Two Shadows

Claw sprong overeind. Zoals hij gewild had. Verrassend genoeg raakte hij Claw's flank wel en hij was daar wel van in shock. Tijd om erover na te denken kreeg hij echter niet. Met een beuk werd hij naar achteren gegooid en hij kreeg zijn evenwicht snel weer terug. Zijn blik en lichaam nog klaar om te vechten. De geur van bloed kwam zijn neus binnen en hij zag dat hij Claw wel degelijk geraakt had. Een grijns kwam op Coles gezicht. Dit vond hij eigenlijk wel leuk. "Tips?", vroeg hij gewoon bot erachteraan. Geen sorry of niks, nee dat was niet nodig. Cole moest leren vechten en daar had hij de motivatie zeker voor. Hij moest leren vechten voordat hij naar het Thunderclan territorium zou gaan. Daar zou hij misschien anderen van zich af moeten vechten en dan was vechten wel zo handig om te kunnen.

{ Had niet gezien dat je had gereageerd sorry. ;c

“Ik sta nu, dus je kunt proberen mijn buik of mijn gezicht te raken. Al zit mijn gezicht hoger dan mijn buik, dus kijk maar of het je lukt.” Cole kneep zijn ogen wat samen en keek de kater voor hem strak aan. Zijn ogen waren gefocust op zijn grijns toen ineens een klauw zijn kant uit kwam wat geschrokken ging hij door zijn knieën, maar je kon wel zien dat Claw hem geraakt zou hebben als hij dat echt geprobeerd had. Een verbaasde blik stond daarna ook op Cole zijn gezicht. Hij kon niks bedenken in de korte tijd die hij had dus al snel voelde hij een klauw over zijn zij gaan. Hij was al hard geraakt voordat hij zijn sprong opzij maakte. Daardoor bewoog hij mee met de beweging, dus de rest van de klap zou minder aankomen. De klap had hij natuurlijk wel gevoelt. Cole sprong snel naar voren. Nog altijd wat onzeker. Met zijn klauw haalde hij uit naar zijn buik, want hij had zijn poot omhoog. Kort ging zijn blik naar zijn flank. Veel zag hij niet. En of hij Claw had geraakt wist hij ook niet.

Ineens verhief hij zijn stem en Cole schoot wat geschrokken naar achteren. “Niet zo onzeker!” Zijn houding werd gelijk groter, maar hij werd omgeduwd en al snel zag hij zijn mentor vanaf de grond. Wat moest hij nu? De kater slikte en keek om zich heen. Zijn blik werd serieuzer. De kater stond al snel weer op zijn poten en keek de grotere zwarte kater strak aan. Met snelle passen rende hij naar Claw toe en haalde met kracht uit naar zijn snuit. Hij ging er echter onderdoor waardoor hij op zijn borst misschien een kras kon laten. Daarna probeerde hij weer een beuk uit bij de kater. Misschien zou hij genoeg geschrokken zijn door de plotselinge actie om later nog een kras ergens anders te plaatsen.

Hij raakte hem, maar heel lang had hij niet om erover te juichen. Hij kreeg een soort staart-flip in zijn gezicht wat best wel wat pijn deed, maar verder geen wonden achterliet. Natuurlijk niet met zo'n zacht staartje. Het was wel een beetje aan prikken. Claw grinnikte best angstaanjagend en Cole vond het een beetje eng worden. Zelf had hij een geconcentreerde blik op zijn gezicht. Meer krassen wou hij niet. Zijn zij lag open, maar verder ging het nog wel. Natuurlijk kon Claw hem erger verwonden, maar het was zijn eerste training geweest, dus Claw zou harder kunnen zijn dan dit. Kort schudde Cole zijn kop door elkaar waarna hij opnieuw uithaalde. Deze keer naar zijn snuit.

Binnen 2 seconden zat de kater bovenop hem en werd er gezegd dat hij moest stoppen. Cole knikte en keek hem strak aan. Hij was niet bang voor zijn blik en dat liet hij duidelijk merken door gewoon brutaal terug te kijken in zijn ogen. De zwarte kater had gewoon niet door gehad dat hij moest stoppen, heel erg duidelijk was het ook niet gezegd volgens hem. Of hij had het niet gezien door zijn enthousiasme. Ja, hij vond dit zeker leuker dan gewoon achter een konijntje aanrennen of zoiets. Al had hij een kras. Er werd gevraagd hoe hij het vond gaan en hij bewoog een beetje met zijn schouders. Hij was inmiddels ook weer gaan zitten voor de grotere kater. "Mwah", zei hij terwijl hij naar zijn flank keek. Zij groene ogen gleden daarna weer terug naar de ander. Wat wou hij nu gaan doen?

