Drumming out the answers in ways I will need one day

Ze zat rechtop in hun nest. Haar goudgele ogen stonden wat ellendig terwijl ze voor haar uitstaarde. Haar kittens sliepen nog en ze wilde ze niet wakker maken, ze wilde ook niet dat ze haar zo zagen. Het zou niet lang meer duren voordat ze apprentice werden en zij ze kwijt was, zo voelde het. Waarom zou hun moeder dan nog belangrijk zijn, ze hadden haar dan toch niet meer nodig… Ze hadden een mentor die voor hen zou zorgen en katten waar ze tegen op konden kijken. Katten die echt konden vechten, die het waard waren warrior te zijn. Zij zou straks weer in een wereld terecht komen die haar juist zo bang maakte, het warriorschap waar zij nog niet zo veel kaas van had gegeten. Ze was bang voor pijn, eigenlijk gewoon panisch. Ze zouden haar gek vinden als ze in haarzelf praatte. Ze wist dat ze in een gat ging vallen en ook dat maakte haar angstig. Ze zou trots op ze zijn, maar het ging ook pijn doen. Ze knipperde een paar keer met haar ogen toen er beweging begon te komen in de nursery. Ze probeerde haar blik weer normaal te krijgen, maar dat lukte haar niet één twee drie, want het zat diep bij haar.

[First Quietkit]

De jonge kater knipperde even slaperig met zijn ogen en keek dromerig voor zich uit. Hij miste de warmte die zijn moeder's lichaam hem normaliter bracht. Hij scande de Nursery voordat zijn ogen op een rechtopstaande gedaante vielen. Hij schrok er bijna van, maar toen herkende hij de kattin als zijn moeder. Slaapdronken krabbelde de gekleurde kater kater overeind en wandelde naar zijn moeder toe. Toen hij dichterbij kwam, viel hem de ellendige blik pas op die op het gezicht van zijn moeder rustte. Hij had haar eigenlijk nooit zo gezien, ze was altijd barmhartig en vriendelijk. Soms schoot ze misschien wel uit haar slof, maar dat duurde nooit lang. Nu leek ze echter behoorlijk boos, of bang. Hij keek haar even onderzoekend aan, er moest wel iets mis zijn. "Mam?" sprak hij vragend. Hij ging heel dichtbij haar zitten, nog steeds zoekend naar de bron van warmte die hij zojuist gemist had. "Heb je iets verkeerds gegeten?" Op dit moment was dat het enige dat hem logisch leek. Zijn moeder was altijd vrolijk, misschien was ze gewoon een beetje ziek?

Ze verstijfde ietsje toen ze de pootstapjes van haar zoon hoorde. Ze had haar houding niet snel genoeg kunnen verbergen en hij moest het gezien hebben. Ze rechtte haar schouders en keek hem aan toen een zachte en vragende mam over zijn lippen gleed. “Ja lieverd.” Fluisterde ze terwijl hij naast haar kwam zitten. Ze sloeg haar staart om hem heen en gaf een lik over zijn kop, maar daarna trok er een frons in haar voorhoofd. Ze staarde een tijdje voor haar uit voordat ze antwoord gaf. Ze wilde het niet met haar kittens bespreken, bang dat ze ze zou kwetsen of dat ze dan helemaal dachten dat ze een nietsnut was. Ze schudde haar kop en langzaam gleed haar blik weer naar zijn kopje. “Nee, dat is het niet.” Ze slikte en toverde een glimlach om haar lippen. “Vind je… Vind je mij een goede warrior Quiet?” Ze fluisterde nog steeds. Ze had geen enkel moment haar stem verheft, het was duidelijk dat het haar dwars zat. “Ben je blij dat ik je moeder ben?” Ze keek naar haar voorpoten met een verdrietige blik in haar goudgele ogen. Haar kittens hadden het veel beter kunnen treven. Ze houden een vader gehad kunnen hebben en een opa en oma die hen verhaaltjes hadden kunnen vertellen, maar ze moesten het met haar doen. Ze had altijd gevonden dat ze die ook niet nodig hadden gehad, maar opeens begon ze te twijfelen want was dat wel echt zo?

