Whoops, did not see you there

Hij moest grinniken om haar antwoord, maar keek de poes wel dankbaar aan. Vooral omdat ze de eerste was die eigenlijk een beetje serieus reageerde op zijn lichtelijke fobie, wat goed voelde. Natuurlijk zou hij het wel overleven, het was niet alsof het beest hem vermoordde, maar het was fijn om te weten dat er in ieder geval iemand rondliep die je niet behandelde als het domste projectiel op aarde als je liet vallen dat je spinnen eng vond. Sterker nog, er werd hem aangeboden dat ze wel eens bij hem kon gaan liggen! Dit zou de kater echter beleefd afslaan, want de plek van een kitten was bij de moeder, zolang als dat kon. "Dat is heel lief van je," Antwoordde de kater dan ook, met een gemeende stem. "Maar het zal niet nodig zijn, ik heb Acefray, hij is groot en sterk en zal me waarschijnlijk wel beschermen," Oke, dat viel te betwijfelen, maar nog steeds.

De kater moest grinniken om haar antwoord, blijkbaar vond hij haar opmerkingen niet erg. Natuurlijk had ze ook respect voor de grote kater, en was hij haar vriend. Waardoor ze zich netjes gedroeg en bleef gedragen. Sowieso deed ze dat wel, alleen nu wat duidelijker. Toch vond ze de kater stiekem ook wel erg grappig, misschien kon hij wel de beste verhalenverteller van Shadowclan worden. Dat zou nog eens leuk zijn. 'Dat is heel lief van je,' antwoorde de kater met een gemeende stem. De kitten glimlachte dan ook lichtjes. 'Maar het zal niet nodig zijn, ik heb Acefray, hij is groot en sterk en zal mij waarschijnlijk wel beschermen,' ging de kater verder. De kitten grijnsde nu. 'Dus deze Warrior hier voor mij is niet groot en sterk?' Vroeg ze plagerig met een ondeugende blik. De kater haalde echt de kitten in haar verder naar boven toe, waardoor ze het niet kon laten hem te plagen.

Hij had moeten weten dat er een smartass antwoord waar hij niet omheen zou kunnen draaien zou komen. De poes was te slim om er niet een te bedenken, en de kitten in haar zorgde ervoor dat het ook eigenlijk uitgesproken werd. Niet dat het de warrior uitmaakte, hij speelde het spel gewoon mee en grinnikte waarna hij schuldbewust zijn hoofd schudde. "Stiekem ben ik een watje," Fluisterde de kater haar geheimzinnig toe. 'Maar niet verder vertellen hoor!" Niet dat het waar was, of dat hij niet sterk en krachtig was, maar zijn voorliefde voor mysterieuze zaken nam het weer over, en elke kitten hield ervan om mee te doen in geheimen. Bovendien wist zij ook wel dat de kater voor haar allesbehalve zwak en watterig was, maar daarmee te koop lopen was veel minder leuk dan een geheim creëren.

De kater kon haar slimme opmerkingen wel hebben, ze waren dan ook niet kwetsend bedoeld. Ze wou gewoon de kater plagen, en dat begreep hij ook. Daarbij was veel wel een inkoppertje. Hij maakte het haar ook niet echt moeilijk. De kater grinnikte en schudde schuldbewust zijn kop, waarna de kitten haar oortjes spitste. 'Stiekem ben ik een watje,' fluisterde de kater haar geheimzinnig toe, waardoor de kitten quasi-serieus met haar ogen rolde. 'Maar niet verder vertellen hoor!' Ging de kater verder. De kitten besprong de kater en keek hem uitdagend aan. 'Niet zwak genoeg om te spelen. Als de krijger op zijn poten kan blijven staan!' Riep ze uitdagend en geinend terug. Verwijzend naar het feit dat hij over zijn eigen poten was gestruikeld. Ze zou het spelen en het kunnen zeggen wat ze wou wel missen, dat wist ze wel zeker. Straks werd ze Apprentice en werd er verwacht dat ze serieus ging trainen. Leren te vechten enzovoort, enzovoort. De kitten grijnsde even afwachtend op de Warriors reactie.

Hij werd plotse besprongen en uitdagend aangekeken, wat hem acuut een gekke bek deed trekken want probeerde dan maar een serieus te blijven kijken! Bovendien was het totally legit want hij was met een kitten aan het spelen. 'Niet zwak genoeg om te spelen. Als de krijger op zijn poten kan blijven staan!' Hij lachte, en knikte. "Touché," Antwoordde de kater hierop, en porde de kleine kitten. "Maar het is best lastig om rechtop te blijven staan, als de vloer er zo zacht uitziet," Want het was natuurlijk allemaal de bedoeling geweest, natuuuurlijk, want no way dat Tall van alle katten, zo onhandig was dat hij omviel.

De kater trok een gekke bek zodra de kitten tegen hem op was gesprongen. Ze was niet zo groot en sterk waardoor de kater makkelijk gewoon overeind kon blijven. De kater lachte weer om haar opmerking waarna hij erop reageerde. 'Touché,' waarna ze in haar flank werd gepord. 'Maar het is best lastig om rechtop te blijven staan, als de vloer er zo zacht uitziet,' zei de kater waardoor de kitten geinend haar ogen op. Ze bewoog haar oortjed waarna ze haar poot strekte en in zijn flank drukte. 'Liegebeest!' Grinnikte ze zachtjes, waarna ze hem een van haar liefste blikken ooit gunde. In de hoop hem duidelijk te maken dat ze hem alleen onschuldig aan het plagen was. Waarna ze op haar rug rolde en haar kopje schuin hield op de grond om haar nieuwe vriend aan te kijken. 'Tallshadow?' Vroeg ze toen liefjes, haar blik op de lucht richtende.

