Drumming out the answers in ways I will need one day

Ooh ze hoopte ze dat hij gelijk had toen hij zei dat hij voor altijd bij haar bleef. Helaas had je dat niet altijd voor het zeggen, maar ze wilde het niet nog erger maken. Dus glimlachte ze alleen maar en legde haar kop op zijn rug. “Dat weet ik lieverd, dat weet ik.” Suste ze hem. “Kom ik wil je iets laten zien.” Ze moest heel snel iets aan deze situatie gaan doen, voordat het compleet uit de hand liep. Ze wilde niet dat hij met een naar gevoel terug keek op dit gesprek, ze moest er een wending aan geven. Dus gokte ze op zijn nieuwsgierigheid om zijn stemming te veranderen. Ze stond op en likte haar vacht recht voordat ze de nursery uit trippelde, er van uit gaand dat Quietkit wel achter haar aan zou komen. Ze wist hoe leergierig haar zoontje was, dus hij zou deze kans vast niet laten glippen. Ze stond stil aan de rand van het kamp en stak haar kop in een bosje, waar ze begon te rommelen. Haar kop verborgen door de blaadjes.

Zijn moeder suste hem, en het stelde hem wel weer gerust. Hij ademde diep uit, en liet alle verwarde gedachten vertrekken. Het was allemaal goed zo. Toen Brindleleaf zei dat ze hem iets wilde laten zien, schoot hij overeind. Iets laten zien? Dat klonk spannend! Misschien had ze wel iets bijzonders gevonden. Iets dat alleen hij zou mogen weten. Het klonk in ieder geval heel interessant, en het katertje liep dan ook steevast achter zijn moeder aan. Hij keek om zich heen om er zeker van te zijn dat niemand hen volgde, hij wilde het als eerste en als enige zien! De bruine poes hield halt aan de rand van het kamp waar ze met haar kop in de bosjes begon te rommelen. Quietkit wachtte even en keek het scenario verward aan. Wat was er? Zat er iets in de bosjes? Waren er egeltjes in het kamp? Nieuwsgierig liep hij dichterbij. "Wat is het?" fluisterde hij zachtjes. Hij wilde het nu echt graag weten.

Waar had ze het nou gelaten? Ze wist zeker dat ze het hier in de bosjes neer had gelegd. Ze wilde haar kittens leren waarvoor ze op moesten passen, omdat ze al heel snel panisch werd bij het idee dat ze ze kwijt kon raken. Ah, daar was het! Ze pakte het lange lijfje tussen haar kaken en haalde haar kop weer uit het bosje. In haar bek hing een dode ratelslang. Ze had het diertje hier in de bosjes verstopt zodat ze hem kon laten zien en het was nou een prima afleidingsmanoeuvre geweest. Ze legde het lijfje voor haar zoontje neer en ging zitten. De slang had in het hoge gras gezeten en gelukkig voor haar had ze hem op tijd door gehad, waardoor ze hem had kunnen besluipen en zijn keel door had kunnen bijten. Nou kon ze hem gebruiken als leermateriaal voor haar kleintjes. Slangen waren gevaarlijk en dat moesten ze weten. “Weet je wat dit is?” Vroeg ze vervolgens aan Quietkit.

Quiet probeerde op niet-zo-subtiele wijze langs zijn moeder heen te kijken, maar ze was veel te groot en daarbij schermden de bosjes netjes af wat ze aan het verbergen was. Toen ze stopte met rommelen en naar achteren trad, trippelde Quietkit netjes met haar mee achteruit. Zijn ogen focusten zich op wat er ook in haar mond lag. Met grote ogen en vol verbazing keek hij ernaar: een lang, flexibel iets. Was het een dier? Het leek op een soort dier. Alleen had het zo'n rare vorm. Wat hem het meest opviel, waren de aparte banden aan het uiteinde van het ding. Hij keek zijn moeder vragend aan, wat was dit? Zijn moeder legde het ding voor zijn poten en ging zitten, Quiet volgde haar voorbeeld en keek nieuwsgierig naar het voorwerp dat voor hem lag. Hij raakte het nog niet aan, wie wist zou het wel gevaarlijk wezen. Maar dan had zijn moeder het waarschijnlijk niet het kamp in gebracht. "Weet je wat dit is?" vroeg ze toen. Het katertje had werkelijk geen idee, maar 'ik weet het niet' was altijd een fout antwoord. Hij kon het op z'n minst proberen. "Uhm... Het lijkt een beetje op het dier waar Lizardkit naar is vernoemd," redeneerde hij. Hij had zo'n beest wel eens op de prooistapel zien liggen, hagedissen, maar die hadden poten. Dit beest had geen poten, maar wel hetzelfde rare, glibberige lichaam.

