You make me smile -.Foxkit.-

Terwijl de wind zachtjes blies lag Flower in de nursery warm tussen haar moeder en broertje in te slapen. Maar niet voor lang meer. Even later werd ze geeuwend wakker. Ze zag dat haar moeder en broertje nog sliepen en stapte voorzichtig tussen de queens en kittens door naar de uitgang van de warme nursery. Niet dat buiten zijn wat hielp. Tussen Swan en Arrow in was het heet, en in de nursery ook wel aardig. Buiten was het iets koeler, omdat de dageraadzon nog niet zo warm was. Ze was niet meer moe, het enige waar ze naar verlangde was de heerlijke temperaturen van Newleaf. Maar ja, ze moest Greenleaf maar zien te overleven, om een tijdje later weer bijna dood te vriezen in plaats van smelten. Zo ging dat nou eenmaal. Met een geïrriteerde zucht stapte ze langzaam naar haar favoriete struik. Ze kroop erin en genoot van de koelte die de schaduw in deze struik met zich meebracht. De zon kon dit amper bereiken, waardoor het er in Greenleaf altijd voelde. Ze staarde tussen de blaadjes door naar buiten waar de dageraadpatrouille zich klaarmaakte en vertrok. Toen was ze weer alleen in het stille kamp. iedereen sliep nog. Nou ja, iedereen... Nog geen 2 seconden later hoorde ze een kat ademen en zag ze de oranje vacht van de kitten die inmiddels overbekend voor haar was. Het was.... "Foxkit!" riep het jonge poesje zacht. Ze wou haar moeder niet wakkermaken met geschreeuw..

Het was al bijna Zonsopgang toen Foxkit niet meer kon slapen, hij kon het wel, maar iets liet hem niet toe. De kater besloot maar naar buiten te gaan. Niet veel katten waren wakker maar voor Foxkit waren er genoeg katten. Hij liep naar een hoekje om rond te kijken en zijn blik gleed op Flowerkit. De poes die hij zo van hield. 'You are thinking about her again, huh?' gromde het stemmetje weer in zijn hoofd. Foxkit zuchtte gefrustreerd. 'Leave me alone!' grauwde hij tegen het stemmetje. "Foxkit!" zei een bekende stem. Foxkit keek op en zag Flowerkit hem aanstaren. 'Oh dear, I will help you.' gromde het stemmetje weer. 'Wait, what do you mean?' vroeg de kater. Plots voelde hij weer de tinteling. Zijn ogen werden wat roder.

Woops, Foxkit is weer bezeten xD

"Wait, what do you mean?" vroeg Foxkit duidelijk aan dat stemmetje in zijn hoofd wat hen niet samen wou hebben. Flower zweeg. Ze wist dat zij niet kon helpen bij het vechten tegen dat rare stemmetje. Het enige wat ze kon doen was Fox steunen en hopen dat zij niet stierf. Zijn ogen werden roder, maar Flower gaf geen kik. Ze wist wat er gebeurde en was er lang niet meer zo bang voor als in het begin. Kalm ging ze zitten. Ze knikte aanmoedigend naar Foxkit. Houd vol, dit kun je Fox, ik weet dat je het kunt, zeiden haar ogen, zijzelf zei niks. Ze hoefde niks te zeggen, Foxkit wist inmiddels wel dat ze alles zou doen om hem te helpen.

Laura foei XD

Met een emotieloze blik keek Fox haar aan. 'Ik zal je laten zien wat liefde is, dame!' gromde hij binnensmondst. 'Wat wil je?' snauwde hij boos. Zijn bijna rode ogen leken dwars door haar te gaan. Zijn klauwen schoten uit zijn hulzen. Zijn staart zwiepte nijdig heen en weer.
Verder wist Foxkit niet wat hij deed, hij kon niet praten, hij kon niet bewegen. Hij kon nietz. Het enige wat hij kon doen is toekijken hoe de stem hem speelde en de poes pijndeed. Hij wou schreeuwen dat ze weg moest rennen maar iets greep zijn keel vast. Kon echt niemand haar redden?

