I can't feel my heart beating [OPEN]

Rustig liep de poes over het terrein van het kamp heen. Het was veel katten opgevallen dat de geur van Claw sterker om haar heen hing dan bij de meeste, wat zorgde dat er gelukkig een hoop op afstand bleven. Sinds het gedoe in de schuur wist Howl niet meer zeker wat ze wilde. Haar hoofd tolde met allemaal vragen en haar poten stapte niet meer zo zeker als ze eerst had gedaan. Haar hele zekere attitude was door het slijk gehaald door niemand minder dan haarzelf. Haar hart voelde alsof het eruit was gerukt, op gestampt en toen weer terug was gestopt. Met een zachte plof viel ze neer bij een boom. De zon verwarmde haar vacht langzaam terwijl ze haar ogen dicht liet vallen. Veel slaap kreeg ze ook niet de laatste tijd, dus een beetje inhalen kon wel, toch?

[Dit topic is gewoon open!]

Hij staarde naar haar, vanonder een bosje. Hij had zich klein gemaakt en zijn kaken strak op elkaar gezet. Zijn groengele ogen stonden donker en ergens dreigde er een lichte paniek in door te schemeren. In tweestrijd zat hij daar niet in staat om iets te doen en dat maakte hem kwaad op zichzelf, waarom kon hij zich niet een schop onder zijn kont geven en naar haar toelopen. Ze had het moeilijk dat was zichtbaar en zeer waarschijnlijk kwam dat door wat er tussen hun was gebeurd en dat was net de reden waarom hij het niet kon opbrengen om naar haar toe te lopen. Hij moest haar negeren en vermijden, dat was beter voor hen beiden. Hij kon haar niet bieden waarnaar ze verlangde en zou haar pijn doen en zij zou hem daardoor weer pijn doen, omdat hij haar mocht. Het zou helemaal mis gaan en dan waren ze nog verder van huis. Er liep een koude rilling over zijn rug terwijl hij bleef zitten waar hij zat. Twee fonkelende ogen onder een bosje staarde haar aan, maar verder deed hij niets. Zwak dat was het, gewoon zwak. Ooh hij was zo kwaad op zichzelf, zo woest op zijn masker die hij zich niet meer voor kon houden.

Howl had het wel lekker op haar plek. En voor het eerst kon haar kop zich legen met alle gedachten die daar vast hadden gezeten. Misschien was het goed zo. Het was niet alsof Claw nu onder een bosje naar haar zat te staren omdat hij het er ook zo zwaar mee zou hebben. Een zucht verliep haar bek weer terwijl ze haar kop neerstreek. Het was de afgelopen paar dagen raar geweest voor haar. De wind draaide wat en een lucht kwam haar neus in en met die lucht ook al haar moeilijke gedachtes. Claw was in de buurt. "Het is niet alsof ik geen neus heb weetje," zei ze rustig. "Ik weet dat je er bent." hardop pratend, naar Claw gericht. Ze wist niet helemaal precies waar hij zat maar dat zou ze snel genoeg wel uitvinden. Als hij het lef had om zich te laten zien.

Hij knarste zijn tanden over elkaar toen ze tegen hem begon te praten. Hij had pech dat de wind gedraaid was waardoor ze hem had kunnen ruiken. Of pech? Hij was zelf blijven zitten, had hij stiekem niet een beetje gehoopt dat ze hem door zou krijgen? Hij kroop onder het bosje vandaan en kwam overeind. Hij schudde zo goed en zo kwaad als het ging de takjes uit zijn vacht terwijl hij Howl aankeek. Zijn ogen stonden nog steeds donker en kil, maar de fonkeling gaf aan dat het hem helemaal niet lekker zat. Het zat hem dwars wat er tussen hen was gebeurd, heel erg dwars zelfs. “Ik ben blij te weten dat je neus werkt.” Hij had het als grapje bedoeld, maar het kwam er een beetje bot uit. Het was ook helemaal het moment niet om grapjes te maken en hij vervloekte het feit dat de ontspannen sfeer die altijd tussen hen was geweest was verdwenen. Hij miste het, al zou hij dat nooit aan zichzelf toegeven. “Hallo Howl.” Juist, lekkere volgorde Claw. Licht brommend ging hij zitten terwijl hij opnieuw zijn tanden over elkaar begon te knarsen. Hij had het echt helemaal verprutst.