Ze glimlachte en knikte na het antwoord van haar zoontje. “Heel goed Quiet.” Prees ze hem. “Maar dit is een slang. Slangen zijn dieren die zich zonder poten kunnen bewegen, ze glijden over de grond zeg maar.” Ze wist ook niet zo goed hoe ze het anders uit moest leggen. “Slangen kunnen heel gevaarlijk zijn, omdat als ze je bijten je daar heel ziek van kan worden en zelfs dood kan gaan. Hoe dat precies komt weet ik niet, maar ze kunnen bijten als je per ongeluk op hun gaat staan dus je moet altijd opletten of er nergens een slang zit. Vooral in hoog gras.” Waarschuwde ze haar zoontje vervolgens. “Of op stenen als de zon schijnt, ze houden net als ons van zonnen. Als je ooit toch gebeten wordt door een slang moet je meteen naar Sparrowfeather of Lizardpaw gaan. Snap je dat Quiet?” Ze keek hem even doordringend aan maar daarna knikte ze naar de slang. “Hij is nu dood dus ongevaarlijk. Je mag hem aanraken en bekijken als je wilt.” Dan wist hij meteen hoe een slang aanvoelde. Al voelde hij levend wel wat anders als dood. Ze wilde dat hij tenminste een beetje een idee had wat een slang was en wat hij er mee aan moest.

Zijn moeder vertelde hem dat het een slang was. Met grote ogen hoorde hij haar verhaal over het dier aan. Hij was behoorlijk onder de indruk: dieren die zich voortbewogen zonder poten? Zoiets had hij nog nooit gezien, niet dat hij veel gezien had in zijn leven of zo. Natuurlijk moest zijn moeder uitleggen dat de dieren gevaarlijk waren: ze moest hem altijd overal voor waarschuwen. Niet dat hij dat erg vond, hij vond het leuk om zijn moeder te horen vertellen over allerlei dingen, al was het over hoe gevaarlijk alles was. Van alles wat ze zei, maakte hij een mentale notitie. Hij vergat niet gauw dingen, dus dat werkte dan weer in zijn voordeel. Uitkijken voor slangen onder rotsen of hoog gras, got it. Nu wilde de kater praktisch onderzoek gaan doen: hij wilde het beest aanraken! "Ja, mam!" zei hij ongeduldig toen ze hem vroeg haar te beloven meteen naar de Medicine Cat te gaan wanneer hij gebeten werd. Vervolgens legde hij zijn voetkussentjes op het lichaam en deinsde meteen terug. Wat een raar, ruw beest! Vervolgens legde hij zijn poot terug, maar dan langzamer. "Smaken ze lekker?" vroeg hij toen. Hij had ooit eens gehoord dat Shadowclan behoorlijk wat slangen naar binnen werkte, maar dat kon hij zich haast niet voorstellen.

Ze schoot in de lach om de ongeduldigheid van Quietkit. Toen ze hem toestemming gaf de slang aan te raken deed hij dat ook meteen. “Voelt vreemd hè?” Ze lachte nog steeds een beetje terwijl ze hem een plagerig stootje met haar kop gaf. Ze haalde haar schouders op toen hij vroeg of ze lekker waren. “Geen idee, ik heb nog nooit slang gegeten.” Ze had nooit echt de drang gevoeld om een slang op te eten en de noodzaak was er ook nog nooit geweest. Als ze echt honger hadden gehad dan waren er nooit slangen geweest om op te eten en als er wel slangen waren hadden ze voldoende andere prooi. Dus nee, het was nooit nodig geweest. “Ik vind ze er niet heel smakelijk uitzien.” Ging ze er nog even op door. “Als slangen echt net dood zijn dan voelen ze nog een beetje glibberig, dat heeft deze niet meer.” Maar dan nog vond ze ze er niet bepaald lekker uitzien. Konijnen zagen er veel smakelijker uit.

