Please, let it stop

Hunter was inmiddels veel meer wegwijs geworden. Hij kende inmiddels alle clans en wist waar ze zich schuil hielden. Verder wist hij ook hun verzamelplaatsje en wist hij natuurlijk waar zijn eigen kamp was. Daarbij was hij er achter dat Bloodclan gewoon deed wat ze wilden en dat iedereen wel een beetje gek was. Of moordzuchtig. Maar daarom heette het dus ook Bloodclan. Ja, Hunter werd steeds slimmer.

Een van de nog niet bezochte buurten was die van de Kittypets, de lieve huiskatjes. Hij hoorde wel vaker dat katten van zijn clan hierheen gingen om ze te vermoorden of te plagen -of pesten- en hij was wel nieuwsgierig geworden. Hij liep door een brede straat heen waar de lantaarnpalen al aanstonden. Overal stonden die al aan trouwens. Zijn poten raakte het natte wegdek terwijl Hunter zichzelf soepel voortbewoog. Het was al tegen de avond en hij vond het wel eens tijd om te kijken wat hier te doen viel.
Hunter schrok op van wild geblaf. Hij keek vlug om richting het huis waar dat akelige geluid vandaan kwam. Het blaffen klonk hoog en was afkomstig van een klein hondje. Hunter grinnikte kort toen hij zag hoe klein het beestje was en hoe enorm die oren waren. Dat beest was sowieso verkeerd gemaakt, kon niet anders. Hunter negeerde het geblaf en besloot dat het beter was om maar naar een plek te gaan waar hij gewoon stilte hoorde. Hij keerde de hond zijn rug toe liep verder de straat door. Echter hield het geblaf niet op... Nee, het kwam zelfs dichterbij. Verbaasd keek Hunter achterom en zag hoe het kleine hondje ineens was vrijgelaten. Het beestje kwam keffend dichterbij en geschrokken rende Hunter verder de straat in. Natuurlijk had hij weer het geluk om in een doodlopende straat te lopen. Hij had dit beest met alle liefde gedood maar dat zou hij niet alleen kunnen. Honden tanden waren tenslotte erg sterk.
Hij had echt hulp nodig en snel.

(&Shaela)

Godsamme wat had Hunter een hekel aan honden. Tenminste, die haat had hij nu wel gekweekt. Stomme, domme, rennende keffertjes dat het waren! Natuurlijk was hij slimmer dan dat stinkende beest en draaide hij aan het eind van de straat vlug om. De hond had hem echter al door en was nog dichterbij dan eerst. Hunter haalde snel uit met zijn scherpe klauwen zodra de keffer dichtbij genoeg was. Versuft bleef het beest even stil staan en Hunter pakte zijn kans om even een veilige plek ver van dat beest vandaan te zoeken. Op dat moment had hij pas door dat er een poes stond toe te lachen. Het moet er ook wel heel leuk uit zien hoe een bloodclanner wordt achtervolgt door zo'n klein mormel. "Z-Zag je jou gezicht? Toen dat kleine beestje je probeerde op te eten?" Grapte ze terwijl ze nog steeds lachte. Hunter kende de poes niet maar had wel al snel door dat het ook een bloodclankat was. Hunter ging ook verder niet op haar opmerking in en rolde kort met zijn ogen terwijl hij op een drafje naar haar toe kwam gelopen en naast haar ging staan. In plaats van dat hij naar de kat naast zich keek, hield hij zijn gifgroene ogen strak op het mormel gericht. "Gelukkig heb je nu mij, zonder mij was je nu al lang opgegeten," sprak ze hoofdschuddend. 'Zonder jouw was ik al buiten bereik van dat beest geweest en had gelachen hoe hij me niet kon pakken als ik ergens hoog ging zitten. Maar nu jij hier bent kunnen we het misschien wel leuker laten eindigen.' reageerde Hunter ietwat nors terug. Die poes had best weer mogen gaan als ze toch alleen maar kwam toekijken. "Dus, vertel je plan. Hoe gaan we dit reusachtige monster aanpakken?" vroeg ze en Hunter dacht kort na. Het best was als de een hem gewoon afleidde en de ander erop afsprong. 'De een leidt hem even af en dan kan de ander aanvallen? En dan maken we het met zijn tweetjes af. Ik leid hem dan wel af, aangezien ik volgends die hond lekkerder ben.' Al zou hij me toch nooit te pakken krijgen. Dacht Hunter er nog achteraan terwijl hij ook een paar stappen naar achter deed. Hij was klaar om dat beest even te laten rennen.

"Oeh, klink spannend hoor," Het lichte sarcasme was duidelijk te horen in haar stem maar Hunter negeerde het. Soms moest hij echt wennen aan het gedrag van anderen. Sommige bloodclanners waren gewoon gek, maar verder aardig. Andere waren erg bitchy. Deze was een beetje aan de bitchy kant. Naja, niet zijn probleem. Eerst moesten ze kijken hoe ze van mormel afkwamen. Nadat Hunter zijn oh zo geweldige plannetje had uitgelegd merkte hij de geïrriteerde blik van de poes naast hem op. "Wat ga je doen, 'm opeten nadat je klaar bent? Het heeft ander toch echt geen nut om hem te doden," vroeg ze snauwend. In zijn hoofd zuchtte Hunter geërgerd. Godsamme, doe niet moeilijk en werk gewoon mee. Vrouwen ook altijd. 'Ja laten we hem op eten want hond zal ook zo geweldig lekker smaken.' reageerde de tabby kater sarcastisch terug. 'Kijk, ik weet niet hoe we snel van dit beest af kunnen komen behalve hem te doden.' probeerde hij het nut uit te leggen. Het ging hem waarschijnlijk toch niet in zijn eentje lukken mormel te doden. En anders werd het waarschijnlijk een lastige klus.
Terwijl hun het meest geweldige gesprek voerde kwam keffertje dichterbij en probeerde toe te happen. Echter had de poes het op tijd door en haalde uit met haar klauwen. "Oké laat maar, ik doe mee." Een grijns vormde zich op Hunters snoet na haar woorden en hij kwam iets dichterbij zodat mormel op hem af zou komen. Zodra de hond hem in het oog kreeg vloog Hunter er vandoor met het mormel op z'n hielen. Ondertussen keek hij telkens achterom, wachtend tot de andere kat de hond weer achterna ging.