new home, new chance, new life

Toen Takarashi voor het eerst in zijn reismand werd gezet vond hij het maar vreemd. Niet vaak had hij moeten reizen. Een paar keer een bezoek aan de enge man in de witte jas. Maar niet meer. Takarashi stribbelde tegen. Hij was bang dat hij de enge man weer zou moeten zien. Maar hij ging een hele andere kant op dan het huis van de enge man. Hij kwam in een kamer met warme kleuren en meubels. Toen het deurtje van zijn reismand open ging snuffelde hij voorzichtig aan de zachte vloerbedekking. Hij keek voorzichtig rond en algauw snapte hij wat er aan de hand was. Hij miauwde vrolijk toen hij begreep dat dit van af nu af aan zijn nieuwe huis zou zijn. Hij rekte zich uit en liep daar zijn nieuwe baasje. Hij gaf een kopje tegen zijn been en liep naar een grote paal met zachte kussen plekjes er op. Hij sprong op een van de kussen plekjes en het lag heerlijk. Hij sloot zijn ogen en viel in slaap.

Toen hij zijn ogen weer opendeed was het donker. Hij voelde een koele bries door zijn zwarte vacht gaan en hij sprong van zijn paal af. Hij liep tegen de wind in op zoek naar de plek waar het vandaan kwam. Hij rekte zich nog even uit en sprong naar een raam. Het raam stond op een kiertje open en toen Takarashi naar beneden keek zag hij zijn baasje staan. Hij zette een bakje voer neer en riep Takarashi. Takarashi sprong naar beneden en liep naar het bakje. Voorzichtig nam hij een hapje. Het vlees voelde zacht in zijn mond en hij begreep meteen hoeveel honger hij had. Zijn baasje gaf hem een aai over zijn rug en hij begon zacht te spinnen terwijl hij zijn eten opat.

Nadat hij gegeten had en ook nog wat gedronken uit het bakje naast het voerbakje sprong hij weer op de vensterbank met het open raam. De wind was wat sterker geworden en blies door zijn vacht. Voorzichtig kroop Takarashi door de kier naar buiten en sprong behendig in de boom in de voortuin. Hij wou de buurt gaan onderzoeken. Hij liep door het poortje van de voortuin en een woonerf op. Hij rook verschillende geuren. Zowel van eten als van katten. Het was een fijne geur die hem omhelsde. Takarashi voelde zich in en in gelukkig. Hij had werkelijk waar een nieuw huis, een nieuwe kans en een nieuw leven. Al wat ontbrak was hoogstwaarschijnlijk een vriend.

goldenmoon was dicht bij de tweebeen huizen. Ze volgde een spoor die vers was. Een muis ze had al veel gevangen die avond. Het was al donker maar dat kon haar niet scheelen. Ze hield van de nacht. Opeens zag ze iets bewegen; de muis die ze volgde. Meteen ging ze in jagt houding. Ze ging langzaam naar het diertje. Maar zij en de muis werden meteen afgeleid door een lawaai. Het diertje vluchte weg maar zij bleef staan en ging op het geluid af. het was een kat, ze dacht na: "Wat doet die kat op ons teritorium". Goldenmoon had niet door dat ze eigenlijk niet meer op haar teritorium zat. Maar bij de tweebenen. Z tak haar nagels uit en rende op de kat af. Ze sprong op de rug van de onbekende kat. Goldenmoon wou net beginnen met de schouwders te bewerken, toen er een geur in haar neus kwam. Tweebeen, "ha een poesiepoes hé" siste ze. "gelukkig voor jou dat ik het opmerk". Zei ze met een harde stem. Ze liet de kat los en ging zitten. Hoopelijk loopt ze niet weg dacht goldenmoon. Opeens zach ze de huizen, meteen had ze door dat ze bij de tweebenen zat. Wat had ze daar een hekel aan. Ze keek eens rond en keek toen naar de kat. Die had duidelijk genoeg eten, en was verwend. Wat zou de kat denken van haar. Het kon haar ook niet veel schelen. Ze hield meer dan wat ook van haar clan leven.

