I feel the shadows in my head, and they scourge me

Het waren de ogen die hem vanuit het duister aanstaarden. Hij wist dat het hem ging bespringen, maar hij kon zich niet bewegen. Toen schoot de schaduw uit het duister boven op zijn rug en hij voelde hoe de nagels door zijn vacht heen boorden en de hete adem in zijn nek. Met een schok werd hij wakker terwijl er een siddering door zijn lijf schoot. Hij rilde over zijn hele lijf maar ook door de kou . Ooh, hij had het zo koud. Het leek wel alsof hij het ook niet meer warm kon krijgen. Daardoor voelde hij zich zwak en rillerig. De nachtmerries hielpen ook niet echt mee die hem al zijn energie kosten, omdat ze zo levendig leken. Eerst hadden de papaverzaadjes het beter gemaakt, maar op een gegeven moment waren de dromen steeds levendiger geworden en had hij echt tijd nodig om te beseffen dat het niet echt was. Ook op dat moment waren zijn lichtblauwe ogen groot en straalde er een blinde paniek uit. “Alsjeblieft Honeyscent. Mag ik een papaverzaadje? Alsjeblieft.” Zijn stem klonk smekend en de angst en de pijn was er duidelijk in te horen. Een halve snik bleef in zijn keel steken en opnieuw liep er een koude siddering over zijn ruggengraat.

[&Honeyscent]

Ze geeuwde eventjes en haar blauwe blik gleed over de crèmekleurige kater die in haar den lag. Een paar dagen geleden was ze op 'm uitgeflipt toen ze erachter was gekomen dat hij haar voorraad poppyseeds had gestolen en zelf opzoek was gegaan naar nieuwe. Ze zuchtte nu eventjes, terwijl ze haar blik van hem afwende en verder ging met haar kruiden uit te zoeken. Ze mocht haar taken niet laten versloffen, nu ze op haar beste vriend moest letten. Hij had speciale hulp nodig, aangezien het bij hem niet zo zeer fysiek maar meer mentaal was dat die ziek was.
Ze keek eventjes op toen Creamyfrost overeind kwam en met een gepijnigde blik in haar richting keek. Haar blauwe blik verharde, toen hij vroeg om een poppyseed en ze wende zich van hem af. "Nee, Creamyfrost. Dat mag ik niet doen. Je hebt er veel te veel opgehad, nu zal je het zonder moeten doen," ze zuchtte eventjes en draaide zich naar hem toe, haar blik verzachte ietsjes. "Je hebt jezelf dit aangedaan, Creamy. Als je eerder naar me toe was gekomen had ik je kunnen helpen, nu kan ik je alleen maar laten afkicken van de verdovende werking. En dat is een taak die jij alleen moet doen," miauwde ze zachtjes, terwijl ze hem een lik over z'n oor gaf. "Het spijt me," mompelde ze daarna, terwijl ze zich weer richtte op haar kruiden.

Hij wist ook wel dat ze zou weigeren, natuurlijk ging ze dat. Hij mocht ze niet meer, maar hij verlangde er zo naar dat het bijna pijn deed. Hij snikte nog een keer toen hij de woorden tot hem door liet dringen. Hij ging niet doordrammen want dat zat niet in zijn aard. Hij was gewend alles dan zelf maar op te lossen en dat had hem nou zo ver in de problemen gebracht. Verslagen legde hij zijn kop op zijn voorpoten en staarde een tijdje naar haar. Hoe ze haar kruiden sorteerde zoals alleen zij dat zo deed. Whisperwind deed het weer anders, hij wist van allebei precies hoe ze hun kruiden sorteerde. Honeyscent had het natuurlijk van Whisperwind geleerd maar toch slopen er eigen dingetjes in, dingentjes die hij feilloos herkende. Voor het geval met de papaverzaadjes was hij een oplettende kater geweest, hij was hoog sensitief als het op emoties aankwam. Daardoor zag hij haar iets opgetrokken schouders wat er op duidde dat ze het moeilijk vond. Het was zijn schuld, het was allemaal zijn schuld. Misschien was het ook wel zijn schuld dat Whisperwind niet beter leek te worden, dat Honeyscent harder moest werken en hij haar ook nog eens werk bezorgde. Voorzichtig tilde hij zijn kop weer op. “Wil je…” Hij stopte met praten en keek naar zijn voorpoten. “Nee laat maar je hebt het druk natuurlijk.” Hij had willen vragen of ze bij hem kwam liggen, maar hij wilde haar niet nog meer belasten. Hij rilde nog steeds, zijn lijf leek onophoudelijk zijn vacht iets omhoog te zetten om warm te blijven. Echter was dat niet genoeg waardoor hij bijna altijd ongecontroleerd rilde.

Ze probeerde haar hoofd erbij te houden, maar wist dat ze toch met haar gedachten de hele tijd bij Creamyfrost zat. Ze mompelde een vloek, toen ze een stapel kruiden om gooide en met gebogen hoofd ging ze de bladeren weer bij elkaar rapen en op een hoopje te leggen. Ze maakte er een puinzooi van, het was dat Whisperwind nog steeds niet aan de beter hand was, anders had ze nu op haar kop gekregen. Ze mocht haar privéleven niet te veel laten mengen met haar leven als Medicine Cat, maar in haar huidige situatie wist ze niet of ze dat kon doen. Ze draaide zich om naar Creamyfrost toen die tegen haar sprak. Een twijfeling kwam in haar op, maar ze besloot haar nieuwsgierigheid de strijd te laten winnen. "Ik heb wel iets van tijd, wat is er Creamy?" vroeg ze voorzichtig, terwijl ze even haar blik door haar den liet gaan.

