Two Shadows

De ceremonie was net geweest en de kater had een plek uitgezocht in de toren. De woorden van de grotere kater waren duidelijk geweest. “Ik geef jou even de tijd om een plekje in de tower te zoeken, maar daarna beginnen wij meteen. Wacht bij de uitgang van het kamp op mij.” Dat was dan ook wat de kater nu deed. Eerst moest hij een tijdje duidelijk maken wat zijn plek was, maar nu dat was gelukt was hij klaar om te beginnen met de training. Zijn zwarte poten brachten hem naar de uitgang van het kamp. Hij was nieuwsgierig naar wat Claw van plan was vandaag. Cole wist niet of hij er wel klaar voor was, want hij zou een strenge mentor zijn. Daar twijfelde hij niet aan. Toen hij bij de uitgang van het kamp was ging hij zitten. Hij was prima op tijd. Ja hij was een brutaal klein ding, maar nu hield hij zich netjes aan de regels. Hij zou ze breken als het nodig was en dan zou deze tijd het moeten compenseren.

& Claw [Trainingstopic]

Al snel kwam een grote kater met een kalme grijns zijn kant op. Cole hield zijn normale blik op zijn gezicht. Geen grijns of niks. Hij deed de kater voor hem eigenlijk een beetje na. Of Claw het goede voorbeeld was was natuurlijk niet duidelijk, maar het was zijn mentor. Daar waren ze toch voor? Zijn naam klonk en hij keek op. "Present" In plaats van stil staan liep de grotere zwarte kater door en hij voelde een tik wat hem deed opspringen. Met een sprongetje kwam hij op gang en liep achter de kater aan. Hij zou de twolegs gaan zien blijkbaar. Over die dingen had hij veel gehoord. Er werd hem een vraag gesteld en hij antwoordde wat kort en zonder hem aan te kijken. "Gevaarlijk" Dat had hij als één van de eerste dingen gehoord van die dingen. Hoe ze eruit zagen, daar had hij geen idee van. Twolegs, gevaarlijk. Die link had hij inmiddels al gelegd.

"Ze proberen je aan te raken, maar laat dat nooit gebeuren.” Hij sloeg alle informatie op achterin zijn hoofd en hij knikte toen hij snapte wat hij zou moeten doen als zo'n ding op hem af kwam. Al snel kwamen ze aan en zijn ogen gingen gelijk alert staan. Er waren een paar met honden aan een lijntje en het erge was nog dat die honden het leuk leken te vinden of anders gewoon deden wat hen gezegd werd. Dom dier is het ook, net zoals deze twolegs, maar helaas sterk. Nou sommige zouden wel sterk zijn. Sommige honden waren misschien net iets groter dan hijzelf en hij snapte niet wat zo'n ding tegen een kat zoals Claw zou kunnen doen. “Waarom denk je dat twolegs honden houden?” Twolegs hadden allemaal soorten dieren had hij gehoord. Van katten, honden tot konijnen. Waarom je konijnen zou houden en niet opeten wist hij niet. De kater schudde voorzichtig zijn hoofd. "Rare dingen zijn het", zei hij terwijl hij met zijn alerte blik eentje recht in de ogen keek. De twoleg krulde zijn mondhoeken en Cole keek ernaar alsof hij iets heel goors had gezien. "Omdat ze geen vrienden hebben misschien?" De kater grinnikte. "Ik kan zien waarom."

Claw begon met antwoord geven en Cole was één en al oor. Rare wezens waren het. Ze hielden andere dieren en ze waren gevaarlijk tegelijk. Waar sloeg dat op? Zoals Claw al zei, die dieren zijn zwak. “Weet jij wie de andere clans zijn, behalve Thunderclan. En weet je wat rogues zijn?” Het brein van Cole begon te werken. De namen wist hij niet. Behalve Thunderclan en de elite Bloodclan. "Uhm", zei hij voorzichtig. "Mijn kennis gaat niet veel verder dan kittypet, Bloodclan en Thunderclan" Misschien had hij meer moeten weten, maar tja. Hij wist dat er 4 clans waren en dat hij bij 1 van de 4 had gezeten. Nu zat hij in een elite, geen clan. Zoals hij al had gezegd, veel verder ging zijn kennis niet.