Redeye schrok op. Hij hoorde een schreeuw van een poes en voelde scherpe nagels in zijn rug. Hij probeerde de poes van hem af te duwen maar ze sprong er zelf af. Redeye schoot achteruit tegen een hek aan. Hij blies vel naar de poes en keek hem boos aan. Schijnbaar kon zijn eerste dag hier niet rustig verlopen. "Was dat nodig!?" Gromde de kater tegen de poes. Hij was eigenlijk doodsbang voor de poes maar wou het niet laten merken. Hij was een kater en zo te zien ook nog ouder als deze poes. Hij gromde weer maar zijn lage stem zat een lichte trilling in. Hij keek schichtig om zich heen of er een tweebeen rondliep, maar hij zag niemand. Redeye's bovenlip trilde. Hij wou zich niet laten kennen door deze poes maar hij had nog nooit in zijn leven moeten vechten, hoogstens een paar katten opzij moeten duwen als kitten om als eerste bij het eten te zijn. Dit was hele andere koek. Dit was een vol opgeleide vechtkat. Redeye zat bijna helemaal tegen het hekwerk aangedrukt van angst. Hij keek naar het raam waar hij net uit was geklommen. Het was te hoog om zo in te springen, en hij had nog niet zo vaak in bomen geklommen. Hij durfde te wedden dat de poes veel sneller zou zijn als hij, hij had geen schijn van kans. Hij voelde een lichte pijn op zijn rug, de nagels van de poes hadden lichte gaten in zijn rug gemaakt. Takarashi gromde. " Wat doe jij hier trouwens. Ik wist niet dat wilde katten hier kwamen? " Hij keek haar een tijdje aan en wachtte tot ze zou reageren.

"Was dat nodig" Gromde de poesiepoes. Maar in zijn stem kon je angst hooren trillen. Hij zat tegen een hek aangedrukt. Het was heel grapig om te zien voor haar. Maar ze hield haar lach in. "Wat doe jij hier trouwens. Ik wist niet dat wilde katten hier kwamen?" Wilde katten hé zo noemden poesiepoesen clan katten. Ze keek met half gesloten ogen en ziepende staard naar de kater. Hij was duidelijk bang maar wilde het niet laten merken. Wat zou hij kunnen doen? Hij had waarscheinlijk nog nooit gevochten. "Wat weet jij over wilde katten poesiepoes". Zei ze met nog steeds een harde stem. Hij wist duidelijk niets over de clans en over leven in het wild. Hij keek even naar een raam dat op een kier stond. De kater wilde vluchten maar zag ook wel in dat. Dat niet zou lukken. Ze snoof even de lucht op. Het was een vieze lucht dat ze niet gewoon was. Tweebeen lucht, was heel anders dan de lucht dat ze gewoon was. Ze rook ook nog steeds de muis, en hoorde vanalerlei geluiden. Puinlijke geluiden maaar ook zachte en leuke geluiden. Ze keek eens om zich, Je wist maar nooit dat er een tweebeen achter je kon staan. Maar dat zou ze al lang gehoort hebben. Tweebenen waren niet een van de stelste wezens. Ze zach de maan ook langzaam opkomen. Het was duidelijk tijd om terug te keren naar haar clan. Met de prooi dat ze had gevangen. Ze zou ook een paar keer moeten terug keren om alles mee te hebben. Zeker met die paar eekhorens dat ze had gevangen zou het niet makelijk zijn. Om alles in een keer terug te dragen. Maar ze was benieuwd wat de poesiepoes zou zeggen. Goldenmoon keek de kater nog eens aan. Weer met half gesloten ogen en zwiepende staard. Terwijl ze wachte op een antwoord.

"Wat weet jij over wilde katten poesiepoes". Het was niet zomaar een vraag, het was een commando. De stem van de poes klonk nog harder dan hij net had geklonken en het zorgde er voor dat Takarashi zich nog dieper tegen het hek aan drukte. " Ik heb veel verhalen over ze gehoord, ik weet niet of ze waar zijn. Maar de katten die ik ken zeggen dat jullie moordenaars zijn, jullie doden andere katten uit eigenbelang." Takarashi wachtte op een pijnlijke klap zeker wetend dat hij zou komen ging hij een klein beetje verzitten om de klap zo goed mogelijk op te vangen. Binnen in zijn nieuwe huis rook hij een heerlijke geruststellende lucht van warm eten dat werd klaargemaakt. En hij rook hoe een blikje open werd getrokken waar de overdreven geur van Blikvoer uit kwam. Takarashi haalde even zijn neus op. Hij was niet echt dol op blikvoer maar hij kon er mee door. Het was erg vet en daardoor raakte Takarashi wat dikker. Ook al rende hij veel waardoor hij nog best een gestroomlijnd lichaam had, kreeg hij toch een wat zwaarder gevoel. " Je kan me gerust vertellen als ik fout zit over wilde katten, ik bedoel het zijn ook maar roddels die ik heb gehoord. Kan jij me anders uitleggen hoe echte wilde katten leven? " Takarashi keek nog een keer naar zijn veilige huis en stapte toen op de vreemde poes af. "Mijn naam is Takarashi, en ik ben hier net komen wonen. "

Ze luiserde naar de poesiepoes. "Ik heb veel verhaalen over ze gehoord, Ik weet niet of ze waar zijn. Maar de katten die ik ken zeggen dat jullie moordenaars zijn, jullie doden andere katten uit eigenbelang." Wat de poesiepoes zei was niet helemaal waar. Ze vochten om te overleven maar doden deden ze niet. Toch niet zonder reden, dat was verboden volgens de krijgerscode. De kater ging ook voor iets klaar zitten maar voor wat? Ze spiste haar oren toen hij verder ging met praten. "Je kan me gerust vertellen als ik fout zit over wilde katten, ik bedoel het zijn maar roddels die ik heb gehoord. Kan jij me anders uitleggen hoe echte wilde katten leven? De kater kwam dichter bij haar en zei toen. "Mijn naam is Takarashi, en ik ben hier net komen wonen.


