Drumming out the answers in ways I will need one day

Ze vond het prettig als haar zoontje zich tegen haar aan vleide, het gaf een goed gevoel. Het gaf haar het gevoel dat ze belangrijk was en ergens toe deed. Dat er toch een paar katten op de wereld waren die haar nodig hadden en die echt om haar gaven. Liefde had ze nodig, omdat ze bij haar kittens onvermijdelijk een band had gevoeld. Hoe groot haar bindingsangst ook was bij haar kleintjes had ze er niets tegen kunnen doen. Dus genoot ze van hun aandacht, omdat ze dat zelf zo hard nodig had. Ze glimlachte toen Quietkit enthousiast begon te roepen dat zij misschien zijn mentor wel werd. Eigenlijk stond dat idee haar wel aan, maar je wist nooit zeker wat Everstar besloot. “Wie weet Quiet, maar zo geweldig ben ik echt niet hoor.” Ze gaf hem nog een lik over zijn oor en stond op. “Laten we maar terug gaan naar de nursery. Het wordt zo schemerig.” En inderdaad begon de zon langzaam haar kracht te verlieten en te zakken. Ze draaide zich om naar haar zoontje en keek naar hem. Plots werd haar blik intens terwijl ze hem zo opnam en ontstond er een warme glimlach om haar lippen.

Hij vond het fijn om bij zijn moeder te zijn, meer dan hij wilde toegeven. Wat dat betrof, was hij eigenlijk behoorlijk een moederskindje. Wat wilde je ook van een kater die zonder vader opgroeide? Niet dat het hem zwak had gemaakt, in tegendeel, Quiet was sterk en slim voor zijn leeftijd, optimistisch en veel beter had hij het niet kunnen hebben. Nee, een vader miste hij eigenlijk niet. Het was meer het mysterie ervan dat hij wilde oplossen, wie was hij, en waar is hij nu? Hem echt nodig hebben, deed hij echter niet. Aan zijn moeder had hij alle steun in de wereld. Zijn moeder leek behoorlijk enthousiast over het idee dat zij zijn mentor zou worden: zelf zag hij het ook wel zitten. "Wie weet Quiet, maar zo geweldig ben ik echt niet hoor," vertelde ze toen bescheiden. Quiet schudde zijn kopje. "Samen zijn we wel heel cool," zei hij toen met volle overtuiging. Hij was er zeker van dat zijn moeder en hij een perfect team maakten. Zijn moeder likte over zijn oor en stond op, waarop hij haar even vragend aankeek. Wat was ze van plan? "Laten we maar terug gaan naar de nursery. Het wordt zo schemerig," sprak de poes. Quiet wilde nog niet gaan slapen, dus schudde hij wild met zijn kop. "Nee!" riep hij, en rende ervandoor, puur om zijn moeder te jennen.

Ze schoot in de lach toen hij zei dat ze samen heel cool waren. Ze kon echt genieten van het optimisme van haar zoontje. Ze wilde al verder naar de nursery lopen toen Quiet haar tegenhield, of eerder zijn uitroep dat deed. Die kleine ondeugende kater ook, met een klein grijnsje om haar lippen draaide ze zich weer terug naar haar zoontje. Ze bracht haar gewicht op haar achterpoten en sjeesde achter hem aan. Toen ze dichtbij genoeg was sprong ze over hem heen en liet hem tegen haar aanrennen, waardoor ze op haar rug viel zodat Quiet boven op haar terecht zou komen. Snel sloeg ze haar poten om hem heen zodat hij niet meer weg kon. “Gevangen!” Greens ze met een ondeugende fonkeling in haar goudgele ogen. “Wat zal ik eens met deze gevangene gaan doen?” Ze tuitte haar lippen alsof ze heel diep nadacht, maar ze kon niet voorkomen dat haar mondhoeken nog steeds omhoog krulden.

