Whoops, did not see you there

Hij was het ene moment gewoon aan het lopen geweest, en het andere moment lag hij plots op de vloer. Dit overkwam hem meer dan eens en inmiddels begon de kater zich wel af te vragen hoe het nou kon dat hij steeds met zijn neus in het stof lag. Vandaar dat hij eens bij zichzelf te rade ging wat hij zojuist had gedaan.
Het was begonnen met een stap het kamp in, daar was alles nog goed gegaan dus had hij zich geen zorgen gemaakt. Ook stap twee en drie had de kater zonder problemen kunnen zetten. Toen op stap vier was zijn aandacht naar de Medicine Cat den gegaan, omdat het gekuch van de besmette kit te horen was. Hij weet nog dat bij stap vijf hij medelijden had gekregen, en toen bij stap zes lag hij plots hier! Nope, nog steeds geen idee hoe dat had kunnen gebeuren.

Serenitykit 1ste post

Gelukkig, daar was de reddingsbrigade al! Een vrolijke glimlach verscheen op zijn snoet zodra hij de zachte aanraking van een kitten neus voelde, wat er ook was, die koters wisten hem altijd weer op te beuren. Zo ook nu, en hij richtte zich eens op, nog steeds blijven liggende om op dezelfde hoogte te blijven, om de kit aan te kijken. "Geen pijn nee, madame," Antwoordde hij beleefd, met een hoofdbuiging en vrolijk twinkelende ogen, aan de kitten die hem had gevraagd of hij pijn had. Daarna bekeek hij de kleine eens goed, en identificeerde haar als Sernitykit, een van de bijna-apprentices. Ze moest wel zenuwachtig zijn. 'Een tip, de volgende keer niet vergeten waar je poten staan. Je zou niet in water willen vallen,' Oke, niet zenuwachtig en ook zeker niet op haar mondje gevallen, niet dat dat uitmaakte want aan stille katten had je over het algemeen iets minder. Het was goed om je mening te geven, zeker als die anders was dan die van de rest. "Dat klopt," Beaamde Tall grijnzend, en keek toen speels streng naar de poes. "Maar hoe weet jij dat? Ervaring?"

Hij begon weer te lachen toen hij met een bloedserieus en kloppend antwoord weer op zijn plek gezet werd. Daar had de kitten zeker gelijk in, alleen Riverclanners zwommen, en domme katers die Riverclan vrienden had en op die manier had moeten leren zwemmen.. Hij niet hoor. Tall schudde eens zijn hoofd om die gedachten eruit te krijgen, en glimlachte toen weer. "Dat is waar," Antwoordde hij het poesje uiteindelijk, "Al is het altijd handig om een beetje te weten over water, want we willen natuurlijk niet dat iemand verdrinkt," Dat zou een ramp zijn, kittenzwemles leek hem nog niet eens zo'n gek idee.

De kater was in de lach geschoten door haar antwoord. De kitten spitste daardoor haar oortjes, ze hield ervan als andere katten vrolijk waren. Er waren zoveel katten die of pijn hadden of verdrietig waren. Daarom deed ze altijd haar best zo aardig mogelijk te zijn. Haar lichte ogen keken naar de kater terwijl ze rustig haar pootje ging wassen. De kater schudde zijn hoofd even voordat hij glimlachte, vanuit een van haar ooghoeken keek de kitten hem vrolijk en opgelucht aan. 'Dat is waar,' antwoorde hij uiteindelijk. De kitten sloeg haar staartje grijnzend om haar voorpoten. 'Al is het altijd handig om een beetje te weten over water, want we willen natuurlijk niet dat iemand verdrinkt,' de kitten knikte onmiddelijk waarna ze serieus opkeek. 'Dat is waar. Maar wij kunnen toch niet zwemmen? Dat doet enkel Riverclan. Maar water is toch ook goed, om bijvoorbeeld te drinken. Tallshadow? Waarom leren wij eigenlijk niet zwemmen? Mag ik je trouwens Ome Tallshadow noemen? Ik mag je wel.' De hele clan leefde toch praktisch als een hele familie dus vond de kitten haar verzoek heel normaal. Haar oortjes bewogen vlug heen en weer. Ze keek nieuwsgierig om zich heen. Wat was het verhaal achter haar clangenoten? Wie zouden vrienden worden en wie zouden in de pootsporen van de Medicine Cat, Deputy en Leader volgen? Waar zou Shadowclan staan als zij Elder was of misschien in Starclan joeg? En het laatste, was het territorium groot. De laatste vraag kon ze vast aan Tallshadow vragen. 'Is ons territorium groot, Tallshadow?' Vroeg de kitten op haar gebruikelijke zachte en vriendelijke toon.

