Dream after dream, day after day~

Hij stond boven op de stenen, zijn lichtblauwe stonden wat afwezig. Soms zwiepte zijn staart heen en weer, maar voor de rest leek hij meer op een standbeeld. De stenen waren maar ietsje opgewarmd door de zon, omdat de zon langzaam haar kracht begon te verliezen. Greenleaf naderde steeds meer het einde en dat was te voelen aan dat het kouder werd. Creamyfrost vond dat niet erg, hij kon niet zo goed tegen die hitte. Het enige nadeel was dat je het ook merkte aan de vissen die weer dieper gingen zwemmen, waardoor ze moeilijker te vangen werden. Maar het lukte nog wel, dus het was nog geen probleem. Het probleem kwam in Leafbare wel weer, maar dat was het nog lang niet. Nou ja, het duurde nog een tijdje. Hij had nog steeds niet bewogen, behalve zijn staart dan en soms knipperde hij met zijn ogen. Het gevecht met Thunderclan speelde zich weer voor zijn ogen af, hij was toen nog apprentice geweest. Hij had gezien hoe Firestar was gestorven en dat was geen pretje geweest. Ze hadden gewonnen en daar was het natuurlijk om gegaan, maar hij had liever gehad dat de leider van de Thunderclan het had overleefd. Hij zwiepte weer met zijn staart en bleef afwezig voor hem uitstaren.

[First Dewpaw]

Schuchter trippelde Dewpaw door het territorium van de Riverclan. Ze was vastbesloten om vandaag naar de Sunningrocks te gaan en daar te gaan jagen, of iets in die richting. De grijze kattin wist dat ze daar moest letten op vijandige Thunderclanners, die dit moment niet zo goedgezind waren, volgens haar. Al gauw waren de rotsen in zicht, en de oude apprentice versnelde haar pas. Toen ze op de rotsen gesprongen was, merkte ze dat daar een andere kat zat, ietwat afwezig kijkende. Met nerveus trekkende oortjes wandelde ze op de kater af. Ze herkende hem wel, het was Creamyfrost, de neef van Butterstar. Ze ging zitten, en keek de kater nieuwsgierig aan. "Euh, h-hoi?" stotterde ze, en zenuwachtig zwiepte haar staart heen en weer.

Hij schrok toen hij opeens een stem achter hem hoorde. Hij had niet goed op zitten letten en hij vervloekte zichzelf daarom. Gelukkig was het een apprentice van Riverclan en geen kwade Thunderclan warrior. Hij toverde een glimlach om zijn lippen en draaide zich om naar de kattin. Hij ging zitten en nam haar rustig op. “Hallo Dewpaw.” Zei hij vriendelijk. Hij was altijd vriendelijk, het kwam niet vaak voor dat hij anders klonk. Behalve als hij bang was of in paniek. “Hoe gaat het met je?” Vroeg hij vervolgens aan haar terwijl hij zijn staart op zijn achterpoten legde. Hij wiebelde met zijn oren en keek haar geïnteresseerd aan.

"Hallo Dewpaw." miauwde de kater vriendelijk terwijl Dewpaw haar ogen had afgewend naar haar poten. "Hoi Creamyfrost." fluisterde ze. Ze voelde zich altijd ongemakkelijk bij andere katten, maar bij katten die aardig tegen haar waren, werd ze helemaal verlegen. Ze durfde de Warrior niet aan te kijken, maar keek naar diens poten. Ze waren groot, veel groter dan de hare. "Hoe gaat het met je?" vervolgde de grotere kat. Dewpaw keek hem even recht in de ogen, maar keek al gauw naar de borstvacht van de ander. Nee, dat was ook niet zo'n goed idee. Dus de grijze kattin dwong zichzelf Creamyfrost recht aan te kijken. Dat was immers beleefd als je met elkaar in gesprek was, en Dewpaw wou niet onbeleefd overkomen. "Euh, m-met mij gaat het wel goed, denk ik. H-hoe gaat het met j-jou?" stotterde ze vervolgens, en ze probeerde vriendelijk te glimlachen. Het lukte haar een verlegen lachje op haar lippen te zetten. Hopelijk was dat goed genoeg om vriendelijk over te komen.

Hij zag aan haar dat ze zich niet op haar gemak voelde, dat ze verlegen was. Hij vond het niet erg dat ze steeds wegkeek, naarmate het gesprek zou vorderen zou het vast beter gaan. Hij was zeker niet van plan om haar te kleineren of op te dringen. Iedereen deed dingen op zijn eigen tempo en dat was prima, dan kwam je er ook. “Fijn om te horen Dewpaw, maar denk je dat of weet je het zeker?” Hij glimlachte naar haar. “Met mij gaat het goed hoor. De katten om mij heen doen het goed, dus dan gaat het ook goed met mij.” Dat was niet helemaal waar, maar hij had altijd een hele goede manier om ergens omheen te praten zonder dat hij hoefde te liegen. Want zo snel hij zou moeten liegen was dat aan hem te zien. Hij kon niet liegen, hij was veelte eerlijk. Maar als het gesprek naar zijn gesteldheid ging wist hij er altijd zo omheen te lullen dat het leek alsof het perfect met hem ging.

Onderwerp: Re: Dream after dream, day after day~