Exploring!

Zo stilletjes als hij kon sloop de jonge kater het kamp uit. Hij zou zelf wel op onderzoek uitgaan! Als zijn mentor hem vergeten was, ach; kon hem het wat schelen. Natuurlijk was het niet leuk… Vergat men hem dan zo snel? Ondanks het feit dat hij de zoon was van de grootse Thunderclan leidster? Ze zouden vast alleen maar aan haar denken; niet aan hem. Hij was nog maar net Apprentice, niet belangrijk. Maar zijn poten tintelden gewoon zo erg, hij moest het kamp wel uit! Hij had de anderen ook zo vaak het kamp uit zien sluipen, dus wat zou het uitmaken als hij het ook deed? En als hij verse prooi zou vangen zou alles hem toch vergeven zijn; hij wist enkel niet dat dat niet zo gemakkelijk ging zonder training. Hij leefde nog steeds in zijn droomwereld, en begon pas langzaam wakker te worden.
Eens kijken, waar zou hij naartoe gaan? Hij was nog nergens geweest in het territorium, kamp uitgesloten. Misschien kon hij zelf alles herkennen; hij moest toch iets. Wie weet zou hij dadelijk een belangrijke taak krijgen, en zou hij niet eens de weg kennen! Hij moest en zou het hele gebied uit zijn hoofd kennen, of hij daar nou de regels voor moest overtreden of niet. Maar in zijn ogen had hij nog steeds niets fout gedaan.

Nogal onhandig en met veel moeite kroop hij door het dichtbegroeide struikgewas. Hij was zo tegen de weerstand van de planten gewend dat hij bijna zijn evenwicht verloor wanneer hij ineens verdween. Wanneer zijn hele lichaam weer bloot was voor het zicht van anderen schudde hij zijn vachtje uit. Zo, dat was al beter. Met grote blauwe ogen keek hij om zich heen. Kende hij deze plaats misschien van de verhalen van de Elders?... Eens denken; een eenzame boom op een openveldje midden in het bos… Zou het… De Uilenboom! Hij zocht met zijn ogen naar iets. Ja, daar was het beekje! Deze plek was wel degelijk de Uilenboom! Trots op zijn eigen prestatie liep hij naar de boom, gooide zijn hoofd in zijn nek om naar boven te kijken. Zo… Wat was die boom groot. Bijna intimiderend.
Na wat fris water te hebben gedronken in het beekje keek hij weer om zich heen. Waar moest hij nu naartoe? Ineens spande al zijn spieren zich aan, draaide hij met een ruk zijn kop om. Er was hier nog iemand anders… Hij kon het horen. Hij legde zijn oren plat in zijn overeind staande nekharen. Hij had nog niet geleerd om anderen te herkennen aan hun geur, en ging er blindelings vanuit dat het een indringer was. Hij klapte zijn nagels uit en zette zich af. Hij liet een fel gekrijs horen, dat dreigend over moest komen. Het was maar de vraag of hij ook op de ander terecht zou komen; hij was immers in alle opzichten een onervaren Apprentice.

* Het liefst een andere Apprentice! *
Maar Warrior mag ook hoor (;

Moonpaw lag rustig nog een beetje na te soezen in de aprrentices den. Uiteindelijk liep hij naar buiten en wist dat er vandaag niets anders op het progamma stond dan vrij jagen. Hij liep langs de hoop prooi heen, eten kon hij ook later! Een witte schim trok zijn aandacht. Wat deed Snowpaw zo alleen bij de kampingang? De apprentice mocht nog niet weggaan! oor hij kon ingrijpen, schoot Snowpaw door de ingang. Moonpaw haalde zijn schouders op, er was geen tijd om zijn mentor op te duikelen dus ging hij er zelf maar achteraan. De apprentice was nog duidelijk het bos niet gewend, en kroop nogal luidruchtig door het struikgewas heen.
Ze waren uit gekomen bij de Uilenboom, het verbaasde Moonpaw dat de jonge apprntice juist hier na toe was gegaan. Was hij dan niet banggemaakt door de verhaaltjes toen hij nog in zijn nest lag? Ergens kon het hem niks schelen, en juist wou hij zich toonbaar maken, toen hij per ongeluk op een zwak takje ging staan. Hij geluid galmde de hele open plek over en hij zag snowpaw verschrikt opkijken. Hij dacht er niet bij na en sprong met open nagels op Moonpaw af. Vlug sprong hij op zij, waardoor Snowpaw er naast terecht kwam. Automatisch ging hij in vechthouding staan, en maakte zich groot zodat hij boven de Apprentice uit torende.
'Wow, Snowpaw! Iets vriendelijker voor je holgenoot groot!' Blies hij uit. 'Vervolgens beter ruiken wie het is oke?' Vroeg hij.