“Ik ben blij te weten dat je neus werkt.” Het klonk bot, maar ook grappig. Ze schudde haar kop zachtjes met een grijnsje terwijl ze in een zittende positie ging. "Dat vind mijn neus ook heel fijn. Ikzelf ook." 'Dan ruik ik wanneer ik beslopen wordt'. Maar dat had ze er niet aan toegevoegd. "Hallo, Claw." Ze voelde de spanning trillen in haar snorharen. Ze werd terug begroet door hem. Het was een rustige dag, niet teveel drukte. Maar hoewel ze altijd zich rustig en kalm had gevoeld. Voelde ze zich nu opgefokt en onrustig bij hem. Het kwam door die ene nacht, in de schuur. Er was iets gebeurd en op een of andere manier waren hun gevoelend in de knel geraakt. Ze wist niet echt zeker hoe ze nu verder moest gaan. Howl was zeker van wat ze voelde, over Claw kon ze waarschijnlijk niet hetzelfde zeggen. "Hoe.. is het nu?" vroeg ze toen maar. Ze begon nog net niet over het weer.

Als hij in zijn normale humeur was geweest, dan had hij om haar opmerking gelachen. Nou keek hij haar enkel wat gepijnigd aan. Hij keek weg alsof de boom achter haar opeens heel interessant was. Hij keek haar pas weer aan toen ze hem begroette. Uiteindelijk was hij gestopt met het irritante geknars van zijn tanden over elkaar en had zijn kaken strak op elkaar gezet. Het was vervelend als je hoofd iets heel anders zei dan je hart, vervelend was eigenlijk nog zacht uitgedrukt. Hij had nooit geweten dat iemand hem nog zo van slag kon maken, maar blijkbaar kon dat wel en hoe. Het had gaten in de muur gemaakt die hij zorgvuldig om hem heen had gebouwd. Claw had structuur nodig in zijn privéleven, in de katten die het dichts bij hem stonden. Wat er om hem heen gebeurde kon hem echt niet schelen en daarom kon hij de Elite leiden, maar als het om de katten waar hij om gaf ging dan kon hij niet zo veel hebben. Gelukkig had niemand dat door, want niemand interesseerde zich echt zo veel in hem. Behalve Howl en zij deed precies met hem waar hij zo bang voor was, wat zijn enige echte angst was. “Ik weet het niet.” Hij was zowaar eerlijk. “Nee, ik weet het niet.” Hij bromde nog steeds, waardoor zijn woorden binnensmonds klonken. “Met jou?” Opnieuw was de boom heel erg interessant.

Claw keek langs haar heen, alsof er achter haar meer gebeurde dan vlak voor zijn neus. Ze kreeg zijn aandacht kort daarna weer terug en ze keek hem in zijn groene ogen. Hij gaf eerlijk aan haar toe dat hij niet wist hoe hij zich voelde, en dat kon ze wel beamen. Ze wist zelf ook niet goed hoe ze zich moest voelen. Vooral nu niet. Howl haar rode ogen keken kort naar de grond voordat ze weer omhoog, naar Claw gingen. "Ik weet het eigenlijk ook niet zo goed, om eerlijk te zijn. Het is alsof alles door elkaar geschud is en niks meer klopt." zei ze tegen hem. Als hij eerlijk was, waarom zou zij dan doen alsof alles rozengeur en maneschijn was? Hij keek weer langs haar heen. Haar staart zwiepte. "Je doet net alsof ik er niet ben. Kijk me aan en weest een vent." bromde ze toen. Ze wou duidelijkheid hebben. "Ik wil duidelijkheid Claw; waar staan we? En zeg niet dat we bij een boom staan."