Oke, nu leek hij de kitten een beetje verward te hebben want een grote stroom aan vragen kwam plots op hem af. Hij begon te grinniken, waarna hij ze in de goede volgorde wilde beantwoorden. "Niet zo goed als Riverclan, maar misschien wel een beetje, en ja, het is zeker goed om te drinken want iets anders dan water drinken we niet, we leren voornamelijk niet zwemmen omdat we van nature niet van water houden, en omdat het niet nodig is, en nu je nog kitten bent wel, maar zodra je apprentice bent is het beter om me gewoon bij mijn naam te noemen omdat ik niet het idee van vriendjespolitiek of voortrekkerij wil afgeven," Hij nam een hap adem, en glimlachte toen, alles beantwoord. Maar nee, nog een vraag. "Heel erg groot, je toekomstige mentor zal het je zeker snel laten zien," antwoordde de kater vrolijk.

De kater deed zijn best, om haar vragen bij te houden. Het waren misschien veel vragen maar de kitten had ze wel oprecht gesteld, ze was benieuwd naar de antwoorden. 'Niet zo goed als Riverclan, maar misschien wel een beetje, en ja, het is zeker goed om te drinken want iets anders dan water drinken we niet, we leren voornamelijk niet zwemmen omdat we van nature niet van water houden, en omdat het niet nodig is, en nu je nog kitten bent wel, maar zodra je apprentice bent is het beter om me gewoon bij mijn naam te noemen omdat ik niet het idee van vriendjespolitiek of voortrekkerij wil afgeven,' antwoorde hij uiteindelijk. De kitten knikte enkel begrijpend als antwoord voordat ze haar mondje opende. 'Maar is het dan niet slim om te kunnen zwemmen voor als je toch in het water valt?' Vroeg de kitten nadenkend, een klein glimlachje stond op haar gezicht. Riverclan leerde niet voor niets om te zwemmen. 'Heel erg groot, je toekomstige mentor zal het je zeker snel laten zien,' antwoorde de kater nadat hij een hap lucht had genomen, met een glimlach op zijn snoet. De kitten spitste vrolijk haar oortjes. Dan had ze heel wat nieuwe dingen te ontdekken! Haar lichtgekleurde oogjes straalden, waarna ze haar neusje nogmaals in zijn vacht duwde. 'Oke! Ben jij ooit al mentor geweest?' Fluisterde de kitten nieuwsgierig.

Zie je! Ze was het met hem eens, kittenzwemles was totally een thing. Hij wist niet zeker of zijn moeder dat ook zou vinden, of Innerghost, maar Ace zou hem vast begrijpen! En als medicine cat had zijn vriend vast heel veel inspraak en zouden ze het kunnen verwezenlijken. Maar niet nu, want voor nu moest hij de zoveelste vraag van de kit beantwoorden, al beviel al dat vragen beantwoorden hem prima, het was goed als kittens nieuwsgierig waren, dan leerden ze meer dan anders. "Jazeker," Antwoordde hij met een glimlach toen hij de vraag goed gehoord had. "Meerdere keren zelfs," Niet dat het bij elke apprentice even goed ging, maar dat was niet zozeer van belang.