Zijn moeder vroeg of het beest vreemd aanvoelde, waarop hij heftig knikte. Hij had nog nooit zoiets gezien. Nu wilde hij ook een levende slang zien, één die over de grond gleed. Zijn moeder had blijkbaar nog nooit slang gegeten, en als de jonge kater er zo naar keek, had hij er ook vrij weinig behoefte aan. Het leek hem nogal rubberachtig smaken, en deze sloeg hij liever over. Aan muizen en konijnen had hij meer dan genoeg. Met grote ogen bewoog het katje zijn poot naar het uiteinde van de slang, waar een apart stel banden zat. Toen hij er tegen aan drukte, maakte het geluid. Een soort ratel kwam van de staart af, en Quiet keek zijn moeder vervolgens weer met grote ogen aan. "Wat is dat voor geluid?" vroeg hij ademloos. Zijn ogen vielen ook op de aparte patronen die de huid van de slang bedekten, en de scherpe hoektanden van het dier. "Hoe vang je ze?" vroeg hij ook nog, nieuwsgierig naar hoe zijn moeder zo'n giftig beest had kunnen vangen.

Toen haar zoontje vroeg wat dat geluid was, vervolgde ze haar uitleg. “Volgens mij is dat om anderen te waarschuwen dat ze er aankomen. Niet alle slangen hebben dat, alleen deze soort. Die ratel hoor je als ze in de buurt zijn behalve als ze stil liggen natuurlijk.” Ze wist niet precies waarom deze slangen zo’n ratel hadden, maar waarschijnlijk omdat slangen niet echt gericht wilden aanvallen, meestal deden ze het als ze in het nauw waren gedreven. Anders waren ze wel geruisloos geweest, maar precies begrijpen deed ze het ook niet. “Je moet altijd voorkomen dat ze je kunnen bijten, maar ze zijn heel snel. Dus moet je zo vlug mogelijk hun nek breken of doorbijten alleen dan zijn ze dood. Als je hun staart pakt ofzo leven ze gewoon nog. Er zijn ook slangen die zich om je heen proberen te krullen en je dan proberen te stikken, die zijn niet giftig maar daarom niet minder dodelijk. Je moet altijd oppassen met slangen.” Drukte ze Quietkit nogmaals op het hart. Ze hoopte dat haar zoontje nooit een slang tegen zou komen.

De ratel was blijkbaar om anderen te waarschuwen. Wat slim! De buitenwereld begon hem steeds meer te fascineren. Deze slangen die konden bewegen zonder poten en rare ratels hadden om hun soortgenoten alert te houden, en die mooie egels met allerlei stekels op hun rug. De natuur was bijzonder en Quiet kon niet wachten tot hij er eindelijk zelf op onderzoek mocht gaan. Hij was ook behoorlijk benieuwd naar wie zijn mentor zou gaan zijn. Misschien zijn moeder wel, of Whitelion, of Goldenrain, of Ravenbreeze. Er waren zoveel goede Warriors in de Clan, hij kon niet wachten tot hij er ook één van zou zijn. Hij concentreerde zich op de wijze lessen van zijn moeder, die hem vertelde hoe hij een slang moest doden. Natuurlijk zou hij dit ook eens in de praktijk moeten oefenen, maar dat moest nog even wachten. "Ik zal goed oppassen, mam," zei hij glimlachend. Hij wilde haar niet bezorgd maken. "Mama, mag ik deputy worden?" vroeg hij toen met een serieuze blik op zijn ogen. Al van jongs af aan - niet dat hij nu oud was of zo - had hij zijn ogen al gezet op de positie van Clanleider. Hij moest en zou leider worden

