I can't be blamed ( Gebortentopic)

“I do not suffer from insanity, I enjoy every minute of it.”

Edgar Allan Poe

de rode poes liep met grote passen door het oude skyclan gebied heen, Ze was opzoek naar de Starlake zoals het genoemd werd ze had er veel over gehoord en wilden het wel eens met eigen ogen zien hoe mooi en prachtig het was, tijdens het lopen keek de poes nog even naar haar buik hat was erg dik heel erg dik ' Het is bijna tijd' klonk een stem redelijk rustig instemd knikte ze het zou inderdaad niet lang meer duren voordat die mormels haar leven zouden verpesten,opeens stopte de kattin met lopen van alles ging door haar heen vooral het feit dat de kittens van hurricane waren ' HOE STOM KON JE OOK ZIJN? NU HEB JE ZIJN KITTENS!' Met een plof plofde de poes op de grond het geschreeuw drunde door haar kop heen ze zakte simpel wel gewoon door haar poten heen 'Im sorry' maiwude ze zachtjes ze voelden dat haar ogen vochtig werden het was allemaal haar schuld ze had er een potje van gemaakt het zou haar ok niet verbazen dat als ripa hoort dat het niet zijn kittens zijn haar ook gewoon alleen laat net als idereen doet, ze was gewoon een mislukking in had nooit geboren mogen worden haar ouders hadeen haar gewoon gelijk moeten vermoorden dan had ze hier nooit gestaan dan was dit nooit gebeurt dan was ze in een bettere plek en niet hier, met haar cyan blauwe ogen keek ze naar haar poten ze voelden een paar druppeles op haar neus belandde ' Als of zde het weten' de rode tabby zuchte en ging op haar zij liggen, ze keek om hoog en zag hoe de wolklose hemel veranderen in een grijze wereld, met haar nagels boorde ze in het natte grond ze voelde zich slecht heel slecht net als of ze elk moment kon ovvergeven, plus had geen idee hoe ze dit moest doen ze had nog nooit een andere kat gezien die kittens op de werled bracht ' Je moet gewoon hopen op het beste' brat begon hard te grommen ' Hopen op he beste?! ik hopp dat alle kitten DOOD geboren zullen worden!' vol kwaadheid had de kattin niet in de gaten dat haar ene oog weer groter werd en de ander een spleetje was, opeens vulden een geur haar neus gaten de poes keek op eerst dacht ze dat het ripa was maar ze kon al snel ruiken dat ze fout zat al was de kat te ver weg om echt te zeggen wie het dan was, Brat wilden opstaan en weg lopen ze wilden even alleen zijn opeens ging er een pijnlijke steek door haar buik heen pijnlijker dan bij de andere steken die ze ooit gehad had, haar adem haling versnelde, ze voelde dat ze in paniek raakte wat moest ze doen?!

from Kíli @ Kickstart

eerste poes hurricane

De kater snoof de geuren van verbrand hout in. Zijn pels was verzorgd en zijn ogen waren weel helder, wat betekent dat hij meer dan gelukkig was. Zijn ziel was niets meer dan een lege huls en zijn hart was maar een leeg, zwart gat. Toch dacht het stemmetje in zijn hoofd er anders over. "Je moest haar eenmaal meer liefde geven," sprak het stemmetje weer. Hurricane keek gestoord op "Oh of course, het is weer mijn fout, huh?" miauwde hij nogal gefrustreerd. Toch had hij wel wat hardhandig gedaan tegen de poes. Ondankd alles hield hij van zijn kittens. De kater rook een bekende geur, al was het te ver om te ruiken. Toch besloot hij het te negeren, hij kwam tenslotte hier om te jagen.

