Whoops, did not see you there

Hij moest lachen toen de kitten hem uit probeerde te leggen waarom hij niet bang moest zijn voor spinnen, alsof hij dat zelf niet wist, maar dat maakte het er niet makkelijker op. Toch deed hij alsof hij de kit erg dankbaar was voor deze woorden, want wie was hij om haar af te kraken terwijl ze probeerde te helpen? Juist ja, niet zijn positie, een beetje positieve inbreng zou goed zijn in de clan. Toen de poes daarna echter haar angst uitsprak over de grote enge beesten glimlachte de kater flauwtjes, zijn grote staart beschermend over haar heen leggende, natuurlijk zodat ze door een bos haar heen moest kijken want het was veel te leuk om ook een beetje te plagen. "Ik bescherm je wel hoor," Beloofde hij met een knipoog.

De kater vond het maar al te leuk, dat ze hem uitlegde waarom hij niet bang hoefde te zijn voor spinnen. Hij begon namelijk meteen te lachen, niet dat Serenitykit het erg vond, ze hield van vrolijke katten. De kater leek dankbaar voor haar uitleg, al zei hij er verder niets over. Dat maakte ook niet uit, Serenitykit vermaakte zich zo prima, de kater was aardig, ze kon eerlijk zijn en dingen uitleggen zonder dat ze raar aangekeken werd. Ze kon niets meer wensen. Zodra de staart van de kater op haar kopje viel, pufte ze zachtjes. Waarna z speels haar pootjes tegen de staart aan duwde. 'Ik bescherm je wel hoor,' beloofde de grote kater haar met een knipoog. Langzaam hief de kitten haar kopje en greens ze. 'Oke! Waarom zou je zo'n schattige en lieve kitten als mij dan niet beschermen?' Merkte ze geinend op, een vriendelijk en plagerig lachje stond bijna permanent op haar snoet. 'Is Warrior zijn zwaar? Mij lijkt het leuker om voor de clan te zorgen, zonder dat vechten gedeelte.' Murmelde de kitten eerlijk, al wist ze ook wel dat in tijden van nood de Medicine Cat moest kunnen vechten.

Hij moest grinniken om haar opmerking, want ze mocht dan wel heel lief overkomen de hele tijd, maar zo nu en dan kon er wel een bijdehante opmerking uitkomen hoor. Zij het lief en grappig bedoelt. Het maakte Tall ook niet uit, want het was juist goed dat een kitten in ieder geval iets van cheekyheid had. 'Is Warrior zijn zwaar? Mij lijkt het leuker om voor de clan te zorgen, zonder dat vechten gedeelte.' De warrior keek op door de serieuze vraag, al moest hij dat inmiddels wel gewend zijn van deze kitten. "Ik vind het leuk, en dat maakt het minder zwaar," Antwoordde hij naar waarheid, en glimlachte erbij, "Maar sommigen vinden het ook heel lastig, omdat je plots heel veel vrijheid en verantwoordelijkheid hebt," Ook waar.

Hij moest weer grinniken door haar opmerking. Heel onschuldig keek de kitten hem dan ook aan terwijl ze haar volgende vraag op hem af vuurde. De gestreepte krijger keek op door haar vraag, waarna hij de vraag beantwoorde. 'Ik vind het leuk, en dat maakt het minder zwaar,' antwoorde de kater eerlijk met een glimlach op zijn snuit. De kitten knikte even terwijl ze opgewekt luisterde. Haar blauwe ogen glinsterden vrolijk en onschuldig. 'Maar sommigen vinden het ook heel lastig, omdat je plots heel veel vrijheid en verantwoordelijkheid hebt,' sprak de kater verder. De kitten knikte langzaam, een kitten werd als onschuldig en jong gezien. Die werd beschermd en hoefde aan weinig te denken. Een leerling leerde hoe het was om een krijger te zijn. Een krijger zorgde voor de clan en moest soms ook weer leerlingen goed opleiden. 'Mij lijkt het inderdaad lastig,' murmelde ze op een nadenkende toon. 'Mijn broer en zus zijn al krijger, mam word er weer een als ik leerling word.' Mompelde ze voorzichtig en bijna nerveus.