Het was leuk om de fascinatie van Quiet te zien, maar ook een beetje beangstigend. Hoe ver zou haar zoontje gaan om de wereld te ontdekken? Ze wist hoe nieuwsgierig en leergierig hij was en ze hoopte dat hij nooit zo zou worden als al die andere katers. Nee, dat kon niet. Quiet was anders, hij was haar zoontje. Het glimlachje wat om haar lippen verscheen was wat waterig en ze moest zichzelf dwingen het glimlachje groter te maken. Quiet mocht niets merken van die nare gedachten die door haar kop schoten, gedachten die ze niet hoorde te hebben. “Dat weet ik lieverd.” Ze wreef even haar wang langs die van hem, maar keek wat verrast op naar zijn vraag. Ze wilde eerst in de lach schieten, maar zag toen de serieuze blik in zijn ogen. Dus kwam er alleen maar een soort raar hikje uit haar keel. “Dat weet ik niet Quiet, dat is aan Everstar en Whitelion om te bepalen als één van hen sterft, tot die tijd zullen zij de leiding hebben.” Antwoorde ze toen. “Maar Quiet je bent ook nog zo jong. Ga eerst genieten van alles om je heen, die verantwoordelijkheden hoef jij nog niet te hebben.” Dit keer verscheen er een warm glimlachje om haar lippen. Hij moest genieten van het leven en zich niet zorgen hoeven maken hoe het ging met de clan.

Eerst was hij er praktisch blind voor geweest, maar hij begon het steeds beter op te kunnen merken: de bezorgde blikken van zijn moeder. Hij wist niet precies wat er achter schuil ging, maar hoe meer hij er op lette, hoe vaker hij haar met die bezorgde uitdrukking op haar gezicht zag. Eerst had hij het afgeschreven als doodgewoon moederinstinct, maar hoe meer hij het zag, hoe meer hij over die conclusie begon te twijfelen. Bij de meest normale dingen zette ze die blik op, zoals nu. Hij was alleen maar nieuwsgierig, maar toch keek ze zo bezorgd. Was het vanwege de slangen? Hij was helemaal niet in gevaar op dit moment, maar misschien vreesde zijn moeder wel voor later. Toch begon hij er niet over, hij had ook wel door dat zijn moeder niet wilde dat hij het merkte. Soms gaf het alleen maar problemen om overal over te praten. "Dat weet ik niet Quiet, dat is aan Everstar en Whitelion om te bepalen als één van hen sterft, tot die tijd zullen zij de leiding hebben," antwoordde zijn moeder op zijn 'serieuze' vraag. De jonge kater fronste. "Wanneer gaat Everstar dan dood?" vroeg hij. Hij had te weinig geduld om daarop te wachten. Hij moest en zou Clanleider worden. En Whitelion vond hij heel aardig, en het was Lizard's vader, dus die mocht nog niet dood. En Everstar was vast al heel oud, die had haar tijd vast wel gehad.

Ehm… Ze staarde haar zoontje verrast aan. Die vraag had ze helemaal niet zien aankomen en ze was even met stomheid geslagen. Ja, wat moest ze daar nou op zeggen. Ze pakte de slang maar weer op om die onder het bosje te verstoppen om goed over een antwoord na te kunnen denken. Ze wilde de slang ook nog aan haar andere kittens laten zien. Ze stak haar kop in het bosje en legde de slang terug waar ze hem vandaan had, voordat ze zich weer naar Quietkit omdraaide. “Ze gaat dood als ze al haar negen levens kwijt is. Volgens mij weet niemand precies hoeveel ze er nog heeft, maar ik denk dat dat nog wel even duurt hoor.” Ze wist wel dat het een onschuldige vraag was geweest, maar ze was er toch wel van geschrokken. Haar zoontje had de vraag in al zijn onschuld gesteld tenminste daar ging ze van uit, maar niemand anders moest horen dat hij er zo over dacht. Dat waren gevaarlijke gedachten. “Je moet dat nooit meer zo aan iemand vragen hoor Quiet.” Haar stem klonk streng terwijl ze haar zoontje aankeek. “Straks denken ze nog dat je plannen maakt en dat moet niet, oké?” Ze glimlachte om aan te geven dat zij het niet erg vond en dat hij zich niet druk hoefde te maken als hij het maar niet aan iemand anders vroeg.

