Bad Blood

Hij was de rivier overgestoken en had zich gevestigd op één van de grote rotsen waar een warm zonnetje op gericht stond. Verhalen had hij gehoord over deze plek, een hele hoop verhalen om precies te zijn. Er was veel bloed vergoten op deze plek, zowel van RiverClan als ThunderClan. Het grootste vuur wat ooit in dit bos had gebrand, was hier gedoofd. De machtige Firestar had hier zijn laatste adem uitgeblazen. Best bizar als je het hem vroeg, hoe katten kwamen en gingen. Hij herinnerde zich nog het moment dat zijn vader terug kwam van dit gevecht, met een enorm litteken over zijn linkeroog heen, maar nog altijd glimlachend en zich groot houdend. Dat was zijn vader, dapper en sterk. Een waardige warrior. Of hij daar ooit aan zou kunnen tippen was de vraag, al wilde hij het zo graag. Soms vroeg hij zich af of zijn mentor hem wel wilde trainen. Misschien was hij bang om concurrentie te krijgen voor de titel van goede warrior. Humpf. Dan zou hij zelf maar wat moeten trainen. Maar voor nu kon hij best eventjes een pauze gebruiken. Met zijn ogen open en poten onder zijn overmaatse lichaam geschoven zat de kater op de grootste rots, uitkijkend over de rivier.

{ Eerste post Lucidpaw }

Zijn oogleden waren langzaam maar zeker wat meer dicht gezakt terwijl zijn dikke vacht werd opgewarmd door het felle zonnetje wat er scheen. Op momenten als deze was hij blij dat zijn vacht geen zwarte kleur had, want dan was het nog warmer geweest en kon hij hier waarschijnlijk niet zo lekker liggen. De gele kijkers schoten echter meteen open toen hij een stem hoorde die iets had geschreeuwd wat zijn oren eventjes was ontgaan. Snel scande zijn blik het gebied, opende hij zijn mond om al een eventuele geur op te vangen en een vlaag van RiverClan kwam zijn kant op zetten. Meteen ontspande hij zijn spieren wat, het was geen vijand in elk geval. Binnen een paar tellen kwam een grijze gestalte met blauwe ogen zijn kant op, en nu herkende hij haar als Lucidpaw. De andere apprentice van Panthergrowl die ervoor zorgde dat hij minder training kreeg. Koeltjes liet hij zijn blik op haar rustten terwijl hij een paar ferme likken over zijn witte borstkas gaf, en haar zijdelings aankeek. "Hey, Lucidpaw," begroette hij haar toen zoals hij elk ander zou begroeten. "Wat brengt jou hier?" besloot hij te vragen om een gesprek te starten voordat er zo'n awkward stilte kwam.

De grijze kattin groette hem en de kater knikte een keertje kort als bevestiging, waarna hij zijn vraag stelde wat haar hier bracht. Ondertussen was Lucidpaw bij hem aangekomen en ging ze naast hem zitten. Zijn gele ogen hield hij nog altijd op de jongere kattin gericht, degene waarmee hij sinds kort zijn mentor dus mee moest delen en waarmee hij nog nooit echt een gesprekje onder vier ogen had gehad. Voor alles een eerste keer natuurlijk. Ze was hier gedreven uit nieuwsgierigheid, immers was ze nog een jonge apprentice die alles nog moest leren. "Ik heb een dagje vrij gekregen en het leek me wel een goed idee om te genieten van de zon hier, want wie weet hoe lang we dit deel van het territorium nog kunnen gebruiken." Wie weet nam ThunderClan het morgen wel opeens weer van hen over, dus je moest ervan genieten zolang het nog kon.

De gestreepte kater keek naar zijn gezelschap toen deze hem vroeg, of eerder vast probeerde te stellen, dat dit gebied toch nog wel van RiverClan zou blijven. Galepaw richtte zijn blik op de rivier die dit stuk territorium scheidde van de rest. "Mijn vader was erbij toen dit gebied de afgelopen keer terug werd gewonnen," mauwde hij toen, "en bij dat gevecht is ook de grootse Firestar overleden." Hij was eventjes stil, fronste kort in zijn eigen gedachten. "Ik bedoel maar.. overal komt ooit een eind aan." Zijn vader was dood. Firestar was dood. Ooit zou er een volgend gevecht komen en ThunderClan hun gebied terugwinnen. Dat kon morgen zijn, volgende week, over een jaar of wie weet wel over tien generaties. "Je weet het niet." Wat kon hij toch weer lekker luchtig zijn.

Ze wist zijn naam. Een licht verbaasde blik verscheen voor een paar tellen in zijn gouden kijkers toen hij haar aankeek. "Ja," mauwde hij, dit keer wat minder verbaasd en eerder krachtig. Bravesoul, zijn vader, was zijn grote voorbeeld. "Hij is mijn vader." De kater wendde zijn blik af bij die woorden en keek naar de snelstromende rivier. Gelukkig gingen ze verder over de bekende rode kater over wie nog steeds veel gesproken werd. "Hij was inderdaad ooit een Kittypet, maar Bluestar toen der tijd zag duidelijk potentie in hem en heeft hem toegelaten tot ThunderClan." Hierna zweeg hij en legde zijn kop weer neer op zijn poten. Het was inderdaad aardig wat drama in hun woud. Maar wat wilde je anders, met zo'n meute katten die elk hun eigen verhaal hadden?

De gestreepte kater haalde luchtig zijn schouder op toen de poes aan hem vroeg of ThunderClan dan zo slecht was dat ze zelfs Kittypets toe hadden gelaten. Wie weet hadden ze wel veel warriors verloren, werden er bijna geen kittens meer geboren of iets in die richting. RiverClan had zo hier en daar een nest, niet te veel en niet te weinig. Dus als het goed was zou er geen Kittypet in hun clan komen. Hoopte hij dan toch. "Eh.. wel redelijk denk ik.." mauwde hij nu iets zuurder dan net. Hij had een hekel aan hun mentor, Panthergrowl. "Die van jou dan?"

Blijkbaar lag het dus niet aan hem dat zijn mentor zo'n enorme mousebrain was. Een zuinig glimlachje verscheen op zijn snuit, je kon het ook wel onheilspellend noemen. "Wat denk je zelf," mauwde hij en snoof een keertje kort, elke keer als hij aan die kater dacht werd hij kotsmisselijk. "Hij heeft zelfs gedreigd me langer apprentice te houden, gewoon omdat hij me niet mag!" Een korte grom kwam uit zijn keel.