Bitch in town

Haar staart was hoog in de lucht opgeheven, haar kin stond een tikje naar de lucht gedraaid waardoor je de arrogantie van haar gelaat af kon zien schijnen. Het gestroomlijnde lichaam was gehuld in een glanzende tabby vacht die was ingelegd met verschillende structuren en lijnen. Deze staken af tegen haar ongebruikelijke ogen, die de boel in de gate hielden. De stilte in het bos was om te snijden, net alsof de dieren waren getijsterd door angst die Mistyvine welliswaar niet kende.
Kleine wolkjes adem kwamen uit haar mond, waardoor je kon herkennen dat ze zich in de ochtendglore van de aarde bevond. Mistyvine's ademhaling was rustig, maar je door haar scherpe gelaatstrekken zien dat ze op iets uit was. Haar oren maakte kleine bewegingen en de puntige snorharen trilde bij het opvangen van vogelgezang.
Een klein zuchtje ontsnapte uit haar keel, waarna ze zich opkrulde naast de uilenboom. Bijna direct sprong ze al blazend op, toen ze in het soppige uilenballetje viel. Automatisch maakte ze een kots beweging, en zocht een plekje naast een stroom die dichtbij was gelegen.

Haar oogleden vielen dicht, ze was vroeg opgestaan om even alleen te zijn, maar de slaap overnam haar en ze dommelde in. Natuurlijk moest een geluid dit proces weer verstoren, en aangezien de muizen zich verstopten bleek dat er een kat naderde. Een lachje van vermaak glipte haar keel door, en ze ging zitten. Onschuldig likte Mistyvine over haar poot en wastte zo haar oren, die kat zal nog wel iets te voorduren krijgen; zomaar haar slaap verstoren. Misty vond het heerlijk bitchy te zijn tegen anderen, ze kende geen liefde noch haat, ze kende alleen maar het vermaak in andere het zwijgen op te leggen, met rake opmerkingen die hen echt wat deden.
De kleuren van de smaragdgroene bladeren, de bruine boomstammen en het onkruid wervelden voor haar ogen terwijl al het geluid weer weg leek te vallen waardoor er alleen nog een ondoordringbare stilte achterbleef. Nieuwsgierig hief Mistyvine haar kop op, wat deed deze kat zo op zijn hoedde zijn. Ze zette haar voetkussentjes in de donkerbruine aarde om zichzelf zo vooruit te duwen, en naar de plek waar het geluid vandaan kwam te bevinden. Haar ogen tuurde naar boven waar slechts kleine zonnestralen zichtbaar waren, maar haperde door het dichte bladerdek dat zich boven haar bevond.
Ook regenwolken dreven boven de machtige vuurbol heen, en dat irriteerde haar enigzins. De zon hoorde haar vacht te verwarmen, en niet te verdwijnen en de bossen in een grauwe, uitgeputte wereld te doen veranderen. Haar lichtgekleurde vacht gleed langs de bladeren waar regendruppels aan bungelde. Ze keek weer achterom, haar ogen observeerde de hoge boom, waarvan de bruine schors bedekt was met donkergroen mos.
De vochtige, scherpe geur drong haar neusgaten binnen als ze een rondje maakte door het bos, om de uilenboom heen. De omgeving om haar heen leek de zelfde structuur te behouden, en het begoon haar enigzins te vervelen waardoor ze terug keerde naar de plek waar ze zich vorheen bevond. Nog steeds was ze zich bewust van de aanwezigheid van een ander organisme, de geur vertelde haar dat het een kat was, van haar Clan.

Water dat kabbelde in de glinsterende rivier. Het water suisde en vogeltjes leken te zingen. Bladeren vielen langzaam en vredig van de takken uit de bomen, er zat een zwarte kat langs de rivier, hij keek naar zijn spiegelbeeld. Enkel kijken naar wie hij was. Niet gestoord door wreedzuchtige gedachten. Enkel het gevoel van rust. Het was nacht, en niemand zou merken dat hij hier was. De maan die schijnend aan de hemel stond wierp een licht door het bladerdek van de ruisende bomen. Je hoorde het woud zingen, leven dat stil was maar toch prachtig hoorbaar. De langharige kat keek met een treurige blik in het water. Katten ontweken hem, zagen hem niet staan. Lieten hem maar zijn gang gaan, niet dat de kat ook anders wilde. Maar ergens in zijn leven wist hij dat er iets miste, hij wilde geen liefde hij wilde geen vreugde. Hij kende alleen het duister dat hem zijn levenlang al volgde. Donkere dromen en gedachten van moord en doodslag, als kit genegeerd en teneergesteld. Niemand keek tegen hem op of onder niemand wilde hem zien. De nam van deze kater was, een naam naar zijn hart. Darkfire, een naam die bij hem paste alsof hij door de starclan was uitgekozen. Zijn vacht en gedachte duister, zijn ogen... vlamkleurig oranje. Hij dacht na dat kon je duidelijk zien, maar de gedachte was niet meer rustig, het was voor hem zijn bestemming.

