[open] Little mouse, you're going to die!

Salmonpaw rekte zich eens uit en gaapte een heerlijke, wijde gaap. Shellblade had haar een dagje vrij gegeven en ze was van plan zich er ieder moment zo bewust mogelijk van te zijn dat ze helemaal vrij was. Ze knipperde langzaam met haar ogen en zwiepte lui met haar staart. Ze was helemaal niet lui. Ze was dan ook van plan om deze dag volledig te besteden aan haar vooruitgang, maar ze had nu de vrijheid om even lui te zijn, dus die vrijheid zou ze nu eerst even gebruiken ook! Als ze de Zonnerotsen nog hadden gehad, had ze daar nu lekker op kunnen liggen, maar daar lagen nu vast allemaal van die stomme visvreters heerlijk te bakken in het zonnetje. Ik hoop dat ze allemaal een zonnesteek krijgen en doodgaan, dacht Salmonpaw fel. Haar ergernis maakte een einde aan haar fijne, luie gevoel. Tijd om aan de slag te gaan.

Het zachte geritsel trok haar aandacht en toen ze het geluid stilletjes volgde, zag ze een muis zitten. Salmonpaw sloop stil verder tot ze op de goede afstand was om te kunnen springen, maar ze wachtte nog even om te kijken. Het was een dik, grijsbruin beestje en het was zich van geen kwaad bewust. Hij dacht nu nog dat hij het eeuwige leven had, maar hij zou zo op ruwe wijze ongelijk bewezen worden. Een klein glimlachje speelde om Salmonpaws lippen. Zij zou een einde kunnen maken aan zijn miezerige muizenleventje en ze kon zelfs kiezen wanneer. Ze kon nu springen, of nog even wachten tot hij dat pitje waar hij op zat te knabbelen op had. Haar keus. Het was een interessante gedachte. Ze knipperde een keer met haar ogen. Nu had ze wel lang genoeg gewacht. Ze sprong bovenop de muis, die op het laatste moment nog probeerde te vluchten, maar daar niet in slaagde. Ze had hem kunnen laten lijden, en de gedachte dat ze die macht had was... vreemd, maar ze deed het niet. Waarom zou ze? Ze vond het echt niet leuk om een doodsbange muis te zien. Met een snelle beet doodde ze het diertje, waarbij ze de botjes tussen haar tanden hoorde kraken. Een huivering trok door haar heen. Ze mompelde een maar half gemeend bedankje naar StarClan - zij had die muis toch gevangen, niet haar voorouders? - en legde de muis neer. Ze wilde hem net gaan begraven, toen ze merkte dat er nog een kat aanwezig was.

Briarpaw liep maar wat rond, ze had weeral niets te doen dus ging ze maar wat ronddartelen door het territorium. Plots zag ze een kat staan, dus wou ze hallo zeggen, maar ze merkte dat die in jachthouding stond, en toen Briarpaw haar oren spitste, hoorde ze het zachte geritsel van een muis, dus zei ze maar niets en wachtte tot de kat haar prooi had gevangen. Ze vond het wel een beetje raar dat het zo lang duurde om op een muis af te springen. Toen de andere kat het diertje had gevangen en begraven, kuchte Briarpaw en stelde zich op haar eigen aparte manier voor: "Hallo! Ik ben Briarpaw, misschien wist je dat al, maar dan weet je het nu zeker! En euhm... Wie ben jij als ik vragen mag? Ik heb je wel al eens gezien in de apprentices den, maar toch, ik ben slecht in namen." Ze zei het te vrolijk, te enthousiast en zonder ook maar een klein beetje verlegenheid. Briarpaw besefte niet dat haar drukte ook wel eens katten kon afschrikken.

Salmonpaws aandacht werd getrokken door het kuchje en ze keek op van de muis om Briarpaw te zien staan. Ondanks dat Salmonpaw haar naam al kende, begon Briarpaw zich voor te stellen. "Hallo! Ik ben Briarpaw, misschien wist je dat al, maar dan weet je het nu zeker! En euhm... Wie ben jij als ik vragen mag? Ik heb je wel al eens gezien in de apprentices den, maar toch, ik ben slecht in namen", ratelde de apprentice. Salmonpaw was even stil om af te wachten of er nog een tweede waterval achteraan zou komen, maar toen antwoordde ze simpel, in één woordje: "Salmon." Ze richtte haar aandacht weer op de muis die ze had gevangen en veegde er wat aarde overheen. "Ga je mee jagen?" vroeg ze aan Briarpaw. In je eentje jagen kon soms saai worden, dus wat gezelschap, al was het dan misschien overenthousiast, praatgraag gezelschap, was altijd welkom.