Er liep een rilling over zijn ruggengraat, de jongen kater huiverde zachtjes. Zou het echt waar zijn dat stoute kittens hier meegenomen werden door uilen? Wie weet… Maar uilen waren nacht dieren, die kwamen niet tevoorschijn rond tijdstippen als deze. Dan sliepen ze. Waarom zouden ze wakker worden uit hun heerlijke slaap, hun zoete dromen onderbreken; enkel voor een klein hapje? Hij zou het niet doen. En wat had hij nou eigenlijk te vrezen? Hij was een Apprentice nu. Uilen aten kittens, geen Apprentices. Die waren te groot, en te goed getraind om ze te ontwijken. Oké, oké; hij had nog geen training gehad. Maar hij was wel snel genoeg om weg te rennen en dekking te zoeken, dat wel.
De witte schim verdween voor zijn klauwen. Hij hapte naar adem, probeerde zijn val te breken door op zijn poten te landen. De druk op zijn voorpoten was te veel, ze bezweken eronder. Nogal onhandig maakte hij een koprol, rolde een stukje door. Snel sprong hij weer overeind, schudde zijn kopje om weer helder te worden daarin. Hij zwaaide wild met zijn staart. Hij mocht tijdens zijn eerste uitval gemist hebben, hij zou niet herhaling vallen! Hij zou deze – zijn gedachtestroom werd abrupt stilgezet wanneer hij zag wie hij tegenover zich had. Moonpaw. Ietwat onthutst knipperde hij met zijn ogen, ging erop staan. Hij hoefde geen medelid te verjagen; dat zou gewoon vreemd zijn. De gevechtshouding liet hem koud. Waarom zou Moonpaw zich willen verdedigen; een bedreiging in hem, jonge Snowpaw, zien was vrijwel onmogelijk.
Hij fronste wanneer hij de woorden van de mede Apprentice hoorde. Hij grijnsde flauwtjes. ‘Wie denk je dat je bent; mijn moeder?’ miauwde hij, ietwat spottend. Het was waar dat hij zijn neus had moeten gebruiken, maar niemand had hem dat ooit geleerd. Het zou hem wel vergeven worden. Maar die opmerking en houding van Moonpaw waren overduidelijk overbodig. Dacht hij nou werkelijk dat hij hem weer in de haren zou vliegen als hij eenmaal had gezien dat er een medelid tegenover hem stond? Hij was loyaal, daar was geen twijfel aan. Dus dat betekende dat hij geen clanleden aanviel. Ondanks dit alles, bleef hij gewoon zichzelf. Wat zou het hem uitmaken? Moonpaw was noch zijn moeder, noch zijn vader, noch zijn mentor. Hij had niets over hem te zeggen, en zolang hij van zijn fouten leerde. Was het goed, toch?

Moonpaw zuchtte opgelucht dat de kater op tijd had gezien dat het maar een clanlid was. Hij zakte uit de houding en begon zijn vacht te wassen, die bleef ook nooit plat liggen! Hij gaf het maar op en keek naar Snowpaw. Hij grijnsde flauwtjes. ‘Wie denk je dat je bent; mijn moeder?’ miauwde hij, ietwat spottend. 'Neuh..alleen een kater die deze dag nog wil overleven!' grijnste hij terug. 'Pff, waar heb jij zo leren springen? Volg ik gewoon een kater, word ik bijna overrompelt!' Moonpaw keek vragend naar Snowpaw, de kater had nog geen training gehad, maar Moonpaw ook nog niet. En zelf was hij al een maand in training! De kater had duidelijk bedenkingen gehad toen hij in verdediging was gesprongen. 'Als jij een krijger word ben ik blij dat je in mijn Clan zit!' Snorde hij vrolijk. Moonpaw was even oud als hem. maar hij was toch nog iets groter! 'Je was wel gespannen zeg!' Vroeg Moonpaw nieuwsgierig.
'Wie is je mentor eigenlijk ook alweer?' Vroeg Moonpaw dan maar.

