Let the hunt begin! [&LIGHTLEAF]

Thornpaw gaapte terwijl hij een prooi met zijn poot van de prooistapel haalde. Het was een zeer kleine bosmuis, maar hij nam er genoegen mee. Er waren anderen die meer voedsel nodig hadden dan hem. Hij boog zich voorover en liet zijn tanden in de muis zinken. Vervolgens begon hij het zowat te verslinden en at alle restjes lekker op. Hij likte met zijn tong langs zijn lippen waarna hij zichzelf uitrekte. Hij keek om zich heen om een Warrior te vinden waaraan hij toestemming kon vragen om uit het kamp te gaan. Het duurde niet lang voordat hij een Warrior had gevonden. Deze gaf hem een afwezig knikje en Thornpaw grijnsde opgelucht dat de Warrior niet over een patrouille was begonnen. Hij ging kalm het kamp uit en besloot om naar de Owltree te gaan omdat dicht in de buurt van het kamp was. En omdat hij wist dat hij toch niks ging vangen omdat zijn jachthouding echt belachelijk was. Hij spitste zijn oortjes terwijl hij naar prooi probeerde te luisteren. Hij hoorde niet direct iets, maar hij zag wel een levensgrote uil op de boom staan. Thornpaw bleef doodstil staan omdat hij de uil niet wilde opschrikken, maar het beest kreeg hem toch in de gaten. Thornpaw deed zijn best om zijn haren niet te laten rijzen. De uil keek hem strak aan, maar hij leek niet van plan te zijn om Thornpaw aan te vallen. Toch drong de Apprentice wat naar achteren zodat hij de uil ook zeker niet zou verleiden om dat wel te doen. Hij wilde zich het liefste omdraaien en wegrennen, maar hij was niet voor niets een kater van de ThunderClan. En dus bleef hij dapper staan, maar zijn bleekgroene ogen bleven alert gericht op de grote uil. Hij was niet echt meer bezig met prooi, want hij had het gevoel dat als hij op prooi zou gaan jagen, dat die uil hem wél iets zou gaan doen.

Lightleaf zwierf door het territorium. Haar staart hing slap naar beneden. Ze wist nu al dat ze nooit tot het Bloodclanterritorium zou geraken. Te laf om haar eigen kitten te gaan halen, zo was ze geworden. De moeder zwenkte pas op het laatst af voor een boom en realiseerde zich dat het haar niet zou schelen of ze er nu tegenliep of niet. Nog wat meer pijn, zou het wat uitmaken? Moedeloos zocht ze de grond af voor wat prooi. Haar kleine beetje bewustzijn wou dat ze de schijn ophield. Met haar neus in de lucht zocht ze naar prooi. De geur van een Thunderclanner torende boven alles uit. Ze zwiepte haar hoofd van links naar recht om een glimp van hem op te vangen. Na een paar stappen had ze goed beeld van een zwart-witte apprentice. Zijn blik was gefocust op iets boven haar. Haar vacht ging dikker staan toen ze de uil ook zag. Hij was gewoon aan het stáren naar een uil. Was hij verlamd ofzo? Of hij had gewoon een muizenbrein. Het gevogelte verschoof wat op zijn tak. Lightleaf spande haar spieren aan. Het kon evengoed een van haar kittens zijn die daar stond. Ze begon te rennen, alle takken die er breekbaar uit zagen ontwijkend. Met een sprong ging ze naar de kater toe. Ze hing even in lucht, met haar poten voorruit en haar klauwen uiteraard ingetrokken. Ze wezen recht naar de kat. In een flits hoopte ze dat hij niet heel snel haar ging aanvallen. Als ze juist had gemikt, zou ze hem tegen de grond pletten en dan zou ze een goed woordje met hem praten.