Je had Thunderclan in het woud. Dat woud had hij al vaker gezien. Nou één keer. Maar dat was hij nu al bijna weer vergeten. Zijn zusjes begonnen in zijn hoofd steeds verder te vervagen. Hij wist dat Blur grijs was en Swallow zwart, maar belangrijke details begon hij te vergeten. Zoals hun stemmen en gedrag. Er waren kleine dingen die hij zich kon herinneren, maar dat was het ook. Voor zijn moeder gold hetzelfde. Alleen voelde het raar om haar te gaan zien binnenkort en om haar te moeten vertellen dat hij niet meer terug zou komen. Zijn zusjes zouden ook erg reageren waarschijnlijk, maar die kon hij dan misschien wel één voor één aan. Zijn moeder bleef sterker tot hij member zou zijn. Zijn gedachtes schrokken op toen hij de volgende clan moest onthouden. Riverclan bij de rivier. Klinkt logisch. Windclan op waarschijnlijk de vlaktes waar veel wind stond. Shadowclan in het moeras. Oh, hij had al bijnamen voor elke clan gehoord van oudere katten en die zou hij waarschijnlijk veel gaan gebruiken later. Rogue katten waar anders blijkbaar. Die hadden geen leider. Cole zat prima hier, plus hij zou toch niet meer een clan inkomen zodra hij gezien was met een bloodclankat. Niet dat hij dat nu wou. Ineens stopte de kater met lopen en praten en een simpel bevel klonk. Hij wou wat verbaast reageren, want dit was opeens geweest. "Ja waarom ook niet", antwoordde hij met bijna zijn standaard sarcasme erin. Het was een grote boom, maar met lage takken. Ver zou hij dus niet hoeven klimmen. Klimmen moest hij jammer genoeg wel. Wat het allemaal nog veel beter maakte was dat Claw op de eerste rang was gaan zitten voor zijn val naar beneden. De nagels van de kleine kater gingen uit en eerst haakte hij ze voorzichtig in het schors van de boom. Met zijn rechter poot in het schors keek hij even naar Claw. Hij probeerde niet uit te stralen dat hij geen idee had over hoe dit moest. Cole trok zijn pootje terug en ging op zijn achterpoten staan. Toen haakte hij zijn rechter voorpoot in het schors en die bleef goed zitten. Zijn achterpoot haakte hij ook vast in de schors en vanuit daar kon hij zichzelf omhoog duwen om zijn andere voorpoot hoger neer te zetten. Poot voor poot ging hij omhoog. Het ging langzaam en hij had vaker van die momenten waarbij hij bijna viel of waarbij hij gewoon even dacht over wat hij moest doen, maar hij kwam toch veilig boven aan. De afstand die hij had afgelegd was niet verschrikkelijk ver. Al kon hij nu wel op de oudere kater neerkijken. Boven was hij. Hoe ging hij naar beneden? De zwarte young-one ging zitten en legde zijn staart over zijn poten. Stoer keek hij niet echt, want hij was diep in gedachten.

Claw zei niks wat hem wel erg opviel. Niks speciaals? Was het niet goed van hem dat hij zo in die boom zat? Geen compliment, geen tip? De manier waarop hij was gaan klimmen was niet bepaald efficiënt geweest namelijk. De volgende woorden van Claw lieten hem schrikken al viel het te verwachten. "En hoe doe ik dat zonder op mijn bek te pleuren?", vroeg hij toen op niet meer de nettere toon van eerst. Cole had er ook gewoon voor kunnen gaan, maar hoe hij naar beneden zou moeten gaan wist hij niet. Achterwerk eerst of hoofd eerst of gewoon springen. Nee, dat zou gewoon pijn doen vanaf deze hoogte. Zijn groene ogen keken strak naar Claw. Hopelijk zou hij nu wel serieus genomen worden door hem. Cole voelde zich dom en dat gevoel mocht hij totaal niet.