Natuurlijk kon ze hem uitleggen hoe ze leefden, en wat kon zijn naam haar schelen. "Natuurlijk kan ik je vertellen hoe wij leven. Maar je zult het toch niet zo goed verstaan. Jij bent gewent een luize leven te hebben." Ze keek hem strak aan en onspande haar spieren. Haar stem klonk nog hard maar al wat zachter dan daarnet. "Waar zal ik beginnen. Er zijn Vijf grote clans. De rivierclan, de windclan, de schaduwclan de thunderclan. Daar hoor ik bij en de sterrenclan. Elk van die clans hebben hun eigen teritorieum. De sterrenclan woond in de zilverpels. De clans moeten zien te overleven op hun eigen teritorium. Maar soms komen andere katten van andere clans op ons teritorium jagen. Dan vechten we, niet doden"!! ze keek de kater aan en ging toen verder. Dat is verboden alleen als het echt nodig is zullen we doden. Elke vole maan komen de vier clans samen bij vierboom, in vreden. Daar bespreken ze wat er is gebeurt in de afgelopen maand. We leven volgens de krijgerscode. Elke clan kat moet zich daar aan houden anders worden ze gestraft. Of als het te erg was wat ze hebben gedaan verbannen. Als je geboren word krijg je, je eerste naam. Bij mij was dat goldenkit*. Als je 6manden bent word je benoemt als leerling. Dan krijg je, je tweede naam, bij mij goldenpaw. Dan word je getraind tot krijger. Maar je word pas krijger als je, je hebd bewezen aan de clan dat je het waard bent? Dan krijg je bij een cirimonie je krijgers naam, bij mij goldenmoon. Maar jij kunt je beter houden aan de roddels poesiepoes."


Ze lachte even. Wat zou hij nu zeggen. Zou hij het verstaan hebben. Natuurlijk zou hij nog altijd niet verstaan. Wat er nu eigenlijk zo moeilijk was aan een buiten leven. Dat zou ze nog kunnen uitleggen. Maar ze wilde eerst een antwoord van de poesiepoes. Ze rook ook weer de vieze lucht van de tweebenen. Maar ze proberde er niet te veel op te letten.

Takarashi luisterde aandachtig naar de poes. Ze praatte snel en onduidelijke termen. Ze had het over clans. Hij hield het moeilijk aan maar toen ze klaar was met haar laatste zin hield Takarashi zich nog even stil om alles te verwerken. De poes bleek rustig te wachten tot hij alles beredeneerd had. Takarashi knikte half begrijpend terwijl een indringende geur van eten dat gemaakt werd zijn neus in kroop. Redeye likte vol verlangen over zijn lippen en keek toen de poes weer aan.

" Ik snap voor het grootste gedeelte wat je bedoeld.. Alleen waar blijven jullie als het regent, wat gebeurd er als jullie niets kunnen vangen, en leven er alleen maar clankatten? Takarashi keek de poes schuin aan en wachtte tot zij haar antwoord zou geven. Hij was ondertussen al wat gekalmeerd dankzij de stem van de poes en ging iets rustiger zitten. Hij keek even rond en zag heel verderop wat katten maar die rende gouw weer terug naar hun huis. Hij hoorde licht de klank van belletjes door de lucht, ze hadden halsbandjes om. Takarashi keek even naar zijn nek. Hij had er geen, hij wist niet of hij er een zou krijgen. Ergens hoopte hij dat het een mooie zou worden, maar hij hoopte vooral dat er geen belletje aan zou zitten. Hij keek weer naar de poes die bij de Thunderclan bleek hij glimlachte naar haar en wachtte tot ze antwoord zou geven op zijn vraag.

