[open] Little mouse, you're going to die!

Briarpaw deed braaf wat haar gezegd werd. Salmonpaw genoot er intussen enorm van om de mentor te spelen. Ze had het niet verwacht, maar toen de rossige poes de eerste tak bereikte, voelde Salmon een zekere trots. Dit heb ik haar geleerd. Dus zo voelde het om een apprentice te hebben. Briarpaw leek op het moment iets minder overweldigd te worden door vreugde. De angst was van haar gezicht af te lezen en ze sloeg haar nagels in de tak alsof haar leven ervan afhing. "Naar beneden springen", zei ze en ze voegde meteen daad bij woord. Haar landing was... niet erg soepel. Ze viel om. Salmonpaw moest een lachje inhouden, al wist ze eigenlijk niet precies waarom ze die moeite deed en niet gewoon hardop lachte. Briarpaw bleef intussen optimistisch als altijd en grijnsde. Ze leek zowaar tevreden te zijn met haar knullige sprongetje. Maar, moest Salmonpaw toegeven, ze had het tenminste gedaan en was zich niet als een of andere bange lafaard aan die tak blijven vastklampen. "Niet slecht", miauwde ze daarom met een glimlachje op haar gezicht.

Ze wandelde naar Salmon toe, die terwijl"Niet slecht" zei. Haar grijns werd nog breder, ondanks de twee elkaar nog niet lang kenden, wist Briar wel al dat ze niet vaak complimenten gaf. Ze merkte dat haar achterpoot niet goed meegaf, terwijl ze naar de apprentice toeliep. Haar grijns werd vervangen door een grimas, en veranderde snel weer terug in een gespeelde grijns. Zo min mogelijk hinkend kwam de kattin tegenover de ander staan. Nu ze kon klimmen zou ze het zeker vaker doen, altijd als ze de kans kreeg. Plots herinnerde ze zich dat ze eigenlijk waren gaan jagen. "Zullen we verder jagen?", vroeg ze dan maar, rond zich heen kijkend, haar maag begon stilaan te grommen, en de zon zakte al een beetje naar beneden, de schemering kleurde een roos licht hoog in de lucht.

"Zullen we verder jagen?", vroeg Briarpaw zorgeloos, maar Salmonpaw had haar gepijnigde uitdrukking wel gezien en merkte nu ook op dat de andere apprentice een beetje mank liep. "Zou je dat wel doen met die poot?" vroeg ze, waarbij ze eerder uitdagend dan bezorgd klonk. Laat maar eens zien hoe veel je aankan, dacht ze. Ze keek naar de lucht, die alweer rozig begon te kleuren. In het kamp zou het nu bijna tijd zijn voor het sharing tongues. Salmonpaws maag begon al te rommelen bij de gedachte aan eten. Maar verse prooi was altijd lekkerder dan oude van de prooistapel. Ze konden best nog even een muisje of iets voor henzelf vangen en dan teruggaan naar het kamp.

"Zou je dat wel doen met die poot?", vroeg Salmon uitdagend, en Briar keek gespeeld verveeld terug. "Wat bedoel je?", mauwde ze verbaasd, alsof ze niet wist dat haar poot niet helemaal gezond was. Haar maag rommelde kort, dus zonder op haar reactie te wachten begon ze te wandelen, op zoek naar prooi om te vangen. Ze zouden bijna terug naar het kamp moeten, maar dan konden ze op z'n minst enkele prooi meenemen, zeker nu de prooistapel altijd zo leeg leek te zijn door het koude weer en de prooi die zich klaarmaakte voor een winterslaap. De katten in haar clan begonnen er magerder uit te zien en zij ook, dit was absoluut niet haar favoriete seizoen van het jaar, zeker niet. Altijd te fris, overal dorre bladeren waardoor je jezelf dikwijls verraadde als je op prooi joeg en op enkele dorre bladeren stapte. Briarpaw keek om zich heen, het zal moeilijk worden om prooi te vinden.