Zijn moeder keek voor zich uit alsof ze zojuist iets verschrikkelijks had gezien en het maakte hem een beetje ongerust. Ging het wel goed met haar? Misschien had ze ook buikpijn omdat ze per ongeluk een besje van Sparrowfeather gegeten had. Het had hem behoorlijk misselijk gemaakt, misselijk en doodsbang. Maar het bleek uiteindelijk een gewone jeneverbes te zijn en natuurlijk was er niks meer aan de hand. Een tevreden uitdrukking kwam echter meteen weer op zijn gezicht toen hij de warme staart van zijn moeder over zijn schouders geslagen kreeg. Hij krabbelde lekker tegen haar aan en liet haar hartslag door zijn kopje galmen. Zijn moeder vroeg of ze een goede warrior was, waarop Quiet haar even verbaasd aankeek. Ja, natuurlijk! Hij snapte de vraag niet helemaal, hij kon het zich niet voorstellen om een andere - of betere - moeder te hebben. Ze had hem meegenomen buiten het kamp, en er was hem niets overkomen. Ze had hem beschermd van de enge geur, hem uit het water gevist en hem de prachtige egels laten zien. "Jij bent de beste warrior die ik ken!" riep het katertje, net iets te hard. Niet dat hij veel warriors kende. Whitelion, maar die was al zo oud. En Blackswirl was gemeen tegen hem geweest, en behoorlijk dom. Nee, zijn moeder was dapper en lief en verstandig en alles tegelijkertijd. "Ik zou nooit een andere mama willen!" verkondigde hij een tikkeltje wanhopig. Hij werd al bang bij de gedachte aan het verliezen van zijn moeder. Hij sloot zijn ogen en drukte zich dichter tegen zijn moeder aan. Familie was belangrijk.

Ze begon langzaam haar kop te schudden toen Quietkit zei dat ze de beste warrior was die hij kende. “Dat is niet waar Quiet er zijn zo veel betere warriors dan mij. Warriors die niet bang zijn op een andere kat te springen als het moet.” Ze zuchtte even zacht en staarde weer voor haar uit. Totdat de stem van haar zoontje opnieuw klonk. Ze keek hem aan terwijl de blik in haar goudgele ogen langzaam warm werd. Ze legde haar kop even op die van hem en glimlachte toen. “Dankjewel lieverd.” Fluisterde ze. Toen tilde ze haar kop weer op en ging liggen, zodat ze Quietkit beter aan kon kijken. “Ik vind het fijn om dat te horen, want een moeder kun je niet kiezen die krijg je.” Ze dacht aan haar eigen moeder die ze nooit gekend had en haar pleegmoeder die een hekel aan haar had gehad. Ze zag wel dat ze haar zoontje een beetje in paniek had gemaakt, dus drukte ze haar neus tegen die van hem aan. “Zolang jullie mij willen hebben ga ik nergens heen.” Vervolgde ze zachtjes. “Wees maar niet bang.” Haar blik hield die van haar Quiet vast. Nog steeds met een warme en nou vastberaden blik in haar ogen. Nee, als haar kittens haar graag zagen dan ging ze nergens heen. Ze hield van ze, zielsveel.

Zijn moeder was het niet met hem eens, en begon te vertellen dat er allerlei betere warriors waren. Hij haalde zijn schouders op. Zijn statement was nog steeds waar geweest. "Ja, maar die warriors ken ik allemaal niet," antwoordde hij. Brindleleaf was daadwerkelijk de beste warrior die hij kende. En de beste moeder. Hij wist ondertussen ook wel een beetje wat zijn moeder graag wilde horen, ondanks zijn onwetendheid over wat er allemaal in haar hoofd rondspookte. Het katertje was behoorlijk gesteld op zijn moeder en hij wilde haar vrolijk zien wezen. Hij glimlachte breed toen ze haar kop over de zijne streek en die glimlach bleef toen ze voor hem ging liggen. Goh, wat was ze eigenlijk groot. Brindleleaf zei nog iets, maar hij hoorde het niet helemaal. Quiet was te druk bezig met bekijken hoe hij op zijn moeder's hoofd kon klimmen. Wat ze ook zei, veranderde niet veel. Hij hield van zijn moeder, en dat zou altijd zo blijven. Dus als teken van affectie, klom Quietkit op haar hoofd, waar hij op aparte wijze ging liggen en speelde grijnzend met haar oren.