[Whaa, is laat en heb totaal geen inspi vandaag! DX]

Snowpaw fronste. Waarom deed Moonpaw zo? Ze waren toch clanleden, hij zou een clanlid nooit aanvallen. Tenzij het een verrader was, maar dat was weer een ander verhaal. Hij liet zijn oren zakken, maar zijn fronst bleef op zijn voorhoofd staan. ‘Waarom zou ik een clanlid aanvallen?’ miauwde hij, ietwat beledigd. Was hij dan zo on-loyaal in de ogen van de anderen? Maar het enige wat hij had gedaan wat enigszins tegen de regels was; was het kamp uitgaan zonder begeleiding. Hij had er echter iets anders van gemaakt; zelfstudie. Zonder studie en onderwijzing kwam je nergens. Dus als hij zichzelf wat dingen bij kon brengen, vond hij het goed.
Trots stak de jonge kater zijn borst naar voren. ‘Ik denk dat ik daar gewoon goed voor ben gebouwd, mijn talent,’ miauwde hij blij. Het was waar dat hij altijd al lichte voetjes had. Hij was erg snel, de wind bood bijna geen weerstand tegen zijn gestalte. Hij was slank, zowaar elegant in zekere zin. Maar zelf zag hij er het nut niet van in; het was alleen leuk om elegant te zijn als een poes, niet als een kater. Dan werd je alleen maar belachelijk gemaakt. ‘En dan had je me niet zo stilletjes moeten volgen, dan had ik je ook niet aankunnen zien als mogelijke indringer,’ mompelde hij erachteraan. Hij wist dat hijzelf beter had moeten opletten. Maar het moest van twee kanten komen.

‘Nou, als Apprentice mag je toch officieel ook het kamp niet uit zonder begeleiding, noch toestemming?’ merkte hij nuchter op over zijn gespannen gedrag. ‘Ik noem het niet het kamp uit sluipen, maar zelfstudie. Ik moet toch op de een of andere manier aan mijn kennis komen? Anders wordt ik nóóit een Warrior.’ Hij trok met zijn snorharen, niet blij met de gedachte dat hij nog niet getraind was. Maar ach, als hij zichzelf zou onderwijzen zou hij wel ergens komen. Het was beter dan helemaal niets toch? Hij keek op, knipperde met zijn helderblauwe ogen. Hij haalde diep adem. ‘Graystripe,’ verzuchtte hij. ‘Maar die lijkt het tegenwoordig te druk te hebben met andere dingen dan met zijn eigen Apprentice.’ Eventjes ging er een naam door zijn hoofd, met een nukkige ondertoon. Shadowrose was Graystripe zijn partner, misschien dat zij de hele tijd in zijn hoofd zat. En dat hij hem daarom iedere keer vergat. Hij wist nog steeds niet wat hij in de poes zag; ze was weliswaar een goede Warrior, erg loyaal ook. Maar meer kon hij niet zien; maar dat kwam gewoon door de leeftijd.

‘Waarom zou ik een clanlid aanvallen?’ miauwde hij, ietwat beledigd. Moonpaw haald ezijn schouder op. Trots stak de jonge kater zijn borst naar voren. ‘Ik denk dat ik daar gewoon goed voor ben gebouwd, mijn talent,’ miauwde hij blij. 'Je bent echt wel snel!' Zei Moonpaw daar maar op. Er viel even een stilte en Snowpaw dacht blijkbaar over dat Moonpaw in verdediging was gesprongen, ‘En dan had je me niet zo stilletjes moeten volgen, dan had ik je ook niet aankunnen zien als mogelijke indringer,’ mompelde hij erachteraan. 'Sorry, ik oefen mijn sluiptechnieken, we hebben niet allemaal mentors die je leerling trainen!'Wierp Moonpaw tegen, 'Ook al is hij een maand leerling.'Mompelde Moonpaw.
‘Nou, als Apprentice mag je toch officieel ook het kamp niet uit zonder begeleiding, noch toestemming?’ merkte Snowpaw nuchter op over zijn gespannen gedrag. ‘Ik noem het niet het kamp uit sluipen, maar zelfstudie. Ik moet toch op de een of andere manier aan mijn kennis komen? Anders wordt ik nóóit een Warrior.’ Moonpaw knikte, 'Dat ken ik.' Glimlachte hij. 'Maar je moet dat echt vaker doen! Ik doen het ook, ik ken ondertussen het hele gebied vanbuiten, en mijn mentor deed niet eens de tour met mij! En je kan nog jagen ook!' Moonpaw schraapte zijn nagels schoon aan de licht vochtige grond. Hawkstripe, zijn leerling was verwaarloosd, maar hij had tenminste vrienden!