"Wat bedoel je?", zei Briarpaw met gespeelde verbazing. Salmonpaw grijnsde. Zo mag ik het horen! De twee apprentices gingen meteen op zoek naar meer prooi om te vangen. In het begin kon Salmonpaw niets vinden. Ze weet het maar aan Briarpaw: die had met haar harde gepraat en voortdurende omvallen vast alle muizen weggejaagd. Het was altijd makkelijk om in stilte een ander de schuld te geven. Verder maakte het haar niet heel veel uit.
Ze moesten een eindje lopen voor er weer leven begon te klinken in de omgeving. Salmonpaw volgde het geluid van een rondscharrelend beestje en ontdekte een spitsmuis. Bah, die dingen waren giftig, die kon ze niet vangen. Ze had zin om het beestje alsnog te doden om haar ergernis kwijt te raken. Ze had echter al een ander geluid opgevangen en besloot dat het niet de moeite waard was. Terwijl ze achter het andere geluid aanging dacht ze nog even aan de spitsmuis en ze vroeg zich af hoe giftig ze eigenlijk waren. Beetje-buikpijngiftig of ernstig? Het stond haar bij dat het vooral pijn deed, maar niet dodelijk was, maar ze wist het niet meer zeker. Misschien wilde Briarpaw het wel uitproberen.
Intussen had ze een beter eetbare prooi gevonden: een doodgewone bosmuis. Even kreeg Salmonpaw hetzelfde gevoel van macht als ze bij de vorige muis had gehad, toen sprong ze en beet ze het beestje snel dood. Met de muis nog in haar bek keek ze op om te zien of Briarpaw al iets had gevangen.

Briarpaw hoorde geritsel, spitste haar oren en wou eropaf sluipen, maar zag dat Salmon al bezig was. Maar toen ze echter dicht in de buurt van de prooi was focuste ze zich op iets anders, een bosmuis, terwijl vlak voor haar neus een spitsmuisje zat rond te scharrelen op zoek naar iets om te eten. In sluiphouding ging ze eropaf, maakte een grote sprong en landde mooi op de muis, zelfs voor die nog maar doorhad wat er aan de hand was. Met een snelle beet doodde ze het beestje en trippelde naar Salmonpaw toe. Eindelijk bij haar legde ze haar prooi op de grond en groef er wat zand over, om het later weer op te komen halen. Ze focuste zich weer op de geluiden in het bos en sloot haar ogen, ze had geleerd dat als je dat deed, je je andere zintuigen beter kon stimuleren zodat je beter kon ruiken en horen. Ze hoorde zelfs de ademhaling van hen tweeën, zo goed hielpen die gesloten ogen dus. Plots kwam de zwakke geur van een mus haar neus binnengedrongen. Het proefde niet ver weg, en ja hoor, al gauw kwam er een klein vogeltje met een nootje tussen haar snavel aangetrippeld. Ze legde haar oren plat en sloop muisstil op de vogel af. Ze zag dat de vogel haar vleugels sperde om weg te vliegen, hier had ze dus niets gevonden, maar het beestje had nog niet door dat er andere dieren aanwezig waren. Wanhopig spurtte Briar op de mus af en sprong in de lucht om het beestje uit de lucht te scheppen, al was het nog geen staartlengte hoog.

-sorry voor het late antwoord x(

Salmonpaw liet de bosmuis vallen en schepte er wat aarde overheen. Ze grijnsde toen ze zag dat Briarpaw de spitsmuis had gevangen. Misschien zou ze moeten zeggen dat je die beter niet kon eten, maar ze hield haar mond. Ze was eigenlijk wel benieuwd wat het precieze effect zou zijn. Het was vast niet ernstig, ofzo, anders waren ze er wel voor gewaarschuwd. Misschien kon je hem zelfs wel gewoon eten en was alleen de beet giftig. Ja, misschien was dat het wel. Of in ieder geval wist ze dat de beet giftig was en dat die vooral gewoon pijn deed. Hoe het zat met eten wist ze no steeds niet.
Ze ging zitten en krulde haar staart rond haar pootjes, terwijl Briarpaw achter een volgende prooi aanging. Een mus dit keer. Het vogeltje wilde al bijna meteen weer opvliegen en de rossige apprentice sprong er wanhopig achteraan. Salmonpaw grinnikte. Het was een komisch gezicht, maar hoe zou het aflopen?
Zal Briarpaw de mus nog kunnen vangen met haar ninja-moves, of is het vogeltje gevlogen en staat arme Briarpaw opnieuw voor gek? Dat ziet u volgende week.