Very potential but Foxkit can't help it.
De demoon in hem word met de dag sterker

Jij bent degene die hem zo heeft gemaakt Razz

Help him! Flower gaat niet dood XD

Voor het eerst in haar leven was ze bang, bang voor Foxkit. Ze deed haar best om niet te huilen en weg te rennen, maar haar nagels leken vast te zitten aan de grond. Ze kon het niet geloven, maar ergens ook wel. Het was natuurlijk die stem. Niet dat het wat uitmaakte. Voor ze het wist overspoelde een helse pijn haar. "Foxkit, nee!" murmelde ze, waarna ze niks meer uit haar mond kreeg doordat haar keel dichtzat van pijn en verdriet. Ze kon het niet geloven. Hoe kon Foxkit dit toelaten? Haar vertrouwen in hem werd met de seconde minder, maar haar liefde niet. Ze wou wegrennen, weg van deze vreselijke wereld, maar toen ze probeerde weg te rennen viel ze om. "Foxkit, sto..." Haar stem stierf weg en ze raakte bewusteloos...

Krachtig sprong hij op de poes met uitgestrekte klauwen. Zijn poten leunden op haar voorpoten zodat ze niet kon ontsnappen. "Foxkit, nee!" murmelde de kattin. Fox grauwde 'Hahaha, how patetic' en beet in haar schouder. "Foxkit, sto..." De poes kon haar zin niet afmaken en viel bewusteloos. Fox likte zijn voorpoot. 'That's how you do it you weak piece of sh*t' miauwde hij met een vals gegiechel.
'NEE! Flowerkit mag niet doodgaan het mag niet!' Foxkit kon nogsteeds niets doen, waarom? Plots kon hij eindelijk wat doen, hij kon eer bewegen, hij kon weer praten. Met tranen in zijn ogen leunde hij zijn kop op haar rug. Set me free so I can rest, please, you have the spell miauwde hij aan Flowerkit in stilte.

Amotional time

Eerst valt hij haar aan en dan huilt hij... Riiiighttt XD

Lang lag het jonge poesje bewusteloos op de grond. Ze zag van alles, maar niet wat er echt gebeurde. Ze zag fox en zij, gelukkig samen, hij was verlost van de demon die steeds meer bezit van hem nam. Ze waren gelukkig, allebei...
Het gelukkige beeld vervaagde en maakte ruw plaats voor de echte wereld die ze nog steeds niet snapte. Ze voelde het gewicht van Foxkits kop op haar rug en natte dingen kropen haar vacht binnen. Waren dat.. Tranen? Eerst probeerde hij haar te vermoorden en nou zat hij te janken?! Ze kon het niet geloven, maar ze bewoog niet, en zei niks. Haar keel zat dicht.

Je weet heus wel wat hij niet en wel kon doen xD

Foxkit snikte, 'I can't stop you right?! I will take over you for ever if you keep going like that, and finally I will KILL her!' gromde het stemmetje dreigend. Foxkit snoof, hij kon niks zeggen. Hij mocht niets zeggen, anders werd het erger. En dat wou hij niet.

Sorry voor kortheid, moet gaan

Voorzichtig duwde het jonge poesje zichzelf overeind. Ze zag er niet uit en haar moeder ging dit helemaal niet leuk vinden. Ze was bijna volledig besmeurd met bloed. Ze sloot haar ogen toen ze voorzichtig ging zitten. "Foxkit," fluisterde ze zachtjes. Kleine tranen glommen inmiddels ook in haar ogen. "Ik weet dat je er niks aan kunt doen," zei ze zacht en ze keek hem aan. Ik weet dat jij anders bent Foxkit, en denk maar niet dat ik stop met geloven in een betere wereld voor ons beiden. Ik geef om je Foxkit, dat houdt niet op. Zelfs al ga ik dood, in StarClan zal ik nog steeds van je houden." Ze glimlachte zwakjes naar de oranje kater.

Onderwerp: Re: You make me smile -.Foxkit.-