De poes stelde zich voor als Salmon, en vroeg Briar om mee te gaan jagen terwijl ze haar prooi begroef. "Ja natuurlijk, ik heb toch niets te doen. Lijkt me leuk", miauwde ze vrolijk. Ze trippelde vooruit tot ze de geur van een duif proefde. "Sst", fluisterde ze, en ze ging over in sluiphouding, traag sloop Briarpaw naar voren, klaar om op het beest af te springen. Zo snel als ze kon spurtte Briarpaw naar de muis toe, nam het in haar poten. Snel begroef ze het beest en liep terug naar Salmonpaw. "Er is op het moment niet veel te doen hè?", vroeg Briarpaw aan Salmon.

"Ja natuurlijk, ik heb toch niets te doen. Lijkt me leuk", miauwde Briarpaw vrolijk. De twee katten liepen door tot Briarpaw iets leek op te merken. "Sst", fluisterde de poes. 'Sst' mij niet, jij bent degene die de hele tijd praat, dacht Salmonpaw verontwaardigd. Ze liet de andere apprentice haar gang gaan en al gauw had ze een prooi gevangen. "Er is op het moment niet veel te doen hè?", vroeg Briarpaw. Salmonpaw grijnsde. "Niet echt, hè? Ik verveel me dood hier. Als je al veel muizen gevangen hebt, wordt het op een gegeven moment nogal saai", antwoordde ze, terwijl ze het liet klinken alsof zij al bergen muizen had gevangen in plaats van alleen die ene.

"Niet echt, hé?", grijnsde Salmon "Ik verveel me dood hier. Als je al veel muizen gevangen hebt, wordt het op een gegeven moment nogal saai." Briarpaw lachte, zo was het ook echt. Ze had al een maan niets gedaan, verveling genoeg. "Ja, als je dan tot apprentice wordt benoemd, dan droom je ervan om op muizen te jagen. En nu..." Het is in elk geval beter dan gewoon liggen of teken uit de elders' vachten halen, dacht Briar.

flut^^

"Ja, als je dan tot apprentice wordt benoemd, dan droom je ervan om op muizen te jagen. En nu..." miauwde Briarpaw lachend. Salmonpaw grijnsde. "Absoluut. Ik zou willen dat er eens iets échts gebeurde. Als Silverstar nou eens zou besluiten om de Zonnerotsen terug te veroveren..." Ze snoof geërgerd. "Ik kan het niet aanzien dat die visvreters op onze stenen luieren." Waarom deed Silverstar er niets aan? Firestar was gestorven voor die rotsen, Silverstar kon hem op zijn minst wreken.

"Absoluut. Ik zou willen dat er eens iets échts gebeurde. Als Silverstar nou eens zou besluiten om de Zonnerotsen terug te veroveren... Ik kan het niet aanzien dat die visvreters op onze stenen luieren.", snoof Salmon. Briar knikte. "Ja, ik wil die rotsen terug, en bovendien, die stinkerds hebben die toch nergens voor nodig, zij hebben genoeg plaats om te jagen, te zonnen en alles wat ze daar ook doen. Wij hebben niet eens meer toegang tot de rivier. En dan heb je ook nog het feit dat de Starclan ons de zonnerotsen heeft gegeven, en zij hebben de andere kant van de rivier." boos staarde Briarpaw voor zich uit en beroef haar klauwen in de grond. 'Houd je in!', sprak ze zichzelf toe. Het was niet eerlijk, het was gewoon niét eerlijk.

"Ja, ik wil die rotsen terug," beaamde Briarpaw, "en bovendien, die stinkerds hebben die toch nergens voor nodig, zij hebben genoeg plaats om te jagen, te zonnen en alles wat ze daar ook doen. Wij hebben niet eens meer toegang tot de rivier. En dan heb je ook nog het feit dat de Starclan ons de zonnerotsen heeft gegeven, en zij hebben de andere kant van de rivier." De rossige poes leek zich er behoorlijk over op te winden. Salmonpaw grijnsde. Het was altijd fijn als anderen het met je eens waren. "Misschien zouden we dat ook tegen Silverstar moeten zeggen, want hij lijkt het nog niet echt door te hebben. En wat als het nog heter en droger wordt? Als wij niet bij de rivier mogen, vallen onze elders straks nog bij bosjes neer!" Eigenlijk was het meer het gevoel van onrechtvaardigheid en de zin in wat actie die haar motiveerde, maar hiermee had ze toch ook wel een punt. Misschien kon ze hun leider hiermee zelfs wel overhalen om eindelijk eens in actie te komen tegen die vervloekte fishfaces!

