I can't feel my heart beating [OPEN]

"Jeetje, ik denk... ik denk dat mijn poten moe zijn. Kan jij me straks terug tillen naar de schuur want ik denk dat ik anders een nagel breek." verzuchtte ze met een grijns. Natuurlijk maakte ze een grapje, zo zou ze nooit worden. Toen ging het weer verder over kittens. "Ja klopt. En dat lijkt me het ergste. Eerst willen ze alles vragen en komen ze met hun problemen en wil je die oplossen met ze. Maar dan gaan we weg.. en gaan ze hun eigen weg en eigen fouten maken. Lijkt me heel moeilijk om te zien." zei ze tegen hem. Je eigen kittens pijn zien hebben van hun fouten. Terwijl je er zelf niks meer aan kon doen. Het leek haar nog veel erger om je kittens dood te zien gaan, eerder dan jijzelf. Howl rilde eventjes bij het idee. Nee, daar begon ze niet zomaar aan. Wat een ellende.

Hij schoot in de lach en keek haar kopschuddend aan. Hij ging er verder niet meer op in, ze had haar punt gemaakt. Nee, Howl zou niet zo worden. Tenminste daar ging hij vanuit. Hij hield weer op met lachen en klopte zachtjes met zijn staart op de grond. “Soms is dat lastig inderdaad, maar dat zal altijd zo zijn. Zo is het leven nou eenmaal en daar moeten wij ons maar naar schikken. Ze kunnen je ook heel trots maken en daar doe je het dan voor, de rest moet je maar voor lief nemen.” Mompelde hij wat afwezig voor hem uit. Het was iets wat hij eigenlijk nog nooit besproken had, dus het was ook een stukje bewustwording. Hij had er nooit zo bij stil gestaan, maar ze had wel gelijk. Al moest je daar eigenlijk gewoon niet over na gaan denken er konden zo veel dingen mis gaan, maar dat was met alles zo. Als je je daar druk over ging maken kon je het beste de hele dag in je nest blijven liggen. “Je moet je daar niet te druk over maken.” Hij keek haar weer aan met een rustige blik in zijn ogen.

Semnil genoot van de wind in haar vacht en liep door de staten van het tweebeen gebied. Tot haar teleurstelling voelde ze een magere honger opkomen, Semnil wist dat ze nooit veel eten nodig had, maar ze moest eten om levend te blijven. Ze rende door de gangetjes en huizen om naar de plaats waar de clan leefde te gaan. Toen ze aankwam zag ze kleine groepjes praten met elkaar, niet druk, niet op hun hoede, of gealarmeerd voor iets, gewoon rustig. Ze pakte wat kleins te eten en ging ergens in een hoekje zitten om het op te eten.

(

als ik gefaald heb hierin, maak het me niet kwalijk het is m'n eerste roleplay post hier... Ik heb al wel meerdere keren geroleplayed op andere sites...)

Ze had hem wel aan het denken gezet, dat kon ze zien aan zijn hoofd. "Ja, de rest moet je inderdaad maar voor lief nemen.." herhaalde ze toen zijn woorden zachtjes. Misschien moest zij dat ook maar doen. Ze twijfelde heel erg of Claw haar nu nog wel zag staan. Ach ja, tenminste was alles weer normaal. Ze zouden in elk geval weer verder kunnen zonder rotgevoel. Howl haar ogen wendde zich af en keken naar de andere kant, weg van Claw. Claw zei nog dat ze zich niet te druk erover moest maken. "Ja, misschien wind ik me wel teveel op erover." zei ze tegen hem. Toch wou ze iets proberen. Ze kwam omhoog en gaf Claw voorzichtig een kopje. "Ik maak me inderdaad te druk over dingen."

Hij ging er verder niet meer op in toen ze zei dat ze zich er misschien wat te veel over opwond. Misschien wel misschien niet, maar iedereen had daar zijn eigen kijk op. Zijn spieren verstrakten toen ze hem een kopje gaf, maar hij bleef wel zitten. Hij trok wat ongemakkelijk met zijn oren en dwong zijn spieren weer te ontspannen. Zijn hart klopte weer in zijn keel, dat deed ze dus met hem. Het was gek om te voelen, het maakte hem in paniek. Al probeerde hij dat niet te laten zien. “Misschien wel.” Zei hij zachtjes in haar oor, voordat hij een stukje achteruit schoof. Toen mengde een nieuwe geur zich in hun omgeving, de geur van een andere Elite poes. Hij keek op en zijn blik viel op Semnil die een eindje verderop zat. Hij knikte haar even kort toe en schoof nog wat verder bij Howl vandaan, een bedenkelijke frons in zijn voorhoofd. Hij wilde niet dat katten gingen praten, maar misschien deden ze dat wel al. Was dat eigenlijk echt zo erg?