Ze werd helemaal afgeleid door de actie van haar zoontje. Oké, ze had niet verwacht wat hij nou deed. Soms vergat ze dat Quietkit nog jong was en speels. Vaak was hij serieus, misschien wel al iets te serieus voor zijn leeftijd. Kwam dat door haar? Ze schudde het idee van haar af en lachte toen hij op haar hoofd ging zitten. Voorzichtig liet ze haar kop zakken en legde ze haar kop op de grond. “Wat doe je nou gekkie?” Grinnikte ze. Ze kreeg een ondeugende blik in haar goudgele ogen terwijl ze zachtjes haar kop begon te schudden om hem eraf te krijgen. Ze deed niet hard, zodat hij er niet afgeslingerd zou worden. Ze wilde hem geen pijn doen, dus probeerde ze zo voorzichtig mogelijk met hem te doen. “Heb je Lizardpaw alweer gesproken?” Vroeg ze toen plots. Ze had wel gezien dat haar zoontje soms zat te mokken en dat was sinds Lizardpaw Medicine cat apprentice was geworden. Ze wist dat ze eerst veel met Quietkit had opgetrokken en dat het hem dwars zat dat ze nou minder tijd voor hem had.

Quiet zat tevreden en zorgeloos op zijn moeders hoofd, gewoon blij dat het leven was zoals het was. Hij haalde zijn witte pootje speels over haar bruine oren heen om te kijken hoe ze zich heen en weer bewogen. Hij hield zich stevig vast toen hij haar kop naar beneden voelde gaan. "Wat doe je nou gekkie?" grinnikte zijn moeder en begon haar kop te schudden. Het katertje deed lekker met haar mee en liet zijn kleine lichaampje van haar hoofd rollen. Hij plofte zachtjes op de grond en keek met zijn geelgroene ogen naar zijn moeder, die uit het niets naar Lizardpaw vroeg. Hij haalde zijn schouders op en rolde op zijn rug. "Nee," antwoordde hij. Hij had er niet echt behoefte aan gehad, ze had hem niet eens opgezocht nadat ze Apprentice was geworden. Blijkbaar kon hij haar ook niet zoveel schelen, iets dat hem verdrietiger maakte dan hij toe wilde geven. "Ze is nog niet langs gekomen," biechtte hij toen maar op, om meerdere vragen hopelijk te voorkomen.

Ze grinnikte zachtjes toen haar zoontje van haar kop afrolde. Ze merkte aan hem dat hij liever niet over Lizardpaw sprak, want hij was er zo kortaf over. Toch wilde ze het er met hem over hebben, omdat ze het zo vervelend vond dat die twee elkaar waren kwijtgeraakt. Ze hapte plagerig naar zijn pootjes toen hij op zijn rug rolde. Ze zakte naast hem door haar poten en rolde ook op haar rug, zodat ze in dezelfde houding naast hem lag. “Weet je wat het mooiste is. Om zo te gaan liggen wanneer het een heldere nacht is, dan kun je Starclan zien.” Glimlachte ze vervolgens voordat ze Quietkit aankeek. “Jullie moeten echt met elkaar gaan praten Quiet. Het zit jullie allebei dwars, dan heeft het geen zin om daar mee te blijven rondlopen. Praat met haar, vraag waarom ze niet meer naar je toe durft te stappen.” Ze wist wel waarom de poes dat niet meer durfde. Ze voelde zich schuldig en dat was meestal het allergrootste struikelblok. Toch moesten ze het uitpraten, het kon echt niet zo. Ze waren er allebei heel verdrietig over en dat was vervelend om te zien.