OOC: Sorry voor de laatheid ^^"

Terwijl Briar nog actiever werd dan normaal miauwde Salmon: "Misschien zouden we dat ook tegen Silverstar moeten zeggen, want hij lijkt het nog niet echt door te hebben. En wat als het nog heter en droger wordt? Als wij niet bij de rivier mogen, vallen onze elders straks nog bij bosjes neer!" Woest en vol andrenaline begroef ze haar nagels in de grond, als het kon zou zij ze zelf terugveroveren! "Als ik een warrior zou zijn zou ik mijn gedacht eens gaan zeggen!", beaamde de rossige kat terwijl haar vacht oprees. Plots rook ze muis, door haar verbeelding eigenlijk eerst vis, omdat ze te veel aan die visvreters dacht, maar bedacht zich toen dat het doodgewoon muis was. Briarpaw zakte door haar poten en sloop geruisloos naar voren, klaar om toe te slaan. Het had zo'n mooie sprong kunnen zijn als ze maar niet had gestruikeld over een boomwortel toen ze zich afstootte. De kattin viel hard op haar gezicht met haar snoet vlak voor de muis zodat ze kon zien hoe die geschrokken wegliep naar haar holletje. Grauwend stond ze op. Oh wat schaamde ze zich! "D... dat gebeurt eigenlijk nooit," miauwde ze haperend en keek blozend onder haar rode vacht naar de andere apprentice. Briar zag er plotseling de lol er wel van in en begon hard te lachen (op de manier hoe katten dat ook mogen doen xD), typisch iets voor haar om te doen.

OCC: maakt niets uit hoor, heb alle tijd van de wereld

"Als ik een warrior zou zijn zou ik mijn gedacht eens gaan zeggen!", riep Briarpaw vurig. Salmonpaw vond het wel amusant om te zien hoe de andere apprentice zich er nog erger over opwond dan zijzelf. De rossige poes merkte een muis op en begon te sluipen, maar waarschijnlijk was ze nog een beetje afgeleid door haar vurige emoties wat betrof de zonnerotsen, want ze kreeg het voor elkaar om over een toch best wel duidelijk zichtbare boomwortel te struikelen. Salmonpaw was niet de vriendelijkste kat op aarde en lachte Briar vierkant uit. Zoiets zou haar nou nóóit overkomen. "D... dat gebeurt eigenlijk nooit," stamelde Briarpaw geschrokken. "Ja ja, smoesjes", zei Salmonpaw, nog altijd nagrinnikend. Briar moest er zelf ook wel om lachen. Salmonpaw zou in haar situatie niet gelachen hebben. Zij zou er alles aan gedaan hebben om het te laten lijken dat het de bedoeling was geweest, al kon ze zo gauw niet bedenken hóé ze dat gedaan zou hebben. Maar ach, alleen maar fijn voor die Briar dat ze haar stommiteiten zo makkelijk weg kon lachen.

Briar vond het niet erg leuk dat Salmon haar zo uitlachte, maar goed, iedereen blundert ook wel eens. "Ja ja, smoesjes," lachte Salmon, en Briar moest nog harder lachen, maar herpakte zich weer, althans, ze giechelde enkel nog. "Niks smoesjes, ík ben de beste jager van deze vier clans!", lachte ze, dat was ze dus totaal niet, ze had nog amper trainingen achter de rug. Briar was de sunning rocks al helemaal vergeten. Ze hoopte dat er snel nog prooi ging komen, dan kon ze haar blunder weer goed maken.

flut sorry

"Niks smoesjes, ík ben de beste jager van deze vier clans!", riep Briar. Salmonpaw lachte. "Mocht je willen", miauwde ze. "De laatste keer dat ik het checkte, was de naam van de beste jager van het bos toch echt Salmonpaw." Ze gaapte eens. "Weet je, eigenlijk is jagen best wel saai. Kun je klimmen?" miauwde ze. Zij had net leren klimmen. Maar ja, haar mentor was ook een oud-SkyClanner. Ze had eigenlijk geen idee wie Briars mentor was. Waarschijnlijk zat zij met een doodgewone ThunderClanner opgescheept. Maar Salmonpaw was zo aardig, zij zou haar best de fijne kneepjes van de klimkunst bij willen brengen.