Semnil keek rond en zag Howl met Claw praten, het was waarschijnlijk niet interessant om ze te storen, maar alsnog was Semnil geïnteresseerd in de twee. Ze kon zichzelf er nog van weerhouden af te luisteren. Al was dit niet makkelijk. De gesloten poes at haar eten op en zuchtte, toen ze opstapte voelde ze een korte stekende pijn in haar linkerpoot. "Au," miauwde ze zachtjes. Kijkend naar haar voorpoot. Ze likte hem af en zuchtte. Ze had verkeerd opgestaan en haar poot was langzaam dik geworden. Ze ging rustig liggen en dacht na over wat ze nu zou gaan doen. Ze zou waarschijnlijk nog wel eventjes moeten zitten zo. Ze zuchtte keek op naar Howl en Claw. En glimlachte zwakjes, het zou ooit nog wat kunnen worden met die twee. Ze zag Claw langzaam een stapje van Howl afnemen. Hij maakte een knikje naar haar, die ze beantwoordde met en knikje terug.

Ze voelde dat hij weer aanspande onder haar. Ze snapte het ook wel. Howl nam weer wat stappen terug. Howl rook de geur van een andere elite kat, dat was haar nog niet eens opgevallen. Meteen nam ze ook wat stappen terug. Ze wou het niet hebben dat de roddels zich gingen verspreiden over hun. Al wist ze niet zeker of dat al gebeurd was. Howl's ogen gingen naar de poes die iets verder stond dan zij. Ze vertrouwde het niet. Stond ze hun af te luisteren? Want dan moest ze er helemaal niks van weten. "Wie is zij." siste Howl zachtjes naar Claw. Opeens kwam haar bitch-side weer omhoog. Ze vond veel best hoor. Maar als je zo sneaky op een afstandje ging doen alsof je aan het niksen was terwijl je dat overduidelijk niet aan het doen was dan werd Howl zelf ook wel wantrouwig.

"Wie is Zij?" hoorde ze Howl zeggen. Ze zei het zachtjes, maar niet zacht genoeg voor Semnil's oren. Semnil grijnsde. Howl vertrouwde haar niet. Wat begrijpelijk was, Semnil zag er niet uit als een goed verzorgde poesiepoes of een aardige poes met wie je een gesprek zo kon aanknopen. Ze had zin om naar de twee toe te stappen, maar deed het niet. Al was dat omdat ze haar poot zou breken.

Zijn oor draaide naar Semnil toen de kattin zachtjes miauwde. Zijn gehoor functioneerde prima en hij vroeg zich af wat er met haar aan de hand was, maar hij was niet van plan om dat te vragen. Het irriteerde hem dat ze hun af zat te luisteren. Toen Howl vroeg wie het was keek hij de zwarte kattin weer aan. “Semnil.” Hij praatte helemaal niet zacht, dus hij was goed te verstaan. Meer dan haar naam wist hij ook niet. Het was zijn taak om te weten wie iedereen was, maar kennen deed hij ze lang niet allemaal. Sommige wilde hij ook niet kennen en hij nam ook niet de moeite om iedereen te kennen, als hij de namen maar wist. Dan wist hij waarover iemand het had en dat vond hij wel belangrijk. “Ik hoop dat ze nu toch inmiddels wel weet dat ik niet van luistervinkjes hou.” Zijn stem had een gevaarlijke kalme toon aangenomen. Hij schold of siste nooit als hij echt kwaad was, als iemand zich echt op gevaarlijk ijs begaf. Anders wond hij zich enkel op, maar nou was hij echt kwaad. Zijn blik richtte zich strak op Semnil terwijl hij haar aanstaarde. Toen stond hij op en sjouwde met grote passen naar haar toe. Zonder waarschuwing zette hij zijn nagels in haar zere poot, niet heel hard maar wel hard genoeg dat het goed pijn zou doen. “Heb je dat begrepen?” Sprak hij nog steeds op een kalme ijzige toon.

Semnil glimlachte bij de woorden van haar leider door de stekende pijn in haar poot heen. "Ik weet meer van u dan wat u van sommigen van deze clan weet," Miauwde ze. "Maar naar wiens verhalen moet ik dan luisteren?" zei de poes. Ze vertrok van de pijn. "En waarschijnlijk weet u dat uw ook goed voor uw clan moet zorgen en niet uw klauwen in de poten van uw clan moet zetten," Miauwde ze. Ze was uitdagend, maar wist dat ze zich nu gedeisd moest houden. Ze hield van avontuur, en was snel, maar niet als haar poot zo'n pijn deed, en ze moest niet haar Leider kwaad maken. "Ik heb het begrepen." Zei ze. Hopend dat Claw zijn poot van haar poot af haalde.