takarashi knikte half begrijpend. Hij zelf ging ook zitten en vroeg toen een paar vragen. "Allen waar blijven jullie als het regent, wat gebeurd er als jullie niets kunnen vangen; en leven er alleen maar clankatten?" Het was te begrijpen dat hij dat ging vragen. "Als Het regend gaan we nog altijd door met onze taken. Die kunnen we niet woor één of ander weers omstandigheid stoppen. Er word altijd wat gevangen, door gewoone krijgskatten of leerlingen. Maar ook door de jagtpatroeies. Ja er zijn alleen clan katten, soms is er nog een uitzondering. Zoals fireheart die was vroeger een poesiepoes hij leefde bij de tweebenen. Maar bleustar heeft hem laten opnemen in de clan." Nu had ze antwoord geheven en luisterde ze naar de belletjes van poesiepoesen. Het klonk vredig maar ook heel irietand in haar oren. Weer rook ze een geur die ze niet kende. Maar het was zeker wel voer voor de tweebenen. " Eigenlijk is die poesiepoes nog niet zo erg." dacht ze. Want je had soms zo'n dome poesiepoesen. Niet dat het haar wat kon schelen. De maan kwam langzaam hoger en ze besefte dat het bijna tijd was. Om naar haar clan terug te keeren en al haar prooi nog mee te nemen. Ze likte even over haar borst en keek toen weer naar de kater. Terweil ze wachte op een antwoord lechde ze haar staard op haar poten.

Takarashi knikte. Hij begreep het. In het begin was hij bang geweest voor wilde katten maar hij mocht ze nu wel. Tenminste deze poes. Ze was aardig. Ze was anders dan alle verhalen die hij ooit had gehoord over wilde katten. "Takarashi!" Werd zijn naam zacht geroepen en daarna loktoontjes. Het was zijn net nieuwe baas die hem riep. " Mijn baas roept me.. Ik moet nu waarschijnlijk gaan voor ik problemen krijg. Spreek ik je later weer?" Takarashi keek naar de poes en draaide zich om. Hij sprong in de boom en nog een tak verder dichter bij het open raam. Nog een keer keek hij om naar de poes en glimlachte. Daarna sprong hij door het raam de keuken binnen.

Zijn baas kwam op hem af en zij wat tegen hem. Daarna kreeg hij een bakje voorgezet waar damp vanaf kwam. Het rook heerlijk naar vis en brood. Takarashi likte zijn lippen af en begon er van te eten. Het was heel warm maar voelde zo goed in zijn mond. Terwijl hij gulzig aan het eten was kwam zijn baas naast hem zitten. Hij werd geaaid en begon te spinnen. Hij genoot van alle aandacht die hij kreeg maar met zijn gedachtes bleef hij zitten bij de poes. Ze had hem verteld hoe het leven in het wild was. Ze moesten letterlijk vechten om te overleven. Maar ze doodde zelden. Het was anders dan Takarashi ooit had gehoord maar hij geloofde de wilde kat eerder dan de katten die hij had gesproken. Opeens voelde hij hoe zijn eigenaar raar over zijn rug begon te voelen. De bijt en nagelwonden! Takarashi was ze helemaal vergeten toen hij met de poes had gepraat. Maar zijn baasje had ze ontdekt. Hij stond op en pakte iets dat op een telefoon leek. Hij draaide een nummer en sprak op een snelle toon waar Takarashi niets van kon wijs worden. Toen zijn baas ophing pakte hij de reismand van Takarashi en deed hem open. "Kom maar Takarashi we gaan een wanddeling maken." Zei zijn baasje op een lieve toon. Takarashi zag het kwaad er niet van in en liep rustig in de mand. Het poortje werd achter hem dichtgedaan en hij werd opgetild. Hij probeerde houvast te houden op de weg naar het monster op wielen en werd er in gezet. Hij kon niet zien of de wilde poes er nog was en ging voorzichtig liggen.

Na 10 minuten rustig wachten werd hij weer opgetild en meegenomen. Zijn baas ging met hem een deur door en meteen rook Takarashi het: DE ENGE MAN MET DE LANGE JAS! Takarashi begon te blazen en grommen. Hij wou er uit, hoe kon zijn baas dit nou aandoen. Hij hoorde hoe zijn baas die nu als verrader in Takarashi's ogen stond aan het praten was met iemand. Hij werd neergezet in de koude kamer en werd uit de mand gehaald. Hij werd ruw neergezet op de koude bank en werd tegen de grond aan gedrukt. "Juist ja, Erge wonden. Vervloekte wilde katten ook. " Zei de enge man. Takarashi gromde ze waren niet vervloekt of wat dan ook. "Hoe erg is het?" Vroeg haar baas. "Het is te genezen, er zit alleen een plek hier, die een litteken zal blijven. het is te diep. Ik zal Takarashi inenten tegen eventuele virussen, hij mag gewoon weer naar buiten. De wonden zijn zo goed als dicht. Maar ik zou voor de zekerheid een halsband voor hem kopen. Zei de enge man. Takarashi gromde. " O maar die heb ik al. Ik heb hem meegenomen. Ik wou hem net omdoen toen ik de wonden ontdekte. " Zei zijn baas terwijl hij iets leerachtige wat vreemd rook om Takarashi's keel probeerde te krijgen. Hij stribbelde tegen maar uiteindelijk werd er iets vastgeklikt. Er was geen ontkomen meer aan. Takarashi schudde angstig zijn kop. Geen bel, dat was mooi. Hij keek naar een reflecterend ding waar hij zichzelf in zag. Het was een mooie halsband. Hij was van leer en Legerkleurig. De halsband beviel hem eigenlijk wel en miauwde trots. Daarna werd hij weer in zijn mand geladen en werd terug naar huis gebracht.