Darkfire werd wakker in de warriors den. Alles was rustig, hij hief zijn snuit recht op. Maar begon zich toen te wassen, grote halen streken over zijn lange vacht. Uiteindelijk toen Darkfire klaar was. Stond hij op, zachte passen trippelde over de warrige bosgrond. Je zag hem de den uit, naar de doorntunnel en daaruit weer verdwijnen zonder nog aandacht te tonen aan het kampleven. Darkfire zei niets hij zweeg enkel. Daarna begon hij te sprinten, te rennen. Hij voelde zijn bloed stromen, met grote sprongen dreef hij zich voort door het bos heen. Dingen die hij zag deerde hem niet, dingen die hij hoorde deerde hem niet. Hij had enkel aandacht voor zichzelf. Het rennen maakte hem los van de wereld, als hij zo rende voelde hij zich vrij, als een schim in het duister. Maar Darkfire minderde nu vaart hij liep op een drafje verder enkele geluidjes van prooi tussen de struiken. Geen aandacht. Een vogel die overvloog. Geen aandacht. Een tak die krakend brak door de wind, en op de grond viel. Geen aandacht. Tot Darkfire een geur in zijn geurklieren binnen kreeg. Een Donderclan poes, die hij niet goed kende. Hij had eerder in deze dagen, een poes ontmoet die nog naïever was dan een leerling, maar nu. Nu kon Darkfire wel merken dat deze poes uit beter hout gesneden was. Dus hij besloot een kijkje te nemen naar wie het was. Ze lag bij de Uilenboom, Hij trippelde naar haar toe. Darkfire zag nu enkel wie het was. Maar de naam van haar was hem onbekend. Darkfire knikte een norse begrotingen zei alleen. '' Hey, was hij lekker? De uilenbal.'' Hij zag aan haar snoet dat ze er in was gaan liggen, Darkfire lachte binnensmonds.

De twee blauw/groene irrisen van de kat, met een stralende glans die het sterkste licht leken te verbleken tuurde naar de nog altijd stille natuur. Haar hartslag was regelmatig, en overstemde het geluid van de zwijgende stilte die het bos had getijsterd. De grijze wolken hadden de aarde in een grauw omhulsel gesloten, die niet geremd werdt door de kracht van de eeuwig durende zon. Haar ogen voelde plotseling heel zwaar, maar ze vermande zich toen de zwarte schim die zich had schuil gehouden, te voorschijn kwam. Tot haar grote ergenis had de stem een ondertoon die ze niet kon waarderen, de woorden die hij sprak waren de verkeerde geweest. Was hij niet van haar Clan, misschien wel zijn laatse. Helaas was de gitzwarte langhaar wel van haar Clan, en kon ze haar klauwen niet in zijn vlees drukken zonder verbannen te worden.
Hoewel Mistyvine de wereld wilde zien, rondreizen en gelukkig zijn, kon ze het niet over haar hart verkrijgen de Clan waar ze geboren was te verlaten. Het voelde alsof er een last op haar schouders drukte, die alleen verzacht kon worden als ze haar thuis verzorgde. Haar ongewone ogen observeerden de kat, zodat zijn gehele gelaat weerspiegeld werd in haar irrissen. 'Gewaagd,' ze doelde op de woorden die hij had gesproken, en bleef indrukwekkend koel onder zijn spottende lichaamstaal.
Haar scherpe nagels werden verlicht door een zonnestraal die tussen de bladeren doorglipte. Haar ogen inspecteerde de natuur weer, en het viel haar nu pas op dat de lichte nevel was weggetrokken en de dauw op de overige grassprietjes had nagelaten. Toen haar blik weer aan de kat geknoopt was zag ze de twee littekens die over zijn oog waren getrokken. Ze ardoreerde haar gevoel voor woorden, die ze gebruikte om de katten in de val te lokken. Met een klein zuchtje liet ze haar verveeldheid merken, en ze staarte uitzichtloos voor zich uit.