Een glimlach verspreidde zich weer over zijn gezicht toen de kitten serieus na leek te denken over zijn antwoord, het bleef een vreemd gegeven, een kitten die eigenlijk nadacht. No offense naar andere kittens toe hoor, het was niet alsof Tall echt nadacht als kitten, en daarom was dit zo'n verfrissende verandering. 'Mijn broer en zus zijn al krijger, mam word er weer een als ik leerling word.' Geïnteresseerd keek de kater de rosse kit aan, "En wie zijn dat? Misschien ken ik ze wel heel goed," Om eerlijk te zijn had hij niet zo goed opgelet met alle zooi rondom Arcane en Ace aan zijn hoofd. Bovendien leek het de laatste tijd wel zo te zijn alsof elk vrij moment van zijn tijd, hij besteedde door aan Littlestream te denken. Moest hij echt mee stoppen, het was heel afleidend.

Er stond een duidelijke glimlach op de kater zijn gezicht zodra ze nadacht over zijn antwoord. Haar heldere en blauwe oogjes had ze onafgebroken op de krijger gericht. Zodra ze vertelde dat ze een broer en zus als krijgers had vroeg de kater wat aan haar. 'En wie zijn dat? Misschien ken ik ze wel heel goed,' klonk de vriendelijke stem van de gestreepte kater. 'Cloverblossom en Snowblaze,' mompelde de kitten. Ze kende hen nauwelijks, ze waren al krijger voordat ze geboren werd, dus had ze niet een super sterke band met hen. Zij was het enige in haar nestje. De rosse kitten keek vrolijk rond. 'Is Acefray niet een beetje groot voor zijn Medicine Cat den en heeft hij daar echt een spin?' Vroeg de kitten op een opgewekte toon. Ze sloeg haar staartje nog een keer heen en weer.

Hij herkende inderdaad de namen van de twee krijgers, en een glimlach verscheen dan ook weer op zijn gezicht. "Die ken ik inderdaad," Melde hij de kit, dat vond ze misschien leuk om te horen. "Je mag wel trots zijn, het zijn goede krijgers," Hierbij gaf hij haar een knipoog, zich herinnerende hoezeer hij wel niet had lopen pochen over Shrewstar en Thrush, en natuurlijk zijn vader omdat die door iedereen, vriend en vijand, gevreesd werd. 'Is Acefray niet een beetje groot voor zijn Medicine Cat den en heeft hij daar echt een spin?' Zijn ogen vernauwden samenzweerderig terwijl hij zich naar haar toeboog. "Jazeker" Antwoordde hij haar, "Ik verdenk ze ervan een complot te hebben, om elke zeurende kat op te eten, vandaar dat Ace zo groot is," Hopelijk maakten de twinkelende ogen haar duidelijk dat hij een grapje maakte, want zijn gezicht zag er bloedserieus uit.

De grote kater herkende de namen van haar familieleden, waardoor de kitten een zacht glimlachje op haar lippen toverde. 'Die ken ik inderdaad.' Melde de kater haar, meteen wiebelde de kitten opgewekt met haar oortjes. Je mag wel trots zijn, het zijn goede krijgers,' vervolgde de kat met een knipoog. De kitten grinnikte even zachtjes voordat ze zachtjes sprak. 'Wat als ik geen goede krijger word? Ik kan niemand pijn doen. Shadowclan is een familie en we leven allemaal onder de Starclan.' Fluisterde de kitten onschuldig en een beetje onzeker. Zodra ze over Acefray begon, leek ze een reactie bij de kater uit te lokken. De ogen vernauwden zich samenzweerderig en hij boog zich naar haar toe. 'Jazeker,' antwoorde de kater haar, waardoor de kitten met vrolijke en nieuwsgierige ogen op keek. Ze had het idee dat ze de Medicine Cat wel zou mogen. Hij mocht spinnen en die beestjes vond ze vreselijk gezellig. Die hielden het gezoem op afstand. 'Ik verdenk ze ervan een complot te hebben, om elke zeurende kat op te eten, vandaar dat Ace zo groot is, ging de kater met twinkelende ogen verder, terwijl hij verder serieus leek. 'Eh, hadden ze jou dan niet al te pakken moetem hebben, met je spinnenangst?' Vroeg de kitten giechelend en onschuldig. 'Denk je dat ik de spin mag zien van Acefray?' Vroeg ze toen weer een beetje onzeker. Toch leek ze super vrolijk. Ze sloeg haar staart vrolijk tegen de kater aan, om haar verlegenheid te verbergen.

