verder ging. Het waren die momenten waarop alles stil hoorde te staan zodat je je ellendig kon voelen, maar niets stond ooit stil, alles ging gewoon door zonder een moment van troost of enige verandering. Het was gewoon nog een mentaal litteken die je voor de rest van je leven met je mee kon dragen. Gelukkig zal alles zo voorbij zijn. Al haar kracht vloeide langzaam uit haar weg. De medicine cat, en haar apprentice herkenden haar symptomen niet, en stopten haar tevergeefs vol met kruiden en mengseltjes, maar de poes begreep dat ze niet meer te helpen viel. Het leven gaf haar eindelijk de mogelijkheid al haar littekens en ellende achter te laten, en zich bij Starclan te voegen. Ze was niet bang. Eindelijk zou ze haar kittens weer zien, en met die gedachte legde ze haar kop neer en sloot haar ogen om ze nooit meer open te doen.

-Duskcloud is dood

Dat was het enige waar ze spijt van had gehad. Ze had haar pleegmoeder als cliënt in haar den liggen, maar had helaas de zorg moeten postponen omdat ze naar Moonstone had gemoeten voor haar Medicine Cat name. Ze had er niet langer onderuit kunnen komen nu ook de toestand van Whisperwind verslechterde. En nu, nu ze terug was gekomen, was het de geur van de dood die in haar den hing. Ze had zich gehaast, nadat ze terug was gekomen van Butterstar's den,, alleen maar om het levenloze lichaam van haar pleegmoeder te vinden. Verstijfd was ze stil blijven staan in de ingang van haar den, terwijl ze tranen voelde prikken in haar ooghoeken. Ze had dit nooit gewild. Ze was haar moeder al verloren aan Bloodclan, nu was ze haar pleegmoeder verloren aan een nog steeds onbekende ziekte. Ze had er alles aangedaan, elke mogelijke combinatie van kruiden en dingetjes om Duskcloud er weer bovenop te brengen. Ze had zelfs overwogen om, als ze terug was gekomen van Moonstone, om de andere Medicine Cats om hulp te vragen, omdat ze niet meer wist wat ze moest doen. Maar nu leek alles zinloos te zijn geweest. Snikkend zakte ze in elkaar bij het lichaam van haar pleegmoeder. Zodadelijk zou ze haar wel uit de Den slepen, nu wilde ze gewoon even alleen zijn met Duskcloud.

[Iemand mag haar zo vinden, als ze willen ^^.]

Ze was zo verdoofd door het verlies van haar pleegmoeder, dat ze niet eens door had gehad dat er iemand bij haar was gekomen. Pas toen ze een staart op haar rug voelde en een in haar oor hoorde, keek ze eventjes op, om daar de deputy van Riverclan te vinden. Ze kon er niet meer tegen, haar hele wereld leek in elkaar te storten. Ze drukte haar neus weer terug in de inmiddels koude vacht van Duskcloud. "Waarom Futuresong?" miauwde ze, snikkend en gedempt doordat ze met haar gezicht in de vacht van de overleden kattin zat. "Waarom raak ik iedereen om me heen kwijt? Lostvoice zit in Bloodclan, Wolfpaw is verdwenen en nu is ook Duskcloud nog dood. Hoeveel moet ik nog verliezen? Wilt Starclan echt dat ik zó alleen achter blijf?" de tranen bleven over haar gezicht glijden, terwijl ze opkeek en de grijze deputy met angstige ogen aankeek. Waarom raakte ze alles kwijt?