Sloppy Drunk

Ze slaakte even een diepe zucht toen ze het camp weer inliep. Ze was er. Eindelijk. Ze had weer eens grootse afstanden afgelegd, maar waarvoor? Het jagen had haar eigenlijk weinig tot niets opgeleverd deze keer. Toch had ze niet het gevoel dat ze nog hongerig was. Haar ogen zochten de omgeving af naar eventuele bekenden. Traag sloop ze door richting de Nursery. Wie weet wat daar allemaal rondhing. Al snel viel haar oog op Quietkit die ergens in een nest opgevouwen lag. Hij was de zoon van z'n zus en daarmee haar kleine neefje. Op het eerste gezicht leek het alsof hij in een diepe slaap verkeerde, maar zij wist wel beter. Met haar poot tikte ze enkele keren in z'n zij. "Alles okay daar?" Hij zou haar bemoeienis vast niet op prijs stellen.

Al snel hoorde ze wat gekreun van de jonge kat komen. Haar bemoeienis leek alles behalve in dank worden afgenomen door Quietkit. Toch maakte ze zich ergens zorgen om haar neefje die ook niet erg fris uit z'n ogen keek. Was hij ziek? Daar leek het in eerste instantie wel verdacht erg op. Toch beaamde hij dat alles goed met hem ging toen ze er naar vroeg. Ze knikte even, maar toch geloofde ze daar niet zoveel van. "Zeker weten? Want daar lijkt het niet echt op," concludeerde ze. Waarschijnlijk wilde hij er niet over praten. Misschien had de kitten wel wat stouts gedaan en probeerde hij het te verbergen. In dat geval begreep ze dat hij er niet over wilde praten. "Is het iets wat je moeder niet mag weten?" sprak ze verder. Mocht hij ziek zijn dan was het wel iets wat haar zus van op de hoogte moest zijn. Er zou dan iemand moeten komen die een oogje in het zeil hield voor als er dan wat gebeurde.

Nogmaals bevestigde Quietkit dat het goed met hem ging en dat er niets bijzonders aan de hand was. Misschien verbeelde ze zich het ook wel, maar toch leek niet alles helemaal in orde te zijn. De kitten keek even op nadat ze de vraag had gesteld of het iets was wat z'n moeder niet mocht weten. "Misschien," gaf hij toe. Aha, dus ze had toch gelijk. De kleine telg had wat uitgewroten en had liever niet dat z'n moeder erachter kwam. Naja, als ze zelf in de voeten van het jong had gestaan had ze waarschijnlijk hetzelfde gewild. Ze kon hem wat dat betrof ook niets kwalijk nemen. "Oke, vertel mij maar wat er aan de hand is. Ik zal het niet tegen je moeder vertellen," sprak ze hem kalm toe. Ze hoopte maar niet dat het iets heel ernstigs wat wat ze eigenlijk niet voor haar zuster kon verbergen, maar daar ging ze maar even niet vanuit.

"Ik en Lizardkit zijn vanochtend de Medicine Cat's Den ingeslopen, en we hadden wat kruiden en bessen meegenomen," vertelde de jonge kitten. Bij het woord bessen wist ze al vrijwel meteen wat er aan de hand moest zijn. Een aantal stomme bessen had bij haar voor een heel familiedrama gezorgd. Haar bloedeigen broertje had destijds ook 'wat bessen' meegenomen en daar wat van gegeten. Het zou z'n laatste maaltijd zijn geweest, want toen hij ging slapen is hij nooit meer wakker geworden. "Alleen ik had per ongeluk een besje ingeslikt, en toen kreeg ik buikpijn. Maar Sparrowfeather kwam eraan en die zei dat er niets aan de hand was." Ze slaakte even een zucht. Dit kon toch niet waar zijn? Wie weet had hij wel dezelfde bes geslikt en was hij nu ook stervende. Even merkte ze dat ze in paniek begon te raken, maar ze wilde het niet laten merken. Wie weet was het wel loos alarm. Was er wel helemaal niets aan het handje en had de kitten alleen maar wat buikklachten. "Laat dit dan een wijze les zijn; eet nooit, maar dan ook nooit zomaar besjes. Vooral als je ze niet kent!" sprak ze Quiet streng toe. Tegelijkertijd maakte ze zich ook zorgen. Misschien was het wel mis. Ze voelde de drang om het aan Brindle te vertellen, maar ze had zojuist wel een belofte gedaan. "Hoe voel je je nu dan?" vroeg ze voorzichtig. Ze was vastberaden dat ze sowieso voor de komende tijd om de kleine zou gaan letten. Als het echt de verkeerde kant zou gaan kon ze altijd Brindle of iemand anders waarschuwen.