Toen hij eindelijk uit zijn mand mocht in zijn huis. Zette hij zijn staart hoog en keurde zijn eigenaar geen blik waardig. Tot zijn baasje hem onder zijn nek begon te kriebelen. Takarashi begon te spinnen en gaf hem een kopje. Daarna liep zijn eigenaar weg en sprong Takarashi weer via het keukenblad naar de vensterbank en keek naar buiten. Daarna kroop hij weer op exact dezelfde manier naar buiten en ging voor het tuinhek zitten en wachtte. op de poes.

De kater knikte en opeens hoorde goldenmoon een tweebeen roepen. "Takarashi" ze keek even naar het raam en toen zei de kater weer iets. "Mijn baas roept me.. Ik moet nu waarschijnlijk gaan voor ik problemen krijg. Spreek ik je later?" Goldenmoon knikte en zag hoe de kater in een boom klom e naaar het raam ging. Hij keek nog even naar haar en toen verdween hij in het tweebeen nest. Goldenmoon dacht nog even na en rekkte zich toen uit. Het was hoog tijd om naar de clan terug te keren. Toen ze net opweg willde gaan naar de plekken waar ze prooi had begraven. Hoorde ze een van de monsters brullen. Ze bleef stil staan. Maar het geluid van het monster werd zachter tot je niets meer hoorde. Alleen de nacht, de maan stond al hoog aan de hemel en ze begon zoveel mogelijk prooi mee te krijgen. Het lukte haar om alles mee te dragen naar het kamp. De weg naar het kamp was vermoeiend en ze dacht de hele tijd aan de poesiepoes. "Spreek ik je later" die zin kwam de hele tijd terug in haar gedachten. Ze had geknikt maar zeker wist ze het ook niet. Toen ze eindelijk op de binnnplaats was en haar prooi op de hoop had gelecht. Ging ze snel naar het krijgers hol. Stil liep ze naar haar nest. Maar een van de krijgers was nog wakker. "Waarom ruik je naar tweebenen goldenmoon? Je bent toch niet gepakt door een tweebeen." Zei de krijger op een sisende toon. "Wat denk je wel" Siste ze terug. "Maar die tweebenen stinken zo hard dat als je te dicht bij hun nesten komt je er naar haat ruiken." De krijger bleef stil en ging gaan slapen. Ze was helemaal vergeten de geur weg te wassen. Dus waste ze zich snel en ging liggen. Ze sloot haar ogen en dacht nog even terug aan de poesiepoes. Maar langzaam iell ze dan toch in slaap.


Na een uur of twee te slapen werd ze waker. Ze was nog wat prooi vergeten. Goldenmaan stond op en liep stil naar het kamp uitgang. Toen ze uit het ravein was begon ze te rennen. De maan was al aan het zakken en aan de andere kant kon je heel licht wat ligt zien Van de zon die opkwam. De weg naar de tweebeen platsen was vermoeiend. Maar ze hield zich sterk. Zij had tenminste al wat geslapen. Ze groef haar prooi op en liep terug richting het kamp. Ze nam ook de weg langs de tweebeen platsen. Voor een van de hekken zag ze een kat zitten. Het was de poesiepoes die ze daar eerder had ontmoed. Goldenmoon kon het niet laten om naar de kater te gaan. Ze legde haar prooi onder een struik en liep naar de kater toe. "Nog altijd wakker" Vroeg ze vriendelijk. Want het werd ochtend dus ja wat moest ze zeggen. De kater had daar waarscheinlijk heel de nacht gezeten. Ze ging voor hem zitten en wachte geduldig op een antwoord.

"Nog altijd wakker?" Vroeg een vriendelijke stem, Takarashi's gezicht klaarde op. Het was de poes. Takarashi rekte zich flink uit en stond op. "Er is niets mooiers dan een nacht lang op je kont naar de sterren kijken. " Grapte Takarashi, hou wou het liefst verbergen dat hij eigenlijk de hele nacht op haar had gewacht. Hij deed een stap naar voren in de richting van de poes. En probeerde te letten op de lichaamshouding van de poes. Hij wou haar niet kwaad maken. "Wat brengt jou hier eigenlijk weer?" Hij keek vragend naar de poes. Zijn zwart witte vacht was nat van het douw van de ochtend en hij schudde zich licht uit. Zijn vacht stond toen hij klaar was en hij lachte half terwijl hij zijn vacht weer normaal probeerde te krijgen. Na enige tijd leek het weer normaal te worden en Takarashi zuchtte opgelucht. "Weet je wat ik me nu pas bedenk.. Je hebt nog nooit je naam verteld. Dus.. Hoe heet je?" Takarashi lachte beschaamd om zo'n vraag en liep even heen en weer. Hij was nog niet verder van zijn nieuwe huis geweest als de bosrand. Hij had er gisteravond nog even gestaan kijkend of de poes kwam. Maar hij was niet verder gegaan. Bang dat hij een verkeerde kat tegen het lijf zou lopen. Hij ging weer zitten tegenover de poes en keek haar vriendelijk aan wachtend op haar antwoord.