Hij liet zijn witte pootjes zich zo snel mogelijk van zijn moeder wegdragen als ze maar konden - al was dat nog steeds niet behoorlijk snel. Hij was nog maar een klein beestje, en zijn moeder had hem binnen drie tot vijf flinke passen al ingehaald. Ondanks het feit dat hij niet in gevaar was, en dit ook wist, gierde de adrenaline wel door zijn lijf en kreeg hij een aparte sensatie van spanning. Vooral toen zijn moeder over hem heen leek te zweven en vlak voor hem belandde. Het katertje kon niet meer stoppen en rolde zo bovenop zijn moeder, die hem klem hield tussen haar grote voorpoten. "Gevangen!" greens zijn moeder, en Quiet zette zijn pootjes protesterend tegen haar borstkas. "Nee!" riep hij nogmaals, deze keer omdat ze hem net zo snel te pakken had gehad als hij er zojuist vandoor was gegaan. Hij kon het echter niet laten om onophoudelijk te grinniken. "Wat zal ik eens met deze gevangene gaan doen?" vroeg zijn moeder beramend en Quiet gierde het uit. "Laat me vrij!" riep hij op zo'n luide toon dat hij het hele kamp wel wakker kon maken. Hij vermaakte zich gewoon zo erg.

“Sssttt niet zo hard.” Grinnikte ze terwijl ze haar zoontje zachtjes op zijn neus tikte. “Ik heb wel een ideetje met deze gevangene.” Ze deed net alsof ze fronste voordat ze op haar zij rolde en Quietkit naast haar neerlegde. “Misschien moet ik maar even boven op hem gaan zitten.” Ze keek hem ondeugend aan terwijl ze hem in zijn buikje begon te kietelen. “Of ik houdt hem ondersteboven. Of nee wacht ik stop hem stiekem in zijn nest en kietel hem net zo lang door totdat hij mij om genade smeekt en gaat slapen.” Ze grijnsde breed terwijl ze angstvallig met haar achterwerk in zijn buurt kwam en deed alsof ze boven op hem ging zitten. “Ik kan het natuurlijk ook allemaal doen.” Ging ze onverstoorbaar verder. Alsof ze iets heel serieus aan het bespreken waren.

De jonge kater glimlachte breed toen zijn moeder's poot zijn neusje aantikte. Hij spendeerde zijn tijd graag met haar, wat ook wel duidelijk te zien was. Iedereen wist dat Brindleleaf zijn moeder was, je kon er gewoon niet omheen. Ze waren vaak samen, misschien wel iets te. "Ik heb wel een ideetje met deze gevangene," zei zijn moeder terwijl hij opzij werd gerold. Hij was zo klein, hij voelde zich een beetje hulpeloos. Al zou daar ooit wel verandering in komen. Zijn ogen werden groot toen zijn moeder zei dat ze bovenop hem ging zitten. "Nee, mama! Niet doen!" riep hij, lachend omdat ze hem tegelijkertijd kietelde. Een blijere kitten was er op dat moment niet in Windclan. Zijn moeder beraamde verder over wat ze allemaal ging doen, waardoor Quiet zijn vrijheid kon herwinnen. Hij probeerde op zijn moeder te klimmen, wat hier en daar wat moeizaam ging. "Ik zal wel eens op jou gaan zitten!" riep hij uit, waarna hij zijn achterste op zijn moeder plantte en maar een klein deel van haar totale lichaamsgrootte in nam. Toch voelde hij zich nu wel hartstikke cool.

Ze liet zich door haar poten zakken toen Quietkit op haar klom. Ze hield haar rug hol zodat hij er niet van af zou vallen. Pas toen ze op de grond lag rolde ze voorzichtig op haar zij, waardoor hij zachtjes van haar rug kon glijden. “Ik ben onderuit gehaald door deze sterke warrior!” zei ze overdreven melodramatisch. “Help mij!” Ze zorgde er wel voor dat ze zachtjes riep zodat ze niet iedereen stoorde. “Wat ga jij met mij doen sterke warrior?” Ze keek haar zoontje aan met een zielige blik in haar goudgele ogen. Ondertussen bedacht ze zich dat ze echt een keer terug moesten naar de nursery, maar het gaf niet zo heel veel als het ietsje later werd. Dus liet ze het maar even zo. Ze sleepte hem straks wel mee. Hij mocht soms ook best even lol hebben, dat was belangrijk. Ze was blij dat hij zo ontspannen en vrolijk was, dat deed haar goed.