Quiet kon de bezorgdheid op Bronzemask's gelaat wel zien, en wist dat het bij zijn moeder nog vele malen erger zou zijn. Ze was behoorlijk aangedaan door de dood van haar broer - Quiet's oom - en het katertje wist hier wel van. Als hij haar zou vertellen dat hij per ongeluk een besje had ingeslikt, zou ze hem waarschijnlijk nooit meer de Nursery uitlaten. Hij zou het van haar begrijpen, maar op prijs stellen deed hij het niet. Nee, het was beter als ze hier nooit achter zou komen. Het was niet alsof er echt iets ergs was gebeurd, hij was alleen heel erg geschrokken. De Medicine Cat had hem verteld dat het onschuldige bessen waren, en hij moest het weten. Buiten misselijkheid van de schrik was er dan ook niets aan de hand geweest. Ondanks dat kreeg hij van zijn tante toch een preek. Nooit meer besjes eten, dat was ook niet iets dat hij vanaf nu zou gaan doen. Hij was als de dood geweest dat hij zou gaan sterven. Zijn tante vroeg hoe hij zich voelde, en hij haalde zijn schouders even snel op. "Het gaat wel, alleen een beetje buikpijn. Volgens Sparrowfeather waren het gewoon jeneverbessen," vertelde hij aan zijn tante. Hij was er vrij zeker van dat de buikpijn weg zou zijn voordat zijn moeder terug kwam, gelukkkig maar.

De kitten gaf aan dat het wel redelijk goed ging en dat hij momenteel alleen maar last had van wat buikpijn. Gelukkig, maar je wist het maar nooit. Sommige bessen hadden pas echt een groot effect na enkele uren of misschien wel dagen. Het was in ieder geval belangrijk om de kitten voor nu even in de gaten te houden en dat zou ze zeker gaan doen. Eigenlijk had ze geen keus, want ze kon Brindleleaf niet waarschuwen momenteel, want ze had tenslotte Quiet een belofte gedaan. Mocht de situatie verslechteren had ze geen keus, maar dat was nu nog niet aan de orde. Volgens Quiet had Sparrowfeather gezegd dat het jeneverbessen waren. Voor zover haar bessenkennis ging, was die bes niet heel schadelijk, maar de vraag was dan nog of Sparrowfeather wel de waarheid sprak, of dat hij überhaupt wel wist wat voor bes had was. "Ik stel voor dat ik de komende paar dagen een oogje in het zeil houdt." Eigenlijk was ze dat wel verplicht aan zowel Quiet als aan haar zus en eigenlijk had ze toch niets beters te doen momenteel. "Dat is het enige?" Ergens had ze het idee dat er nog meer achter dit verhaal stak en dat Quiet haar eigenlijk lang niet alles verteld had. Het wekte haar nieuwsgierigheid.

Zolang hij stil bleef liggen, ging alles nog vrij goed. Zijn misselijkheid leek een beetje weg te trekken, en van de schrik was hij redelijk bekomen. Het feit dat Sparrowfeather zei dat hij oké was, had alles wel weer wat beter gemaakt. Quiet was al bij dat Sparrowfeather niets tegen zijn moeder zou zeggen, en dat hij verder ook geen straf had gekregen. Zelfs Foxkit had hij zomaar laten gaan, zelfs nadat de kitten tegen de Medicine Cat had gelogen. Een domme actie was dat geweest. Hij keek zijn tante even niet-begrijpend aan. Ze zou een oogje in het zeil gaan houden, maar hij vond het persoonlijk niet nodig. Ondanks dat hield hij zich wijselijk stil. Zijn tante vroeg of dat alles was, en Quiet keek haar even achterdochtig aan. Natuurlijk was dat alles, verder had hij helemaal niets verkeerd gedaan. "Dat is het enige," herhaalde hij haar exacte woorden, om aan te geven dat het hiermee gedaan was. "Moet jij niet nog een aantal dingen doen?" vroeg hij toen. Hij ging ervan uit dat ze als warrior wel betere dingen te doen had: jagen, patrouilleren, het trainen van haar apprentices. Toch bleef ze hier in de Nursery.  

"Dat is het enige," bevestigde de kitten. Ze liet het maar voor wat het was. Sowieso had ze de jonge kitten al genoeg vermoeid met haar bemoeienissen. Misschien was het ook gewoon een kwestie van rusten wat de zieke Quiet nu betrof. De bes had even de tijd nodig om volledig uit te werken. "Moet jij niet nog een aantal dingen doen?" herinnerde de kitten haar. Ze haalde even haar schouders op. Natuurlijk waren er zoveel dingen die ze eigenlijk ook had kunnen doen. Jagen bijvoorbeeld, maar dat had ze kortgeleden nog gedaan en echt zin had ze momenteel niet. Ze droeg daarnaast ook nog de verantwoordelijkheid over twee apprentices. Die hadden misschien wel nog wat aandacht nodig. Ze wierp nog even een blik op de zieke Quiet. Echt heel erg ziek leek de kitten niet, dus misschien kon ze hem beter met rust laten. "Nee, niet echt. Alhoewel er altijd wel wat anders te doen," beantwoordde ze zijn vraag. Misschien werd het weer eens hoog tijd om terug te gaan naar de warrior's den om wat rust te pakken. "Wil je zo graag dat ik weg ga?" sprak ze grijnzend. Welke kitten zat nou te wachten op zo'n nieuwsgierige en bemoeierige tante?