De poes keek opgelucht op toen de steek voorbij was met een plof lande haar kop op de harde grond ze was zo moe ze kon bijna niet meer slapen ze kreeg geen hap door haar keel en ze voelden zich gewoon als een oude elder, het verraste de poes wel dat de bloodcln geur niet dichter bij kwam eigenlijk was ze wel blij ze had echt geen zin in een andere kat ze wilden gewoon even alleen zijn en rustig liggen, Het was bij de starlake vaak rustig en dat was nu ook zo je hoorde alleen het water en wat vogels fluiten maar veder was het redelijk rustig, iets wat haar wel blij maakte gewoon een keer rust even niks behalve stilte.

♥ Isa

kort ;x

De kater keek neer op de horizon dat nog net te zien was. Zijn blik gleed op iets roods en veranderde van blij naar teleurgesteld. Waarom moest die kattin altijd zijn pret bederven? "Come on, ik weet dat je haar nog leuk vind." De kater gromde en schudde zijn kop "Jij hebt hier niks over te zeggen," siste hij. "Help er is, volgens mij komen de kittens." De zwarte kat schudde koppig zijn hoofd. "Doe het lekker zelf," normaal zei hij dat tegen iedereen als hij bevelen kreeg maar hij zat nu te praten tegen een stemmetje. "Oké, wat jij wil.t" Nu pas merkte Hurricane wat hij net zei. "Wacht!" Helaas kon hij niet meer bewegen, hij kon niet eens meer praten. Hurricane gromde mentaal toen hij naar de poes liep. "Hulp nodig?" vroeg hij nogal bezorgd. Zonder iets te zeggen liep hij weg en zocht naar papaverzaadjes. Hmm, Rina had wel wat over dat gezegd. Uiteindelijk vond de kater de zaadjes en nam ze mee in een groot blad. "Als je pijn hebt moet je maar een paar nemen." legde hij uit.

Brat be like: wtf?! xD

De rode poes begon te grommen toen een zwarte kater in beeld kwam ze wist gelijk wie het was ' Hurricanr geweldig' klonk een stem streng de poes wilden haar bek openen doen maar hield zich zelf stil toen ze de stem van de kater hoorde "Jij hebt hier niks over te zeggen," siste hij. brat schudde met haar kop en grijnsde ' Of course i do, ITS ALL ABOUT ME!' schreeuwde ze kwaad haar nagels schoten uit haar hulzen, Er ging weer een pijnlijke steek door de buik van de kattin met haar nagels boorden diep in de grond, het deed zo pijn "Wacht!" klonk het met een verbaasd gezicht keek ze op ' What?!' siste ze kwaad Hurricane gromde mentaal toen hij naar de poes liep. "Hulp nodig?" vroeg hij nogal bezorgd, voordat de poes iets terug kon zeggen liep hij weg met een strake blik keek ze hem na ' What is he doing?' klonk een stem redelijk verbaasd ' LAAT JE MIJ NOU ACHTER?' schreeuwde de poes hem na dat zou hij toch niet doen? Uiteindelijk vond de kater de zaadjes en nam ze mee in een groot blad. "Als je pijn hebt moet je maar een paar nemen." legde hij uit, de poes sloeg met haar poot het blad weg ' I DONT HAVE ANY PAIN' siste ze ' Im fine' vervolgde ze op een rustigere toon maar nog steeds kwaad, voordat de poes iets anders kon zeggen ging er weer een pijnlijke steek door haar buik heen het deed zo veel pijn met een plof legde ze haar kop op de grond haar adem haling versnelde in een rap tempo en haar nagels hakte diep in de grond, Al snel vulden de geur van bloed haar neus gaten en voordat ze het wist lag een kitten naast haar een dochterje alleen iets klopte niet de rode poes boog haar kop over het kleine katje heen, het bewoog niet met haar poot gaf ze het een por nog steeds geen beweging ' Its dead' klonk een stem de poes likte het vliesje van de kitten af en zag al snel dat het de zelfde vacht had als zij zwijgend staarde ze naar het beestje tot ze uitendelijk het ruw opzij duwde met haar poot ' Take it away i dont wanna look at it anymore' siste ze nors ze keek de zwarte kat streng aan, Hopelijk kwam ripa snel ze had echt geen zin om de hele bevalling met hem hier te zitten.

