Drumming out the answers in ways I will need one day

Hij vond het fijn om bij zijn moeder te zijn, meer dan hij wilde toegeven. Wat dat betrof, was hij eigenlijk behoorlijk een moederskindje. Wat wilde je ook van een kater die zonder vader opgroeide? Niet dat het hem zwak had gemaakt, in tegendeel, Quiet was sterk en slim voor zijn leeftijd, optimistisch en veel beter had hij het niet kunnen hebben. Nee, een vader miste hij eigenlijk niet. Het was meer het mysterie ervan dat hij wilde oplossen, wie was hij, en waar is hij nu? Hem echt nodig hebben, deed hij echter niet. Aan zijn moeder had hij alle steun in de wereld. Zijn moeder leek behoorlijk enthousiast over het idee dat zij zijn mentor zou worden: zelf zag hij het ook wel zitten. "Wie weet Quiet, maar zo geweldig ben ik echt niet hoor," vertelde ze toen bescheiden. Quiet schudde zijn kopje. "Samen zijn we wel heel cool," zei hij toen met volle overtuiging. Hij was er zeker van dat zijn moeder en hij een perfect team maakten. Zijn moeder likte over zijn oor en stond op, waarop hij haar even vragend aankeek. Wat was ze van plan? "Laten we maar terug gaan naar de nursery. Het wordt zo schemerig," sprak de poes. Quiet wilde nog niet gaan slapen, dus schudde hij wild met zijn kop. "Nee!"  riep hij, en rende ervandoor, puur om zijn moeder te jennen.

Hij liet zijn witte pootjes zich zo snel mogelijk van zijn moeder wegdragen als ze maar konden - al was dat nog steeds niet behoorlijk snel. Hij was nog maar een klein beestje, en zijn moeder had hem binnen drie tot vijf flinke passen al ingehaald. Ondanks het feit dat hij niet in gevaar was, en dit ook wist, gierde de adrenaline wel door zijn lijf en kreeg hij een aparte sensatie van spanning. Vooral toen zijn moeder over hem heen leek te zweven en vlak voor hem belandde. Het katertje kon niet meer stoppen en rolde zo bovenop zijn moeder, die hem klem hield tussen haar grote voorpoten. "Gevangen!" greens zijn moeder, en Quiet zette zijn pootjes protesterend tegen haar borstkas. "Nee!" riep hij nogmaals, deze keer omdat ze hem net zo snel te pakken had gehad als hij er zojuist vandoor was gegaan. Hij kon het echter niet laten om onophoudelijk te grinniken. "Wat zal ik eens met deze gevangene gaan doen?" vroeg zijn moeder beramend en Quiet gierde het uit. "Laat me vrij!" riep hij op zo'n luide toon dat hij het hele kamp wel wakker kon maken. Hij vermaakte zich gewoon zo erg. 

De jonge kater glimlachte breed toen zijn moeder's poot zijn neusje aantikte. Hij spendeerde zijn tijd graag met haar, wat ook wel duidelijk te zien was. Iedereen wist dat Brindleleaf zijn moeder was, je kon er gewoon niet omheen. Ze waren vaak samen, misschien wel iets te. "Ik heb wel een ideetje met deze gevangene," zei zijn moeder terwijl hij opzij werd gerold. Hij was zo klein, hij voelde zich een beetje hulpeloos. Al zou daar ooit wel verandering in komen. Zijn ogen werden groot toen zijn moeder zei dat ze bovenop hem ging zitten. "Nee, mama! Niet doen!" riep hij, lachend omdat ze hem tegelijkertijd kietelde. Een blijere kitten was er op dat moment niet in Windclan. Zijn moeder beraamde verder over wat ze allemaal ging doen, waardoor Quiet zijn vrijheid kon herwinnen. Hij probeerde op zijn moeder te klimmen, wat hier en daar wat moeizaam ging. "Ik zal wel eens op jou gaan zitten!" riep hij uit, waarna hij zijn achterste op zijn moeder plantte en maar een klein deel van haar totale lichaamsgrootte in nam. Toch voelde hij zich nu wel hartstikke cool.

Hij was een stuk groter nu hij op zijn moeder's lichaam balanceerde, en hij voelde zich ook een stuk sterker, al kwam dat alleen maar door de illusie dat hij oprecht aan het winnen was van zijn moeder. Zijn ego kreeg nog even een boost toen zijn moeder hem een sterke warrior noemde. Quietstar! Leider van Windclan! Wat zou dat cool zijn, zeg. Zijn moeder vroeg wat hij met haar ging doen. Een grote grijns verscheen op zijn gezicht. "Ik breng jou naar de Nursery!" riep hij uit. Hij rolde van zijn moeder af - ietwat problematisch - en landde onhandig op de grond. Vervolgens trippelde hij naar de staart van zijn moeder toe, waar hij zachtjes zijn tandjes in zette. Vervolgens begon hij te trekken, in de hoop haar zo naar de Nursery te kunnen slepen. Ze was echter toch iets zwaarder dan hij in eerste instantie had verwacht, dus ging het wat moeizaam. Even later gaf hij het toch maar op, ietwat beteuterd.

Quiet fronste naar de grote, bruine gedaante voor hem. Waarom was zijn moeder nou weer zo zwaar? Natuurlijk lag het niet aan hem: hij was hartstikke sterk. Het was allemaal weer Brindleleaf die duizend kilo moest wegen. Voor hij weer kon gaan mokken om het feit dat hij zichzelf weer overschat had, dook zijn moeder bovenop hem. Hij dook snel in elkaar, en wederom lag hij onder zijn moeder. "Nou heb ik jou weer," sprak ze. Quiet spartelde even voor hij bij zijn nekvel gepakt werd. Ergens was hij ook wel moe, vooral van al het spelen met zijn moeder. Hij geeuwde even. Hij werd voorzichtig in zijn nest geplaatst en hij krulde zich lekker op. Hij glimlachte breed naar de opmerking van zijn moeder. Ze zag er vrolijk uit, heel vrolijk. En het maakte hem ook blij. "Ik hou van je, mam," zei hij op een vermoeide toon. Zijn stem klonk wat slomer en het was best duidelijk dat hij behoorlijk uitgeput was. Hij keek zijn moeder even aan, afwachtend of ze bij hem kwam liggen of niet.