De uil verschoof op zijn tak en als Thornpaw nu echt dom was geweest, had hij daarop gereageerd met een angstige kreet. Zijn oortjes bewogen echter kort onbehaaglijk, maar dat was het dan ook. Hij was net aan het besluiten wat hij wilde gaan doen toen hij opeens iets achter zich hoorde. Hij draaide zich om terwijl zijn klauwen zich in de grond boorden. Hij was net op tijd om te zien dat een kat met uitgestoken klauwen op hem afgesprongen kwam. Echter voordat hij zich kon bewegen, werd hij door haar volledige gewicht tegen de grond gedrukt. Een kreet verliet zijn mond terwijl hij hulpeloos met zijn achterpoten langs haar flanken krabde. Hij sperde zijn bek wijd open om haar te bijten, maar rook de geur van de ThunderClan. Hij staakte onmiddellijk zijn pogingen om haar aan te vallen en keek haar alleen maar vreemd aan. En waarom deed ze dit precies? Of ze had een ThunderClancat vermoord en was gehuld in hun geur, of ze was helemaal gek geworden. Een van die opties moesten het zijn, want hij zou anders niet weten waarom hij random aangevallen werd midden op de dag. Was het soms omdat hij het kamp verlaten had en hier alleen rondliep? Maar hij had toch toestemming gevraagd? Bovendien mochten Clangenoten elkaar niet opzettelijk pijn doen. ‘Wat doe je?’ mauwde hij kreunend vanwege al dat gewicht op hem. Hij had zich behoorlijk pijn gedaan omdat ze hard op hem was gevallen, maar hij dacht niet dat dat haar ook maar iets kon schelen. Hij was een jonge Apprentice en zij was minstens zes moons ouder dan hem. Kon ze niet wat voorzichtiger zijn? ‘We zijn van dezelfde Clan,’ bracht hij boos uit. Hij hoorde beweging vanuit de boom, maar het leek er niet op dat de uil had beslist om hun binnen de kortste keren aan te vallen. En daar had deze poes geluk mee gehad.

'Wat doe je?' kreunde hij. Lightleaf schudde geïrriteerd haar hoofd. 'Wat ben jíj aan het doen? Hallo zeggen tegen een úíl?' zei ze verontwaardigd. Ze stapte van hem af en ging wat dieper het struikgewas binnen. Als ze hier zo bleven staan keuvelen zou hij hen zeker opmerken. De uil moest wel gaten in zijn hoofd hebben om aan te vallen op twee katten, maar je kon maar nooit weten. Een bedankje was er nog niet dus ging ze verder met haar geraas. 'Hoe langer je blijft staan staren, hoe meer kans dat hij je opmerkt, gelukkig begon je er niet bij te praten ofzo.' ze wist niet goed waar ze mee bezig was. Lightleaf kon wel babbelen, maar zo'n preek had ze nog niet gegeven. Al haar zorgen waren op een andere manier eruit gekomen. Die arme apprentice moest het maar ondergaan, vond ze. Het was weliswaar onbewust, toch gaf het Lightleaf het een goed gevoel zich ergens anders op te kunnen concentreren.

Net toen Thornpaw wilde smeken of ze van hem af wilde gaan, viel ze tegen hem uit. Hij spitste verbaasd zijn oortjes. Dankzij haar gewicht werd zijn gehoor lichtelijk onderdrukt, maar het was niet zo erg dat hij haar woorden niet kon horen en begrijpen. Hij likte gauw zijn in de lucht gerezen pels plat en volgde haar mee het struikgewas in zodat hij die uil niet meer zo naar hem zag staren. Hij ging op zijn kont zitten en wachtte of ze nog wat meer zou zeggen. Hij fronste zijn voorhoofd toen ze haar opmerking maakte. Hij vond het nogal vrij beledigend, maar wat moest hij tegen haar beginnen? Hij was een zeer jonge Apprentice en zij al een oudere Warrior. Hij moest beleefd blijven, want anders kreeg hij dadelijk nog straf ook. ‘Er is toch niks gebeurd,’ probeerde hij haar te sussen op een zachte toon. Hij probeerde voorzichtig zijn ledematen te bewegen om te kijken of hij verwondingen had, maar naast een beetje pijn voelde hij niet echt iets. En daar had hij gelijk mee gehad, want ze was echt volledig op hem terechtgekomen. ‘En had je me niet op een andere manier kunnen waarschuwen? Het deed echt pijn,’ mauwde hij een tikkeltje klagend. Hij gaf een lik over zijn borst om zichzelf een houding te geven en keek weer uit het struikgewas naar de uil. Deze had zijn kop naar het struikgewas gericht. Thornpaw zuchtte en keek de poes weer aan. ‘Sorry?’ probeerde hij toen hij naar haar gezichtsuitdrukking keek. Hij snapte zelf nog echt niet wat het probleem nu eigenlijk was. De uil had er niet uitgezien alsof hij hem zou aanvallen. Hij had bovendien alleen maar opgelet dat hij geen prooi zou stelen van de uil. Wat had hij dan moeten doen? Frustratie drong zichzelf aan hem op en geprikkeld keek Thornpaw naar zijn witte voorpoten.

