Borderlines [training 2]

Hij zag dat ze hem nog niet volledig begreep, maar de kater had vertrouwen in zijn apprentice, en dus liet hij haar nog even stoeien met het probleem. Precies zoals hij verwacht had verscheen er dan ook plots een glimlach op haar gezicht terwijl het antwoord langzaam maar zeker geformuleerd werd. "Inderdaad," Mauwde hij goedkeurend, "En weet je ook wat dat betekend?" Nu eens kijken of ze volledig door zou redeneren, of stapje voor stapje zou gaan. Beide manieren mochten wat hem betrof, er was niet echt een betere in deze situatie.

"Nou, dat de Windclanners niet op hun eigen gebied blijven?", antwoordde Windpaw. Een noot van walging kon ze net niet onderdrukken in haar stem, maar het was nu eenmaal zo dat ze geen echte fan was van Windclan. Het waren maar mormels wat haar betrof. Als om die gedachte te bevestigen stak de wind wat harder op, waardoor ze even rilde. Het was een koud windje.

De mentor grinnikte even om haar felle reactie, en bedacht zich dat hij dan wel blij mocht zijn met zijn naam. Hij was namelijk vernoemt naar de clan waar hij ook eigenlijk in leefde, en dat was makkelijker dan de naam te dragen van de vijand. Al werd je er wel sterk van. "Dat ook," Beaamde hij, maar dat was niet echt nieuw nieuws want wanneer bleven de Windclanners wel op hun eigen grondgebied? Juist ja, nooit. "Maar het betekend ook dat er hier minder Shadowclan patrouilles komen, vaak omdat het vergeten wordt, of net iets te ver is," Hij keek de poes serieus aan, "Kan je nu bedenken watvoor zwakte dat hier geeft, en welk voordeel dus voor de Windclanners?"

De poes knikte terwijl haar mentor sprak. Haar groene blik was bedachtzaam, terwijl ze opnieuw even om zich heen keek, puur uit gewoonte. Om te zorgen dat de voorgenoemde Windclanners vandaag wel op hun gebied bleven. "We weten niet goed wat er hier aan de hand is omdat er bijna nooit patrouille's zijn..", begon Windpaw nadenkend, haar kopje scheef geknikt. "Ze kunnen in principe steeds kleine stukjes gebied erbij nemen zonder dat we dat merken, ja toch?" De apprentice keek Tallshadow aan ter bevestiging alvorens verder te gaan. "En ze kunnen hier heel makkelijk de grens over gaan met een vechtpatrouille aangezien de kans veel kleiner is dat ze een patrouille van ons zullen tegenkomen.." Als je het allemaal zo zei, was het best wel heel duidelijk dat er dringend iets gedaan zou moeten worden aan deze zwakke plek.

De kater keek verwachtingsvol naar de poes, en knikte haar bemoedigend toe toen ze hem aankeek voor goedkeuring. Hij stond versteld, ze wist al meer dan hij had durven hopen. Het zou niet lang meer duren en dan zou ook deze poes haar broers en zussen volgen en warrior worden. "Heel goed," Antwoordde Tall dan ook, een tevreden glimlach op zijn gezicht, "Vandaar dat we als we terug zijn Innerghost zullen informeren dat hier meer patrouilles zullen moeten komen," Dat was het beste wat ze konden doen. Vandaar dat de kater langs de grens verder begon te lopen, verder weg van de grens van Windclan, dichter naar niemandsland toe.

De tabby knikte, haar groene oogjes glinsterend van blijdschap bij het compliment van haar mentor. Misschien zou ze eindelijk warrior kunnen worden, als hij vond dat ze het goed deed! Misschien zou ze haar ouders dan ook trots kunnen maken, zoals haar siblings. Trippelend achtervolgde ze Tallshadow, die steeds dichter naar het niemandsland ging. "Gaan we naar het roguegebied?", vroeg Windpaw benieuwd. "Ben je daar ooit al geweest? Ik niet" Niemandsland was eng, je wist immers nooit wat je ging tegenkomen.. Maar aan de andere kant was haar nieuwsgierigheid groot genoeg om er naartoe te willen.