Awe, de struggle, die kende iedere kitten wel. De 'wat als dit niet gebeurt, en dat niet' momenten in je leven die nooit zouden stoppen. Dus keek Tall haar glimlachend aan, en schudde zachtjes zijn hoofd. "Dat zal niet gebeuren, het goede van een krijger zijn zit niet in hoeveel katten je pijn doet, maar juist in hoeveel je helpt," Mauwde hij rustig, in de hoop de poes wat te helpen. "Als ik tegen Windclan vecht doe ik dat niet omdat ik ze pijn wil doen, maar omdat ik graag mijn clan en familie wil beschermen, het gaat dus ook om de mentaliteit waarmee je iets doet," Vervolgde Tall, daarna antwoord gevende op de vraag over Ace zijn spin. 'Eh, hadden ze jou dan niet al te pakken moetem hebben, met je spinnenangst?' Hij lachte, dat was zeker waar. Hij was een pussy op dat gebied en dus een goed doelwit. Vandaar dat hij al grinnikend een 'sssh' gebaar maakte. "Breng hem niet op ideeën," Mauwde hij erachteraan. Waarna hij meteen knikte in antwoord op de volgende vraag. "Ace is supertrots op zijn spin, ik weet zeker dat je er meteen heel wat heldenverhalen bij te horen krijgt en een tour van de den," Antwoordde hij vrolijk, want ook Ace had een zwak voor kits.

De kater keek haar glimlachend aan en schudde zachtjes zijn kop. 'Dat zal niet gebeuren, het goede van een krijger zijn zit niet in hoeveel katten je pijn doet, maar juist in hoeveel je helpt,' mauwde de kater rustig, waardoor de kitten even nadenkend zijn woorden in haar op nam. Hij had een punt, Warrios konden ook levens redden. 'Als ik tegen Windclan vecht doe ik dat niet omdat ik ze pijn wil doen, maar omdat ik graag mijn clan en familie wil beschermen, het gaat dus ook om de mentaliteit waarmee je iets doet,' vervolgde de gestreepte kater. De kitten glimlachte voorzichtig, zo had ze het nog niet gezien. Door haar opmerking over de spin en Acefray moest de kater lachen. Al grinnikend kreeg ze dan ook al een sussend gebaar. 'Breng hem niet op ideeën,' mauwde hij erachteraan. Hij knikte op de volgende vraag. 'Ace is supertrots op zijn spin, ik weet zeker dat je er meteen heel wat heldenverhalen bij te horen krijgt en een tour van de den,' antwoorde hij vrolijk. Langzaam knikte de kitten waarna ze opstond en haar oortjes vooruit prikte. 'Echt! Is hij een vriend van jou?' Vroeg ze vrolijk en keek ondeugend naar de kater. Als ze ni eens een spin kon vinden, zou ze die aan Tall en Ace kunnen laten zien.

Dat leek haar te interesseren, waarom hadden alle leuke katten een vreemde interesse, en waarom was die interesse over het algemeen spinnen? De kater snapte er niets van, maar kon in ieder geval wel haar vraag beantwoorden want die was niet zo lastig. "Als het goed is," Grinnikte hij in antwoord, "Die kater en ik kennen elkaar al sinds we klein waren," Redelijk heel erg waar, op Thunderclan territorium als domme jonge apprentices hadden ze het eerste echte gesprek gevoerd. "Heb jij ook vrienden?" Vroeg hij uiteindelijk, ook al klonk het als een nogal harde vraag.

