Let the hunt begin! [&LIGHTLEAF]

Ondanks zijn kleine pijnmomentje had hij wel opgevangen hoe ze noemde. Lightleaf. Mooie naam, vond hij. Het was ook een mooie poes, dus hij had niet veel anders verwacht. Nu hij haar naam hoorde, vroeg hij zich voor de zoveelste keer weer eens af hoe hij later zou gaan heten. Hij had zich al vele namen voorgesteld, maar vond ze allemaal te onwerkelijk en te stoer om de zijne te zijn. Hij was ook te schijterig om een voorstel te gaan doen bij de Clanleider. Nee, hij zou geduldig wachten tot het zijn Ceremonie was en hij zijn naam zou krijgen. Als Lightleaf al zo’n mooie naam kreeg waar ze tevreden mee leek te zijn, dan zou hij toch ook een mooie naam krijgen, right? De Apprentice draaide zijn kopje op en schudde het daarna heftig. ‘Nah, niet nodig,’ zei hij op een stoere manier. Hij vervloekte zichzelf omdat hij te hard had laten merken dat hij zich pijn had gedaan. Ze reageerde er misschien op een goede manier op, maar wie weet zat ze nu al te twijfelen om haar omgeving te vertellen wat voor een watje hij was. En als zijn vader het te horen kreeg, had die des te meer reden om zijn zoon zwart te maken. Nee, hij mocht niks meer laten merken. En dus zette hij alle kracht gewoon op zijn pootje zodat het niet leek alsof het pijn deed. ‘Het begint al bijna donker te worden,’ zei hij terwijl hij naar de lucht keek. Hij glimlachte treurig. ‘Jammer, want ik vind het leuk om met je te praten en ik wil nog niet naar mijn Den. Ik ben nog niet moe,’ zei hij gauw in de hoop dat ze hem nog niet naar zijn Den zou sturen. Het was nu ook weer niet zo laat, maar er werd van Apprentice’s gewoon verwacht dat ze vroeg zouden gaan slapen zodat ze ’s morgens fit waren voor hun training. Als hij toch eens een mentor had zodat hij naar een training kon uitkijken en daarvoor fit kon zijn.

De stoere bink, of beter: wannabe-stoere-bink vond het helemaal niet nodig om naar de medicijn kat te gaan. Lightleaf haalde twijfelend haar schouders op, misschien was het niet helemaal aan haar om dat te zeggen, ze was zijn moeder niet. Ze was niet de moeder van een 100% Thunderclankat. Mocht ze dat jammer vinden? Ze zag haar kinderen doodgraag, maar het zou zoveel makkelijker geweest zijn. ‘Jammer, want ik vind het leuk om met je te praten en ik wil nog niet naar mijn Den. Ik ben nog niet moe,' babbelde hij na zijn opmerking over de donkergrijze lucht. Lightleaf knikte met een lachje. 'Als je vroeg gaat gaan slapen, zal ik voordat ik op patrouille of jacht ga met je trainen, oké?' ze zei het impulsief, een idee dat ze niet liet ontkiemen in haar hoofd, maar direct op de grond smeet. Ze was zijn mentor niet, hielp ze haarzelf te herinneren. Even geen leerlingen voor haar, dat had ze toch met zichzelf afgesproken? Eerst haar kinderen netjes opvoeden, en tot nu toe was dat nog niet zo goed gegaan.