Het enige wat hij kon doen was Moonpaw met grote onbegrijpende ogen aankijken. Mentors die je niet trainde? Hij had zijn snelheid en lenigheid te danken aan zijn bouw, niet aan zijn training. Hij was nog nooit getraind, jammer genoeg. Maar dat zou hem niet tegenhouden om Warrior te worden. Hij trainde zichzelf wel. De enige reden waarom hij dacht zichzelf dingen te kunnen leren, waren de verhalen over die zogeheten Rogue’s. Wilde katten zonder clan, en ook zonder tweebeen nest waar ze anders hun eten moesten halen. Zij hadden niemand om hun dingen bij te brengen, dus die moesten het wel van zichzelf leren. Dus als hun het konden, waarom zou hij het dan niet kunnen?
Ongemakkelijk zwaaide hij met zijn staart, liet zijn horen zakken. Vaker het kamp uit sluipen? Dat kon hij niet doen. Hij zou het alleen blijven doen totdat hij het hele gebied kende, niet langer. Vechten kon hij ook wel leren in het kamp. En als hij met de kits ging spelen, zou hij vast ook wat leren over jagen; hun voorstellend als prooi. Hij kon de regels niet teveel overtreden, dan zou hij zijn ouders een slechte naam bezorgen. En dat kon vooral zijn moeder niet gebruiken. Zij was de leidster van Thunderclan! Hij wou niet degene zijn die haar een slechte naam bezorgde, noch ervoor zorgde dat ze minder werd gerespecteerd. Het schuldgevoel wat hij dan zou krijgen… Dat zou hij niet aankunnen.

‘Moonpaw,’ miauwde hij zachtjes, ‘Ik ga alleen het kamp uit om het gebied te verkennen. Meer niet. Ik denk dat jagen en vechten dingen zijn die je ook binnen de wanden van het kamp kunt leren. Het enige wat je dan moet doen is die technieken toepassen in een andere omgeving, niet?’ Hij vertelde zijn reden er maar niet bij. Die hield hij liever voor zichzelf. Niemand zou er wat aan hebben als hij zijn reden door het hele kamp ging schreeuwen. Was ook nergens voor nodig. Sommige dingen waren beter om niet te delen met anderen, want ze zouden het toch wel begrijpen en snappen. Zonder dat je het hoefde te delen doormiddel van je stem.

* Sorry voor de fluttige post ^^'

De jonge apprentice voelde zich duidelijk ongemakkelijk bij Moonpaw uitspraak over het kamp insluipen. Moonpaw liet het maar zo, als Snowpaw dat niet wou doen, moest hij het vooral niet doen! Moonpaw zou blijven jagen, tot zijn mentor hem meenam naar training! Maar Moonpaw begreep de jonge kat wel, zijn moeder was tenslotte Bluestar! En die kon hij geen slechte naam bezorgen door zichzelf dingen te leren. 'Moonpaw,’ miauwde hij zachtjes, ‘Ik ga alleen het kamp uit om het gebied te verkennen. Meer niet. Ik denk dat jagen en vechten dingen zijn die je ook binnen de wanden van het kamp kunt leren. Het enige wat je dan moet doen is die technieken toepassen in een andere omgeving, niet?’ Moonpaw knikte maar. 'Ja, zal wel.' Mompelde hij afwezig. 'Heb je anders zin om mert mij te gaan jagen voor de Elders?' Vroeg hij al wat enthousiaster. Hij keek Snowpaw aan, zou de kat dat wel willen? Moonpaw maakte het niets uit, zijn mentor wist toch al dat Moonpaw ging jagen, en of er een andere kat meeging met hem maakte Hawkstripe eerlijk gezegt niets uit. 'Anders gaan we even terug naar het kamp om te vragen aan je mentor. Dat is wel zo beleefd. Maar het hoeft natuurlijk niet.' Moonpaw wou niet dat Snowpaw zich verschuldigt of gedwongen ofzo ging voelen. Maar het was natuurlijk wel altijd leuk om met zijn tweeën te jagen. Je sluiptechnieken verbeterde dan altijd mega veel. Moonpaw schudde zijn hoofd, za hij al half te dagdromen over een jacht, terwijl Snowpaw nog niet eens antwoord had gegeven!

[Sorry! voor mij laaate post, school, examens en vakentie! Sorry! Dx]