Zijn moeder keek hem gechoqueerd aan, en Quiet snapte even niet waarom. Als hij Clanleider wilde worden, moest Everstar toch sterven? Zo was het nou eenmaal. Vervolgens zou Whitelion Whitestar worden, en als hij stierf, zou Quiet eindelijk leider kunnen worden. Het was toch wel zijn ultieme roeping geweest en Everstar mocht wel een keertje plaatsmaken. Zijn moeder bracht de slang in stilte weg, terwijl Quiet zich afvroeg wat hij in Starclan's naam verkeerd had gedaan. Hij wilde gewoon graag weten wanneer hij deputy zou worden. "Ze gaat dood als ze al haar negen levens kwijt is. Volgens mij weet niemand precies hoeveel ze er nog heeft, maar ik denk dat dat nog wel even duurt hoor," vertelde ze toen, en Quiet keek haar met grote ogen aan. Negen levens? Dat wilde hij ook wel! "Krijg ik ook negen levens, mam?" vroeg Quiet snel. Dan zou hij praktisch onsterfelijk zijn, wauw. Het standje dat hij vervolgens kreeg, had hij niet verwacht. Hij mocht die vraag niet stellen, aan helemaal niemand. Quiet hield zich wijselijk stil en trok met zijn oortjes. "Plannen waarvoor?" vroeg hij. Hij begreep niet volledig wat zijn moeder bedoelde, en natuurlijk - nieuwsgierig als hij was - wilde hij weten wat hij fout deed.

Haar blik gleed weer naar die van haar zoontje. “Alleen de leader van een clan krijgt negen levens, dus wie weet het zou kunnen.” Terwijl ze het zei vroeg ze zich af of dat wel zo slim was, gaf ze hem nou geen valse hoop. Ach een beetje hoop was niet erg toch? Al hoopte ze niet dat Quiet er van uit ging dat hij deputy en dan leader zou worden, dat was niet voor veel katten weggelegd. Toen hij vroeg waarvoor hij dan plannen moest maken werd haar blik ernstig. Ze zakte door haar poten en ging voor haar zoontje liggen. Haar blik boorde zich in die van hem om er voor te zorgen dat haar woorden aan zouden komen, dat hij zou begrijpen wat ze bedoelde. Tenminste ze hoopte dat hij het kon begrijpen. “Om Everstar te vermoorden.” Fluisterde ze zacht genoeg zodat alleen de oortjes van Quiet haar woorden op konden vangen. “Die geruchten moeten nooit de wereld in geholpen worden.” Nee, dan zou haar zoontje nooit meer gewaardeerd worden zoals hij nou werd. Daarom moest hij dat nooit meer hardop zeggen.

Alleen de leider van een Clan kon negen levens krijgen, en dus had Quiet nog een reden om leider te worden. Hij greens breed. Wie anders kon die taak op zich nemen? Mousekit was altijd ziek, Lizard was al Medicine Cat Apprentice. En Polarkit was gewoon stom. Swanpaw, Ashenkit en Shadekit leken hem iets te verlegen en te onzeker om een echte leider te kunnen worden. Tigerkit en Raptorkit waren wat hem betrof iets te vervelend, en Foxpaw en Flowerpaw vond hij gewoon een beetje apart. Hij begreep die twee niet echt. Foxkit was er ook nog, maar die spoorde al helemaal niet, al vond Quiet hem wel heel grappig. De generatie kittens en apprentices waar hij toe behoorde, was toch wel een beetje raar, al vond hij iedereen wel heel gezellig. Zijn moeder was echter weer behoorlijk ongerust. Ze keek hem behoorlijk intens aan. "Om Everstar te vermoorden," fluisterde ze in zijn oor. Quiet keek haar even geschokt aan. "Wow, mam, je moet Everstar niet vermoorden!" riep hij luid. "Dat is onze leider!" ging hij geschrokken verder, niet begrijpend dat ze hem had bedoeld.