Hij voelde zich automatisch alweer beter toen zijn moeder zijn bewegingen nadeed en vervolgens aan hem gespiegeld lag. Over Lizardpaw wist hij de boel alleen nog steeds niet zeker, ze had niet eens met hem willen praten naar de ceremonie. Ze had hem kortaf bedankt en was toen weggelopen, naar haar nieuwe bestemming als Medicine Cat Apprentice. Sindsdien was ze nog niet één keer langsgekomen. Ze had het vast druk, maar toch. "Weet je wat het mooiste is. Om zo te gaan liggen wanneer het een heldere nacht is, dan kun je Starclan zien," vertelde zijn moeder, en hij prentte dat goed in zijn hoofd. Zijn ogen begonnen te sprankelen bij het horen van Starclan. Hij had hier en daar verhalen gehoord bij de Elders en het had hem altijd gefascineerd. Daarbij had het hem ook gefrustreerd: de kater was altijd zo leergierig, maar over Starclan kon hij nooit iets vaststellen. Hij kon het niet zien, niet aanraken, niet horen. Er was geen bewijs. Zijn moeder begon echter weer over Lizardpaw. Hij zuchtte, diep en luidruchtig. "Ik zal met haar praten," zei hij toen met een rol van zijn ogen. "Maar dan moet jij me meer vertellen over Starclan!" Het katertje trappelde enthousiast met zijn pootjes, hongerig naar meer kennis.

Ze was ergens toch wel opgelucht dat hij zei dat hij met haar zal praten. Het ging niet van harte dat hoorde ze, maar hij zei het wel en daar ging het om. Ze glimlachte en keek hem aan. “Goed zo jongen.” Ze gaf hem een lik over zijn wang en wiebelde met haar oren toen hij vroeg naar Starclan. Toen klopte ze plagerig met haar staart op zijn buikje, voordat ze begon te vertellen. “Alle goede katten in de clans gaan naar Starclan. Hier leven zij in harmonie samen en maakt het niet meer uit waar ze vandaan komen. Dan worden alle vier de clans één clan om ons in de gaten te houden. Wanneer een loyale kat sterft voegt hij of zij zich bij Starclan en wordt die kat één van die vele sterren aan de hemel naast de maan. Zij zorgen er voor dat hier alles goed blijft gaan en geven de leiders hun negen levens. Ook roepen zij soms de Medicine cats van de clans naar zich toe in hun dromen, maar hoe dat precies gebeurt weet alleen de Medicine cat. Warriors kunnen niet met Starclan communiceren. Toch kun je soms merken als ze er zijn, wanneer ze boos zijn of juist blij. Dan kan opeens het weer omslaan.” Legde ze toen uit. Ze staarde na het plafond van de nursery en keek hem pas weer aan toen ze klaar was met haar verhaal.

Quietkit keek zijn moeder glimlachend aan toen hij een lik over zijn kop ontving. Hij vond het leuk wanneer hij geprezen werd: dat betekende dat hij iets goed deed, en goed doen was iets wat hij wel graag deed. Het was misschien niet zo dominant in hem, maar hij wilde hier en daar wel vaak de beste zijn, voor zover dat kon. Hij luisterde aandachtig naar haar verhaal over Starclan. Het klonk allemaal zo bijzonder en mooi: een eenheid tussen de Clans, waarom kon dat hier op aarde niet? Waarom moesten de katten per se sterven om vrede te kennen? Hier en daar riep het verhaal wel vragen op, maar hij vond het zo fijn om naar zijn moeder's stem te luisteren. Het deed hem ook denken aan Lizardpaw, die kon klaarblijkelijk met Starclan communiceren, misschien wist zij meer over zijn vader. Iets dat hij zijn moeder eigenlijk niet echt durfde te vragen. "Dus... Lizardpaw kan met Starclan praten?" vroeg hij. Het verwonderde hem nog steeds, deze onverklaarbare dingen.