Haar reactie was zo kittenachtig, wat het plaatjes eigenlijk perfect maakte. De kater hoopte maar niet dat er gekke ideeën zouden ontstaan over dat Serenity zijn eigen kitten was, want dat was hem wel eens overkomen als hij lang speelde met andere kits. Ook een enkele keer was hem gezegd dat hij echt kits zou moeten nemen, maar kits die nam je niet, die kreeg je, als je pad daarlangsheen liep. Voor deze kater was het nog onduidelijk of hij ook kleine pluizenballetjes met zijn gelijkenis zou hebben. Dat betekende echter niet dat hij in de tussentijd niet kon spelen met andermans kits, en dus glimlachte hij toen zijn naam plots weer klonk, en keek de ander vragend aan. "Jaa?" Antwoordde hij vragend.

De glimlach maakte dat de kitten ontspannen op haar flank bleef liggen. Ze hield ee van met Tallshadow te spelen en te praten. Hij was aardig en soms grappig. Eerlijk gezegd, leek hij wel stukken rustiger en vriendelijker dan haar moeder. 'Jaa?' Vroeg de kater, duidelijk benieuwd naar wat de kleine wijsneus zou zeggen. De kitten rolde zich weer terug, op haar buik. 'Ik denk dat haast iedere kitten jou wel mag!' Verklaarde ze luid en duidelijk, een vrolijke glinstering in haar ogen terwijl ze hem als klimrek probeerde te gebruiken. Misschien kon hij wel veel meer zien, dan zij kon. Dus nieuwsgierig ging ze zo netjes mogelijk op zin rug zitten, haar kop plagerig tegen zijn nek duwend. Waarna ze speels haar pootjes voorzichtig op zijn kop sloeg, hij was zo groot en net een teddybeer. Haar oortjes wiebelde opgewekt.

De kater bleef zo stil mogelijk zitten terwijl het poesje haar vraag stelde en tegelijkertijd bovenop hem probeerde te klimmen. Hij moest lachen om wat ze zei, maar voelde zich wel warm vanbinnen worden, want het was fijn om te horen. Soms voelde het alsof hij te boos moest doen, te streng moest zijn of dat hij deed alsof hij alles al wist. Dat was verwarrend voor zowel hem als de andere katten, bij kittens was dit niet het geval. Hier werd niet van hem verwacht dat hij boos of streng moest kunnen doen. Zolang hij vrolijk was en verhalen vertelde vonden ze hem leuk, en het compliment wat hij zojuist gekregen had maakte dat het hem alles waard was. "Dankjewel," Zei hij uiteindelijk zachtjes, en glimlachte. Ook al kon de poes dat niet zien want ze zat nu op zijn rug, met haar poten op zijn kop. "En kan u veel zien, kapitein roodbaard?" Vroeg hij in zijn beste piratenstem, en met twinkelende ogen.

De kater lachtte om bijna elke opmerking van haar. Maar erg was het niet, hij nam haar wel serieus. Hij vond haar opmerkingen en vragen waarschijnlijk gewoon leuk. 'Dankjewel,' klonk er uiteindelijk zachtjes. De kleine poes zat inmiddels tevreden op zijn rug en keek nieuwsgierig om zich heen. 'En kan u veel zien, kapitein roodbaard?' Vroeg de kater in een zware piratenstem waardoor de kitten lachend bleef zitten en voorzichtig zijn oor tussen haar poten nam. Ze leunde naar voren toe en piepte hard in zijn oor. 'Nee piraat streepstaart, u bent te klein.' Ondertussen kneep ze haar oogjes samen alsof ze enorm moest turen naar het mogelijke gevaar voor hun piraterij. Ze leunde tevreden met haar kop op die van hem en snorde zachtjes. 'streepstaart? Zie je het gevaarte al?' Vroeg de kitten poeslief met een kleine grijns op haar gezicht. Ze hapte speels en zachtjes in haar grote vriend zijn vacht.

Zijn oor werd als een soort megafoon in gebruik genomen, waardoor de kater even grinnikend zijn ogen dichtkneep om het harde geluid te kunnen verwerken. Blijkbaar had hij nu ook een officiële piratennaam, en was er nog niets te zien omdat hij te klein was. Er werd hem toen gevraagd of hij het gevaarte al zag, en zijn kop ging heen en weer, waardoor het poesje dat vast ook deed. "Nee Kap'tein Roodbaard!" Antwoordde hij, en bleef rondkijken. "Het lijkt alsof het gevaarte zich voor ons verstopt heeft, alsof we bloeddorstige piraten zijn," De knipoog zat verwerkt in zijn uitspraak, want tsja, ze speelden natuurlijk ook dat ze piraten waren dus hey. Toch besloot de kater uiteindelijk dat dit handiger kon. "Houd je vast," Waarschuwde hij de kit met een lach in zijn stem, en stond toen voorzichtig rechtop, waardoor Serenity boven iedereen uittorende. Nu moesten ze haar moeder toch zeker wel vinden? Want er was bar weinig wat ze niet kon zien nu.