Hij keek bedenkelijk over de kant van de grens die de poes duidelijk bedoelde. Vooralsnog waren ze aan hun kant van de grens gebleven, maar wat de poes zei, daar zat wel wat in. "Ja ik ben er wel eens geweest ja," Mompelde de kater, duidelijk nog aan het nadenken. Aan de ene kant wilde hij haar prima meenemen die kant uit, aan de andere kant waren de spanningen tussen Bloodclan en Shadowclan ook heel groot. De kans om een vijandige kat tegen te komen was niet gering, en hij wilde Wind niet in onnodig gevaarlijke situaties stoppen.

Haar grote ogen keken verwonderd op naar de kater. Hij was nog geen 10 moons ouder dan haar, maar hij had wel al zoveel meegemaakt; was op plaatsen geweest die ze nog nooit gezien had, had katten ontmoet waar ze nog nooit van gehoord had. ergens was ze jaloers op hem, ze wou ook zoveel dingen weten en leren kennen! Windpaw versnelde even haar pas zodat ze voor hem ging lopen, en liep toen achteruit. Zo kon ze Tallshadow aankijken terwijl ze sprak. "Gaan we ernaartoe?", vroeg de apprentice, het enthousiasme duidelijk in haar stem. Ze zette haar beste puppyblik op. "Alsjeblieeeft?"

Hij was zo'n pushover, natuurlijk was hij dat. Het feit dat de poes graag andere plekken wilde zien maakte dat hij haar niet meer kon weigeren, en wie was hij ook om haar dat te ontzien? Hijzelf had de gekste plekken al gezien op haar leeftijd, basically omdat hij er niet mocht komen. Dan maar beter om met haar mee te gaan en op die manier haar veilig te introduceren in onbekende streken. Vandaar dat hij geamuseerd zijn ogen rolde en even deed alsof hij diep moest nadenken. Uiteindelijk brak er echter een grijns door op zijn gezicht. "Oke dan," Mauwde hij grinnikend, en week uit naar over de grens. "Mits je belooft te luisteren," Hierbij keek hij de poes streng aan, want dit was van levensbelang.

Enthousiast knikte de bruine tabby, haar groene ogen glinsterend van een enthousiasme dat er al vele te lang niet meer in was geweest. Ze had volwassen moeten worden, en ergens dacht ze ook dat dat serieuzer was. Maar het was zo leuk om gewoon onbezorgd en blij te zijn, gewoon gelukkig. Met een grijns op haar gelaat ging Windpaw terug naast haar mentor lopen, een kleine huppel in haar pas. Ze ging voor het eerst in haar leven naar het roguegebied, en met toestemming dan nog wel! Waar kon ze nog meer voor vragen?

Hij had haar in ieder geval vrolijk nu, maar of het echt een slim besluit te noemen was betwijfelde de kater nog. Toch had hij geen zin om terug te krabbelen en ook hij wilde eigenlijk wel weer eens wat leuks doen. Ze staken dus rustig de grens over, en begonnen rustig het - voor haar - onbekende land binnen te lopen. "Oke," Mauwde hij uiteindelijk, dit was ten slotte een les, "Wat ruik je allemaal?"

De tabby huppelde bijna de grens over, haar groene ogen uitkijkend. Dit was zo spannend! Bij de vraag van haar mentor stak ze meteen haar neus in de lucht en snoof ze de geuren op. Meteen vertrok haar gezicht van afschuw. "Een hele vieze geur.", zei ze, haar neus ophalend. "Is dat hoe rogues ruiken?" Windpaw had er nog nooit één ontmoet, nog nooit een geroken, dus dat kon ze niet echt weten natuurlijk..

Hij glimlachte toen de poes haar gezicht meteen vertrok aangezien ze een vieze geur rook. De kater kon haar geen ongelijk geven, maar schudde wel lachend zijn hoofd toen ze hem vroeg of het rogues waren. "Nee," Antwoordde hij grinnikend, arme rogues, als ze dat eens zouden horen. "Dat is de carrionplace, die reikt verder dan alleen ons territorium," Hij kuchte eens, als ze wat verder kwamen zou de geur beter worden, dan zou de wind het minder in hun gezicht blazen. "Bovendien," Vervolgde hij, naar zijn leerlinge kijkende. "Zouden Rogues vies ruiken denk je? Denk eens logisch na," Dat kon ze wel.

Onderwerp: Re: Borderlines [training 2]