Ze dacht even na over zijn vraag voordat ze reageerde. “Ze zeggen altijd dat ze niet met Starclan kunnen praten, maar dat Starclan met hun praat.” Zei ze toen. “Starclan praat alleen met ze als het echt nodig is, maar dat is ook maar wat ik gehoord heb.” Ze haalde even haar schouders op, dus zeker wist ze het niet. Al dacht ze niet dat ze daar over zouden liegen, het zou vast wel waar zijn. Soms vroeg ze zich af of haar ouders in Starclan waren, maar ze dacht van niet. Starclan had vast hun poten van hen afgetrokken toen ze er vandoor gingen. “Mijn broertje is ook in Starclan.” Haar blik gleed weer naar het plafond van de nursery terwijl er even een verdrietige glans in haar ogen kwam. Ze miste hem eigenlijk veel meer dan dat ze aan iedereen toegaf. Hij had zich al een hele tijd geleden bij Starclan gevoegd, maar toch. Het gemis was minder geworden, maar verdwijnen zou het nooit. Dat was nou eenmaal zo als je iemand verloren had.

Quietkit vond het allemaal maar lastig. Yellowpaw had eens gezegd met Starclan te kunnen praten, maar dat was uiteindelijk een leugen geweest. Hij had het wel begrepen, maar toch. Hij kon het gevoel dat zijn vader ergens in Starclan zou moeten zijn, niet van zich af schudden. Wie wist was hij wel één van de vele sterren die s'nachts de nacht inkleurden. Misschien wist Lizardpaw wel wie zijn vader was, misschien kon ze iemand in Starclan vragen. Quiet werd weer heel stil toen zijn moeder vertelde dat haar broertje ook in Starclan was. Eigenlijk had ze nooit veel over hem verteld, maar van Bronzemask wist hij wel wat er gebeurd was. Die had hem verteld over 'het besje'. Het besje dat een einde had gemaakt aan het leven van Quiet's oom. Zo simpel was het geweest, maar één besje. Hij kroop dichter naar zijn moeder toe. "Mam... Ik moet je iets vertellen," slikte hij. Waarschijnlijk zou ze boos worden, maar hij wilde eerlijk tegen haar zijn.

Ze was een beetje in gedachten verzonken. Ze keek daarom ook een beetje verstrooid op toen Quietkit zei dat hij haar iets moest vertellen. “Hmm?’’ mompelde ze nog wat afwezig, maar toen zag ze dat haar zoontje slikte. Meteen fronste ze en sloeg haar staart beschermend om hem heen. “Wat is er Quiet?” Haar stem klonk bezorgd terwijl ze hem wat onderzoekend opnam. Wat was er opeens met hem aan de hand? Had ze iets verkeerds gezegd of was er iets anders. Ze wachtte totdat hij verder zou gaan en hield zich stil. Ze kon nou wel door blijven brabbelen, maar dan was hij misschien bang om het te vertellen. Ze wilde hem niet nerveus maken dus hield ze haar bek.

Quiet week zijn blik een beetje af, bang om zijn moeder de waarheid te vertellen over wat er nu al een tijd geleden gebeurd was. Het was al gebeurd, er was eigenlijk geen reden om het haar te vertellen en om haar nu nog bang te maken, maar hij wilde toch graag dat ze het wist. Hij vertrouwde haar en wilde eerlijk tegen haar zijn, omdat hij hetzelfde van haar verlangde: eerlijkheid. De stem van zijn moeder klonk bezorgd, en terecht. Hij schraapte zijn keel. "Een tijdje geleden, toen Lizard nog een kitten was, zijn we samen in Sparrowfeather's Den geslopen. We hadden wat kruiden meegenomen en... en ik had per ongeluk een besje ingeslikt," vertelde hij haar, zijn blik nog steeds afgewezen naar een andere kant. Hij was toch wel bang dat ze boos zou worden, of verdrietig. "Maar Sparrowfeather zei dat het geen gevaarlijk besje was!" voegde hij er haastig aan toe. Hij had zich wel ziek gevoeld, maar het was een onschuldig jeneverbesje geweest.