'Wat is er gebeurd met je gezicht? Aanvaring met een mestkever?' Haar woorden waren niet gebruikt om de kater te beledigen, dit was simpelweg de eerste oplossing die in haar op was gekomen. Ze was namelijk niet onder de indruk van zijn gespierde bouw en bekoorlijke uiterlijk. Daarom was het ook meer naar haar zelf gericht. Mistyvine's kijkers keken strak naar de kat, en haar staart zwiepte zachtjes heen en weer.
Meestal deed ze dit al ze zich irriteerde, maar nu was het bedoeld als teken.
Ze speelde spelletjes, en deze kater was zojuist benoemd tot haar nieuwe speeltje. Een grijnsje dat iets weg had van sadisme speelde met haar lippen, en een korte mrauw deed haar snorharen trillen. 'Naïef' Verwoordde ze het karakter van de kater die voor haar stond. Van zijn leeftijd had ze geen idee, het intresseerde haar ook niet veel. Ze had hem nog nooit echt aangesproken. Mistyvine's lichaamshouding was nog steeds met een tikkeltje arrogantie, ze ging zitten met haar borst een tikje vooruit gestoken en keek Darkfire specifiek aan. Iets wat niet vaak gebeurde, want Mistyvine doelde bijna nooit op één persoon.

Darkfire keek op van haar gedrag. Hij was haar nog nooit opgevallen. Mischien omdat ze zo opzichzelf was. Darkfire keek haar aan. Ze had een apperte kleur ogen, ogen die je niet vaak ziet. Groen en blauw in een biezondere combinatie, facinerend. Je kon aan haar merken dat de houding van Darkfire haar niet echt beviel, in tegendeel zelfs. Ze bleef er koelbloedig onder. Wat Darkfire juist wel aanstond, hij had nog nooit ook maar nooit zo iemand in de Donderclan ontmoet. De Donderclan nogwel, de meeste waren enkel watjes die achter hun reet aan zaten. Geen enkel respect hadden voor het duister, Darkfire had niks met de katten uit de Donderclan. Helemaal niks, enkel waneer ze onder druk zouden staan. Als ze zouden veranderen, in katten meer zoals ze waren als in de Schaduwclan. Kon hij zich thuisvoelen. Maar al vanaf z,n kindertijd was hij totaal anders dan de Donderclankatten. Als kitten wilde de vriendjes die uberhuobt had.Dan wilde ze alleen spelen, hij wilde vechten! Enkel in het begin had hij vriendjes want later zonderde hij zich meestal af van de groep. Eigenlijk waren z,n vrienden de kraaien en kouwtjes die rondvlogen En de schaduwen van de takken die hem geruststelde, Als kit strok hij zich dan terug in de struiken buiten het kamp. Maar enkel nog in het zicht van de gene die echt keken. En niemand viel het ook ooit op dat hij weg was. Hij was toch altijd het minpunt, hij hate z,n moeder en zei hem. Toen hij leerling werd, deed Cloudtail nooit iets met hem, nooit. Hij had alles zelf moeten leren, soms ging hij dan met tegenzin met Winterstorm mee. Maar nooit had hij daar zin in gehad. Nooit. En Shadowrose, toen nog Shadowpaw. Die achterlijke poesiepoes, ach hij mocht haar wel wat. Ze hadden de trainingen grotendeels ruzient doorgemaakt. Enkel de dag nadat ze leerling waren geworden, hadden ze een degenlijk gesprek gevoerd. Maar nu leek ze hem te vermijden, het kon hem ook niks schelen, ze kon in de vossenstront zakken van hem part. Donderclan? nee, hij zou zich er nooit thuisvoelen, enkel waneer... Maar dat zou hij later opknappen. Nu nog even het juiste moment afspreken. Dan zou alles veranderen.

Darkfire schrok wat op uit z,n gedachte toen de poes tegen hem begon te spreken.
'Wat is er gebeurd met je gezicht? Aanvaring met een mestkever?' Darkfire keek haar even strak en fel aan. Maar hij snoof toen, Nee, ik heb het gekregen, van een waardig krijger. En die op mijn oor en schouder. Van een andere kat die het waardig was. Ik moet je nageven... Wat is de naam eigenlijk van je? Hij zag dat ze hem, niet echtuitdagend vond. Dat maakte hem tot nu toe ook helemaal niet uit. Het kon hem geen flikker schelen wat andere van hem dachten.