"Er is niets mooier dan een nacht lang op je kont naar de sterren kijken" Grapte de kater. Voor hem waren het gewoon sterren. Maar voor haar was het de sterrenclan. "Wat brengt jou hier eigenlijk weer?" Vroeg de kater. "Ik moest nog wat prooi halen zei ze vriendelijk. Ze keek even naar de lucht die lichter werd nu de zon opkwam. Haar blik ging weer naar de kater toen hij zei. "Weet je wat ik me nu pas bedenk.. Je hebt nog nooit je naam verteld. Dus. Hoe heet je?" De kater stond op en liep even heen en weer. Toen ging hij weer zitten, hij schaamde zich duidelijk. "Goldenmoon is mijn krijgers naam." Zei ze en keek met haar groene ogen zacht naar de kater. "Jou naam was... taka.... Takarashi." Ze wist het niet meer zo goed. Ze noemde hem meestal poesiepoes. Omdat hij dat nou eemaal was. Ze hoorde een muis scharrelen in het gras. Omiddelijk ging ze in jachthouding. Maar er begon een monster te brullen en de muis schoot weg. "Die vervellende monsters ook" Dacht goldenmoon. Ze ging weer normaal zitten en bekeek de kater nog eens. Er was iets verandert aan ham maar wat. Een legergroen ding om zijn nek dat was het. "Wat is dat om je nek?" Vroeg ze vriendelijk. Natuurlijk wist ze dat het ietsvan tweebenen was maar ja. "Toch geen halsband met een vervelend belletje?" Ze kon gewoon niet tegen dat geluid. Het was zo irieterend. Geduldig wachte ze op een antwoord van de kater.

Takarashi zuchtte. De poes die Goldenmoon bleek te heten ging vragen stellen over zijn halsband. Takarashi was eerlijk gezegd licht verbaast dat de poes het nog niet eerder had gevraagd en gaapte." Mijn eigenaar heeft me dat gegeven toen hij me naar de enge man in de lange jas had gebracht vanwege de wonden die jij me hebt gegeven. " Takarashi lachte om te laten zien dat hij het niet erg vond dat zij hem had aangevallen. " Er zit geen belletje aan, daar ben ik allang blij mee. Wel heeft mijn eigenaar er een soort van kokertje met een briefje er in aan gedaan. Maar het maakt geen geluid. " Takarashi stond op en staarde in de verte. hij wit niet waar hij naar keek en schudde toen zijn hoofd. Hij was blij dat de poes er weer was en voelde zich goed. Hij had de poes pas twee keer ontmoet maar het voelde alsof hij haar al kon vanaf dat ze kittens waren. Al kon dat niet aangezien Takarashi geboren was als huiskat. Hij had nooit anders gekend. En Goldenmoon was wild geboren. Zij zou nooit haar vrijheid opgeven. Dat wist Takarashi zeker. Takarashi wist ook dat als zijn baas hem nu zou zien. Hij of Goldenmoon heel veel problemen zouden krijgen. Maar zijn baas kon Goldenmoon niet en wist dus niet of zij de kat zou zijn geweest die hem had aangevallen. Hij zuchtte en probeerde niet na te denken over wat zijn eigenaar allemaal kon doen met de poes. Hij moest genieten zolang hij kon. Hij wist niet wat het lot hem zou brengen of wat de poes het zou brengen. Hij probeerde te glimlachen naar de poes maar zijn gezicht bleef zorgelijk.

Ze luisterde wat hij zei. "Wees blij dat er geen belletje aan hangt." Zei ze vriendelijk. Zij zelf was daar ook blij mee. Anders zou ze het heel irietand vinden. De zon kwam langzaam op en wierp grote schaduwen door het bos. Het was prachtig om te zien. Maar wat moest ze nu zeggen tegen de kater. Plots zag ze dat hij probeerde te lachen. Maar er zat een bezorchde blik in zijn gezicht. "Scheeld er wat? Je kijkt zo bezorgd!" Ze wist niet waaraan hij dacht. "oh, en nog maals sorry van je wonden hé." Hij had dan wel gezeg dat hij het niet erg vond. Een sorry mocht toch wel gezegd worden. Ze keek even naar de struik waar haar prooi lag. Je kon nooit weten of er een kat mee weg was. Ze keek in zijn grijze ogen. Meteen dacht ze aan darkefire die had rode ogen. Maar waarom ze aan hem dacht wist ze niet. Ze sprong in één sprong op het hek. Ze wou de tuin eens zien. Voor haar stelde het niet veel voor. Zij was het bos gewend. Ze kwam van het hek af en ging weer voor de kater zitten. Ze lachte vriendelijk. Ze keek even naar de lucht en sloot haar ogen. Nu wachte ze op een antwoord van takarashi