dit was de NCP kitten max en ik hebben toch besloten om het dood geboren te laten worden, veder gaat alles wel door ^^ post hurricane

Ripa was een stukje aan het wandelen, eigenlijk aan het rennen. Hij had namelijk al gehoord dat Brat het kamp uit was gegaan, het liefst had hij gewoon dat ze in het kamp beviel maar nee ze moest al weer zo nodig weg. Hij volgde haar geur, alleen haar geur was ook gemixt met een andere Bloodclan geur. Tot de twee geuren sterker leken te worden sloop hij naar voren en verstopten zich in een bosje, wat deed Brat met die zwarte kater. "Jij hebt hier niks over te zeggen," siste de zwarte kater. Zijn klauwen ontbloten toen de zwarte kater zo'n toon erop neer legden. Hoe durfde hij, hij gromde lichtelijk. "Help er is, volgens mij komen de kittens." Miauwde Brat, de zwarte kat schudde koppig zijn hoofd. "Doe het lekker zelf," Vervolgde de zwarte kater. Wat was hier in gods naam aan de hand, waarom was die zwarte kater hier. Zijn rode ogen versmalden, "Oké, wat jij wil.t" Miauwde de zwarte kater. Nu begreep hij het helemaal niet, eerst wilde hij niet helpen en nu wel. "Als je pijn hebt moet je maar een paar nemen." Zei de zwarte kater daarna, zijn ogen versmalden hij ging in aanvalshouding. Eigenlijk had Brat tussen al die woorden van de zwarte kater zitten schreeuwen plus de kater liet haar achter voor achterlijke zaden?! ' Take it away i dont wanna look at it anymore' siste Brat kwaad, hij besloot om eruit te komen en sprong grommend richting de zwarte kater. Zijn staart zwiepte kwaad, hij stond voor Brat. Hij wilde kwaad zijn over wat hij over Brat had verteld alleen er lag een dode kitten voor de zwarte kater, zijn ogen werden groter. Hij keek de zwarte kater met woeden aan, "hoe durf je! Eerst Brat uitschelden en nu een van mijn en hare kittens vermoorden?! Schreeuwde hij op de kater af en zetten stappen naar de kater toe, hij probeerde een paar keer uit te halen naar het gezicht van de zwarte kater. Hij keek de zwarte kater kwaad aan, hoe durfde hij.

Natuurlijk had ze hem alang geroken, het verbaasde haar dan ook niet dat hij voor haar sprong en in aanval houding ging een kleine grijns vormde op het gelaat van de poes terwijl ze keek hoe de bruine kater hevig begon uittehalen 'Ripa!' ze schreeuwde zijn naam op de meest verassende stem die ze kon op zetten ' Look what he did to me! i wannted to kill me!' schreeuwde ze vervolgens haar stem zo overtuigend als mogelijk, opeens shoot er weer een pijnlijke steek door de buik van de poes, haar nagels boorde als maar dieper en dieper de grond in de pijn was zo intens zo pijnlijk haar kaken kraakte en kanserde tegen elkaar aan ' Er komt er nog een' klonk een stem kalm I KNOW' siste ze zachtjes ze keek met haar cyan blauwe ogen naar de bruine kater ' Ripa' maiuwde ze zachtjes terwijl er weer een pijnlijke steek door haar buik ging, de poes sloot haar ogen en begon hevig te ademen ' Brat..' klonk een stem zachtjes de pos opende haar ogen alleen maar om een zwarte kitten naast haar te vinden het was duidelijk te zien dat de kitten zwart was zelfs met het vliesje er nog omheen, langzaam boog ze haar kop over dat van het zwarte beestje en likte het vliesje er af zodat het kon ademen, de poes versmalde haar ogen en keek de kitten vuil aan, ze wilde dit niet ze wilde geen moeder zijn ze kon het niet haar ogen maar wat haar het meest stoorde was dat de kitten helemaal zwart was, hopelijk zou ripa het geloven als ze hem vertelde dat zwart veel voor kwam in haar familie, de poes zuchte en keek de kitten weer aan ' Nightshroud

♥ Isa

nightshourd mag posten !