Ze was niet boos, eerder geschokt. Haar spieren spanden aan naarmate haar zoontje verder vertelde. Ze rolde weer op haar buik en keek Quietkit ernstig en wat verdrietig aan. “Quiet wil je dat alsjeblieft nooit meer doen.” Fluisterde ze zacht terwijl ze met haar oren trok. Ze had te veel ervaring met besjes. Na de dood van haar broertje moest ze er niets meer van hebben, maar haar zoontje had die angst natuurlijk nog niet gedeeld met haar. Ze begreep ook wel dat hij nieuwsgierig was, maar het was een vorm van stelen geweest. Al was het uiteraard in alle onschuld van een kitten gebeurd. “Ik schrik me rot.” Haar stem trilde en ze duwde haar neus in de vacht bij zijn hals. “Beloof het me, beloof me dat je nooit meer een besje zult eten hoe lekker ze er ook uitzien oké?” Haar stem klonk bijna smekend en gaf aan hoe belangrijk ze zijn antwoord vond. Ze wilde dat hij het zou beloven, alleen dan zou ze gerustgesteld zijn.

Haar blik leek hem fysiek pijn te doen. Die twee gele ogen keken hem zo verdrietig, zo geschokt aan dat hij letterlijk een steek in zijn hart voelde. Had hij het wel moeten vertellen? Het had toch niets uitgemaakt, hij had haar nu alleen de stuipen op het lijf gejaagd, en dat was wel het laatste wat hij zijn moeder aan wilde doen. Ze vroeg, angstaanjagend zacht, of hij dat nooit meer wilde doen, waarop hij snel knikte. "Het was een ongelukje," fluisterde hij zachtjes terug. Het was nooit zijn bedoeling geweest om het besje in te slikken, hij had hem mee willen nemen, maar hij was zomaar zijn keel in gerold. Quiet bibberde, hij had zijn moeder nog nooit zo bang gezien. Ze stak haar snuit in zijn vacht en hij durfde haast niet te ademen. "Beloof het me, beloof me dat je nooit meer een besje zult eten hoe lekker ze er ook uitzien oké?" sprak zijn moeder een hij knikte haastig. Een traan rolde over zijn wang. "Ik beloof het. Het spijt me, mama, het spijt me echt," snikte het katertje. Hij kroop een beetje in elkaar, hij voelde zich zo schuldig.

Toen ze doorhad wat ze met haar zoontje deed, dwong ze zichzelf te ontspannen. Ze wilde hem niet aansteken met haar eigen angsten, dat zou niet eerlijk zijn. Ze wist dat ze dat eigenlijk te laat besefte want aan zijn reactie te zien was het kwaad al geschied. Toen hij haar beloofde het nooit meer te doen leek de last echt van haar schouders te vallen. “Het geeft niet lieverd, het geeft niet.” Miauwde ze snel om ook hem gerust te stellen. “Ik schrok er gewoon een beetje van, dat is alles. Ik ben niet boos.” Ze duwde het kopje van haar snikkende zoontje omhoog en probeerde hem diep in zijn ogen aan te kijken. “Ik meen het Quiet. Het is gebeurd en daar is niets meer aan te doen. Je leeft nog daar gaat het om de rest doet er niet toe.” Vervolgde ze zacht maar duidelijk. Ze wilde niet dat hij er zo van streek van was, dat was nergens voor nodig. Hij leefde nog en daar ging het om. Al had hij de hele nursery in laten storten, als hij maar oké was.

Zijn moeder zei ineens dat het niet meer gaf, wat hem nog weer meer in de war bracht, maar hij besliste om het allemaal maar te laten varen. Zijn moeder was nou eenmaal bezorgd om hem, en hij snapte ook wel goed dat ze behoorlijk bang was geweest dat hij zou eindigen als haar broertje. Quiet kon zich niet voorstellen hoe erg het zou moeten zijn om Mousekit te verliezen, maar datzelfde had zijn moeder wel door moeten maken. Hij voelde medelijden. Ze ging verder met praten, maar hij hoorde het allemaal niet zo goed meer. Hij realiseerde zich nu pas hoeveel leed ze had moeten doorstaan. Als hem echt iets overkomen was, wist hij niet wat zijn moeder gedaan zou hebben. Hij duwde zijn neus in haar vacht. "Ik blijf voor altijd bij je, mam!" riep hij in haar vacht, zodat het niet al te luid klonk. Hij zou voor altijd bij Windclan blijven, voor altijd bij zijn familie, want familie was het allerbelangrijkste.