'Als het goed is,' grinnikte de kater in antwoord, de kitten grijnsde vrolijk. Ze had nog nooit zo'n vrolijke krijger ontmoet, en ergens was dat prettig en verfrissend. Ze mocht hem wel, hij was leuk om mee te praten, en vast net zo leuk om mee te spelen. 'De kater en ik kennen elkaar al sinds we klein waren,' ging de kater verder, waarna de kitten hem vol ongeloof aan keek. Zijzelf was een beetje een aparte kitten, ze speelde niet zoals de anderen. Vond andere dingen interessant, deed haar best te leren op een andere manier dan zij deden. En toch, toch snapte ze wel wat een vriendschap in hield. Daarbij was haar moeder een redelijk mondige kat, dat kon natuurlijk ook andere kittens op een afstand houden. 'Heb jij ook vrienden?' Vroeg de kater uiteindelijk, waarna de kitten haar kopje schuin hield en haar ogen naar haar poten richtte. 'Nee, ik ben anders. De andere spelen en hebben schijngevechten.' Murmelde de kitten zachtjes, daarbij had ze ook geen nestgenootjes, dat vaak automatisch een band gaf tussen de siblings. Ze had wel een oudere broer en zus, maar die kende ze niet zo goed.

Ze leek zijn vraag een beetje eng te vinden, wat Tall meteen al deed vermoeden naar het antwoord. Hij knikte dan ook langzaam toen ze een antwoord gaf, en slikte eens. Het moest gek zijn, hij kon zich niet indenken hoe een leven zonder vrienden was, maar hij kon zich wel voorstellen dat het een soort leegte moest oproepen. "Das niet waar," Antwoordde Tall uiteindelijk vrolijk, en gaf haar een vrolijk duwtje, "Je hebt mij!" En bij die zin sprong hij vrolijk op, alsof het een gigantische verassing was. Bovendien was een beetje drama altijd goed niet?

De kater knikte in het begin enkel bij haar antwoord, en leek te moeten slikken. Waardoor de kitten een glimlachje om haar snoet probeerde te zetten. Haar blauwe ogen keken vriendelijk naar de kater, waarna ze afwachtte of hij nog wat wou zeggen. 'Das niet waar,' zei de kater uiteindelijk vrolijk, waardoor de kitten hem een vragende blik gaf. Zodra ze een vrolijk duwtje kreeg, sprong ze op om hem eens een flinke duw terug te geven. Ze kon eigenlijk niets uithalen, daar was ze te klein voor, maar het was in ieder geval een poging waard. 'Je hebt mij!' Riep de kater toen uit, terwijl hij opsprong. Met grote ogen keek de kitten hem stilletjes aan, voordat ze in een lachbui uitbarstte. Want wie was de kitten nu hier? De grote Warrior of toch de jonge kleine kit. Ze had zo het idee dat Tallshadow nooit echt op zou groeien. Haar ogen glinsterden dankbaar, waarna ze haar neusje even in zijn vacht duwde, en haar oortjes wiebelde. 'Erg charmant hoor,' snoof de kitten plagerig. Zich af vragende wie het geluk had om Tallshadows leerling te zijn. Hierna hupste vrolijk over de katers voorpoot heen, en zwiepte ze met haar rode staartje, waarna ze met een grote sprong weer voor zijn neus stond.

Ze lachte hem gewoon zomaar uit! De horror! En toch lachte de kater met haar mee, want hij wist dat ze het met goede bedoelingen deed. Bovendien sprak de dankbare blik in haar ogen boekdelen, en dat was hem meer waard dan enige uitgesproken bedankjes. Het was bovendien erg goed om te weten dat deze poes ook naast haar normale humor, een droog gevoel voor humor bezat. Zonder de goede dosis droge humor overleefde men de wereld niet. Hij keek haar dan ook met vrolijk twinkelende ogen aan, en grinnikte. "Charmant is mijn middle name," Antwoordde hij, zijn tong uitstekende want tot zover de serieuze zaken. Hoe kon hij ook? Er zat een kitten tegenover hem die vrolijk was, en dat vroeg om nóg meer vrolijkheid! Soort zoekt soort right?