-Nee, sorry voor mijn late antwoord ^^"

Achter zich hoorde ze een gegrinnik, maar ze liet zich niet uit haar 'concentratie' halen. Met haar rechterklauw kon ze net de vogeltje beetgrijpen en belandde mooi op haar poten op de grond. Of... wat je er ook mooi aan kon vinden. Door de mus in haar klauw landde ze op de dode -gelukkig voor het beestje- mus waardoor ze haar evenwicht verloor en om tuimelde. Ze stond op en begroef de vogel, maar ze keek Salmonpaw niet aan. Die zou wel aan het gieren van het lachen zijn, zo hard dat er geen geluid uit kon komen. Waarom was ze ook altijd zo klunzig? Kon ze nu nooit eens iets goed doen? Ze zuchtte en draaide zich om naar de poes, wat zou haar reactie zijn? En zal Briarpaw het leuk vinden? Dat ziet u de volgende keer.

flut en sorry voor het zooooooo late antwoord

Roxy klom in een hoge boom. deze boom stond in de thunderclanterritorium. Roxy had heel mooi uitzicht daar vanboven. Ze dook snel ineen toen ze twee andere poezen zag aanwandelen. Ze waren aan het jagen dacht Roxy aan hun houding te zien. Roxy zag hoe de rosse poes de mus net wou pakken. Roxy was zo geïnteresseerd hoe de poezen joegen. Roxy stond een beetje te ver naar voren en kantelde om. Ze kon net haar klauwen aan de boom vasthangen. Roxy hoopte dat ze geen geluid had gemaakt, maar of de poezen haar angst rook dat wist ze niet.

May I?

Het was werkelijk ongelofelijk, maar hij deed het gewoon allebei: de vogel vangen én zichzelf voor schut zetten door weer eens om te vallen. Serieus, ze hield van die kat. Salmonpaw ging zowat dood van het lachen. Het was niet zozeer uitlachen; ze werd hier gewoon zo blij van. "Briarpaw, Briarpaw", zei ze, nog wat nahikkend. "Niemand vangt een vogel vermakelijker dan jij." Ze schudde haar hoofd en grijnsde. Ze moest wat vaker met Briar omgaan. Het deed wonderen voor haar humeur. Haar oortjes schoten omhoog toen ze iets hoorde. Nu ze zich concentreerde, rook ze het ook. Rogue. In plaats van dat het haar angst aanjoeg, grijnsde ze. "Briarpaw, vergeet de jacht. Avontuur is gearriveerd." Een rogue verjagen, die kans kreeg je niet vaak! En met zijn tweeën zou het niet al te moeilijk moeten zijn, toch?

Het was duidelijk, Salmonpaw verging van het lachen. Geweldig. "Briarpaw, Briarpaw. Niemand vangt een vogel vermakelijker dan jij." Ze begreep er het grappige wel van in en lachte mee. "I know," zei ze. "I'm sooo hilarious!" Gilde ze en paradeerde alsof ze op de 'cat'walk stond. Plots hoorde ze een geritsel. Ze keek naar Salmon om te vragen of zij het ook had gehoord. En ja hoor, ze zag haar focussen. En plots grijnsde ze."Briarpaw, vergeet de jacht. Avontuur is gearriveerd." Ze snapte het even niet en fronste, tot de vieze wildekattengeur tot haar doordrong. Rogue. "Tijd om de indringers te verjagen." Ze lachte, omdat ze wist dat ze overdreef. Het was er overduidelijk maar één. Ze ging in gevechtshouding staan en grijnsde nog harder toen ze angstgeur rook? Zozo, het is een mietje, wat doet een mietje op het trotse Thunderclanterritorium? Ze keek naar Salmonpaw. "Het is een bange schijtlijster," spotte ze lacherig. Oh, this made her day...

"Briarpaw, vergeet de jacht. Avontuur is gearriveerd." miauwde één van de katten. Roxy klom naar boven. Ze hadden haar door. "Tijd om de indringers te verjagen." miauwde de andere kattin. "Het is een bange schijtlijster," spotte de kattin lacherig. Roxy kon zo goed als niet weg. Ze wou leren van de katten. Roxy besefte dat de poezen haar niet mochten. Waarom mochten dan andere thunderclanskatten haar dan wel? "Wat hebben jullie tegen andere katten? Ik heb mee gezorgd dat jullie een grote prooihoop hebben. Danken jullie me zo?" miauwde Roxy naar de katten. Roxy hield haar sterk en liet haar angst wegebben.

Salmonpaw lachte om Briarpaws opmerking. Het was leuk dat die poes zo makkelijk om haar eigen stommiteiten kon lachen. Ze had het net nog stom gevonden - wie was er nou blij mee een idioot te zijn? - maar eigenlijk vond ze het wel grappig. "Tijd om de indringers te verjagen", zei Briarpaw. "Het is een bange schijtlijster", merkte ze even later op. Ja, Salmonpaw rook de angstgeur ook. "Wat hebben jullie tegen andere katten? Ik heb mee gezorgd dat jullie een grote prooihoop hebben. Danken jullie me zo?" riep de rogue. "Ach, wat heeft ze een schattig hoog stemmetje", zei Salmonpaw spottend tegen Briarpaw. Wat een bangerikje was het. "En hoe heb jij dan in StarClansnaam onze prooistapel opgehoogd? Voor zover ik weet zijn rogues als jij vooral bezig met onze prooi stelen!" riep ze terug. Het roguepoesje was hoog een boom in geklommen, maar dat deed Salmonpaw haar zo na. Haar klauwen kriebelden al om naar boven te klimmen.