“Sssttt” Siste ze geschrokken toen hij luid begon te praten. “Wat zei ik nou!” zei ze toch een beetje kwaad. Waarom praatte hij nou zo hard? Ze had zin om op zichzelf te mopperen. Hij had haar niet begrepen, waarom werd ze dan kwaad dat sloeg nergens op. “Ik bedoel dat ze denken dat jij dat dan wilt doen.” Probeerde ze de situatie nog te redden, maar die was al verprutst wist ze. Ze had weer heerlijk verkeerd gereageerd zoals gewoonlijk. Straks gingen haar kittens nog denken dat dat normaal was, maar voor haar was het eigenlijk ook normaal. Alleen haar normaal was iets anders dan die van een ander. “Laten we er maar over ophouden.” Verzuchtte ze toen. Dit maakte het namelijk alleen maar erger terwijl er eigenlijk helemaal niets aan de hand was.

Quiet deinsde achteruit toen zijn moeder naar hem siste. Daar was ze weer, haar ongetemde temperament. Ze maakte hem nu niet meer echt bang, al schrok hij af en toe nog wel van haar willekeurige uitbarstingen. Vooral omdat hij ze nooit echt verwachtte. Quiet keek schuldig naar zijn poten, zo had hij het niet bedoeld. Natuurlijk wilde zijn moeder Everstar niet vermoorden, dat sloeg nergens op. Ze had hem bedoeld, niet dat hij dat van plan was. "Sorry, mam," zei hij zuchtend. Normaal had hij het gepiept op een zielige toon, maar hij begon zijn moeder meer en meer te begrijpen. Zij had het ook niet zo bedoeld en hij zou er ook niet op reageren op een manier waardoor zij zich weer schuldig zou gaan voelen. "Laten we er maar over ophouden," stelde zijn moeder toen voor, waar hij met een waterig glimlach op zijn gezicht mee instemde. "Ik word bijna Apprentice!" riep hij toen vrolijk uit. Hij was er zelf behoorlijk enthousiast over. "Ik kan niet wachten tot ik weet wie mijn mentor gaat zijn." Het katertje stond bijna te springen.

Toen haar zoontje schuldig naar zijn poten keek zuchtte ze en kwam er een glimlachje om haar lippen. “Het geeft niet lieverd.” Ze boog naar voren en likte hem over zijn oor, zodat hij wist dat het al goed was. Even betrok haar gezicht toen hij zei dat hij bijna apprentice werd. Nee, ze hoorde blij en trots voor hem te zijn. Elke moeder zou blij en trots zijn en ze was dat ook wel, maar ze was ook bang. Bang om hem los te laten en hem daardoor kwijt te raken. Het was een domme gedachten, maar ze had nou eenmaal last van verlatingsangst als het op katten aankwam waar ze om gaf. “Vast één van de beste warriors Quiet. Everstar en Whitelion zullen ook wel inzien dat jij potenties hebt.” Ze had er alle vertrouwen in dat hij een goede mentor zou krijgen en ze hoopte dat hij haar daardoor niet zou vergeten.

Quiet greens breed: zijn techniek leek te werken. Zodra hij een beetje sneu wegkeek, beurde zijn moeder alweer op. Ze zou zich schuldig voelen en vervolgens zeggen dat het allemaal niet gaf, of dat alles niet zijn schuld was en vervolgens was hij weer uit de problemen. Handig! Brindleleaf likte ook nog eens over zijn oor, waarop de jonge kater naar zijn moeder toe leunde. Haar gezicht vertrok echter weer toen hij over zijn Apprentice-zijn begon. Vond ze het niet leuk dat hij binnenkort zou leren hoe hij een Warrior moest zijn? Het bleek dat hij haar toch niet helemaal zo goed uitgevogeld had als hij in eerste instantie had gedacht. "Vast één van de beste warriors Quiet. Everstar en Whitelion zullen ook wel inzien dat jij potenties hebt," vertelde zijn moeder, en de kater sprong vrolijk op en neer. Als zijn moeder het zei, moest het haast wel waar zijn. "Misschien wordt jij mijn mentor wel!" riep hij enthousiast. Dan kon hij er elke dag met zijn moeder op uit. Op zich leek hem dat ook heel leuk.