Hij was een stuk groter nu hij op zijn moeder's lichaam balanceerde, en hij voelde zich ook een stuk sterker, al kwam dat alleen maar door de illusie dat hij oprecht aan het winnen was van zijn moeder. Zijn ego kreeg nog even een boost toen zijn moeder hem een sterke warrior noemde. Quietstar! Leider van Windclan! Wat zou dat cool zijn, zeg. Zijn moeder vroeg wat hij met haar ging doen. Een grote grijns verscheen op zijn gezicht. "Ik breng jou naar de Nursery!" riep hij uit. Hij rolde van zijn moeder af - ietwat problematisch - en landde onhandig op de grond. Vervolgens trippelde hij naar de staart van zijn moeder toe, waar hij zachtjes zijn tandjes in zette. Vervolgens begon hij te trekken, in de hoop haar zo naar de Nursery te kunnen slepen. Ze was echter toch iets zwaarder dan hij in eerste instantie had verwacht, dus ging het wat moeizaam. Even later gaf hij het toch maar op, ietwat beteuterd.

Het probleem loste zichzelf op toen haar zoontje aangaf dat hij haar naar de nursery bracht. Ja, dat was een heel goed idee. Ze probeerde mee te werken toen Quietkit aan haar staart begon te trekken, maar dat was lastig omdat ze geen ogen in haar rug had. “Ooh jeej!” Riep ze nog zachtjes terwijl ze achteruit met hem mee stapte, maar na een tijdje gaf haar zoontje het op. Ze draaide zich met een grijnsje om en dook weer boven op hem. “Nou heb ik jou weer.” Ze pakte hem bij zijn nekvel en nam hem mee naar de nursery, waar ze hem voorzichtig in hun nest zette. “Zo nou hebben we elkaar gevangen.” Vervolgde ze lachend met een vrolijke fonkeling in haar goudgele ogen. Van haar slechte humeur was helemaal niets meer over, ze straalde weer.

Quiet fronste naar de grote, bruine gedaante voor hem. Waarom was zijn moeder nou weer zo zwaar? Natuurlijk lag het niet aan hem: hij was hartstikke sterk. Het was allemaal weer Brindleleaf die duizend kilo moest wegen. Voor hij weer kon gaan mokken om het feit dat hij zichzelf weer overschat had, dook zijn moeder bovenop hem. Hij dook snel in elkaar, en wederom lag hij onder zijn moeder. "Nou heb ik jou weer," sprak ze. Quiet spartelde even voor hij bij zijn nekvel gepakt werd. Ergens was hij ook wel moe, vooral van al het spelen met zijn moeder. Hij geeuwde even. Hij werd voorzichtig in zijn nest geplaatst en hij krulde zich lekker op. Hij glimlachte breed naar de opmerking van zijn moeder. Ze zag er vrolijk uit, heel vrolijk. En het maakte hem ook blij. "Ik hou van je, mam," zei hij op een vermoeide toon. Zijn stem klonk wat slomer en het was best duidelijk dat hij behoorlijk uitgeput was. Hij keek zijn moeder even aan, afwachtend of ze bij hem kwam liggen of niet.

Haar goudgele ogen werden nog warmen terwijl ze naar hem glimlachte. “Ik hou ook van jou lieverd.” Ze gaf hem een lik over zijn kopje voordat ze zich naast hem in het nest opkrulde. Ze wachtte tot ook haar andere kittens bij hen lagen voordat ze haar staart om het hele koppeltje heensloeg. Het deed haar toch weer even pijn dat Mousekit er niet bij was, hopelijk was ze snel weer beter. “Welterusten.” Zei ze zachtjes tegen haar kittens voordat ze haar kop op haar voorpoten legde en haar ogen sloot. Al snel werd haar ademhaling regelmatig, wat aangaf dat ze sliep.