Ze zag de bange rogue de boom voor hen inklimmen en moest nog harder lachen. "Wat hebben jullie tegen andere katten? Ik heb mee gezorgd dat jullie een grote prooihoop hebben. Danken jullie me zo?" miauwde het bange mormel. "Ach, wat heeft ze een schattig hoog stemmetje," spotte Salmonpaw. Briar greens, "Ach ja, ze is toch nog zo klein!" Haar staart zwiepte vrolijk heen en weer, de poes leek voorlopig nog niet van plan om uit de boom te komen, en zij niet om er in te klimmen, nee, absoluut niet, dus ging Briarpaw terug normaal staan. "En hoe heb jij dan in StarClansnaam onze prooistapel opgehoogd? Voor zover ik weet zijn rogues als jij vooral bezig met onze prooi stelen!" riep Salmonpaw. De rosse poes lachte en wandelde enkele rondjes rondom de boom. "En zelfs al zou jij ons hebben geholpen," vervolgde ze Salmons zin, "wie zegt dan dat jij dat niet voor iets hebt gedaan? Een lesje kruidenkunde misschien? Of... Misschien heb je iemand uit onze clan meegenomen om samen met jou rogue te worden." Ze stopte met wandelen en keek omhoog. "Kom er dan uit! Lafaard! Ben je misschien te bang om het tegen ons op te nemen?" riep ze naar boven en wandelde terug naar waar ze daarnet stond. "Een leugenaar én laf," fluisterde ze grijnzend in Salmons oor.

-onze kluns is being mean x'D

"Ach, wat heeft ze een schattig hoog stemmetje," spotte de ene poes. "Ach ja, ze is toch nog zo klein!" miauwde de rosse poes. Daar kwam de volgende vraag op Roxy afgestormd. "En hoe heb jij dan in StarClansnaam onze prooistapel opgehoogd? Voor zover ik weet zijn rogues als jij vooral bezig met onze prooi stelen!" riep de andere poes. De rosse poes lachte en wandelde enkele rondjes rondom de boom. "En zelfs al zou jij ons hebben geholpen," vervolgde de rosse poes , "wie zegt dan dat jij dat niet voor iets hebt gedaan? Een lesje kruidenkunde misschien? Of... Misschien heb je iemand uit onze clan meegenomen om samen met jou rogue te worden." "Kom er dan uit! Lafaard! Ben je misschien te bang om het tegen ons op te nemen?" riep de rosse poes naar boven en wandelde terug naar waar ze daarnet stond. Roxy schrok van de poezen. Waarom deden ze dit? Roxy wist niet of ze de namen van de katten mocht opnoemen die haar hadden geholpen. "Een kater van jullie clan heeft me geleerd hoe ik adders moet doden. Ik heb samen met twee andere thunderclankatten nog een paar manen geleden een das verjaagd uit het bos hier." begon Roxy. Ze wist dat de poezen direct met haar konden afrekenen. "Graaf daar achter die boom, een paar vossenlengtes van jullie. Daar liggen wel zeven dode diertjes die ik net heb gevangen voor jullie." Roxy wees met haar staart naar de plek waar ze de diertjes had begraaft. Nu moeten de poezen haar wel laten gaan.

Briar deed enthousiast mee in de pesterijtjes. Salmonpaw ging haar steeds meer mogen. Ze was tenminste niet zo extreem brave poes die wilde dat iedereen vriendjes was. "Een leugenaar én laf," fluisterde ze in Salmonpaws oor. De grijsbruine tabby grijnsde. "Ik lieg beter dan zij", fluisterde ze terug. "Een kater van jullie clan heeft me geleerd hoe ik adders moet doden. Ik heb samen met twee andere thunderclankatten nog een paar manen geleden een das verjaagd uit het bos hier", zei de rogue. Salmonpaw lachte. "Oh ja? Wie dan?" vroeg ze. Ze was zelf nogal goed in smoesjes en leugens verzinnen, dus een verhaal als dit geloofde ze niet gauw. Zoiets kon iedereen wel zeggen. "Graaf daar achter die boom, een paar vossenlengtes van jullie. Daar liggen wel zeven dode diertjes die ik net heb gevangen voor jullie", ging de rogue door. Haalde ze nu een grapje met hen uit of zaten er echt prooien in de grond? Salmonpaw was te trots om het te gaan checken. Ze ging echt niet laten zien dat ze twijfelde. Ze zou later nog wel kijken. "En wat dan nog? Je denkt toch niet dat ThunderClan de hulp nodig heeft van een zielig roguepoesje?" vroeg ze met een spottend lachje.