Het was vast ook zijn schuld dat ze haar kruiden liet vallen. Het durfde niets meer van andere te vragen, bang dat hij de verkeerde opmerking maakte. Alles wat hij deed leek niet goed te gaan of hij deed iemand verdriet. Hij had Honeyscent ook verdriet gedaan en dat wist hij dondersgoed. “Nee, laat maar.” Stammelde hij, geschrokken omdat ze er over doorging. “Ik wilde alleen maar iets vragen, maar dat is niet belangrijk.” Hij vond het niet belangrijk dat zijn maag brandde van het verlangen naar papaverzaadjes maar ook van het voedsel wat hij weer moest gaan eten maar wat hij bijna niet binnen kon houden. Hij vond het niet belangrijk dat hij het koud had. Hij vond het belangrijk dat zij haar werk kon doen en dat hij daar niet tussen zat, omdat hij zichzelf niet in de poot had. “Ga maar verder hoor.” Hij probeerde te glimlachen, maar het leek nergens naar en was duidelijk gemaakt.

Honeyscent zuchtte zachtjes en liet haar blik over haar kruiden hek glijden. Ze had tijd zat om de kruiden op volgorde te leggen en het merendeel was toch al gedaan. Misschien kon ze beter eventjes een pauze inlassen, voordat ze zichzelf alleen maar ging overwerken. Ze zuchtte haar kop naar Creamyfrost toe en glimlachte eventjes. "Ik kan wel even een pauze inlassen," miauwde ze daarna, terwijl ze bij de crème kleurige kater ging zitten en haar staart over hem heen lag. "Hoe gaat het nu met je? Nog steeds last van die nachtmerries?" vroeg ze daarna voorzichtig. Ze deed dit vaker, steeds dezelfde vragen herhalen. Kijken of ze iets uit 'm kon trekken wat haar kon helpen om 'm beter te maken. Want voor nu had ze echt geen idee wat ze met 'm aan moest, behalve hem van die poppyseed verslaving af krijgen.

“Oké” Zei hij zachtjes toen ze aangaf dat ze wel even pauze kon nemen. Toen ze vroeg hoe het ging klemde hij even zijn kaken op elkaar en schudde zijn kop. Het bracht hem allemaal zo in de war. “Ik weet niet meer wat echt is en wat niet.” Vervolgde hij nog steeds op een bijna onhoorbaar volume. Je moest echt goed luisteren om hem te verstaan. “Ben…Ben jij echt?” Soms dacht hij dat hij alles had gedroomd, dat zijn hele leven een leugen was. Soms dacht hij opeens dat zijn moeder nog leefde en het geschreeuw van haar echt was, terwijl het andersom was. Zijn leven was geen leugen en zijn moeder was in StarClan. Hij schoof wat naar haar toe om met zijn poot die van haar aan te raken. “Jij bent wel echt toch?” Zijn stem klonk breekbaar en trilde.

Toen ze merkte dat hij begon te trillen, verlaagde ze haar lichaam en kroop tegen hem aan. Eigenlijk zag het er niet uit. Door haar poefige witte vacht zag ze er veel breder uit dan dat ze in werkelijkheid was. Ze had medelijden met haar vriend, hij had het alleen maar goed willen doen en zichzelf willen helpen. Toen hij begon te stamelen over ze echt was, gaf ze 'm een lik over z'n oor heen en spinde zachtjes, hopend hem rustig te kunnen houden. "Zo echt als maar zijn kan en ik zal er alles aan doen om je beter te maken, Creamy. Dat beloof ik je," miauwde ze zachtjes, terwijl ze hem een kopje gaf en naar de uitgang van haar den keek. "Zal ik anders wat te eten voor je pakken, kijken of dat al beter gaat?" Ze voerde hem zo af en toe kleine stukjes eten om zijn maag weer te laten wennen eraan, maar het ging langzaam. Erg langzaam.

Hij ontspande ietsje toen ze tegen hem aankroop. Haar warmte zorgde er voor dat hij het in ieder geval niet meer koud had. “Ik weet dat jij daar alles aan zal doen Honey.” Daar had hij ook het volste vertrouwen in. Hij wist dat zijn vriendin er alles aan zou doen om hem weer beter te krijgen en als het niet zou lukken dat dat dan aan hem zou liggen. Juist dat deel baarde hem zorgen, het was hem namelijk maar al te duidelijk geworden dat het niet altijd zo ging als dat hij zou verwachten omdat zijn emoties met hem aan de haal gingen. “Het is ook echt dat Lion en Cedar warriors zijn geworden toch?” Hij wilde zo graag weten wat echt was en wat hij maar had gedroomd, het was allemaal zo wazig. Toen ze vroeg of ze wat te eten voor hem zou pakken ontstond er een moeilijke frons in zijn voorhoofd. “Oké.” Hij stemde alleen maar in om haar gerust te stellen, want zin in eten had hij niet. Hij schaamde zich ook rot als hij haar den vies maakte omdat hij het niet binnen kon houden. Weer iets wat zijn schuld was.