Takarashi knikte half. Ik zit gewoon over wat dingen te denken. Er is niets hoor. Takarashi glimlachte half. Toch kon hij zijn zorgen niet helemaal verschuilen voor Goldenmoon. Er kwam een stevige wind op waaien en hij sloot zijn ogen. De wind waaide vel door zijn zachte vacht en hij genoot. Toch bleef een zacht verdriet achter. De poes keek even anders naar hem toen hun ogen elkaar had ontmoet en ze sprong op het hek van zijn tuin. Takarashi lachte toen Goldenmoon weer terug sprong en voor hem kwam staan. "Vond je me tuin wat? het is veel kleiner als het bos waar je in woont. Toch vraag ik me af. Is het echt zo leuk in het bos. Ik zou het graag een keer willen zien, maar ik weet niet wat ik kan verwachten." Hij rekte zich uit en keek in de ogen van de poes. Ze lachte en hij lachte terug. Toch vroeg hij zich nog wat af. Wat had de poes gezien toen zij in zijn ogen had gekeken. Ze had waarschijnlijk een moeilijk verleden achter de rug. Takarashi voelde zich licht schuldig dat hij haar daar aan herinnerde. "Is er iets mis met je? je keek zo verward." Takarashi keek afwachtend naar de poes. Hij wou weten wat er met haar aan de hand was.

De kater knikte en vroeg toen. "Vond je mijn tuin wat? Het is veel kleiner als het bos waar je in woont. Toch vraag ik me af. Is het echt zo leuk in het bos. Ik zou het graag een keer willen zien, maar ik weet niet wat ik kan verwachten." Het was normaal dat hij dat vroeg vond ze. "Ja het is veel kleiner dan het bos en ik vind het supper om daar te wonen. Maar ik ben er ook opgegroeit. Als jij in het bos wilt.... Zul je wel heel voorzichtig moeten zijn. Als een van de krijgers je ziet. Zul je aangevallen worden. Of als er een patrooille je vind." Ze stoppte en keek hem weer aan zei zou hem niet kunnen helpen. Want dat was teggen de krijgerscode "is er iets met je? Je keek zo verward." Vroeg de poesiepoes plots. Toen ze hem had aan gekeken in de ogen. Had ze inderdaad even verward gekeken. Omdat ze dacht aan darkefire met zijn rode ogen. Maar ze had net zo goed aan redeye kunnen denken. Zij had namelijk ook rode ogen. "Er is niets, Ik dacht alleen even aan een clan genoot." Zei ze vriendelijk. er scheelde duidelijk wel iets met hem. Maar ze ging er niet over door. Ze wist dat hij niets ging zeggen. dus luisterde ze naar de vogels die begonnen te fluiten. Een zachte blies kwam door haar pels en ze sloot haar ogen. Ze wist niet meer wat ze moest zeggen. Goldenmoon hoopte dat de kater over iets zou beginnen.

Ja het is veel kleiner dan het bos en ik vind het supper om daar te wonen. Maar ik ben er ook opgegroeit. Als jij in het bos wilt.... Zul je wel heel voorzichtig moeten zijn. Als een van de krijgers je ziet. Zul je aangevallen worden. Of als er een patrooille je vind." Antwoordde de poes op zijn eerste vraag. "Er is niets, Ik dacht alleen even aan een clan genoot." Zei de poes daarna met een lichte stem. Takarashi geloofde niet volledig dat er niets was, maar hij zei niets. De poes hield ook haar mond en leek te wachten tot hij wat zou zeggen. Hij probeerde op zijn woorden te komen, maar hij wist niet wat hij kon zeggen. Dit was een moment waar hij bang voor was geweest. het moment dat hij noch zij iets wist te zeggen. Hij keek neer de poes en zuchtte. " Jij moet zeker binnenkort weer terug naar je clan he? Als je moet gaan, kom je dan nog eens terug?" Takarashi voelde zich schuldig voor het vragen. Zo meteen kreeg ze problemen dankzij hem. Hij rekte zich uit en keek naar de poes.