Toch gleed zijn blik weer naar haar toe, maar direct weer langs haar heel waardoor hij naar de andere kant van de boom keek. Als er een rups op de boom had gezeten had was die hem opgevallen, zo erg was het. Het was dan geen rups maar wel een groepje mieren die langs de boom omhoog klommen. “Nee we staan bij een groepje mieren.” Onbewust waren de woorden al over zijn lippen, voordat hij er goed en wel bij stil had gestaan. De hele situatie maakte hem nerveus. Ondanks dat hij zich helemaal niet op zijn gemak voelde trok er een grijns om zijn lippen. Ooh soms was hij zo heerlijk tactisch, not. Zeker niet als het op kattinnen aankwam, dan was hij echt een drama. Toen bevroor de grijns en maakte plaats voor een grimas, maar dit keer bleef hij haar wel aankijken. “Ik weet dondersgoed dat je er bent Howl, maar kijk dan wat je met me doet.” Bromde hij verslagen. “Ik voel me weer een kleine kitten die zich achter zijn moeder wil verschuilen en geloof me dit is de eerste keer dat ik dat gevoel heb en het zit me helemaal niet lekker.” Hij begon zijn tanden weer over elkaar heen te knarsen. “Wat wil je dat ik zeg. Wat kan ik zeggen om alles weer normaal te maken, want volgens mij wordt dat het nooit meer.” Ingewikkeld, het was allemaal veel te ingewikkeld.

Howl keek achterom naar de boom toen Claw zei dat ze bij mieren stonden. Een grijnsje kroop rond haar bek. De sukkel. Hij had zo staan staren naar de boom dat zelfs dat hem opgevallen was. Ook Claws grijns ging snel weer over in een grimas en Howl keek hem verslagen aan. Hij vertelde dat hij zich zo verward had gevoeld en dat hij zich weer voelde als een kitten die zich achter zijn moeder wou verschuilen. Howl keek hem even aan, probeerde woorden te vormen die een beetje zin hadden. "Het kan wel weer normaal worden sukkel, als wij dat willen." zei ze tegen hem. Ze was wel een beetje klaar met het lastige gedoe. "Maar we moeten het wel samen willen en doen." Anders zou het niet werken. "Ik kan niet meer slapen, fatsoenlijk eten of gewoon lopen zonder na te denken over die ene avond," zei ze tegen hem. "Ik wou eigenlijk meer avonden zoals die Claw. Gewoon. Ons tweeën, gezellig samen. Maar na die avond weet ik niet zeker of jij dat wel wilt."

Nou ja, hij had in ieder geval het onderwerp even afgeleid. Hij zag hoe ook Howl achterom keek naar de boom. Helaas keek ze hem al snel weer aan om het gesprek te hervatten. Woorden die hij niet wilde hoorde of in ieder geval niet nu. Hij was hier helemaal niet klaar voor, hij moest het sowieso nog laten bezinken. Het was te veel voor het bijeengeraapte hoopje kat. Zijn dochter had hem gevonden toen Moonwhite hem de huid vol gescholden had en gezegd had dat hij hun niet meer mocht zien. Toen was er niet heel veel meer van hem overgebleven dan een verwarde en gefrustreerde kater, die stukje bij beetje zijn leven weer bij elkaar geraapt had. Het ging nou goed met hem, tenminste dat dacht hij. Het ging goed met Yu, het leek zelfs goed te gaan met Cobra. Hij maakte zich alleen wel zorgen om Cloud, maar ook dat begon langzaam te wennen. Het was vreemd dat je kon wennen aan kopzorgen. Echter schopte dit alles het helemaal weer in de war en hij wist niet wat hij er mee aan moest. “Yu.” Zei hij opeens, haar woorden compleet negerend. “Yu, is mijn dochter.” Hij keek Howl aan, terwijl er verschillende emoties in zijn ogen zichtbaar werden en dat gebeurde niet vaak.