Thornpaw fronste zijn wenkbrauwen toen ze verder niet op hem reageerde. Wat had deze poes? Eerst was ze erg kwaad op hem omdat er eigenlijk niks aan de hand was – of omdat ze bang was dat nog iets ging gebeuren – en vervolgens staarde ze in de verte als hij niet bestond. Hij wilde net zijn pootje voor haar gezicht wuiven – zoals hij de kittens in de Nursery had zien doen als zij geen aandacht van hun broertjes of zusjes kregen – toen ze hem weer aankeek. Hij fronste zijn voorhoofd toen ze haar opmerking maakte en haalde ongemakkelijk zijnde zijn schouders op terwijl hij een logisch en geruststellend antwoord probeerde te bedenken. ‘Soms wel,’ bedacht hij zich. ‘Maar pijn kan je soms ook helpen om je grenzen te vinden,’ mauwde hij. ‘Bijvoorbeeld als je heel hard rent en je lichaam je smeekt om te stoppen door je pijn te laten hebben. Dat je dan weet dat je het rustiger aan moet doen. Dus op sommige vlakken is pijn hebben ook wel fijn.’ Hij grinnikte om zijn eigen woordkeuze en keek haar toen weer aan, hopend een logische redenering te hebben gegeven.

Het was duidelijk dat de kater zich niet op zijn gemak voelde. Lightleaf voelde zich een beetje schuldig dat ze hem in zo'n lastige situatie bracht. 'Soms wel', begon hij. 'Maar pijn kan je soms ook helpen om je grenzen te vinden,’ hij gaf een goed, logisch voorbeeld. Lightleaf duwde haar klauwen in de grond en hielp haarzelf te herinneren dat ze de jonge apprentice niet moest lastigvallen met haar drama. 'Dat is mooie gedachte, je wordt vast een goede warrior.' glimlachte ze. Vroeger vond ze dat altijd fijn om te horen. Ze probeerde zich vast te houden aan de glimlach om niet weer haar wisselvallig humeur te laten blijken. 'Laten we terug naar het kamp gaan, voor de uil zin heeft in katten.' stelde ze voor. Zelf ging ze al op weg, zo snel mogelijk naar een plek waar ze alleen kon zijn met haar gedachten.

Thornpaw moest eerlijk toegeven dat hij zich ongemakkelijker vond door zich hier zo in de struiken te verbergen met haar – want wie weet wat voorbijgangers dachten als ze hun hier zouden ruiken – dan dat hij midden op de open plek stond en aangekeken werd door een uil. Hij nam aan dat die uil tig katten voorbij zag komen en nog nooit had hij iets gehoord over een aanval. Hij snapte sowieso niet waarom overal altijd panisch op gereageerd moest worden als duidelijk was dat er niks aan de hand bleek te zijn, maar hij nam aan dat het gewoon in het karakter van deze poes zat en daar wilde hij niet al te veel tegenin brengen. Hij snorde en stak fier zijn kopje in de lucht toen de poes aangaf dat hij een goede Warrior zou worden. Hij hoopte dat ze gelijk had! Hij trok een gezicht toen ze weer haar angst liet blijken, maar besloot om er niet al te veel tegenin te gaan. Hoewel hij zo niet echt het probleem zag, wist hij dat hij haar toch niet kon overtuigen. En als zij zich veiliger voelde in het kamp, wie was hij dan om haar tegen te houden? En dus stond hij op, gaf hij een scherp knikje naar haar en ging vervolgens niet al te behoedzaam de struik uit. ‘Zie je wel dat er niks aan de hand is? Niks om je druk over te maken,’ snorde hij geamuseerd toen ze de plek met de uil hadden verlaten zonder al te veel problemen. Hij draaide zich naar haar toe en drukte zijn neusje even tegen haar schouder. Plotseling drong een idee tot hem door. Hij was hier met een Warrior en ze waren in de buurt van de plek voor de Apprentice’s om te trainen. ‘Zou je me wat vechttechnieken kunnen leren? Of jachttechnieken?’ Hij keek haar hoopvol aan terwijl zijn oortjes enthousiast heen en weer wiebelden.