Een vrolijke glimlach stond op haar snoetje toen de kater de tijd nam om al haar vragen te beantwoorden. 'Jazeker,' antwoordde hij zodra Serenitykit haar vraag had gesteld. Hij was dus al mentor geweest. Dan was hij vast al héél erg oud. Want mentor werd je pas als je al een poos Warrior was. Vaak was het een manier om je plek in de clan te krijgen, om te laten blijken dat je een goede clangenoot was. Het liet zien hoe trouw iemand was, trouw en de clan hielp sterker te worden. 'Meerder keren zelfs,' werd er vervolgd, dan was die kater zeker al opa. Een glimlachje dat de kitten zag, maakte dat ze haar borst iets vooruit drukte en haar oortjes tevreden bewoog. 'Dan ben jij al héél oud ome Tallshadow!' Mauwde ze opgewekt en plagerig. Waarna ze speels naar zijn borst sloeg met haar pootje. 'Dus, ben je al opa?' Giechelde ze, terwijl ze heel ondeugend naar de gestreepte kater keek. Half speels en half ondeugend rende de kitten in een kringetje om de grote kater heen, haar blauwachtige ogen stonden onschuldig, maar ook uitdagend. Ze had zo nu en dan zo'n bui.

Zijn trotse blik werd omgezet in verwarring toen de poes plots zei dat hij dan zeker al heel oud was, sorry, had hij iets gemist? Een ontzette grijns verscheen weer toen hij de twinkelende ogen zag van de kitten, ze maakte vast een grapje. Toch werd hij aan het twijfelen gebracht toen ze vroeg of hij opa was, en om eerlijk te zijn schrok hij ook een beetje. "Ehm.." Begon hij onhandig, rondkijkende naar redding, die er natuurlijk niet was. "Nog niet," Besloot de kater uiteindelijk, ietwat onhandig, want hoe moest hij uitleggen dat hij eigenlijk nog heel jong was?

Arme kat, hij begreep in het begin wel dat het een grap was, maar toen ze verder ging leek hij echt verward te raken. 'Ehm..' Begon de kater onhandig, op zoek naar een uitweg, die er niet was. 'Nog niet,' besloot de kater uiteindelijk. De kitten begon ineens te giechelen en keek hem te onschuldig aan. 'Grapje!' Grinnikte ze verder nu naar adem happend. 'Zelfs mijn mama is ouder dan jou, en niet elke kat krijgt kittens,' vervolgde ze, nu wat rustiger. Haar blauwe oogjes stonden helder op de kater gericht, haar blik weer vriendelijk. 'Jij bent goed met kittens, je zult vast een goede vader worden als je ooit kittens krijgt,' kwebbelde ze rustig en vrolijk verder, haar stem eerlijk. Ze sloeg haar staart rustig heen en weer en zuchtte zacht. Ze had haar zus al lang niet meer gezien en vroeg zich af waar ze uit hing.

Hij kon een opgeluchte zucht niet onderdrukken toen het poesje begon te lachen en hem zei dat het een grapje was. Wat informatie over haar moeder volgde, wat hem deed grinniken. Gelukkig maar, want stel je voor dat er van hem verwacht werd dat hij al kittens had! Hij had nog niet eens een vriendin, alhoewel, dat wist hij inmiddels niet zeker meer om eerlijk te zijn. Ace wilde Little nog wel eens als zijn vriendin bestempelen, maar dat was dan ook wel een van de enigen. 'Jij bent goed met kittens, je zult vast een goede vader worden als je ooit kittens krijgt,' Klonk het plots, wat hem hevig deed blozen. Grinnikend gaf hij de kleine kitten een zachte por tussen de ribben, "Dat ligt aan hoe groot jullie zijn, kleine dingen zijn gewoon geweldig," Antwoordde hij plagend, want dit impliceerde natuurlijk dat de kitten klein was en tot nu toe was Tall nog geen kitten tegengekomen die dit idee niet zo snel mogelijk uit de wereld wilde helpen. Als hij erover nadacht klonk zijn statement echter nog helemaal niet zo dom, Little was klein, - hell, haar naam betekende klein! - en kittens ook! Alleen Ace, dat was zo'n gek puntje, maar whatever, Ace was Ace, die had nog nooit van zijn leven volgens regels geleefd.

Voor alles was een eerste keer, deze kitten keek hem even onderzoekend aan, en antwoordde toen met hoe klein zijn goed was. Tall bleef door deze woorden even stil, al lag er een glimlach op zijn gezicht. Mooi dat het poesje er zo over dacht, want rond deze leeftijd waren katten al volgroeid. Nou leek over het algemeen veel voor hem klein, Tall was gewoon heel groot. "Ik denk dat Littlestream het met je eens zou zijn," Grinnikte de kater, zijn ogen twinkelend. Hij hoopte in ieder geval dat de grijze poes er zo over dacht, want groter dan dat die nu was zou ze echt niet worden. Dat was geen probleem toen de Medicine cat was, maar nu ze trainde voor het warrior zijn moest het een blokkade zijn voor haar die ze moest overwinnen.