Hij was een tijdje aan het dobberen in de baanmoeder van zijn mama, hij voelde de warmte tot er een vreemde kracht vrij kwam. De kracht van de weeën die hem voort trokken door het lichaam van zijn moeder, hij begon te krabbelen met zijn pootjes. Deze sloegen langzaam in het rond, hij voelde hoe hij mee getrokken werd naar het licht. Hij voelde het langzaam kouder worden, zijn lichaam begon te rillen. Hij viel gelijk met een plof naar buiten, even kon hij niet ademen. Zijn lichaam trilden en hij schrok dat hij ineens lucht binnen zijn longen kreeg, hij voelde een paar likken van zijn moeder. Langzaam kroop hij naar zijn moeder toe en besloot hij langzaam te gaan drinken uit de tepels van zijn moeder, het warme melk kwam zijn mond binnen en haar warme vacht en buik voelde lekker aan helemaal als je nog vochtig was. Alleen hij spitste zijn kleine oortjes die nog op zijn gezicht zaten en hoorde zijn naam, hij dacht dan dat, dat zijn naam zou zijn. Nightshroud, klonk er, hij begroef zich in de vacht van zijn moeder zodat hij meer warmte zou krijgen. De warmte waarna hij verlangde, de liefde van zijn moeder. De liefde die hij wilden, hij kroop zich dichter tegen zijn moeder aan.

De rode poes voelde dat de kitten tegen haar aan kroop, walging was het eerst wat in haar op kwam het liefst wilden ze mormel weg stoppen en weg rennen, maar dat kon niet daar was het te laat voor even keek ze naar Ripa en vervolgens weer naar de zwarte kater die verrasend stil was, Hij is nu niet belangerijk' klonk een stem de poes knikte ' Nee dat is hij zeker niet' met een kwade blik keek ze hem aan, voordat ze ook maar iets kon doen ging er weer een pijnlijke steek door haar maag geen ' Nog een?' siste ze verbaasd, oh please no pijn gierde door haar lichaam heen zachtjes kreunde ze en sloot haar ogen, wat er vervolegns gebeurde wilden ze niet weten een kleine lichaam lag niet ver van haar vandaan, weer boog ze langzaam over het beestje heen en likte haar vliesje af, En tot haar schrik deze kitten was ook helemaal zwart nee hoe moest ze dit uitleggen aan Ripa? kwaad keek ze het kittentje aan een meisje, ze draaide haar kop ' Ripa' maiwude ze zachtjes ' You name her' maiwude ze vervolgens en klapte met haar kop op de harde grond was het nu eindelijk voorbij?

Sniper mag posten! dan Ripa

Het duurde eventjes voordat de zwarte poes merkte dat ze kon bewegen. Niet zoals de andere keren dat ze het zat kreeg van zulk weinig ruimte dat ze weleens haar sibling of haar moeder trapte. Maar nu had ze meer vrij. Alsof haar sibling weg was. Een beetje hulpeloos begon te kattin te wroeten en te tasten in de hoop haar littermate nog bij zich te hebben. Maar tevergeefs kon ze hem echter nergens vinden. Alsof het nog niet enger kon werd haar ruimte in beslag genomen en werd ze naar de kant gedreven waar haar broertje zonet een paar tellen geleden was. Nogal geërgerd door de rare gebeurtenis plofte ze neer op de koude aarde. Klagelijk piepte ze wat best hoog en schel uitkwam. Waar was haar littermate? Wat is dit? Waar is ze? En waarom was het zo koud? Met een hulpeloze houding kroop ze richting de geur van melk en waar ze dacht dat het het warmst was. Opgelucht dat ze was voelde ze de vacht van haar broertje tegen de haren en algauw begon ze ook vredig melk te drinken. Hmm, als het nog wat warmer werd en de grond wat zachter was kon ze zo iedere dag doorgaan. Maar het verbaasde haar. Waarom was het zo zwart?