Met veel lawaai en gedoe ging hij de struik uit. Om een of andere manier wou hij nog eens duidelijk maken dat er geen enkel probleem was, waarop Lightleaf het niet kon laten om een gefrustreerd gesis te laten blijken. Hij drukte met zijn neus tegen haar schouder. de poes keek hem verrast aan, maar trok zich niet terug. Dat was lief, vooral het spel dat ze gemaakt had. ‘Zou je me wat vechttechnieken kunnen leren? Of jachttechnieken?’ vroeg hij. Opnieuw was ze verrast. Lightleaf zette een paar stapjes achteruit. Verward keek ze naar alles om zich heen. Op een of andere manier was er altijd van uit gegaan dat ze haar zoon zou trainen, Coal. Het leek of ze zo vroeg zwanger was geweest. 'Oké.' zei ze, wat haarzelf verwonderde. Het voelde niet echt goed. Het was het gevoel alsof ze iets fout deed.

Thornpaw’s bleekgroene ogen bleven de poes hoopvol aankijken. Hij hoopte echt dat ze hem iets wilde leren, anders ging het misschien weer eens weken duren voordat hij iemand kon vinden die hem op zijn minst wat basistechnieken wilde leren. Bovendien was zij een Warrior en wist zij dus heus wel hoe ze iemand moest trainen. Ze had als Apprentice toch vast wel een training meegemaakt, hè? Opeens begon hij zich zorgen te maken dat sommige Apprentice’s aan hun lot werden overgelaten en helemaal geen training zouden krijgen, maar die gedachte verwierp hij meteen. Als hij ouder zou worden en hij zou geen mentor hebben, zou hij zijn Clangenoten wel om hulp vragen. Misschien maakte hij er vrienden met enkele gevorderden. ‘Bedankt!’ riep hij enthousiast uit toen hij haar antwoord hoorde. Hij was blij dat ze de moeite wilde nemen om hem iets aan te leren, want ze had hem ook kunnen afwimpelen omdat hij dat met die uil op zijn geweten had. Hoewel hijzelf nog niet echt het probleem zag, wist hij dat het voor de poes anders was en wilde daar vanaf nu ook wel rekening mee houden. Nu ze echter uit de buurt van de uil waren, zag hij geen reden meer om stilletjes te zijn. ‘Wat ga je me leren?’ vroeg hij nieuwsgierig zijnde aan de poes. Hij hield zichzelf voor dat hij alles wat hij geleerd kreeg vandaag zou opslaan in zijn kopje zodat hij dat later nog eens kon gebruiken als hij een échte training zou krijgen. Rustig wachtte hij af op de reactie van de poes.