Salmon vroeg of Briar kon klimmen. Ze lachte(weeral). "Als je één en een halve vosssenlengte hoog in een boom geraken en dan hard naar beneden vallen meetelt," grijnsde ze, "dan wel, ja." De poes keek naar een dikke boom en sprong erin om een demonstratie te geven. Onhandig zette ze de ene klauw naar boven voor de andere. Na nog niet eens één vossenlengte te hebben bereikt viel ze voor de tweede keer die dag naar beneden. Briarpaw viel hard op haar rug, ze voelde iets kraken en kon haar linker-achterpoot niet meer bewegen zonder zichzelf pijn te doen. "Sh*t," vloekte ze heel stil. Dit was vrijwel de slechtse klim die ze ooit had gemaakt, gelukkig was haar poot niet gebroken, dat kon je zo voelen. Ze had hem enkel verstuikt, misschien enkel gekneusd. "Doe eens voor," lachte ze, zo kon ze ook eens zien hoe je dan wel goed moest klimmen, om haar pijn weg te werken en te laten zien dat ze zichzelf geen pijn had gedaan.. Ze wou niet als een watje overkomen bij Salmonpaw, die dat waarschijnlijk al vond.

Salmonpaw trok een wenkbrauw op toen Briarpaw besloot een demonstratie van haar klimkunsten te geven, kort nadat ze zelf al had aangegeven dat ze er niets van kon. Uiteraard ging het helemaal mis. De rossige poes viel achterover naar beneden, daarbij landend op haar achterpoot op een manier die er een beetje pijnlijk uitzag. Ze vloekte zacht en Salmonpaw moest moeite doen een grinnik in te houden, al was ze ook wel een beetje bezorgd. Ze schudde haar hoofd. Nou, eigen schuld als er iets met haar aan de hand was. "Doe eens voor," zei Briarpaw met haar eeuwige, zorgeloze lachje. Salmonpaw grijnsde tevreden. "Met genoegen", miauwde ze met een zwiep van haar staart. Ze liep naar de boom toe en keek eens rustig omhoog. Geen reden tot haast. Een rustige kat zag er veel meer uit als een expert, meende ze. En een expert was precies wat ze was. Of nu ja, wat ze zou wórden als ze goed bleef trainen. Ze maakte een sprong en haakte haar klauwen in de bast. Het zag er iets onhandiger uit dan ze had gewild, maar ze zei tegen zichzelf dat Briarpaw waarschijnlijk al onder de indruk zou zijn als ze niet uit de boom viel. Ze gebruikte de techniek die ze van haar mentor had geleerd: voorpoten hoger neerzetten, afzetten met de achterpoten en ze een stuk hoger weer in de bast haken. Herhalen. Tot ze de eerste tak bereikte, met een beetje pijn aan haar poten van het hangen, proberend te doen alsof ze helemaal niet buiten adem was. Met een trots glimlachje keek ze naar beneden, naar Briarpaw. "Zo doe je dat", zei ze, niet geheel ontevreden met zichzelf.

Briar keek toevanuit haar 'comfortabele' zitplek hoe Salmon soepel in de boom sprong en naar boven klom alsof het niets was. Gefascineerd keek ze toe hoe ze op de laagste tak, dienog steeds vrij hoog lag, ging staan."Zo doe je dat." Verwonderd bekeek de rode kat de hoogte van de tak eens goed, als zij dat ook maar eens zou kunnen.. "Mooi..." mauwde ze, alsof zij dat zelf net zo makkelijk zou hebben gedaan, zonder die domme 'fout'. "Heb je een paar goeie trucs?", mauwde ze nonchalant, en stond op, met haar geforceerde voet. Voorzichtig steunde ze erop, om niet te laten zien wat een sukkel zij was.

Sorry voor het late en korte antwoord..