De poes bleef naar de kater staren. Hij had nog geen stom woord gezegd en de stilte viel weer. Het was duidelijk dat dit niet het ideale gespreksonderwerp voor nu was. Dat was in elk geval klare koek. Toen verbrak hij de stilte. Yu. Wie was dat? Wat was het? Maar dat raadsel werd al snel opgelost. Yu was zijn dochter. En nu haar naam viel kon ze verschillende dingen in de kater zijn ogen zien. Dit was iets wat hij niet veel katten verteld had, dat kon ze zien. "Yu is je dochter?" ze had haar alleen van horen spreken. Howl kende zijn dochter niet persoonlijk. "En dat heb je geheim gehouden voor iedereen?" Het was wel logisch. Als iedereen zou weten dat Yu de dochter van Claw was, dan zou ze speciale behandelingen kunnen krijgen van de meeste katten. Of sterker nog, aanvallen. Een leven als dochter van de leader was niet veilig. "Ik snap wel dat je het achter gehouden hebt." zei ze toen. Haar ogen stonden wat kalmer. Hij wou het onderwerp veranderen, en dat kon ze wel begrijpen aan een kant.

Er trok een ernstige frons in zijn voorhoofd en hij knikte. “We hadden het samen besloten het geheim te houden, totdat ze member wordt. Ik wil niet dat ze nepvrienden krijgt, omdat ze weten dat ze mijn dochter is en ik wil dat ze zich kan verdedigen voordat het bekend wordt. Ze is al een heel eind op weg, dus het zal niet heel lang meer duren voordat we het gaan vertellen, maar eerst wacht ik totdat ze haar halsband in ontvangst neemt.” Zei hij toen. Soms was het lastig om neutraal te blijven in de buurt van Yu, maar tot nu toe ging dat goed. Hij gaf haar sowieso geen speciale behandeling, enkel soms wat extra aandacht. Ze moest net zo hard werken als de rest en ook dat was een puntje. Als hij het eerder bekend zou maken zouden ze dat misschien wel gaan denken en jaloers op haar worden. Dat wilde hij allemaal niet, het was beter als de Elite het pas wist als zijn dochter er helemaal klaar voor was. “Wil je het geheim houden Howl.” Hij had zich heel kwetsbaar opgesteld door dit te vertellen en hij hoopte dat ze dat begreep en er mee in zou stemmen. Hij wist niet waarom hij het haar verteld had, het was gewoon gebeurd.

Claw vertelde over dat hij niet wou dat Yu nepvrienden kreeg en zich niet kon verdedigen. Howl knikte. "Snap ik. Ik zou het vreselijk vinden om een speciale behandeling te krijgen alleen omdat ik de dochter van ben." zei ze. Eerlijk gezegd was het haar niet zo opgevallen dat Yu zijn dochter was. Hoewel ze vast wel op elkaar leken. Dat moest wel. De kater had zich ontzettend kwetsbaar opgesteld naar haar door dit te vertellen en dat waardeerde ze wel. Toen hij vroeg om geheimhouding deed ze ook even alsof ze er over nadacht. Terwijl ze haar antwoord allang klaar had liggen. "Natuurlijk zal ik dat doen. Ik zou het niet op mijn geweten willen hebben als zoiets naar buiten lekt." Howl's ogen stonden kalm. "Heb je nog meer kinderen hier? Of is de rest ergens anders?"