Ze lachte de rogue recht in haar gezicht uit toen ze zei dat ze voor hen had gejaagd. "En wat dan nog? Je denkt toch niet dat ThunderClan de hulp nodig heeft van een zielig roguepoesje?" Gevatte opmerking, vond ze. Wat een loser, ze was zo bang dat ze zelfs haar prooi - gestolen prooi - aan hen wou geven. "Zal ik eens wat zeggen," mauwde Briarpaw hevig. "Als eerste: wij eten geen voedsel dat is vergiftigd door rogue poten. En ten tweede: waarom jaag jij op Thunderclangebied? Je hebt geen recht hier te zijn, en al zeker niet te jagen. Of dat het nu voor ons is of niet." Dat stond vast, rogue hadden een eigen territorium, en het was groot, konden ze daar dan niet blijven? "Oefening baart kunst, zeker?" fluisterde ze nog lachend terug op Salmons opmerking over liegen. Zij zou zeker veel hebben gelogen, over haar 'kunsten' als jager en vechter, onze beroemde Salmonpaw. Briarpaw grinnikte om haar eigen opmerking.

"Oh ja? Wie dan?" miauwde de ene poes. "En wat dan nog? Je denkt toch niet dat ThunderClan de hulp nodig heeft van een zielig roguepoesje?" voegde ze er nog bij. Voor Roxy iets kon zeggen moest natuurlijk de rosse poes ook nog iets zeggen. "Zal ik eens wat zeggen," mauwde de rosse poes hevig. "Als eerste: wij eten geen voedsel dat is vergiftigd door rogue poten. En ten tweede: waarom jaag jij op Thunderclangebied? Je hebt geen recht hier te zijn, en al zeker niet te jagen. Of dat het nu voor ons is of niet." Roxy spande en ontspande haar nagels. Hier ging haar preek dan. "Wie, namelijk een ene Moonstorm en een Mistmoon. Kennen jullie ze? En jullie hebben hulp nodig. Waarom? Omdat de bloodclanners de thunderclan heeft overgenomen niet? Ik heb gehoord dat jullie niet meer zoveel prooi hebben. Dus wil ik jullie helpen. Ik geloof dat er drie diertjes liggen die daar begraven zijn, komen van mijn territorium. De bloodclanners mogen dan wel op jullie territorium komen, maar ik niet? Waarom de bloodclanners dan wel?" miauwde Roxy hevig terug. Claw had nog maar net een paar manen geleden de thunderclan overgenomen. Claw is nu de leider van de thunderclan.

"Oefening baart kunst, zeker?" fluisterde Briarpaw. Salmonpaw beantwoordde dit enkel met een mysterieus glimlachje. Ze luisterde geïnteresseerd naar Briarpaws bijdrage aan de discussie. "Mooie", zei Salmonpaw zacht tegen haar. Ze keek omhoog, waar ze tussen de bladeren een langharige poes meende te ontwaren. Moonstorm en Mistmoon? "Jammer dat Moonstorm en Mistmoon niet in de buurt zijn, rogue. Die namen kun je gewoon ergens opgevangen hebben. Heb je veilig hoog in de bomen mijn clangenoten af zitten luisteren?" BloodClanners? Wat was dit voor onzin? Ze schudde lachend haar hoofd. "De enige indringer hier ben jij, rogue", zei ze.

- Dit topic speelt zich nog voor het hele BloodClangebeuren af

De rogue deed een hele uitleg waar ze maar met een half oor naar luisterde, het was niet interessant en het kon haar niet schelen. Toen Salmon begon te praten stopte ze haar dromen en knikte onderwijl het luisteren. "We geven je één kans om uit de domme boom te klimmen en als de hazewind hier vandoor te gaan, anders klimmen we in die boom om je er persoonlijk uit te meppen," riep ze naar boven, maar hoopte dat haar woorden voldoende indruk maakten. No way dat ze terug ging klimmen, ze had haar poot net nog verzwikt, zo dom was ze nou ook weer niet. "Ik tel tot tien," riep ze en ging zitten. Briarpaw telde tot tien terwijl ze de poes zittend recht in d'r ogen aankeek.

-beetje flut^^

Onderwerp: Re: [open] Little mouse, you're going to die!