[open] Dance with me

Wat het was met deze plek wist de kater niet, hij wist slechts dat het hem tot rust bracht en hem fijne herinneringen meegaf. Een goed gesprek, zij het diep, met een ex-Skyclan poes, een geweldige avond en dag met Littlestream, en altijd de kans om na te denken. Soms over belangrijk spul, soms over dingen zo klein dat ze niemand zouden interesseren. Er leken hier geen problemen te bestaan, alleen de rust van het nadenken, de liefde van de nacht, en de pijn van het verlorene. Een magische combinatie als je hem vroeg, er was hier zoveel gebeurd. Levens werden hier gegeven en genomen, dit was de erfenis van Skyclan, hun legacy leefde voort in de simpelheid van het meer wat al het goede reflecteerde. Niets was meer te zien van het bloed en de rook, van de gruwelen die dit meer te verduren had gehad, het weerspiegelde slechts de wereld om hem heen om anderen de kans te geven zichzelf te zien en verbeteren. Als zelfs een meer zo'n nobel doel had, zou er dan niet ook iets voor hem zijn hier? Iets wat hij kon doen om de wereld te verbeteren, katten een plek te geven, zijn clan te helpen. Waren ze gedoemd om in dezelfde sleur te vervallen dag na dag, terwijl zelfs dit meer een gevarieerd bestaan had, met een doel waar velen nog wat van konden leven?

Blijkbaar wel, de sleur ging door en door en je kon niets doen om hem te stoppen, je kon hem enkel leuker maken. Misschien was dat wel goed, langere dagen had je niets aan. Eigenlijk, nu hij er zo over nadacht, scheen het hem toe dat de sleur alleen de ritmes van de zon bepaalde, je kon je eigen dagen nog steeds invullen. Natuurlijk wel zoveel mogelijk met betrekking tot de clan maar dat was niet erg, hij hield van zijn clan en om zijn dag te kunnen vullen met spul wat hielp maakte dat hij 's avonds ook weer kon slapen zonder zich schuldig of alleen te voelen. Alleen was lastig, al was hij het haast nooit. Er was geen enkele plek waar je alleen was, ook hier niet. "Hallo," Antwoordde hij dan ook na een korte stilte, met een glimlach op zijn gezicht. Verder bleef hij rustig aan de waterkant zitten.

De ander leek even een beetje nerveus te zijn geworden van zijn late antwoord, maar dat verdween snel genoeg zodra hij dan eindelijk hallo had gezegd. Sterker nog, het moedigde haar aan hem een vraag te stellen terwijl ze verder het water in waadde. "Mijn poten," Antwoordde hij, met een uitgestreken gezicht en zo serieus als hij maar kon. Waarom hij het zei wist Tall om eerlijk te zijn niet eens, maar ze had hem niet herkend en dat was het teken om weer eens zich als een kitten te gedragen in een gesprek.

Hij rolde met zijn ogen toen hij een deadpan antwoord terug kreeg met dat dat wel eens gebeurde. De kater knikte eens, al kon ze dat toch niet zien aangezien haar rug naar hem toe stond, en glimlachte flauwtjes. "Jij nu ook zo te zien," Ze was een Thunderclanner, geen Riverclan of vis, dus wat in the world was ze in het meertje aan het doen, en waarom? Had ze geen respect voor de stilte van het water? Nu kon het niets meer reflecteren, best egoïstisch.