Hij zag dat de kitten ontspannen was, wat hem ook weer ontspannen maakte. Grappig dat dat soort dingen altijd een wisselwerking vormden, als het met zijn gesprekspartner beter ging ging het dat ook met hem. Meestal, mits zijn gesprekspartner een te tolereren kat was. Zo niet dan ging het eigenlijk alleen maar slechter met Tall. 'Littlestream was toch de vorige Medicine Cat? Dan heeft ze een interessante taak gehad, zonder Leider komen we niet ver, maar hoe moeten we overleven als de leider ziek is en wij geen Medicine Cat hebben?' Zo, iemand was plots spraakzaam! Hierdoor verscheen er een geïnteresseerde blik op zijn gezicht, want deze poes had dus blijkbaar geen ambities voor het zijn van leider. Eerder medicine cat? "Het is inderdaad een heel belangrijke taak," Antwoordde hij dan ook, "En niet makkelijk, want je moet tegen spinnen kunnen," En dat was nog niet zo makkelijk!

Blijkbaar had de kitten iets interessants gezegd, want de gestreepte kater keek haar met een geïnteresseerde blik aan. De kitten wiebelde dus ook maar zachtjes met een van haar oortjes en wachtte nieuwsgierig af op wat de kater zou zeggen. 'Het is inderdaad een heel belangrijke taak,' antwoorde de kater dan ook, met een klein glimlachje keek de kitten hem aan. Hij was het dus met haar eens! 'En niet makkelijk, want je moet tegen spinnen kunnen,' ging de kater verder. Serenitykit haar ogen werden groot, was de grote krijger bang voor spinnen! Spinnen van alles waar hij bang voor had kunnen zijn. Ze deed dan ook haar best om niet in de lach te schieten, wat duidelijk mislukte. 'De grote krijger is bang vóór spinnen!' Vroeg ze ongelovig tussen het lachen door. 'Sorry, maar dát verwachtte ik niet. Mij lijken de zeurende Elders toch wat lastiger. Al snap ik wel dat hun humeur achteruit gaat als ze niks meer kunnen,' ging de kitten op een rustige en nadenkende toon verder.

Er kwam een diepe frons op zijn gezicht toen de kleine ineens in de lach schoot, dit was heel serieus hoor! Een fobie van de hoogste graad was niet makkelijk om mee te leven, hij had geluk dat hij nog in leven was en dat hij nog geen hartaanval of iets in die trand had gehad! Toch kon hij niet lang blijven fronsen, want ze leek het niet slecht te bedoelen en hij moest toegeven dat ze alsnog heel schattig was. Ook toen ze een soort van haar excuses aanbood en melde dat zij eerder had gedacht dat de elder lastiger zouden zijn. Tall knikte nadenkend, "Maar die kruipen niet me eng lange poten je vacht in," Antwoordde hij uiteindelijk, met een vage glimlach. Ze zou waarschijnlijk nog goed zijn in het zijn van een medicine cat ook.

De gestreepte kater knikte nadenkend. Hij was duidelijk niet snel op zijn teentjes getrapt, dat ook wel prettig was. 'Maar die kruipen niet met eng lange poten je vacht in,' antwoorde de kater uiteindelijk, met een vage glimlach. 'En kevers dan? Die lijken op spinnen, hebben alleen kortere poten. Het zijn beestjes die je met een poot plat kunt krijgen.' Zei de kitten zachtjes, niet helemaal in staat zijnde te begrijpen waarom spinnen eng waren. 'Daarbij houden spinnen muggen en vliegen weg,' ging de kleine en jonge kattin voorzichtig verder. 'Ze jagen niet op ons, ome Tallshadow,' haar ogen stonden nu vriendelijk en ze drukte haar neusje in zijn vacht, als een extra excuses voor het lachen van daarnet. Ze keek weer op met een rustige en vriendelijke blik in haar ogen. 'Ik zou eerder bang zijn voor vossen of dassen, zij richten echte schade aan.' Mompelde ze afwezig.