Hoewel hij zijn uiterste best deed om geduldig te wachten tot dat kattin zou zeggen wat ze nu uiteindelijk gingen doen, kon hij het niet verhelpen dat hij zich ongeduldig voelde worden. Er waren immers zo veel dingen die ze nu samen konden gaan doen. Ze konden gaan jagen, vechten of het territorium verder verkennen. Hoewel dat niet echt meer nodig was, want hij had het territorium al voor een groot deel door zichzelf verkend. ‘Ik heb helemaal niet…’ begon hij met protesteren, maar hij glimlachte schaapachtig naar haar omdat hij wist dat protesteren niet echt zin had. De katten in zijn Clan waren heus niet dom. Ze wisten wel dat de Apprentice’s er alles aan deden om ook maar even het kamp uit te gaan, hoewel de meesten dat wel deden met het vragen van toestemming. Thornpaw deed dat meestal. Hij probeerde zich nu echter te concentreren op wat er van hem verwacht werd. Hij had echter geen idee hoe hij moest beginnen, want zijn vangsten lukten nooit. Maar dan ook echt nooit. Hij probeerde eerst een prooi te lokaliseren door zijn neusje in de lucht te steken en zijn oortjes te spitsen. Hij hoorde geluid aan zijn linkerkant en draaide zijn kopje zonder al te veel geluid te maken. Hij zag een muis tegen een boom zitten. Hij haalde diep adem, boog zich naar voren en zakte in een jachthouding. Zijn gat stak naar achteren terwijl zijn bleekgroene ogen zich concentreerden op de muis. Hij zette één stap naar voren. De muis had hem nog niet in de gaten en Thornpaw glimlachte. Vervolgens sloop hij nog verder naar voren, zijn gewicht proberend te verdelen over zijn poten. Dat deed hij schijnbaar verkeerd, want plotseling ritselde er een blad en keek de muis angstig omhoog. Thornpaw wilde het goedmaken door naar voren te springen, maar de muis ontweek hem en Thornpaw kon nog net verhinderen dat hij tegen de boom knalde. ‘Dat ging slecht,’ sprak hij en hij keek beschaamd naar zijn zwart-witte pootjes.

Hij begon het echt te leren! Na een klein, protestants kreetje legde hij er zich al bij neer. Ze moest zowaar spontaan lachen om zijn gezichtsuitdrukking. Ze probeerde zich te concentreren op Thornflame(paw). Het knagende schuldgevoel met het vertrouwd vergezelde beeld van Coal probeerde ze zo goed als kwaad weg te drukken. Lightleaf stond bezorgd op toen hij in een soepele beweging tegen een boom knalde. Pas toen ze zag dat alles oké was begon ze een klein beetje te lachen. 'Niet slecht, niet slecht.' gniffelde ze. Het was plots een raar geluid, haar lach. Hij snel je iets niet meer gewon kon worden was verbazingwekkend. Ze herpakte zich en klopte met haar staart zachtjes op zijn schouder. 'Je had pech dat er een boom in de weg stond, maar de rest was al vrij goed hoor. Probeer bewust te zijn van je hele omgeving.' gaf ze mee al tip. Misschien was een apprentice zo slecht nog niet, toch niet als het zo iemand was. Ze zag zichzelf niet direct als oudere, wijzere kat, maar dit was best leuk.

Het was in elk geval een redelijke troost dat ze het als ‘niet slecht’ benoemde. En ze leek er ook overtuiging in te leggen, in haar stem. Zo durfde hij haar wel wat meer te geloven op haar woord. En hij vond het in alle eerlijkheid ook niet al slecht wat hij tot nu toe gepresteerd had, maar hij vond het ook weer niet supergoed. Hij kende Apprentice’s die dit veel beter konden, maar meestal waren dat Apprentice’s die al training hadden gehad. Hij had gewoon de pech dat hij geen mentor had tot nu toe. Hij draaide zijn kopje en luisterde aandachtig naar wat de poes zei. Terwijl hij aan het luisteren was naar haar raad, besefte hij zich dat hij haar naam nog niet wist. En hij wist ook niet of hij zichzelf al voorgesteld had. Hij was zo bezig geweest met het juist te doen van zijn jachttechnieken dat hij compleet vergeten was of ze zich überhaupt wel aan elkaar voorgesteld hadden. Hoe dom kwam dat dan wel niet over? ‘Oké, zal ik doen,’ mauwde hij zachtjes, want hij meende het geluid van een prooi te horen. Hij boog door zijn poten en luisterde naar de omgeving. Maar deze keer deed hij niet enkel luisteren, hij lette ook op wat er in zijn omgeving stond. Het zou hem niet nog eens gebeuren dat hij bijna tegen een boom knalde en dat hij zich voor gek zette tegenover een oudere Warrior. Dat stond hij zichzelf niet toe. En dus richtte Thornpaw zijn volledige aandacht op zowel zijn omgeving als op de prooi die hij wilde vangen. Hij was zich bewust dat de bladeren onder zijn poten dankzij het seizoen iets harder knerpte dan normaal en dat hij zijn gewicht dus juist moest verdelen. Hij was zich ook bewust van het feit dat de prooi met zijn rugje naar hem toegedraaid was, maar dat zijn geur hem kon verraden. En dus bewoog hij zich zo dat de prooi hem niet kon ruiken, sloop dichterbij… en sprong. Zijn uitgestoken klauwen raakten het vel en haakten het aan zijn nagels. Met een snelle beet – waarbij hij zowel naar muis als naar zand hapte – wist hij het beestje te doden. Het had echter iets te veel geluid gemaakt om de andere prooidieren te waarschuwen, maar het was beter dan niks. Gloeiend van trots draaide Thornpaw zich om, trippelde naar de poes toe en gooide zijn prooi neer voor haar poten. ‘Dus zo?’ vroeg hij enthousiast.