“Ah de allesweter durft toch nog te vragen.” Cole kreeg een grijns op zijn gezicht. Pfft. Claw zou hem inmiddels toch wel kennen? Cole haatte het gevoel om zich zwak te voelen en met vragen was je nou eenmaal zwak. Het gevoel vond hij verschrikkelijk, maar het moest helaas gebeuren. Een hele hoop informatie werd zijn kant opgegooid. Maak een sprong bij het begin van het klimmen, klauw voor klauw en met snelheid. Nu kwamen er in ieder geval tips. Hij knikte een paar keer en keek hoe snel de grotere kater de boom in schoot. Cole ontspande zich na zijn woorden en keek expres niet naar beneden. Niet met hoofd eerst en ook weer poot voor poot. Al snel zat de ander weer beneden en werd gezegd dat het zijn beurt was. De kater zuchtte en haakte zichzelf toen weer vast in de boom. Achterpoot omlaag, voorpoot aan de andere kant, volgende achterpoot, voorpoot aan de andere kant. Zo ging het door. Niet snel en ook hier moest hij soms even nadenken. De volgorde vond hij soms niet helemaal logisch, maar dat was waarschijnlijk omdat hij zijn poten niet goed vast had zitten. Hij hield de volgorde aan tot hij op een hoogte was waarop hij kon springen. Zijn ogen keken even kort naar zijn mentor. Nu loslaten en zorgen dat je op je poten land. Als een beetje een verassing voor zichzelf liet hij los en wist wat onhandig op zijn poten te landen. Cole keek weer terug naar de boom. "Ik weet dat ik zo snel als het licht ging, maar ik ben niet gevallen", zei hij terwijl hij weer terug keek naar de grotere kater.

Je zag hoe Claw het allemaal wel leuk leek te vinden en hij keek hem wat verontwaardigt aan. Toen de grote kater een ander bevel gaf luisterde hij braaf. De twee zwarte vachten gingen de bosjes in en al snel zag hij dat het in het midden weer leeg stond. Wat had dat voor nut? Waarom hadden die rare twolegs dat zo gemaakt? Zijn groene ogen gingen over het rondje en vielen uiteindelijk op de andere zwarte kater. Hij was gaan zitten en Cole keek hem wat verbaast aan. Ging hij nu zitles krijgen of zoiets? “Val mij maar aan”, klonk er echter. Oh god, hoe moest hij dat aanpakken? De kater ging in een goede positie staan, maar deed nog niks. "En hoe zou ik dat moeten aanpakken?" Claw wou gewoon dat hij vragen ging stellen of zoiets, want Cole kon niks anders verzinnen dan gewoon op de kat springen. En of dat goed zou aflopen.

Kende hij de zwakke plekken van een kat? Waar zou hij niet een wond willen hebben? Hij kon 1 verzinnen die hij echt niet open wou houden bij zo' gevecht. Zijn buik voelde gewoon heel gevoelig. Het liefst zou hij daar geen krassen overheen willen. De kater keek even naar zijn buik. "Wat ik ook wel eens grappig vind is opeens een andere kant op kijken, dan snap die ander er meestal opeens niets meer van.” Cole grinnikte kort mee met de kater. Dat zou er waarschijnlijk wel mooi uitzien. De kleinere kater liep toen naar de grotere kater en ging tegenover hem zitten. "Mijn buik zou ik graag heel houden. Is dat een zwakke plek?" De andere zwakke plekken klonken gewoon niet zo logisch als deze.

Ogen, oren, neus en snorharen. Ja, daar had hij wel gelijk in. Hij zou het niet fijn vinden om daar een kras overheen te krijgen. Toen vroeg de kater of hij hem wou aanvallen. Oké, awkward, maar tja het moest ooit gebeuren. De kater stapte naar achteren. Zijn ogen gingen naar zijn buik, maar Claw zat, dus daar zou je moeilijk bij kunnen komen. Zijn snuit zou hij met zijn leven gaan beschermen, maar dat leek nu de beste keuze. Zijn blik werd wat moeilijk toen hij Claw zo rustig zat zitten. Ja hij zou hem zo tegen de grond kunnen werken, maar zo rustig zitten was ook wel weer een belediging. Zijn zwarte poten brachten hem snel dichterbij en hij probeerde uit te halen naar zijn snuit. Zonder nagels, want het plan was niet op zijn snuit te raken. Daarna sprong hij ineens met aardig wat kracht tegen de grote kater aan. Hij zou wel een beetje uit balans moeten komen zo, wat hem zou moeten dwingen om op te staan of om te vallen. Cole kwam wel aardig dichtbij wat misschien niet al te slim was. Als Claw zijn balans snel terugvond kon hij hem zo tegen de grond gooien, maar de zwarte kater probeerde ervoor te zorgen dat hij die tijd niet zou krijgen en hij haalde nu wel met nagels uit naar zijn flank. Of hij nou lag of niet. Nu zou hij of staan of liggen. Of Claw had iets gedaan wat hem verrast had. Claw kon namelijk wel tegen een stootje.