Note: Alle dank aan Dani, die zo lief was om zo'n prachtig setje te maken.^^

Oké, hij moest toegeven dat zijn spieren nu toch wat vermoeid begonnen te worden. Het was de adrenaline die hem tot nu toe waarschijnlijk goed wakker had gehouden, maar hij moest eerlijk toegeven dat hij de vorige nachten ook nog niet zo heel lekker geslapen had. In slaap vallen met een hoop anderen in de buurt ging hem niet goed af, maar het hielp als hij zijn pels tegen die van iemand anders liet rusten zodat hij de warmte een beetje over kon nemen in zijn eigen vacht. Zijn bleekgroene ogen bleven kort op de poes hangen terwijl hij afwachtte op antwoord. Zijn oren vouwden zich in zijn nek toen Lightleaf antwoord gaf, maar meteen schoten ze weer omhoog toen hij de rest van de zin hoorde en de adrenaline die net verdwenen was, kwam weer terug. Oh, wat wilde hij dat toch graag! Hij had nog geen mentor en hij wilde dolgraag een keertje uit het kamp gaan met een andere Warrior om op jacht te gaan. Wie weet wist ze wel een paar goede jachttechnieken die hij over kon nemen en die hij, als hij later zelf een Apprentice zou krijgen, op die Apprentice kon toepassen. ‘Goed idee!’ mauwde hij dan ook enthousiast zijnde. Hij besefte dat hij nog niks had gegeten toen zijn maag begon te knorren. Dat werd eten en daarna direct naar zijn nest gaan, want anders had hij ’s morgens geen energie om met haar mee te gaan en dat was iets wat hij absoluut wilde voorkomen. ‘Maar ik moet nog prooi eten. Ga je mee of…?’ Hij keek haar vragend aan. ‘Dan kunnen we nog even praten voordat ik ga slapen en anders zit ik alleen,’ zei hij vlug tegen haar, want hij moest eerlijk toegeven dat hij nog niet echt zijn best had gedaan om te socialiseren met andere Apprentice’s. Het waren tot nu toe enkel Warrior’s geweest en Apprentice’s van andere Clans waarmee hij optrok. Die van zijn eigen Clan die moest hij nog steeds ontmoeten. Met een gevoel van schaamte wachtte hij af op wat ze ging zeggen.

Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk bij zijn teleurstelling, maar was dan ook dubbel zo blij toen die over bleek te zijn. Zijn enthousiasme werkte aanstekelijk, ze zou echt meer onder de katten moeten komen, dacht Lightleaf. Hij vroeg of ze wou mee-eten. ‘Dan kunnen we nog even praten voordat ik ga slapen en anders zit ik alleen,' zei hij nog. Eerst twijfelde ze een beetje, straks dachten anderen dat ze het erg vond dat ze geen apprentice had, en ze dus ging aanpappen met katten die stukken jongeren waren. Ze keek nog een naar Thornflame en bedacht zich dat het haar allemaal niet meer uit zou maken. Of dat zou ze toch proberen. Ze voelde zich goed zo, of toch beter, dus dan was het het beste wat ze kon doen. 'Ja, goed hoor.' glimlachte ze. Het was geruststellend dat niet alle katten haar als een gebroken persoon zagen.

Ja, goed idee!

Hoopvol wachtte Thornpaw af op een antwoord en voelde een steek in zijn borstkas toen hij de twijfel in haar ogen zag. Was hij dan geen leuke Apprentice om mee op te trekken? Vond ze hem misschien toch vervelend en wilde ze van hem af? Hij was altijd zo onzeker. Hij hoopte dat dat zeker weg zou gaan als hij Warrior zou worden, want dan had hij geen tijd meer om onzeker te zijn. Dan moest hij zeker van zichzelf zijn en moest hij anderen laten zien dat hij een goede Warrior kon zijn en dat hij goed kon socialiseren. Het zou fijn zijn als hij ondertussen wat Apprentice’s van zijn Clan kende, maar hij moest toegeven dat hij er nog niet aan toegekomen was en vroeg zich af of dat wel degelijk echt iets te maken had met zijn uitjes buiten de Clan. Hoe dan ook: hij zou er werk van gaan maken. Wanneer wist hij nog niet, maar hij zou het zeker doen. Een gevoel van blijdschap vervulde hem toen hij de kattin hoorde. ‘Geweldig,’ snorde hij en hij draaide zich om waarna hij haar voorging naar de prooistapel. Zijn bleekgroene ogen bleven bedenkelijk hangen op een dikke muis. Hij vond dat zij die wel verdiende. Zij was immers de Warrior hier. Maar zou het niet vervelend zijn als hij voor haar een prooi uitkoos? En dus draaide de jonge Apprentice zich om en wees met het puntje van zijn staart naar de prooi die hij voor haar had gezien. ‘Deze voor jou? Hij is lekker dik en vermoedelijk ook heel sappig,’ spoorde hij haar aan en hij gaf er een tikje tegen met zijn klauw zodat het dier van de stapel rolde. Zelf koos hij een dunne veldmuis uit en keek om zich heen, zich afvragend waar ze hun prooi op zouden gaan eten. Zou het voor de anderen niet raar overkomen dat een Apprentice en een Warrior samen zouden eten? Nah. Hij zou zich nergens wat van aantrekken!