"Mooi..." miauwde Briarpaw. "Heb je een paar goeie trucs?" Ze poes probeerde overduidelijk nonchalant te klinken, maar aangezien Salmon zelf zo graag toneelspeelde, kon ze het ook best goed herkennen als iemand anders deed alsof. Salmonpaw lachte kort om Briarpaws vraag. "Klimmen is niet iets wat je doet met simpele trucjes, Briarpaw. Het gaat allemaal om techniek, talent en oefening", zei ze, alsof ze een expert op het gebied was, terwijl ze een beetje wankelde op de tak. "Maar ik help maar al te graag", vervolgde ze met een glimlach die er iets minders spottend en iets vriendelijker uitzag dan hiervoor. Ze merkte zelf ook dat ze niet helemaal stevig stond, dus voor ze zichzelf voor schut zou kunnen zetten door te vallen, sprong in een keer van de tak naar beneden. Ze landde hierbij, zoals het een echte kat betaamt, netjes op haar vier pootjes. Ze wenkte Briarpaw met een zwiepje van haar staart naar de boomstam. "Goed, zet eerst maar je voorpoten tegen de stam", miauwde ze om te beginnen. Ze dacht tijdens het uitspreken van deze zin goed na over wat ze hierna moest zeggen. Ze kon het nu zelf, maar het uitleggen aan een ander was altijd een tikkeltje moeilijker. Hoe had Shellblade het precies gezegd?

"Klimmen is niet iets wat je doet met simpele trucjes, Briarpaw. Het gaat allemaal om techniek, talent en oefening." Briarpaw kuchte, wat kon zij opscheppen! "Maar ik help maar al te graag." Salmon sprong behendig naar beneden en belandde als een professionele boomklimmer op haar vier poten. Ze stond ervan versteld. "Geweldig," glimlachte de rosse poes terug naar de ander, die oprecht vriendelijk naar haar leek te glimlachen. "Goed, zet eerst maar je voorpoten tegen de stam." Ze luisterde aandachtig en deed wat haar gezegd werd. "Hmhh...", mompelde ze kort. Met haar poten tegen de stam keek Briarpaw eens goed naar boven, het was best een hoge boom. Ze slikte kort. "En nu?", vroeg ze zenuwachtig, de kattin hoopte dat na deze 'training' ze een beetje deftig in een boom kon klimmen.

Briarpaw liet haar nonchalance meteen helemaal vallen toen de 'training' begon. Ze leek een beetje zenuwachtig. Salmonpaw merkte dat ze het meteen helemaal leuk vond om zon lesje te geven. Ze voelde zich er meteen zo heerlijk superieur door. Ze zag er nu al naar uit om later haar eigen apprentice te hebben, die naar haar op zou kijken en aan wie ze al haar kwaliteiten door zou kunnen geven. Ze zou een geweldige mentor zijn. Briarpaw volgde haar eerste aanwijzing op. "Iets hoger", zei Salmonpaw. Je moest genoeg ruimte hebben voor je eerste sprong. "Zet je dan af en grijp de bast vast met je achterpoten. Laat je gewicht vooral op je achterpoten rusten, anders gaan je voorpoten snel pijn doen."

Zo stond ze daar, met haar poten op een boom, dacht de jonge poes plots bij zichzelf, het moest vast een geweldig zicht zijn in de ogen van Salmonpaw. "Iets hoger," miauwde die. Braaf deed ze wat haar was gezegd, maar de apprentice moest wel weten dat ze dat niet meer zal zien, een gehoorzame Briarpaw. Ze grijnsde kort en hoorde toen weer de ander; "Zet je dan af en grijp de bast vast met je achterpoten. Laat je gewicht vooral op je achterpoten rusten, anders gaan je voorpoten snel pijn doen." Ze knikte en sprong omhoog, zette haar klauwen in de boom en leunde op haar achterpoten, op haar ene verzwikte, de kattin maakte een grimas van pijn, gelukkig was ze hoger dan de ander, die zou zich platlachen als ze haar gezicht zo zou zien. Briarpaw dacht na over wat Salmon had gedaan toen zij in de boom klom, poot voor poot naar boven, voorzichtig deed ze het, de angst om te vallen negerend. Zwetend van schrik kwam ze bij de eerst tak waar Salmon net op had gestaan, in plaats van er trots op te gaan staan sloeg ze al haar klauwen in de tak en ging ertegen liggen, zodat ze niet meer kon vallen. "En nu...", fluisterde ze tegen zichzelf, en toen luider, deze keer tegen Salmonpaw: "Naar beneden springen." En wankel duwde ze zich af en landde op haar poten op de grond, waarna ze omviel van de schok. Ze grijnsde, het was niet spectaculair, maar het was ten minste gelukt.

Onderwerp: Re: [open] Little mouse, you're going to die!