Two Shadows

“We komen straks in rogue gebied." Rogue gebied? Oh van die katten had hij inmiddels wel gehoord. Claw bevestigde de grote delen die hij al een keertje gehoord had. Konden vechten, soms in groepen, vaak alleen. Dat leven leek hem eigenlijk niks. Alleen leven zonder anderen om je heen. Zorgen voor je eigen eten. Nee, dan zat hij liever in de elite. In de elite had je vrijheid en tegelijk weer niet. Ergens voelde dat wel weer fijn. De twee zwarte katten kwamen aan bij een paar grote huizen. Wat het waren kon hij niet plaatsen. Ze waren wel een heel stuk lelijker dan de andere nesten. Blijkbaar woonden hier ook half-rogue katten. De kater draaide met zijn ogen. "Maak dan een keuze weet je wel. Of steel gewoon eten. Hoef je die dingen niet te zien." Zijn groene ogen gingen over het gebied. Een andere geur kwam zijn neus binnen.

“Ach ja, sommige katten kunnen niet kiezen." Kort keek Cole met een vieze blik naar de rare nesten. Nou ja, je koos je eigen leven uit. Althans... Daar ging hij zijn gedachtes maar niet meer in verdiepen. Al teveel drama in gestoken als kitten. Nu kon hij tenminste weg en denken aan andere dingen. Hoe hij bij zijn familie zou komen kwam ook daarbij natuurlijk. Nu niet, want als Claw die gedachtes zou horen. Alsof de andere kater zijn gedachtes gehoord had glimlachte hij nonchalant naar hem. Toen hij begon over rare dingen in barns keek hij echter wel weer serieus. Auw, daar wou je niet tussen zitten. Zonder antwoord liep hij door tot Claw zelf stopte. Hij moest doorlopen. Oké dan. “We gaan jagen. Geef maar aan als je een prooi ruikt.” Oh oké dan. De geur van muizen en konijnen kende hij inmiddels wel, maar niks viel hem op. Tot er ineens een geluidje iets voor ze klonk. De wind stond de verkeerde kant op. Wat was het geweest? Vragend keek hij naar achteren, naar zijn mentor.

“Nooit achter je kijken als er iets voor je gebeurd. Wat denk je dat je nu doet? Je legt zo je nek bloot. Kijk voor je totdat je weet wat het is”, zag hij zijn mentor zeggen en hij keek gelijk terug naar het beest die hij dacht te horen. De wind stond nu goed en hij kon de bekende geur ruiken van een konijn . Cole ging vanzelf een beetje laag bij de grond en liep verder richting het geluid. Al snel viel het beest hem op. Een eind verder. Kort zuchtte hij. Geen tips, geen niks. Wat moest hij nu? Terug kijken mocht ook al niet. Het konijn was zwart met wit, zag hij niet vaker. Misschien was het er eentje van de twolegs? Zijn groene ogen stonden op het beest en vanaf de bosjes bleef hij er naar kijken. In zijn hoofd probeerde hij een plan te verzinnen en zodra hij iets had bedacht klonk er echter een harder geluid. Gelijk spande hij zich aan en al snel kwam er een aardig grote hond aangerend. Het konijn was heel wat sneller en was binnen een paar seconden weg. De domme hond volgde. Wat geschrokken bleef hij kijken naar de hond die zich al van hen aan het verwijderen was. "Ik neem aan dat wij die tactiek niet gebruiken?" De hond was er gewoon op af gerend, dom ding.

Claw was duidelijk niet blij en zodra hij weg draaide van de grotere kater kreeg hij een plagerige grijns op zijn gezicht die Claw zelf maar niet mocht zien. Voor de veiligheid. Hij had wel gelijk met de tactiek. Niet dat hij te horen kreeg wat hij dan moest doen. Nice. Besluipen en springen nam hij aan. De wind moest dus van voren komen, want blijkbaar waren die konijntjes slimmer dan gedacht. Hij knikte naar hem. Toen werd er toch maar verteld wat hij moest doen. Stiekem was hij trots op zichzelf dat hij het goed had, maar bleef er koel over. Al snel werd hij door gestuurd. Zoals altijd had hij een opmerking klaar liggen en elke keer moest hij zich inhouden om dat niet door z'n lippen te laten glijden. Gebeurde niet en hij kon doorlopen. Om verandering erin te brengen draaide hij zich tegen de wind en begon te lopen met zijn oren op te omgeving. Geen geuren kwamen binnen, nou niet de konijnen geur. Een klein iets was het deze keer. Een muis leek het uit z'n hoofd. Al snel zag hij een beweging een eindje verder. De muis had zich op een best lege plek gewaagd en zag hem niet. Het was een best groot exemplaar. Wat het makkelijker maakte voor hem. Niks aan hem liet merken dat hij ze rook en Cole kon dichterbij komen. Cole zat laag bij de grond en bewoog verschrikkelijk langzaam, dat ging als een soort instinct. Zoals hij ook in de nursery had gedaan. Zodra hij vond dat hij dichtbij genoeg was sprong hij er heen met een snelle beweging. Een piep klonk van het beest en Cole had het onder z'n poten. Zodra hij het beest wou doodbijten ging het beestje onder hem uit. Zijn tanden had hij al diep in het muisje gezet, dus het beest bewoog langzaam naar Claw toe. Zou hij het afmaken? Of moest hij toch maar die laatste sprong maken. De young-one had geen zin om op zijn mentor te landen namelijk.