Ripa keek naar Brat, ze leek ineens er bij aan op te geven. Hij ging bij haar staan en gaf haar geruststellende likjes over haar hoofd heen, hopelijk zou ze het over leven. Hopelijk zou alles in een schot gewoon gaan, 'Ripa!' ze schreeuwde zijn naam op de meest verassende stem die ze kon op zetten. Hij staarde gelijk op toen ze dat zei, hij had zijn oren vragend in de lucht gedaan. ' Look what he did to me! i wannted to kill me!' Miauwde ze strak, hij knikten en een grom ontsnapten uit zijn mond. Een kwade grom, hij had gelijk zijn oren ontbloot tot Brat weer pijn kreeg. Zijn blik was gelijk op haar gefocust, "Hou vol," Fluisterde hij in haar oor. Alleen tot zijn verbazing kwam er al vlug een kitten uit, zijn ogen waren wijd open. EEN ZWARTE KITTEN?! ging er gelijk door zijn hoofd heen, even schudden hij de verbazing van zich af. Misschien was het een albino of zo, hij keek naar Brat ter wel ze het vliesje eraf trok en er vies naar keek. Hij keek hoe de zwarte kitten om melk vroeg, ' Nightshroud' Zei Brat ineens. Hij keek vragend op alleen dit was dus de kitten zijn naam, hij glimlachten. Hopelijk zou er niks mis zijn, een glimlach kwam er op zijn gezicht en gaf haar een liefkozende lik over haar neus heen. Alleen toen hij Brats stem hoorden klonk het enorm erg, zijn ogen keken haar aan. Hij wilde niet dat ze dood ging en pakte met een van zijn voorpoten een van de haren vast, hij hield van haar. ' Nee dat is hij zeker niet' met een kwade blik ze de kitten aan, hij schudden zijn kop en glimlachten even. Brat was zo mooi als ze kwaad was, een glimlach was er op zijn gezicht. 'Nog een?' siste ze verbaasd, hij keek verbaast op. Hoe kon dit nou? Hoeveel kittens had hij wel niet gemaakt met Brat, straks waren het er 8?! Dat zou een hel zijn, ze waren beiden zo jong en nu al kittens. Alleen dit keer was het weer een zwarte kitten, oké hij en Brat hadden beiden geen zwarten vachten in de familie dus... Misschien twee Albino's of allebei afwijkend, 'Ripa' miauwde Brat zachtjes. ' You name her' Zei daarna, hij knikten. Hij moest er wel bij na denken, hij drukte met zijn neus de kitten naar Brat toe zodat deze makkelijker kon drinken. "Kijk," Begon hij waarna hij het zwarte poesje aflikten zodat het warmer werd, hij ging rustig naast Brat liggen en keek haar aan. "Onze liefde was als een klap bij elkaar net als deze kittens dus ineens." Zei hij waarna hij rustig naar de twee keek. Hij glimlachten, een was een kater en de ander een mooi poesje. "Dus als ze als een klap binnen kwamen zal deze poes op het moment de naam Sniper krijgen." Legde hij het uit en duwde met zijn neusje tegen de kleine kattin, "Sniper." Fluisterde hij zacht tegen de kitten. Misschien zou de kitten hem niet horen maar hij zou er altijd zijn voor zijn twee schatten, hij moest wel.