De opmerking van Claw nam hij op als een compliment. Hij haalde zijn schouders op. Gelijk had ie. Hij stond op en Cole volgde. “Waarom geloven clankatten in de Starclan Cole?” Starclan, ooh daar had hij in zijn kitten tijd veel van gehoord. Cole schudde zijn hoofd. "De hogere rangen praten ermee, dus -tja- dan moet je wel denken dat het bestaat.", antwoordde hij wat afwezig want ze liepen weer de bosjes uit. "De leiders kunnen ook een paar keer dood. Dat is geen toeval." Nu was hij weer echt bij de les. Cole wist ook niet wat hij van Starclan moest denken eigenlijk. Er werd vertelt dat hij zijn kras moest bedekken en hij ging kort zitten. Met zijn tong schoof hij wat haar eroverheen. Het prikte wat, maar dat negeerde hij. Daarna stond hij weer op en zorgde ervoor dat hij weer naast Claw liep.

Claw begon te praten over hoe het flauwekul was allemaal. Ja, sinds hij hier was had hij niks meer van starclan gehoord. Toen hij hier net was had hij om hulp gevraagd, want hij wou terug naar zijn familie, maar nee, hij was compleet genegeerd. Geen teken van:'Oh we willen je wel terug.' Het was meer van:'Oh je bent eindelijk weg.' En dat had Cole gezien zodra hij wat ouder was. Inmiddels geloofde hij al niet meer dat er zoiets was. Als het er was had het wel wat gedaan, want wat had Cole fout gedaan in zijn kitten tijd? Behalve de regels negeren dan. Een vraag werd terug gegooid en hij keek opzij. "Het zijn mouse-brains allemaal. Dat ze dat soort dingen geloven. Ik heb starclan nog nooit in actie gezien, dus daarbij geloof ik er niks van."

“Mooi zo.”, kreeg hij als antwoord en Cole reageerde verder niet. Claw ging stilstaan voor een paar van die rare nesten. Zijn groene ogen keken wat vragend naar de dingen voor hem. Daarna ging zijn blik naar zijn mentor naast hem. Hij mocht hier komen, maar niet opgetild worden. Dat was hij zeker niet van plan. Die mensen waren verschrikkelijk groot en lelijk, dus aanraken mochten ze hem niet. De geuren van al die dingen die hier lagen kwamen zijn neus binnen en hij trok even kort met zijn neus. "Ik snap niet waarom kittypets bij ze zouden willen blijven", zei hij terwijl hij zijn blik op de rare nesten hield. De twee zwarte katten liepen weer door en de geur werd alleen maar sterker.

Cole was het eens met alles wat Claw zei op het moment. Heel veel kittypets mochten gewoon naar buiten en waarom zou je dan terug gaan? Ja je kreeg eten voor je neus, maar met een hond wonen of een konijn of zoiets. Nee, dat kan toch niet. Die twolegs hadden ook alle controle over je. Uuh nee niks voor hem. Ja, Claw en Zira stonden hoger dan hij dat stond, maar hij vond het nog altijd anders, want die zouden je niet optillen en helemaal vertroetelen. “Hier moet je altijd opletten. Je moet sowieso altijd opletten met deze harde grond, want daar kunnen monsters op zijn en als je niet oplet vermoorden die je.” Zijn ogen gingen naar de harde grond voor ze. Ja hij had gezien dat daar eerder monsters overheen gingen. Rare dingen waren dat ook, maar ze waren sneller dan lopen. Hij zou hoogstwaarschijnlijk dood zijn als hij daardoor geraakt zou worden. "Zal ik doen.", zei hij. "Gaan we naar de andere kant?" Moesten ze kijken of er een monster aankwam of gewoon rennen? De eerste optie klonk veel beter eigenlijk.

Er werd verteld over dat hij moest kijken waar ze vandaan kwamen. De dingen leken niet erg vriendelijk. Er stonden ook een paar naast de weg. Die leken niet erg agressief. Al stonden die stil en dan zouden ze niks kunnen doen. Cole wou niet in de buurt komen. Er werd een seintje gegeven dat hij mee moest en hij sprintte samen met Claw de weg over. Klein tijdje erna kwam er eentje langs. Ugh die dingen stonken verschrikkelijk. Claw trok zijn neus op en Cole volgde al snel. De ander begon al snel te klagen. Hijzelf kreeg een grijns op zijn gezicht, puur omdat hij het grappig vond om Claw te zien klagen. Verder gaf hij geen antwoord. Toen er aan de overkant een klein beestje over de stoep liep keek hij wat verward ernaar. De hond was klein en al snel kwam een twoleg aangelopen. Vrolijk liep het beest erachteraan. Nou die mensen deden het goed qua dingen voor ze laten werken. Ze hadden de honden, de monsters en zelf wat katten. Wat hadden ze nog meer?