Nee hoor, weg was de muis. Dankjewel Claw. Met zijn groen ogen keek hij hem aan terwijl hij normaal ging staan. “Waarom maakte je het nou niet af?” Er stond een grimas op zijn lippen, wat het allemaal wel iets beter maakte. "Ik was waarschijnlijk op je gesprongen, dus ik dacht heel misschien wou de schattige lieve Claw even helpen", zei hij toen simpel. Cole kreeg een grijns op zijn gezicht. "Je bent een goede mentor, maar het blijft bij mentor oké?" Het was grappend bedoeld natuurlijk. Jammer dat hij het nu niet had na zoveel werken, maar wat verwachtte je ook. Een kater van 6 moons die bij zijn 2de poging gelijk wat had. Claw leek echter wel te denken, gaf hem ook wel weer zelfvertrouwen.  

“Je weet inmiddels toch wel dat ik niet zo goed ben in behulpzaam zijn.” Cole keek weg en en kreeg een kleine grijns op zijn gezicht. Nou hij mocht nog 1 keertje proberen. Dat was duidelijk. Voor de derde keer alweer ging hij door z'n poten. Het leek kort mission impossible voor hem, maar hij probeerde er vertrouwen in te houden. Hij liep weer weg van de plek waar hij had gezeten en probeerde weer iets te ruiken. Het duurde weer even voordat er iets zijn neus binnen kwam. Behalve hun bloodclan geur en soms een twoleg die dacht dat hij cool was, maar na een tijdje kwam de geur van een muis weer terug. Zijn vorige muis was zijn hol weer ingedoken, maar nu verscheen er eentje met precies hetzelfde uiterlijk. Bijna keek hij achterom naar zijn mentor, maar bedacht zich toen zijn woorden en hield zijn kop strak naar voren. Hij ging door zijn poten. De wind stond goed. Gelukkig, want hij had er helemaal niet op gelet. De muis was aan het kauwen op een wortel. Waarschijnlijk daar laten vallen door een tweebeen, want het was te groot voor de muis om mee te nemen. Cole kneep zijn ogen tot spleetjes om zich goed te concentreren. Daarna duwde hij zich van de grond en lande bovenop het ding. Met een beet in zijn schouder lag het stil. Eindelijk. Nu kon hij zich omdraaien naar zijn mentor. "Zo, nu is het echt dood", zei hij met een grijns en de muis dood tussen z'n poten. Als een grapje rolde hij met zijn poot de wortel naar Claw. "Kijk nou. Ik heb zelfs wat voor jou." Een plagerige grijns was op zijn gezicht gekomen.

{ Had het even druk :')

Zijn grap leek gewaardeerd te worden en hij knikte zodra hij geroepen werd. Jammer dat hij zijn wortel niet wou, maar was wel te verwachten natuurlijk. De grijns verdween zodra hij weg liep en zijn normale blik kwam op zijn gezicht. De muis had hij in z'n bek. "Twuulijk vewgeet ik hem niewt." Het klonk wat raar omdat zijn bek vol zat, maar tja wat deed je er tegen? Maakte hem niet zoveel uit. Al snel kon hij weer wat twolegs zien vanaf een afstandje. Dit waren kitten twolegs. Kleiner en duidelijk vervelender, want ze sprongen op rare dingen en klauterden overal op. Nee daar wou hij niet in de buurt komen. Hij keek er een beetje naar alsof het vieze varkens waren. Over dieren gesproken er liep ook nog een hondje in de buurt, maar dat hondje stelde niks voor. Het was misschien zo groot als een kitten. Was wel grappig wat voor geluiden het maakte. De jongere kater keek ernaar. "Waat kliwnkt dat beest iwwitant zewg", zei hij op een geërgerde toon.

Claw was het met hem eens en met de muis in zijn bek liep hij mee. Het park verscheen en de kleinste twolegs werden naar hun nesten gebracht. Het was kouder aan het worden en eerder donker. Waarom Claw voor het donker in het kamp wou zijn wist hij niet, maar hij kon nog even uitrusten op die manier. Ook eten wat hij zelf had gevangen vandaag. Een trots gevoel kwam in zijn buik bij die gedachten. Lekker alleen in zijn eigen nest. Daar had hij ook wel weer zin in. Van Yu had hij gehoord hoe het was als member. Moeilijk. In de clan had iedereen zijn eigen plek gehad. Geen gevechten om een nest elke dag. Met een zucht keek hij weer op om het kamp te zien. De grote zwarte kater draaide zich naar hem en hij bleef staan. “Ik hoop dat je onthoudt wat ik je vandaag heb verteld. Binnenkort neem ik je weer mee.” Cole liet zijn muis voor zijn poten vallen en knikte. "Prima Claw. Ik hoop het ook", antwoordde hij terwijl hij kort z'n mondhoek optrok. "We weten mekaar te vinden." In zijn hoofd ging hij over de vechttechnieken, de klimtechnieken en de jaagtechnieken die ze hadden geoefend. De schram op zijn flank was al lang gestopt met bloeden en hij keek er niet eens meer naar. Zodra Claw weg zou lopen zou hij in het kamp gaan zitten, eten en daarna zag hij wel weer.