De kater was net zo vrolijk als haar, ze voelde zich daardoor ook op haar gemak. Er waren te veel verdrietige en zieke katten. Dus was dit een behoorlijk prettige afwisseling. Daarbij begreep hij haar grappen voldoende om er om te kunnen lachen. Dus verbaasde ze zich niet om zijn twinkelende ogen. Het gegrinnik van de kater werd onderbroken toen hij terug sprak. 'Charmant is mijn middle name.' Antwoorde de kater waarna hij zijn tong uitstak. Voorzichtig kwam de kitten dichterbij waarna ze haar pootje op zijn tong neer legde. 'Heeft Meneer last van zijn keel?' Giechelde ze plagerig, waarna ze haar ogen op de kater richtte. Ze trok haar pootje voorzichtig weer terug en ging toen super netjes zitten. Haar kopje serieus en schuin omhoog, haar ogen ondeugend twinkelend en haar staart om d'r pootjes geslagen.

Even keek hij verbaasd toen de kitten als een ware dokter aan zijn tong probeerde spul te bekijken, maar zodra hij haar stem hoorde kwam er weer een grinnik uit zijn keel en rolde hij dramatisch met zijn ogen voor hij theatraal omviel. "Zoveeeeel," Kreunde hij als een ware kitten, de poes een knipoog gevende want hij had ooit een kit nogal doen schrikken met zijn geweldige acteerskills. "Dokter, kan u me niet helpen?" Vast wel, zo'n slimme kit als zij zou hem ongetwijfeld een of ander gek drankje voorschrijven.

De kater leek duidelijk verbaasd toen ze als ware Medicijn kat zijn keel bekeek. Haar ogen keken de gestreepte kater nieuwsgierig aan. De kater grinnikte en rolde erg dramatisch met zijn ogen, ook de kitten rolde nu haar ogen eventjes. Hij was te leuk als speelmaatje! 'Zoveeeeel,' kreunde de kater theatraal nadat hij zich had laten vallen. Een nadenkende frons stond op haar gezicht. De kater acteerde duidelijk en toen hij een knipoog gaf begon ze te grinniken, voordat ze voorzichtig haar pootje op zijn kop drukte. 'Het lijkt niets ernstigs te gaan, Meneer de Krijger,' mauwde de kitten rustig en geruststellend. Waarna ze haar oortjes spitste. 'Dokter, kan u mij niet helpen?' Vroeg de kater waardoor ze langzaam ging zitten. Haar oortjes wiebelde ze nadenkend. 'Goed drinken en slapen zal sowieso helpen.' Verklaarde de kitten opgewekt.

Ze leek het wel leuk te vinden dat hij met haar speelde, wat hem vrolijk maakte want spelen was leuk! 'Het lijkt niets ernstigs te gaan, Meneer de Krijger,' Daarbij keek hij haar ongelovig aan, zat ze nu serieus te zeggen dat hij zich -zij het gespeeld- aanstelde? Tsss, hij was toevallig wel een heel sterke krijger hoor, die viel normaal niet zomaar om. Toch knikte hij eens, als een brave patiënt die naar zijn dokter luisterde. Toen hij vroeg om raad kreeg hij de tip om goed te drinken en veel te slapen, dat klonk goed! "Maar.." Begon hij echter onzeker, "Er zit een spin in mijn den, en dan kan ik niet slapen," Bovendien was er ook nog Ace, die 's nachts vol op hem ging liggen en zo de luchttoevoer nogal afsneed.

De kater leek het fantastisch te vinden met haar te spelen, en dat gold ook voor haar. Hij was nu benoemt tot haar speelmaatje. De kater keek haar ongelovig aan toen ze hem een tip gaf, waardoor ze haar schouders zo onschuldig mogelijk ophaalde. 'Maar..' begon de kater onzeker. 'Er zit een spin in mijn den, en dan kan ik niet slapen, ' Verklaarde de kater haar, waardoor ze haar kopje even voorzichtig schudde. 'Och, arme kater. Moet een kitten je troosten?' Murmelde ze geruststellend met een glimlachje op haar gezicht. 'Anders kom ik wel eens bij je liggen. Dan hoef je niet bang te zijn.' Mauwde ze zo vrolijk mogelijk, in de hoop hem te helpen. Haar hulpvaardige karakter kwam nu duidelijk naar voren, waardoor ze haar kopje nu ook voorzichtig in Tallshadows vacht drukte. Ze moest hem wel helpen, het was haar vriend. Daarom ging ze ook dichter naast hem zitten en sloeg ze haar staartje om zich heen.