Hij zei dat hij er de volgende keer op ging letten. Hij zei het zachtjes en Lightleaf moest niet lang wachten voor ze wist waarom. Ze zag dat hij geconcentreerd was. Het was alsof de apprentice in zijn eigen cocon zat. Automatisch hield ze haar adem in toen ze hem zag springen. Het was raar om te zien hoe de muis zich van niets bewust was. Lightleaf moest zich eraan helpen herinneren dat dat bij hun ook kon gebeuren. Zowel letterlijk als figuurlijk.  'Dus zo?' vroeg hij, het enthousiasme straalde van hem af. Trots keek ze hem aan. 'Ja! Echt goed, ik doe je de houding nog eens voor, dan zie je direct welke schoonheidsfoutjes er zijn.' ze zakte soepel in de jachthouding en sloop een paar stappen naar voren. Haar poep stak een beetje de lucht in en haar staart een paar centimeters van de grond. 'De prooi leg je straks op de prooistapel, maar dat wist je vast al. De clancodes' babbelde ze terwijl ze langzaam weer uit de houding ging. Ze draaide haar oortjes snel even alle kanten, maar ze dacht niet dat de Starclan hen zoveel prooi zouden geven dat ze er twee dicht bij elkaar vonden. Alhoewel, muizen zitten soms ook wel eens dicht bij elkaar.

Het gesnor van Thornpaw dat oprees in zijn keel was vast van hier tot in het kamp te horen. Vooral toen hij een overtuigend compliment kreeg van de poes. Het klonk niet alsof ze er zelf niet in geloofde en dat was iets wat Thornpaw wel kon appreciëren. Je had natuurlijk ook nog van die Warrior’s die er heel lang omheen draaiden en die je niet durfden te zeggen dat je iets fout deed. De poes had dat wel opgemerkt waardoor hij zijn houding had verbeterd zodanig dat hij toch een prooi kon vangen. Gelukkig wees ze hem er nu ook weer op dat hij nog enkele foutjes had. Thornpaw keek geconcentreerd naar de houding van de poes en deed haar na. Zijn gat stak ook een beetje in de lucht en zijn staart zweefde, net als die van de poes, een paar centimeters boven de grond. Zodra de poes stopte met haar houding, kwam hij ook weer in zijn normale houding en trok met zijn oortjes bij haar woorden. Hij gaf een snel knikje. ‘Bedankt StarClan,’ zei hij haastig omdat hij had onthouden dat hij voor elke prooi StarClan moest bedanken. Of dat hij dat stilletjes in zijn hoofd moest doen, maar in de buurt van een Warrior leek het hem handiger als hij het hardop zei zodat ze wisten dat hij de Clancode ook toepaste. En dat ze niet het idee hadden dat hij de Code af en toe verbrak door op verkeerd territorium te komen. Even trok hij onbehaaglijk met zijn oortjes, maar richtte zijn aandacht daarna weer op de poes. ‘Kunnen we dan nu een schijngevechtje houden?’ vroeg hij enthousiast, niet meer denkend aan het vangen van een volgende prooi. Natuurlijk had de Clan voedsel nodig, maar hij had goede vechttechnieken nodig zodat hij zijn Clan kon beschermen als dat een vereiste was. Zijn bleekgroene ogen keken haar nieuwsgierig zijnde aan, wachtend op antwoord.