Semnil, zo heette de poes. "Ik weet meer van u dan wat u van sommigen van deze clan weet," Zo, zo. Ze zat dus al een mooi tijdje te luisteren. "Maar naar wiens verhalen moet ik dan luisteren?" Howl rolde met haar ogen terwijl ze zich helemaal naar de poes draaide. Ze begaf zich op dun ijs, en je wou zeker weten dat dat ijs niet onder je weg brak. "Je hebt wel een grote bek voor zo'n klein onderkruipsel." Waar ze net kalm en rustig was geweest begon ze nu bozer en feller te worden. "Ik hoop voor jou dat jij weet wanneer je je mond moet houden tegen je leider, want ik vrees dat als je niet snel leert je kop binnen de kortste keren door het kamp rolt."

"Ik hoop voor jou dat jij weet wanneer je je mond moet houden tegen je leider, want ik vrees dat als je niet snel leert je kop binnen de kortste keren door het kamp rolt" zei de poes fel. Semnil keek naar de poes. Met Claw's klauwen nog in de hare. "Ik zou oppassen met wat je zegt," Beet Semnil de poes toe. "Ik weet wanneer ik moet stoppen." zei ze met nadruk op haar Ik. Ze keek naar Claw. Ze had nog steeds pijn aan haar poot. De pijn werd minder in de tijd die claw zijn klauwen langer in haar poot had. Maar hij zou gaan ontsteken als ze hem niet zou verzorgen. "Ik ben trouwens niet klein, jij bent gewoon groot." vergeleken met haar.

De kille blik in zijn ogen bleef onveranderd. Ook toen Semnil zei dat ze veel over hem wist. Ze wist niet meer dan andere katten, want hij was heel voorzichtig met het delen van informatie over zichzelf. Die woorden deden hem dan ook niets. “Gelukkig maar, het is toch wel handig om te weten wat je leider allemaal uitspookt.” Zijn stem droop van het sarcasme. “Het interesseert mij niet naar wiens verhalen je gaat luisteren als je mij maar niet afluistert. Dat is sowieso niet zo slim bij Elite katten die ouder dan jou zijn. Je wilt graag alle delen van jouw lijf houden neem ik aan.” Hij duwde nog wat harder op haar poot, met een kwade fonkeling in zijn ogen. “Jullie zorgen maar voor jezelf Semnil. Eem grote bek tolereer ik niet en je moet blij zijn dat het alleen jouw poot is dame.” Hij begon toch steeds meer te sissen. Toen ze zei dat ze het begrepen had haalde hij zijn nagels weer uit haar poot. “Als je het maar onthoudt.” Een kalm grijnsje verscheen om zijn lippen door de woorden van Howl. Helaas moest Semnil daar weer op in gaan. Hij had even naar Howl gekeken maar nou gleed zijn blik weer terecht langzaam naar de andere kattin. “Ooh nee dat weet jij helemaal niet, anders was het niet eens in je opgekomen ons af te luisteren.” Hij deed weer een stap naar voren, zodat hij weer gevaarlijk dichtbij haar stond. “Ik zou toch een beetje op je tellen gaan passen jonkie.” Hij had zijn kop wat gebogen zodat zijn bek vlak naast haar oor was. Zijn stem klonk kil en emotieloos.

De nagels in de poot van de poes moesten wel pijn doen bij haar. Howl grijnsde. Ze voelde letterlijk nul medeleven voor de poes. Ze bleef maar herhalen dat ze wist wanneer ze moest stoppen en toch ging ze door. Dacht ze nou echt dat zij hier geïntimideerd door was? Dan had ze het goed fout. Howl grijnsde en hield een klauw bij de nek van de poes. "Als jij echt wist wanneer je moest stoppen had je allang je bek moeten houden." Sneerde ze. Haar nagels schoten uit hun hulzen. "Want een gevecht met mij overleef je niet." Ze wou de jonge kat wat laten zien, maar ze wist dat dat waarschijnlijk geen goed plan was. Howl liet niet zomaar over zich heen lopen, niet door een jonkie die dacht boven haar te staan. Ze wist zelf ook wel dat je voor je plekje in de Bloodclan moest vechten, maar dit ging wel heel ver. Een grote bek geven tegen iemand die ouder is en iemand die je leider is. Slim was ze niet.