Wat er vervolgens gebeurde ging voor de poes te snel voordat ze het wist lagen er twee kittens naast haar allebij zo zwart als het maar kon, maar cyan blauwe ogen richte zich op Ripa hoe zou hij hier op reageren? gelukkig was hij niet boos of iets dergelijks nee in tegendeel hij kwam naast haar liggen en glimlachte een golf van opluchting overspoelde de kattin het duurde ook niet lang voor het zwarte poes een naam kreeg, Sniper had Ripa gekozen ergens vond ze het wel passen dit kwam inderdaad als een klap binnen, Zelfs nu drong nog steeds niet alles binnen Brat kon het nog steeds niet geloven zij moeder van twee kittens, haar blik viel weer op de bruine kater ' What now?' vroeg ze vervolgens haar stem konk anders dan normaal het klonk angstig kalm maar toch in paniek, Ze had nog nooit voor kittens gezorgd hoe moest ze dit ooit gaan doen?

Een piepje ontsnapte weer uit haar bekje toen ze dichter bij haar moeder wou kruipen. Ze voelde de vacht van haar sibling tegen haar aan drukken en algauw kreeg ze het weer warm. De geur die ze nu in haar neusgaten binnenkreeg zou ze onthouden en algauw hoorde ze nog een stem iets miauwen. "Sniper." Sniper hmm? Die naam beviel haar wel. Goedkeurend liet ze een zacht piepje horen. Hoe heette haar sibling? Hij had vast niet zo'n coole naam als zij. Na wat drinken krulde ze op, op weg naar een droomloze slaap.

Ripa staarde Brat aan, hij wilde met al zijn liefde voor haar zorgen. Hij hielt van haar, hij moest gewoon weten dat ze in orden was. Dat ze zou leven, ' What now?' vroeg ze vervolgens haar stem konk anders dan normaal het klonk angstig kalm maar toch in paniek. Even bleef hij stil, stil staren in de verte. Hij slikte, wat moesten ze doen met deze twee zwarten dingen. Hij ademde diep in, hij wist wat ze moesten doen. Ze waren in dit samen, ze moesten dit samen doen. Alles dus ook voor deze zorgen, "we brengen ze eerst in veiligheid om ze in Bloodclan te zetten, ik draag ze wel en jij loopt op een langzaam tempo zodat er jouw ook niks kan mee gebeuren." Troostte hij haar, hij gaf haar een lik over haar oor. Hij moest haar overeind helpen anders zou het erger worden, haar lichaam zou al die klappen van die kittens niet aan kunnen. Hij probeerde haar overeind te krijgen, "daarna zullen we samen ze opvoeden als echte ouders, jij geeft ze melk en ik leer ze." Sprak hij en pakte de twee kleine zwarte wollige pluizen ballen op, bij hun nekvel. Ze moesten zo snel mogelijk de warmte in, ze moesten zo snel mogelijk naar Bloodclan dan zou hij ook Brat eten kunnen brengen. Even een paar muisjes pakken enz. Hij moest er voor haar zijn, hij gaf haar een liefkozende kopje. Ze kon dit, hij klemde zijn kaken op elkaar om de kittens goed beet te pakken.

Het verbaasde de poes, ja verbaasde het verbaasde haar dat haar stemmen zo verrasent stil waren maar het was ook een intiem moment dat was waar met een koude blik staarde ze naar haar poten nog steeds zaten ze diep in de aarde geklemd misshien zat het wel tussen haar oren misshien had ze helemaal geen last van stemmen misshien... Haar aandacht werd getrokken door een piepje even draaide brat haar kop en haar blik gleed over het zwarte poesje brat voelde haar kleine lichaam tegen de hare drukken, Iets waar ze heel erg aan moest wennen het voelde gewoon verkeerd, Haar blik gleed naar de kater die naast haar lag hij trooste haar en gaf haar een lik over haar oor, Veiligheid kittens dat was het enige wat ze uit zijn woorden haalde ze was er niet helemaal 100% bij dat was zeker ze keek weerd naar Ripa hij probeerde haar overeind te krijgen brat zuchte diep en probeerde te gaan staan, Het het ging zo moeilijk nooit had ze zoveel moeite gehad om op te staan als nu het leek als of haar poten het op gaven en haar niet meer konden dragen pijn gierde door haar lichaam heen, Zachtjes beet ze op haar lip maar uiteindelijk lukte het haar om op te staan ze keek de kater zwijgend aan, Waarom was ze zo zwak? zo kun niet eens meer opstaan schaamte vulden haar ogen en nam haar lichaam over snel draaide ze de andere kant op mijn zijn blik te ontwijken ze keek weer naar de kitten's naar haar kittens die van haar en... ze werd uit haar gedachten getroken toen ze de stem van de kater weer hoorde hij sprak over ouderschap dat ze samen de kitten's zouden opvoeden zij gaf melk en hij leerde, Ze kon het niet helpen een zwakke glimlach vormde zich op haar gelaat ergens vond ze dat wel goed klinken zij en ripa samen niet alleen samen, ' I..im ready' maiwude ze zachtjes terwijl ze Ripa een knikje gaf om te lopen, ze ging naast ripa staan alles voelde zo vertrouwd maar aan de andere kant zo vreemd al bleef er een vraag door haar hoofd steken ' Hoe moet ik dit doen?'