Ze wisten presies niets meer te zeggen. alle bij niet tot dat de kater vroeg." Jij moet zeker binnenkort weer terug naar je clan he? Als je moet gaan, kom je dan nog eens terug?" Die vraag kwam een beetje onverwacht. Maar ze moest inderdaad nog eens terug naar haar clan. Ze was gisteren ook al zo lang weg en nu was ze zo vroeg vertrokken. Niet voor de kater maar voor haar prooi. Maar ze had de kater gezien en nog eens goedendag gezecht. Als ze te lang weg bleef zouden ze mischien ongerust worden. Haar clan zou haar mischien gaan bigginen te zoeken. "Ja ik moet inderdaat weer eens terug. Anders worden ze ongerust en gaan ze me zoeken. Maar als je wilt kom ik voor zons onderhan nog eens naar je." Het was mischien vreemd, om nog eens terug te komen. Maar deze kater vroeg het zo anders dan ze had verwacht. De zon kwam nu al over de boomen uit. "Weet je ik zal nu vertrekken maar ik zweer bij de sterrenclan dat ik vanavond terug kom." Ze keek hem vriendelijk aan en vertrok naar de struik met haar prooi. Toen ze haar prooi had vast gepakt. Keek ze nog even naar de kater en zwaaide gedag met haar staard. Goldenmoon begon te rennen en stopte bij een kleine beek. Waar ze even door rolde, tot alle geur weg was. Toen nam ze haar prooi weer en ging opweg naar het kamp. Maar de weg daar naar toe dacht ze de hele tijd aan de kater.

"Ja ik moet inderdaad weer eens terug. Anders worden ze ongerust en gaan ze me zoeken. Maar als je wilt kom ik voor zonsondergang nog eens naar je. Weet je ik zal nu vertrekken maar ik zweer bij de sterrenclan dat ik vanavond terug kom." Zei de poes terwijl ze verdween tussen de bossen. Takarashi staarde haar na. Sterrenclan, wat had ze daar ook al weer over gezegd.. De overleden katten gingen naar Sterrenclan, dat was ook zo. Takarashi zuchtte en keek naar de lucht. Over een paar uur zou het zonsondergang zijn. Hij liep zijn tuin weer in en sprong in de boom. Langzaam liep hij door het raam en sprong weer naar binnen. Hij miauwde even naar zijn baasje om hem te laten weten dat hij er nog was en liep naar zijn etensbak. Zijn baasje had goed op zijn eetlust gelet en had droge brokjes in het bakje gedaan. Toen er vanochtend zachte brokjes in zaten had hij geen hap gegeten, hij had honger. Rustig begon hij te eten van de brokjes. Hij dacht na over Goldenmoon. Ze leek zo vriendelijk en gelukkig. Maar soms ook zo verdrietig. Takarashi was gefascineerd geraakt door de lapjeskat. Hij had haar gemogen. Alhoewel hij eerst bang voor haar was, wat het hele angstgevoel weggetrokken terwijl hij met haar praatte. Takarashi zuchtte.

Toen hij zijn bakje leeg had en ook nog wat had gedronken sprong hij weer op de vensterbank en glipte weer even gemakkelijk naar buiten in de boom. Behendig sprong hij naar beneden en liep het hek uit. Hij ging zitten voor het hek waar ze de afgelopen 2 dagen ook met elkaar hadden gesproken. Takarashi rekte zich even flink uit en ging zitten. Er stak een felle bries op en Takarashi zetten zijn vacht op tot een dikke en warme jas. Het kon binnenkort gaan regenen, Takarashi hoopte alleen maar dat de regen nog even wegbleef. Anders zou Goldenmoon misschien niet komen.

Ze was eindelijk terug bij haar clan. Ze was moe en wou gaan slapen. Maar eerst moest ze haar taken afwerken. Jagen moest ze niet meer doen, iedereen zou denken dat ze net had gejaagt. Door de prooi van gisteren. Goldenmoon keek naar wat ze nog kon doen. Toen ze had gedaan wat ze moest doen, ging ze naar haar nest. Ze viel al snel in slaap.

Ze werd wakker, gelukig voor haar was ze wakker voor zonsondergan. Ze liep snel het kamp uit en ging op weg naar de tweebeen platsen. Ze had belooft naar takarathi te gaan. Dus nu was ze weer op weg. Ze was nu tenminste niet meer zo moe. De weg daar naartoe genoot ze van een koele bries. Maar het begon al snel daar na te regenen. Goldenmoon versnelde haar pas. Ze wist dat poesiepoezen meestal binnen zaten als het regende. Maar zij hield van de regen. Ze voelde er ook niet zo veel van, zij zelf had het gevoel dat de regen zo van haar pels gleed. Ze was bijna bij de kater toen het begon te bliksemen. Was dit een teken van de sterrenclan? Mocht ze niet naar de kater gaan. Maar toen ze gat dacht scheen de zon al even. Meteen dacht ze dat het gewoon weer was en geen teken. Ze was al snel bij het nest van de kater. "Takarashi, Takarashi." Riep ze toen ze op het hek van zijn tuin was gekropen. Mischien was hij binnen en kon hij haar niet horen.