Ze liet een kleine glimlach zien toen hij luidop de Starclan bedankte. Echt goed had ze nog niet nagedacht over haar geloof, maar het was zo vanzelfsprekend dat ze er liever niet bij nadacht. Zijn houding was al veel beter, maar zijn concentratie was vervlogen. Met het enthousiasme dat apprentices konden voortbrengen vroeg hij of ze een schijngevecht wou doen. Ze lachte, vrij oprecht, en keek naar de lucht. Het was best oké om met iets anders bezig te zijn. 'Laten we eerst iets eten.' temperde ze hem een beetje. Lightleaf lachte een beetje schaapachtig. Het voelde een eeuw geleden dat ze zo vaak haar mondhoeken omhoog had getrokken. Ze zwaaide met haar pluizige staart en wandelde met haar hoofd rechtop naar het kamp.

Note: ik dacht dat ik al gepost had, sorry sorry.

Thornpaw’s staartje zakte naar beneden en zijn oren vouwden zich teleurgesteld in zijn nek toen de poes hem afwees. Hij had gehoopt dat ze een schijngevechtje hadden kunnen houden en dat hij had kunnen laten zien dat hij goed kon vechten, maar hij nam aan dat iets gaan eten ook niet verkeerd klonk en algauw verdween zijn teleurgestelde houding. Zijn bleekgroene ogen bleven kort op haar hangen terwijl hij haar mee volgde naar het kamp. Het was nu pas dat hij zich besefte dat ze al een uur of twee bij elkaar waren en dat hij zich nog altijd niet had voorgesteld. Ook wist hij haar naam nog niet. Misschien moest hij dit maar eens aanhalen. Ja, misschien wel ja. ‘Weet je,’ begon hij trots. ‘Mijn naam is Thornpaw en ik ben van plan om de beste krijger van ThunderClan te worden.’ Hij hief zijn kopje al net zo hoog op als de hare terwijl hij de weg naar het kamp vervolgde. Doordat hij zo hoog keek, had hij niet in de gaten dat er een tak voor hem zat. Het was dat hij zijn bleekgroene ogen naar beneden liet dwalen omdat hij een stijve nek had, anders had hij de tak waarschijnlijk nooit kunnen ontwijken. Hij sprong opzij en miste de tak met al zijn poten, maar schaafde één van zijn poten er toch aan en piepte. Om dit te maskeren trok hij een neutraal gezicht en deed net alsof er niks gebeurd was. Hopelijk vond ze hem nu geen watje!

Ze voelde zich week worden toen hij zo teleurgesteld keek. Het deed haar denken aan haar kittens, wat een steek in haar hart opleverde. 'Weet je,' begon hij toen zijn teleurgestelde houding naar de achtergrond verdween. 'Mijn naam is Thornpaw en ik ben van plan om de beste krijger van ThunderClan te worden.' zei hij met de meeste trots die hij kon opbrengen. Lightleaf lachte, hij had inderdaad zijn naam nog niet gezegd. Ze had hem zelf al gezien, omdat hij ongeveer de leeftijd was van haar kinderen, maar ze veronderstelde dat dat omgekeerd niet zo was. 'Succes ermee, met die houding kom je er wel.' ze leek wel een oude elder toen ze het zei. 'Ik ben Lightleaf, en misschien is dat ook míjn plan.' grapte ze. Lightleaf sprong opzij toen ze hem in haar ooghoek zag wegspringen. Een piepend geluidje kwam uit zijn mond. Lightleaf trok haar ogen tot spleetjes en onderzocht waar hij pijn zou hebben. 'Naar de medijnkat gaan als het pijn blijft doen, en goed dat je me waarschuwde.' ze had toch iets overgehouden aan alle schaamtelijke momenten dat ze meemaakte, nu had ze toch een beetje een idee hoe ze moest reageren.