Ripa was klaar om te vertrekken alleen zijn ogen gleden naar Brat, ze had last van het opstaan. Hij staarde haar aan met geschrokken ogen, een zachte zwakke glimlach had ze. De pijn moest vast onverdraaglijk zijn, hoe moesten ze in Claws naam terug. Hoe moesten ze terug naar de Bc, alleen hij kwam op een idee, de twee kittens zaten nog tussen zijn mond heen geklemd. ' I..im ready' miauwde ze zachtjes, hij schudden zijn hoofd. Hij had de kittens nog tussen zijn mond geklemd maar besloot te spreken zonder zijn mond echt open te doen, "we staan hier samen voor Brat, je bent niet alleen." Sprak hij met een glimlach waardoor hij probeerde onder Brat te komen en haar vanaf onder te kunnen dragen. Hij zou haar dragen, hij zal haar veilig thuis brengen. Hij zou en moest haar thuis brengen, alles om haar te helpen. Hij moest alles op alles zetten, "hou vol, ik breng je thuis." Miauwde hij waarna hij begon te lopen. Hij kon moeilijk praten, heel moeilijk. Al die twee bengelende zwarte bundels waren best wel zwaar maar ze moesten gered worden net als hun moeder, Brat betekende het meeste van al deze dingen maar toch moesten zijn kittens ook wat betekenen. Ze waren allemaal belangrijk en Sniper zal zijn kleine meisje zijn, hij zal goed op haar moeten letten. Hij zal alles op alles moeten zetten, hij wist het niet. Hij liep maar naar het BC kamp toe, dat was zijn doel.

OCC: Nadat jij hebt gepost kunnen we nog een familie topic doen?

Een kreun verliet haar bek ze was moe nee sterker nog ze was kapot het liefst wilden ze weer gaan liggen en slapen maar dat kon niet de kittens moesten in veiligheid gebracht worden, Nee als het aan haar had gelegen was ze gewoon blijven liggen tot ze zin had om weer terug naar het kamp te gaan, maar die vrijheid had ze niet meer nu had ze de verantwoording over de kittens en zo zorgen dat ze veilig waren, Weer hoorde ze ripa praten iets over dat zij er niet alleen voor stond maar dat ze hier samen voor gingen het deed waar wel goed om te horen echter bleef ze zwijgen ze wilden haar energie besparen, Hij zou haar naar huis brengen? hoe zo dat? ze kon prima alleen naar huis misshien niet op een snel tempo maar ze was niet helemaal hulpeloos! ' Niet nodig' maiwude ze laag maar ripa begon al met lopen de poes wiebelde met haar oortjes en bleef even staan maar met moeite dwong ze zich zelf om te lopen ze liep sloom maar ze liep en dat was al iets toch?

Brat topic uit
Ja is goed hoor ^^ kan jij hem maken?

Onderwerp: Re: I can't be blamed ( Gebortentopic)