Hij was blij dat het onderwerp veranderd was en hij merkte zelfs dat hij het leuk vond om over zijn kittens te praten. Nou ze hem gezegd had het geheim te houden. Hij praatte eigenlijk nooit over ze, behalve met Moonwhite en dat liep altijd op ruzie uit. Stiekem was hij heel trots op zijn kittens, al was dat eigenlijk nooit aan hem te zien. “Alleen Yu heeft er voor gekozen om bij de Elite te komen. Ik heb ze nooit geforceerd en de keuze bij hun gelaten. Mijn zoons zijn rogue gebleven. Cobra lijkt op mij, maar ik weet dat hij zich waarschijnlijk niet helemaal vrij meer zou voelen in de Bloodclan. Cloud is veel te lief en is niet geschikt voor de Elite, hij zou wegkwijnen. Hij heeft het er moeilijk mee dat zijn moeder zich niet meer om hem bekommerd.” Hij zuchtte even zacht en klemde zijn kaken op elkaar. Hij was daar nog steeds heel kwaad over. Het stoïcijnse gedrag van zijn ex, terwijl Cloud haar nodig had. Hij hoopte nog steeds dat zijn zoontje een lieve kat zou vinden om mee op te kunnen trekken en zich niet meer zo eenzaam zou voelen. Hij had daar alleen geen invloed op en dat zat hem vaak dwars. Hij kon hem niet bieden wat hij nodig had en dat was zwaar voor een vader.

Claw vertelde dat alleen Yu in de Elite had gewild. Nou ja, hij had ze tenminste zelf laten kiezen. Dat vond ze heel nobel van hem. Toen vertelde Claw over zijn andere kittens die hij had. Howl luisterde aandachtig naar hem. Cobra die een rogue was net als Cloud. Zij hadden niet voor de Elite gekozen. "Als ik het zo hoor zijn het vast hele leuke katten." een kleine glimlachje kon er vanaf. Ze merkte dat Claw plezier beleefde in het vertellen over zijn kittens, en dat deed haar goed. "Het zal vast wel goed gaan met Cloud, katten vallen niet zomaar dood neer en het zal je verbazen hoe sterk sommige toch nog zijn!" ondanks soft gedrag. Clankatten waren het ultieme voorbeeld. Goede vechters, maar ontzettend soft in de aanpak. "Het is jammer dat ik niet weet hoe het is.. ik heb zelf nooit kittens gehad." maar ze was nog jong. Er kon nog vanalles gebeuren.

Heel voorzichtig kwam er een klein glimlachje om zijn lippen en een trotse fonkeling in zijn groengele ogen. “Het zijn geweldige katten, wat wil je ook met zo’n vader.” Het glimlachje ging over in een geamuseerde grijns. Hij maakte maar een grapje. “Het zal vast ook wel goed met hem komen, maar ik zou willen dat hij zich niet meer zo eenzaam zou voelen. Dat is echt niet fijn om te zien.” Verzuchtte hij toen weer serieus. Toen ze over haarzelf begon keek hij haar weer recht aan. Zijn blik gleed in die van haar met een ernstige gloed erin. “Dat komt vast nog wel Howl. Je bent een knappe en serieuze kattin. Vaak denk ik dat het beter is om niet te vroeg kittens te krijgen, pas als katten om je heen kittens krijgen krijg je een beetje door wat het inhoudt. Het is niet niks.” Nee, het was zeker niet niks. Soms was hij bang dat hij het verkeerd had aangepakt. Toch was dat altijd achteraf en dan viel er niets meer aan te doen.

"De allerbeste vader." grijnsde ze naar hem. Het was leuk om te zien dat hij enthousiast was over zijn eigen kinderen. Terwijl hij er toch een beetje moeilijk over had gedaan was het nu wel goed gekomen. "Eenzaamheid is nooit fijn. Voor niemand. Maar ik weet zeker dat hij vrienden heeft." verzekerde ze hem. Toen hij complimentjes naar haar strooide kreeg ze een grijns. "Natuurlijk. Ik ben ook de mooiste poes van heel de Elite. Ooit op een dag zal ik overladen worden met katers hoor." ze maakte een grapje. Want ze wou helemaal niet overladen worden met katers. "Al zit ik daar helemaal niet op te wachten. Ik vind het wel goed zo." Kittens wou ze nog lang niet. Ze had nog geen innerlijke drang om nu snel moeder te worden en dat wou ze graag even zo houden. "Als ik ooit kittens neem ga ik daar zeker wel drie keer over nadenken."