"Want een gevecht met mij overleef je niet." zei Howl. Semnil zei niks terug. Maar dacht vluchtig, 'op het moment niet.' Maar zei het niet. Ze moest nu stil zijn. Dat was Zeker.

(te kort i know)

Hij zag dat Howl haar geduld begon te verliezen, dat begreep hij wel. Semnil probeerde hun ook wel heel erg op de zenuwen te werken. Hijzelf bleef een stuk kalmer, hij was wel wat gewend inmiddels. Meestal kon hij het wel met woorden af en hadden die genoeg indruk om iemand de stuipen op het lijf te jagen. Toen Semnil eindelijk zo verstandig was haar bek te houden ontspande hij iets. Hij greep haar hardhandig bij haar nekvel en trok haar overeind. “En hup, nou wegwezen jij. Voordat ik mij bedenk en alsnog alleen jouw kop meeneem en anders doet Howl dat wel voor mij. Dus niet piepen en uit mijn ogen.” Hij staarde haar strak een en liet zijn nagels uit zijn hulzen glijden in de grond onder hem om achter haar aan te gaan mocht hij vinden dat ze niet snel genoeg wegliep. Het interesseerde hem echt geen moer dat haar poot pijn deed, dat had ze moeten bedenken voordat ze begonnen was met onzin uitkramen. Langzaam zwiepte zijn staart in afwachting van haar vertrek. Hij kon heel geduldig zijn, maar dat kon ook zomaar opeens omslaan.

Semnil liep weg haar pijnlijke poot schoon likkend. Ze keek verwijtend naar haar leider. Ze zag wat ouder kittens met elkaar spelen. Chagerijnig liep ze door.Ze hoopte dat het hard ging regenen en dat iedereen nat werdt, net als Howls lange vacht.

De poes maakte Howl alleen maar bozer. Haar hele houding, haar hele doen. Ze kon wel kotsen van dat beest. "Blij dat ze vertrekt. Wat een trut." grauwde ze kwaad. "Gatver. Mijn hele humeur naar de gallemiezen geholpen door zo'n bitch." Ze ging zitten en wikkelde haar zwarte staart om haar poten heen terwijl ze Claw aankeek. "Als je dat binnen nu en vrij snel member maakt verklaar ik je voor gek. Die poes gedraagt zich als een kitten." En kon geen respect vertonen naar haar meerderen. Als Howl haar nog een keertje op deze manier zou ontmoeten zou ze haar kop eraf trekken.

Hij keek Semnil na totdat ze helemaal uit het zicht verdwenen was. Toen pas draaide hij zich weer om naar Howl. “Maak je niet zo druk Howl.” Zei hij kalm. “Ze is het niet waard dat je je opwind door haar, dan heeft ze precies wat ze wil, aandacht.” Helaas was ze al member, maar hij begon zich heel sterk af te vragen of haar mentor wel de juiste keuze had gemaakt. Misschien moest hij het maar terugdraaien ook al had ze een kittypet vermoord. Ze had duidelijk niet door hoe ze zich moest gedragen en dat was net zo belangrijk. “Ze is al member, maar dat moet ik maar weer even terugdraaien heb ik het idee. Ze heeft geen flauw idee hoe ze zich hoort te gedragen en dat is niet goed, dat gaat nog voor problemen zorgen.” Mompelde hij toen bedenkelijk. “Ik moet maar even een hartig woordje gaan spreken met haar oude mentor.” Vervolgde hij terwijl hij Howl weer aan keek. “Hoe gaat het met Brokenfeeling?” Vroeg hij toen opeens, omdat hij er aan dacht.

Semnil zat aan de rand van het kamp. Nu miste ze toch wel even weer het leven bij haar tweebenen. Snel sloeg ze die gedachte weg. Waarom zou ze? Ze wist natuurlijk dat ze nu problemen had veroorzaakt. En ook wist ze dat Howl haar haatte, wat haar niks uitmaakte. Fijn voor haar dat ze zich zorgen maakte om iets wat klein en snel was, maar alsnog gewond. Ze stond op haar poot die ze omwikkeld had met spinrag wat ze gevonden had. Zachtjes liep ze op haar poot door het bos. Het zou lang duren voor haar poot zou genezen en dat ze zo hard kon rennen als eerst zou ze nooit meer doen. "Wat een leider." mompelde ze zacht tegen zichzelf. "Eentje die zijn eigen members verwond, hij heeft toch jagers nodig?" miauwde ze zachtjes in haarzelf.

Onderwerp: Re: I can't feel my heart beating [OPEN]