Hij grinnikte zachtjes toen ze beaamde dat hij de allerbeste vader was. Hij vond dat eigenlijk helemaal niet, maar het was maar een grapje toch? Dus ging hij er verder ook niet meer op in. Even gingen zijn gedachten naar Clouddust. Het witte katje die hem wat moeilijk aankeek en vervolgens tegen hem aankroop. Hij had gewild dat hij hem mee had kunnen nemen, maar dat had hij hem niet aan willen doen en hij wist dat dat de juiste keuze was geweest. “Dat hoop ik Howl, dat hoop ik.” Hij keek bedenkelijk, want zeker wist hij dat niet. Cloud had hem dat nog niet verteld, maar misschien vertelde hij hem ook wel niet alles. Zijn ogen glommen weer geamuseerd toen ze verder sprak. “Ik begrijp dat je daar niet op zit te wachten. Te veel aandacht is ook niet goed voor je.” Hij plaagde haar nog steeds, maar ergens meende hij het ook wel weer. Te veel aandacht was voor niemand goed. Toen ze over kittens begon keek hij even weg, voordat zijn blik die van haar ving. “Je moet daar ook heel goed over nadenken. Je haalt jezelf ontzettend veel kopzorgen op je hals, maar weet je wat het is.” Hij viel even stil terwijl je zag dat hij nadacht. “Ondanks alles is het leuk om trots op iemand te kunnen zijn.” En dat was precies het gevoel wat hij erbij had. Hij hield van ze en hij was trots op ze. Ze sloegen zich overal doorheen ook al werd het zwaar, net als dat hij dat deed.

Teveel aandacht was niet goed voor haar? "Wat is er? Bang dat ik een prinsessen complex ontwikkel?" vroeg ze toen plagend aan hem. Niet dat dat ooit zou gebeuren. Ze kon haar eigen boontjes wel doppen. Daar had ze niemand voor nodig. Claw drukte haar nog op het hart dat ze ontzettend goed na moest denken over kittens. Dat wist ze ook wel. Maar ze wou ze wel graag hebben. Ooit. Haar eigen kleine baby's... Ze trok zichzelf weer de werkelijkheid in door even met haar kop te schudden. "Ja, ik zal er heel goed over nadenken. Ik weet wel dat ik ze heel graag ooit wil hebben. Met nadruk op ooit." Het was ook wel fijn om iets van jezelf zo goed te zien groeien. "Ik bedenk me ook wel dat je eigen kittens hele foute keuzes kunnen maken. Je weet nooit waar ze belanden. Dat is het enige wat me bang maakt."

Het geamuseerde grijnsje wat om zijn lippen verscheen gaf inderdaad aan dat hij dat bedoeld had. “Je weet het maar nooit toch.” Hij grinnikte weer terwijl hij zijn kop begon te schudden. “Al zie ik jou daar niet echt voor aan.” Kittens, ja kittens waren leuk. Al kon hij zich ook flink aan ze ergeren als ze vervelende vragen begonnen te stellen of brutaal tegen hem waren, maar stiekem kon hij niet zo goed boos worden op kittens. Zeker niet op zijn eigen kittens al hadden Yu en hij wel eens ruzie gehad. Nou werd ze ook ouder natuurlijk en ze had haar eigen willetje, maar dat was juist goed. Als ze die niet had dan was er iets mis geweest. “Klopt, eerst zijn ze nog afhankelijk van je en luisteren ze nog maar op een gegeven moment zullen ze hun eigen weg gaan, maar je kunt niet alles voor zijn Howl als het op je kittens aankomt. Ze zullen het zelf moeten ondervinden wat foute keuzes zijn en welke goede.” Sprak hij toen.

Onderwerp: Re: I can't feel my heart beating [OPEN]